Έμπνευση: O ρυθμός του νου

Μια από τις ακριβέστερες, ωραιότερα διατυπωμένες, -ερωτική σχεδόν, θα τολμούσα να πω- περιγραφή, που αφορά όχι σε άνθρωπο αλλά στην ΕΜΠΝΕΥΣΗ.

Από που ξεκινάει αυτό το μυστήριο αίσθημα και πώς ξετυλίγεται βήμα-βήμα μέσα στον ανθρώπινο νου, για να καταλήξει τελικά στην πραγμάτωση μιας δημιουργίας;

Ποιητής δεν είναι μόνον εκείνος που γράφει ποίηση ( από το  αρχαίο ελληνικό ρήμα ποιώ = δημιουργώ) αλλά όποιος δημιουργεί εκ του μηδενός ένα δημιούργημα πνευματικό ή πραγματικό έχοντας ως μοναδικά του εργαλεία την ΕΜΠΝΕΥΣΗ και το ΤΑΛΕΝΤΟ να την κάνει πράξη.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ "Γράμμα σ' έναν νέο ποιητή" μετ. Άρης Μπερλής, εκδόσεις Άγρα.

 Η ιδέα για αυτό το γράμμα ανήκει στον Τζων Λέιμαν, νεαρό ποιητή και φίλο του ανηψιού της, προς τον οποίο και απευθύνεται η επιστολή.

  

"...Στο βυθό του νου σου ο ρυθμός χτυπάει ασταμάτητα – αυτό δεν είναι που σε κάνει ποιητή;

Μερικές φορές φαίνεται να εξασθενεί και να σβήνει εντελώς.

Σε αφήνει να φας, να κοιμηθείς, να μιλάς σαν κανονικός άνθρωπος.

Ύστερα πάλι δυναμώνει και σηκώνεται σαν κύμα και πάει να παρασύρει ό,τι έχεις στο μυαλό σου, σ’ έναν κυρίαρχο χορευτικό ρυθμό.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει απόψε.

Είσαι μόνος, έχεις βγάλει το ένα σου παπούτσι, ετοιμάζεσαι να λύσεις τα κορδόνια του άλλου, όταν ξαφνικά σταματάς στη μέση γιατί αμέσως πρέπει να γράψεις αυτό που σου υπαγορεύει ο χορός.

Αρπάζεις γρήγορα πένα και χαρτί και γράφεις όπως- όπως.

Κι ενώ γράφεις, ενώ οι πρώτες στροφές του χορού αποτυπώνονται στο χαρτί, εγώ θα πλησιάσω στο παράθυρο και θα κοιτάξω έξω.

Μια γυναίκα περνάει …

Ύστερα ένας άντρας …

Ένα αυτοκίνητο σταματάει στη γωνία …

Η επιστήμη, λένε, κατάργησε την ποίηση.

Δεν υπάρχει ποίηση στα αυτοκίνητα και τα ραδιόφωνα. Και δεν έχουμε πια θρησκεία. Όλα συγκεχυμένα και παροδικά, επικρατεί ταραχή και χάος.

Ως εκ τούτου, λένε, δεν μπορεί να υπάρξει σχέση μεταξύ του ποιητή και της σημερινής εποχής.

Ανοησίες!

Αυτά τα συμβάντα είναι επιπόλαια.

Δεν κατεβαίνουν σε τέτοιο βάθος ώστε να καταστρέψουν το πιο βαθύ και πρωτόγονο των ενστίκτων: το ένστικτο του ρυθμού.

Το μόνο που χρειάζεσαι τώρα είναι να σταθείς στο παράθυρο και ν’ αφήσεις την αίσθηση του ρυθμού να ανοίγει και να κλείνει …να ανοίγει και να κλείνει, τολμηρά, ελεύθερα, ωσότου το ένα πράγμα λιώσει μέσα στο άλλο, ωσότου τα ταξί χορέψουν με τους νάρκισσους, ωσότου όλα τα κομμάτια σχηματίσουν ένα όλον.

Ανοησίες λέω, το ξέρω.

Αυτό που εννοώ είναι:

Μάζεψε το κουράγιο σου.

Έχε σε ετοιμότητα όλες σου τις αισθήσεις.

Αξιοποίησε όλα τα Δώρα της Φύσης.

Κι ύστερα άφησε την αίσθηση του ρυθμού να αγκαλιάσει τους άντρες και τις γυναίκες, τα λεωφορεία, τα σπουργίτια – ό,τι κυκλοφορεί στο δρόμο – ωσότου τα δέσει όλα σ’ ένα αρμονικό σύνολο.

Αυτό ίσως είναι το έργο σου:

Να βρεις τη σωστή σχέση ανάμεσα σε πράγματα που φαίνονται αταίριαστα κι ωστόσο έχουν μια μυστηριώδη συγγένεια.

Να αφομοιώσεις κάθε εμπειρία που σου προσφέρεται, άφοβα, έτσι ώστε το ποίημά σου ν’ αποτελέσει ολότητα, όχι απόσπασμα.

Ν’ αναστοχαστείς την ανθρώπινη ζωή ποιητικά.

Η κακή ποίηση είναι σχεδόν πάντα το αποτέλεσμα της λησμονιάς του εαυτού μας..."