Πώς περνάω το καλοκαίρι μου;

Πώς περνάω το καλοκαίρι μου;  Να σας πω. Το περνάω με δέκα απίθανους τύπους. 

Είμαστε μια παρέα που συναντιόμαστε μόλις νυχτώσει, στον κήπο της Σοφίας στα Κύθηρα. Στο χωριό, μας αποκαλούν "Οι άνθρωποι του κήπου". 

Γελάμε μ' αυτό αλλά συγχρόνως νιώθουμε πως αυτός ο κήπος είναι που μας φέρνει περισσότερο κοντά. 

Ο δήμαρχος Ακριβέλλης είναι ο ηθικός αυτουργός της αθώας "αλητείας" μας. 

Η κόρη του η Ισιδώρα, λίγο ψηλομύτα, μας κρατάει σε κάποια απόσταση. Τόσο όσο.. 

Ο σύζυγός της, ο Δάντης είναι άλλου αιδεσιμότατου ευαγγέλιο :)

Η Άννα, η κόρη τους, ήρθε, μας αναστάτωσε με τα καμώματά της, έμεινε για λίγο μαζί μας  και μετά, μας αποχαιρέτησε ...

Η Δανάη Zahra, ξεχωρίζει ανάμεσά μας σαν τη μύγα μες το γάλα. Κυριολεκτικά. Ξωτικό φρούτο, και στην εμφάνιση και στο μυαλό. 

Κύθηρα, Αλγερία και η Μεσόγειος ανάμεσα. 

Η Zahra μας τη θυμίζει γιατί έχει μέσα της τη Μεσόγειο: την αγριάδα, τον ερωτισμό και την ίδια μεγάλη ιστορία πίσω της, τους πολλούς πολιτισμούς που χάραξαν τη ρότα τους  στα νερά της.

Ο Αντώνης, που έχει την ταβέρνα, μας τραπεζώνει κάθε μέρα για να δοκιμάζουμε όλους τους μεζέδες του. Η γυναίκα του η Σοφία, που μας φιλοξενεί, είναι η προσωποποίηση της  γης. 

Ο Άρης και ο Μίλτος μάλλον μας κατασκοπεύουν παριστάνοντας τους φίλους. Είναι δημοσιογράφοι και κάνουν έρευνα για μια εξαφάνιση. 

Τελευταίο άφησα τον αρχηγό της παρέας, τον Χάρη. Το βαρύ πυροβολικό! Αληθινός, ψεύτικος; Θα δείξει. Πάντως σ' αυτόν οφείλουμε τα πάντα: τη γνωριμία μας, τις  φιλοσοφικές αναζητήσεις μας, τις περιπέτειές μας, ακόμα και τον ρυθμό της σκέψης μας. 

Το παράδοξο όμως σ' αυτήν την παρέα είναι πως, ενώ εγώ τους γνωρίζω όλους απ' έξω κι ανακατωτά, εκείνοι αγνοούν εντελώς την ύπαρξή μου. Τους παρατηρώ έναν-έναν με την ησυχία μου, κρυμμένη στη σκιά και, ενίοτε, αποφασίζω για τη ζωή τους.

Υ.Γ. Η Ελλάδα έχει πολλούς τρόπους, να μας κάνει να περνάμε όμορφα, ακόμα κι αν απλά παραμένουμε σ' έναν "κήπο". 

                     

Ας χαμηλώναν τα βουνά - παραδοσιακό των Κυθήρων (Τσιρίγο)

A vava Inouva (O πατέρας μου Inouva) του Idir, διάσημου Αλγερινού τραγουδιστή της μουσικής Kabyle. 

Πασίγνωστο τραγούδι της Αλγερίας, που περιγράφει εικόνες μιας φτωχικής αλλά ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής: το κορίτσι που υφαίνει, η μητέρα που ετοιμάζει το φαγητό, τα παιδιά γύρω απ' τον παππού που λέει ιστορίες, τα ξύλα της βελανιδιάς τρακαδιασμένα έξω απ' το σπίτι και τα όμορφα βραχιόλια που χαρίζει ο πατέρας στην κόρη του. 

Bloggers talking challenge # 2 με την Αρτίστα του βωβού. Extra avant-garde!!

 

Δέχτηκα την πρόσκληση της Μάνιας από το blog Καληνύχτα να συμμετάσχω στο δρώμενο που ξεκίνησε η φίλη Κατερίνα  από το ιστολόγιo της Pause Blog: https://pause-theblog.blogspot.com/2020/05/bloggers-talking-challenge-2.html   Το ζητούμενο είναι, να γνωριστούμε λίγο καλύτερα μέσα απ' τις απαντήσεις που θα δώσουμε στις ερωτήσεις της Κατερίνας.  Σ'ευχαριστούμε Κατερίνα που το σκέφτηκες και το οργάνωσες για μας. Για όποιον/α ενδιαφέρεται να διαβάσει τις προηγούμενες συνεντεύξεις, θα τις βρει εδώ: https://pause-theblog.blogspot.com/2020/06/bloggers-talking-challenge.html

Η σειρά μου τώρα να καλέσω την αγαπημένη μας Αρτίστα από το blog: Αρτίστα του βωβού να απαντήσει στις ερωτήσεις, ελεύθερα και αντιεξουσιαστικά 😊

Γιατί την Αρτίστα του βωβού;

Μα, γιατί η Αρτίστα του βωβού είναι σαν ένα αγαπημένο καρτούν. Είναι η παράξενη ηρωίδα μιας ιστορίας που υπόσχεται πολλές περιπέτειες. Στέκεται προκλητικά μπροστά σου, βγάζοντας με αναίδεια τη γλώσσα της, σαν το πιτσιρίκι με το μήλο στο κεφάλι, από τον Γουλιέλμο Τέλλο,  ενώ ανεμίζει στις πλάτες της η μαύρη μπέρτα του Νίο από το Μatrix. Τι κρύβει από κάτω η μπέρτα; Κρύβει μια κυρία των αρχών του 19ου αι., που πίνει αμέριμνη το τσάι της, σε φλιτζάνι ακριβής κινέζικης πορσελάνης, στο λουί κένζ σαλονάκι της. 

Πώς συνδυάζονται όλα αυτά; 

Μια χαρά συνδυάζονται όταν έχεις να κάνεις με την Αρτίστα του βωβού.  Η Αρτίστα όπως την "είδα" εγώ, δεν πατάει ποτέ πάνω στην πομπή των μυρμηγκιών, "διαβάζει" δυο και τρία επίπεδα κάτω από τις λέξεις και κοιτάζει πάντα πίσω απ’ τον καθρέπτη γιατί έχει αναμμένο μόνιμα μέσα στο κεφάλι της τον Γλόμπο του Κύρου Γρανάζη.  Χάρη σ’ αυτόν, η πένα της πάει ροδάνι. Σαν τον Nio, κάνει απίθανα νοητικά ακροβατικά χωρίς ούτε μια στιγμή να σε κάνει να νιώσεις γελοίος/α. Γράφει σε εκείνη την ακαταλαβίστικη γλώσσα για τους πολλούς αλλά τόσο οικεία για τους «μυημένους», που λέγεται  "χιούμορ" και ενίοτε "μπλακ χιούμορ". Τα θέματα που επιλέγει κάθε φορά, φαίνονται σχεδόν αθώα αλλά στην πραγματικότητα, πρόκειται για νοητικές παγίδες.  Είναι βγαλμένα απ’ την καθημερινή ζωή, γραμμένα αστεία, σε κάποια σημεία γκροτέσκο, αλλά πάντα σου αφήνουν μια μικρή υποψία πως κάτι σου ξέφυγε και πρέπει να τα ξαναδιαβάσεις. Όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως έχεις εθιστεί στο «παρακμιακό στυλ» της, φευ, είναι αργά να κάνεις πίσω.  Πέφτεις στα βαθιά και κολυμπάς.  Ελπίζεις πως θα βγεις απέναντι σώος και αβλαβής. Μα αν τύχει και κουραστείς να κολυμπάς, βουτάει αμέσως για βοήθεια, χωρίς να χάσει στιγμή το Σαρδόνιο χαμόγελό της.

Αυτά - και πόσα άλλα, άραγε,ακόμα - είναι η Αρτίστα του βωβού  http://artistatouvwvou.blogspot.com/ .  Κάποια από αυτά, τα μοιράζεται εδώ, μαζί μας.  Σ'ευχαριστώ πολύ για την αποδοχή της πρόσκλησής μου, Αρτίστα του βωβού 😊 

※

"Έλαβα μια πρόσκληση από τη φίλτατη Μαρία Γ., για να συμμετέχω σ' ένα βλογοπαίγνιο, κάτι σαν ασμπέτε (σ.σ. "to know us asbete better" περισσότερα Εδώ) με κάποια θέματα που περιμένουν τις απαντήσεις μου.

Η πρόσκληση με βρήκε σε κακή διάθεση. Διάθεση διόλου πρωτότυπη για εμένα τα τελευταία έτη.

Παρ' όλα αυτά, θεώρησα την πρόσκληση τιμητική και την απεδέχθην με μεγάλη χαρά.

Αποφάσισα ότι θα απαντήσω στα θέματα κατά τις πρωινές ώρες , οπότε έπρεπε να επιλέξω τι θα φορέσω.

Ως γνήσια αρτίστα, δεν έβρισκα τίποτα σωστό για την περίσταση. Οπότε είπα να ράψω ένα πρωινό φορεματάκι, χρησιμοποιώντας και ένα ύφασμα που μου είχε στείλει η αγαπητή Mia ως δώρο στα γενέθλιά της! Ναι, στα δικά της γενέθλια μου το έκανε δώρο (σ.σ. όσοι από εσάς επιθυμείτε, μπορείτε ν' ακολουθήσετε το παράδειγμά της και να μου κάνετε δώρα στα γενέθλιά σας).

Εννοείτε πως έφτιαξα και τη σχετική μάσκα (σ.σ. διακρίνεται στο πλάι του φορέματος, εκεί στο πόμολο του ντουλαπόφυλλου κρεμασμένη), καθώς είμαι άνθρωπος που ακολουθεί πιστά τις οδηγίες των λοιμωξιολόγων.

Ήλθε η ώρα, λοιπόν, να φορέσω το καινούργιο φόρεμα και τη μάσκα, διότι ένας συνωστισμός θα υπάρξει λόγω συνεντεύξεως, και να ξεκινήσω με το βλογοπαίγνιον.

Η ιστορία του blog μου

Το βλογ μου, όχι αυτό, το πρώτο, το ξεκίνησα με αφορμή τον θάνατο του καλύτερού μου φίλου, τον Νοέμβριο του 2009. Μου είχε καρφωθεί η ιδέα ότι αν κατέγραφα σε έναν διαδικτυακό τόπο, όσα συνέβαιναν είτε σε μένα είτε οπουδήποτε, πράγματα που μ' εντυπωσίαζαν ή με έκαναν να γελάω, θα έφταναν με κάποιον μαγικό τρόπο σ' εκείνον, όπου κι αν βρισκόταν ή δεν βρισκόταν.

Μετά από 4 (τέσσερα) χρόνια σκέφτηκα ότι ήταν καιρός να τον αφήσω στην ησυχία του (σ.σ. του είχα ξεθυμώσει και λιγάκι, που πήγε και πέθανε χωρίς να με ρωτήσει) και αίφνης βαρέθηκα εκείνο το βλογ, άνοιξα ένα άλλο και μετά το έκλεισα γιατί το βαρέθηκα κι εκείνο και μετά έκανα το βλογ της αρτίστας του βωβού, αλλά μάλλον έχω αρχίσει και το βαριέμαι κι αυτό!

Μήπως να του άλλαζα τη γραμματοσειρά; Δεν ξέρω...

Πέντε τυχαία πράγματα που θα ήθελες να μάθουμε για σένα.

1. Άφησα τα μαλλιά μου ασπρόμαυρα απ' όταν ήμουν 36 ετών. Βαριόμουν να τα βάφω. Ευτυχώς μου πήγαιναν...

2. Μου αρέσει να κάθομαι νωχελικά στο ανάκλιντρο (βασικά σε ένα διθέσιο καναπέ κάθομαι, γιατί ανάκλιντρο δεν έχουμε), τσιμπολογώντας, αναλόγως με την εποχή, σταφύλια ή σοκολατάκια, να ακούω τα μπλουζ και το βλέμμα μου να χάνεται στο ταβάνι.

3. Εμπνέομαι από το μούχρωμα ενίοτε δε και από το λυκαυγές.

4. Ένα από τα αγαπημένα μου βλογς είναι το "Βαριέμαι Που Ζω", εδώ: http://varetos.blogspot.com/

δυστυχώς ο φίλτατος Βαρετός, το έχει αφήσει από τις 9-9-2011.

5. Τους τελευταίους 132 μήνες βρίσκομαι σε πλήρη πνευματική και συναισθηματική σύγχυση και μάντεψε...βαριέμαι εύκολα, απελπιστικά εύκολα.

Ένα τραγούδι που σου δίνει δύναμη

Το φθινόπωρο είναι το Summer is Over, Dusty Springfield.

Το χειμώνα είναι το Babe, I'm On Fire, από τον Nick Cave.

Την άνοιξη είναι το I'm On My Way,  από την Barbara Dane.

Το καλοκαίρι είναι το Pardon Me, I' ve Got Someone to Kill,  όπως το λέει η Diamanda Gallas.

Τι σ' ενοχλεί στο διαδίκτυο;

Κάθε λογής άτομο του τύπου ξερόλας και κάθε πικραμένη μουρλοκακομοίρα, στα σόσιαλ μύδια, που θεωρεί εαυτόν ειδικό, σε όλα τα θέματα που προκύπτουν και έχει θέση και άποψη επί παντός επιστητού και κάνει αναλύσεις επί αναλύσεων σε μέγεθος σεντονιού υπέρδιπλου και δεν διστάζει να στήνει μέχρι και λαϊκά δικαστήρια.

Επίσης αυτοί που ποστάρουν Λειβαδίτη, όχι επειδή τον αγαπούν, αλλά νομίζουν ότι έτσι θα ρίξουν καμιά γκόμενα. Αμ δεν πέφτουν όλες έτσι αγάπη μου...

Τους πρώτους τους σιχαίνομαι και τους βαριέμαι απίστευτα, τους δεύτερους απλά τους βαριέμαι.

Α ναι και κάτι ακόμα...Στην πραγματικότητα δεν με ενοχλούν, αλλά απορώ με όσους λένε εκεί πέρα μέσα "Καλό Παράδεισο να έχει" άμα συγχωρεθεί κανείς. Λες και υπάρχει και κακός Παράδεισος ξέρω 'γω...

Γεγονότα που σε διαμόρφωσαν στον άνθρωπο που είσαι σήμερα.

Με τη σειρά που ακολουθούν:

Η στάση του πατρός μου απέναντι στη ζωή και τους ανθρώπους.

Η ανάγνωση του βιβλίου του Άρη Αλεξάνδρου με τίτλο "Το Κιβώτιο"

Η από το 1981, παρουσία του Δημοσθένη στη ζωή μου.

Η γέννηση του γιου μου.

Η συναυλία του Nick Cave στον Λυκαβηττό, στις 16 Ιουνίου του 1990.

Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο θάνατος του πατρός μου.

Η βαθιά φιλία μας με τη Μαρίνα Ζέας.

Ο θάνατος του καλύτερού μου φίλου.

Ο θάνατος του εκδότη της εφημερίδας που εργαζόμουν.

Υπάρχουν και κάποια άλλα, που δεν θα τα αναφέρω, για να μείνει και καμιά ιστορία κρυφή, να έχω να κάμω η δόλια αρτίστα και κανένα ποστ στο μέλλον.

Αγαπημένες μου συνήθειες

Να καίω φαγητά, ειδικά τα τόουστς.

Να βλέπω ταινίες, παρέα με ένα κουβαδάκι παγωτό, ανεξαρτήτως εποχής.

Να συσσωρεύω άγχος, για να έχω να ασχολούμαι στα βαθιά γεράματα, αν φυσικά φτάσω σε αυτά, με τόσο άγχος που έχω.

Καλοκαιρινός προορισμός

Από γενέσεώς μου, δηλαδή από το 1960 έως το 1978 στο Λαγονήσι.

Από το 1979 έως το 1988 στη Μυτιλήνη.

Από το 1989 έως το 2009 στα Χανιά.

Από τα τέλη του 2009 και μετά και λόγω της μητρός, ο αγαπημένος προορισμός βρίσκεται μόλις εκατό μέτρα από το σπίτι και είναι το ζαχαροπλαστείο. Για παγωτό.

Λόγοι για να μη χάσεις το χαμόγελό σου στα δύσκολα.

Τους τελευταίους 132 μήνες δεν βρίσκω λόγους.

Παρόλα αυτά τα ψιλοκαταφέρνω με τα δύσκολα...

※

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τη Μαρία Γ. για την πρόσκληση και να δηλώσω ότι πέρασα απρόσμενα ωραία συμμετέχοντας στο βλογοπαίγνιον.

Κλείνοντας  θα ήθελα να απευθύνω την δική μου πρόσκληση στον αγαπητό μου εξάδελφο, τον αείποτε διότι μπορεί να είμεθα εξαδέλφια (σ.σ. δεύτερα), αλλά όλο και κάτι θα υπάρχει που δεν γνωρίζω για εκείνον!"

Εμείς οι Μαρίες...

                                 

             

...σας ευχόμαστε ολόψυχα,

 

να γιορτάσετε με υγεία και χαρά το Πάσχα του καλοκαιριού

 

 και να προστατεύεστε απ' όλα, εκτός απ' την αγάπη. 

Καλή αυριανή, ονειροπόλοι μου...

 

Μίλτος Πασχαλίδης και Θοδωρής Κοτονιάς - Όνειρα

Πηγή φωτογραφιών: από την σελίδα "Casa Rosa"