Αναρτήσεις

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019

Αποχαιρετισμός στο χρόνο που φεύγει..



                                               
                      





Τάσος Λειβαδίτης - Τέχνη




Ἔζησα τά πάθη σά μιὰ φωτιά, τάδα ὕστερα νά μαραίνονται καί νά σβήνουν, καί μ' ὅλο πού ξέφευγα ἀπόνα κίνδυνο, ἔκλαψα γι' αὐτό τό τέλος πού ὑπάρχει σέ ὅλα. Δόθηκα στά πιό μεγάλα ἰδανικά, μετά τ' ἀπαρνήθηκα, καί τούς ξαναδόθηκα ἀκόμα πιό ἀσυγκράτητα. Ἔνοιωσα ντροπή μπροστά στούς καλοντυμένους, καί θανάσιμη ἐνοχή γιά ὅλους τοὺς ταπεινωμένους καί τοὺς φτωχούς, εἶδα τή νεότητα νά φεύγει, νά σαπίζουν τά δόντια, θέλησα νά σκοτωθῶ, ἀπό δειλία ἤ ματαιοδοξία, συχώρεσα ἐκείνους πού μέ συντρίψαν, ἔγλυψα ἐκεῖ πού ἔφτυσα, ἔζησα τήν ἀπάνθρωπη στιγμή, ὅταν ἀνακαλύπτεις, πλέον ἀργά, ὅτι εἶσαι ἕνας ἄλλος ἀπό κεῖνον πού ὀνειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' ὄνομά μου γιά νά μή μείνει οὔτε κηλίδα ἐγωισμοῦ ἀπάνω μου κι ἦταν ὁ πιό φριχτός ἐγωισμός. Τίς νύχτες ἔκλαψα, συνθηκολόγησα τίς μέρες, ἀδιάκοπη πάλη μ' αὐτόν τόν δαίμονα μέσα μου ποὺ τά ἤθελε ὅλα, τοῦ ΄δωσα τίς πιό γενναῖες μου πράξεις, τά πιό καθάρια μου ὄνειρα καί πείναγε, τοῦ ΄δωσα ἁμαρτίες βαρειές, τόν πότισα ἀλκοόλ, χρέη, ἐξευτελισμούς, καί πείναγε. Βούλιαξα σέ μικροζητήματα φιλονίκησα γιά μιᾶς σπιθαμῆς θέση, κατηγόρησα, ἔκανα τό χρέος μου ἀπό ὑπολογισμό, καί τήν ἄλλη στιγμή, χωρίς κανείς νά μοῦ τό ζητήσει ἔκοψα μικρά-μικρά κομάτια τόν ἑαυτό μου καί τόν μοίρασα στά σκυλιά. Τώρα, κάθομαι μές στή νύχτα καί σκέφτομαι, πώς ἴσως πιά μπορῶ νά γράψω ἕνα στίχο, ἀληθινό.

Τάσος Λειβαδίτης - Τέχνη Τόμος Πρώτος 1950-1966.



Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2019

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!




Edward Julius Detmold


Τα Χριστούγεννα πρέπει να είναι μια μέρα με φουντωμένη τη φωτιά στο τζάκι, με μυρωδιές από λουλούδια και κρασί, με καλά λόγια, καλές αναμνήσεις και με ανανεωμένους δεσμούς.

Όμως αν λείπουν όλα τ' άλλα - η αγάπη είναι αρκετή.
Τζέσση Ο' Νηλ


Friedrich Ortlieb (1839-1909)


Τα στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου αποκτούν αξία μόνον όταν είναι παλαίμαχα, όταν τα κατεβάζουμε κάθε χρόνο από το πατάρι, λίγο πιο φθαρμένα κάθε φορά. Όμως αξίζουν το βάρος τους σε αναμνήσεις.

Πήτερ Γγκρέϋ (γεν. 1928)


William Kay Blacklock (1872-)


Να σου χαρίσουν ένα δώρο γεμάτο αγάπη και θυσία, διαλεγμένο με φροντίδα, που να εκφράζει όλο τον ενθουσιασμό αυτού που σου το χαρίζει. Δε θα λάβεις συχνά ένα τέτοιο δώρο, όμως όταν το λάβεις, εκτίμησέ το.

Έρμα Μπομπεκ (από το "Aπόγνωση")



Γεώργιος Ιακωβίδης  (1853-1932)



Καθόμουν κάτω από το γκι μ' ένα τελευταίο κερί να σιγοκαίει.
Όλοι οι χορευτές είχαν φύγει νυσταγμένοι, μόνο ένα κερί άναβε ακόμα, σκιές παραμόνευαν παντού. Και τότε ήρθε και με φίλησε. Ήμουνα κουρασμένος. Το κεφάλι μου έγερνε δεν άκουσα βήματα ούτε φωνή, παρά μονάχα, όπως καθόμουν εκεί, νυσταγμένος, ολομόναχος, σκυφτός στο σιωπηλό και σκοτεινό δωμάτιο, ήρθαν δυο χείλια - και με φίλησαν.

Ουώλτερ Ντε Λα Μαιρ, Βρετανός ποιητής και συγγραφέας  (1873-1956)



Γεώργιος Ιακωβίδης (1853-1932)



Τι σου εύχομαι.
Η οικογένεια ενωμένη, όλες οι μικροδιαφωνίες στην άκρη, τρόφιμα στο κελάρι, η πόρτα να χτυπάει, φιλικά πρόσωπα, σωροί από πακέτα, κάρτες απ' όσους αγαπάς, τίποτα να μην ξεχαστεί, τίποτα να μη σου καεί, γέλια, λίγες ανοησίες, ευτυχισμένες αναμνήσεις.
Σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά να είναι τα Χριστούγεννά σου αυτό που πρέπει να είναι - λίγη ζεστασιά στη μέση του χειμώνα, ένα γέλιο στο σκοτάδι.

Σαρλότ  Γκρεϋ  (γεν.1937)

Winter-Landscape-with-Farm-Painting-1461

Παντού, παντού Χριστούγεννα απόψε! Χριστούγεννα στις χώρες του έλατου και του πεύκου, Χριστούγεννα στις χώρες της φοινικιάς και του αμπελιού. Χριστούγεννα εκεί που οι χιονισμένες βουνοκορφές οθρώνονται γαλήνιες και λευκές. Χριστούγεννα εκεί που τα παιδιά είναι χαρούμενα και γεμάτα ελπίδες.
Χριστούγεννα εκεί που οι γέροντες είναι γκριζομάλληδες και υπομονετικοί. Χριστούγεννα εκεί που η ειρήνη φτερουγίζει σαν περιστέρι. Χριστούγεννα κι εκεί που οι γενναίοι στρατιώτες δίνουν τη μάχη.
Παντού, παντού Χριστούγεννα απόψε!

Φίλλιπς Μπρουκς , Αμερικανός κληρικός και συγγραφέας (1835-1893)


 Σπύρος Βικάτος (1878-1960) To Χριστουγεννιάτικο Δέντρο

"...Τα παιδία έκρουσαν την θύραν.Να ’ρθούμε να τραγουδήσουμε, θεια;
Μετά μίαν στιγμήν ηκούσθη ένδοθεν βήμα, ηνοίχθη η θύρα, και γραίά τις με μαύρην μανδήλαν προκύψασα, είπε με θλιβεράν φωνήν:
–  Όχι, παιδάκια μ’, τι να τραγ’δήστε από μας; Έχουμε μεις κανένα; Καλή χρονίτσα να’ χετε, κι σύρτε αλλού να τραγ΄δήστε.
Τους έβαλε μίαν πενταρίτσαν εις την χείρα, και τα παιδία έφυγαν ευχαριστημένα, διότι, χωρίς άλλον κόπον, ειμή την ανάβασιν και κατάβασιν της κλίμακος, εκέρδισαν μίαν πεντάραν."
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Ο Αμερικάνος (1891)



Ivan Constantinovich Aivazovsky - Little Russian Ox Cart in Winter

"...Τώρα όμως είχαν έρθει τα Χριστούγεννα και η Βασιλίνα δεν μπορούσε ν' αντέξει άλλο την σιωπή. Πήγε στην ταβέρνα να δει τον Γίγκορ, τον κουνιάδο του πανδοχέα, που δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να κάθεται τεμπέλικα στο σπίτι του στην ταβέρνα, από τότε που είχε γυρίσει απ' την στρατιωτική θητεία. Ο κόσμος όμως έλεγε πως έγραφε τα πιο ωραία γράμματα, αν τον πλήρωνες αρκετά. Η Βασιλίνα μίλησε με τον μάγειρα στην ταβέρνα, και με την γυναίκα του πανδοχέα, και στο τέλος με τον ίδιο τον Γίγκορ, και τελικά συμφώνησαν στην τιμή - δεκαπέντε καπίκια.
Έτσι τώρα, την δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, ο Γίγκορ καθόταν σ' ένα τραπέζι στην κουζίνα του πανδοχείου με μια πένα στο χέρι. Η Βασιλίνα καθόταν μπροστά του, βυθισμένη σε σκέψεις, με το ύφος της έγνοιας και της θλίψης στο πρόσωπό της. Ο άντρας της ο Πέτρος, ένας ψηλός, λιπόσαρκος γέροντας με φαλακρό, σκουρόχρωμο κεφάλι, την συνόδευε. Κοιτούσε σταθερά μπροστά του όπως ένας τυφλός  ένα τηγάνι τηγάνιζε χοιρινό τσιτσίριζε και κάπνιζε, κι έμοιαζε να λέει: "Σουτ, σουτ, σουτ!" Η κουζίνα ήταν ζεστή και στενή.
- Τι να γράψω; Ο Γίγκορ ρώτησε ξανά.
- Μη με βιάζεις! Γράφεις αυτό το γράμμα για τα λεφτά, όχι από έρωτα! Λοιπόν αρχίνα.
"Στον αξιότιμο γαμπρό μας Αντρέι Κραϊζόφιτς και στην μοναχοκόρη μας, την αγαπημένη Ευφημία στέλνουμε χαιρετίσματα κι αγάπη και την παντοτινή ευλογία των γονιών τους."
-Εντάξει! παρακάτω.
-"Τους ευχόμαστε ευτυχισμένα Χριστούγεννα. Ζούμε και είμαστε καλά, και το ίδιο ευχόμαστε για σας εις το όνομα του Θεού, του Πατέρα μας στα ουράνια..." Η Βασιλίνα σταμάτησε να σκεφτεί και αντάλλαξε ματιές με τον γέροντα.
"...το ίδιο ευχόμαστε για σας εις το όνομα του Θεού, του Πατέρα μας στα ουράνια..." επανέλαβε και ξέσπασε σε κλάματα.

Άντον Τσέχοφ  - Τα Χριστούγεννα

Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας !!!
...(ακόμα και με έναν "Mog" στην κουζίνα σας :)












Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019

Δυο χρόνια...






Βρήκαμε εύκολα να παρκάρουμε. Μέχρι να φτάσουμε, η υπερβολική κίνηση στους δρόμους είχε νικήσει όλες μας τις αντιστάσεις. Φτάσαμε ήδη ηττημένοι. Ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή ανάμεσα στους καλλωπιστικούς θάμνους και τα λειψά δένδρα που προσπαθούσαν χρόνια να υψωθούν χωρίς σπουδαίο αποτέλεσμα. 
Από πάνω μας ένα γεμάτο φεγγάρι ξεκουραζόταν μέσα σε άσπρα παχιά σύννεφα.
Είχε βάλει ψύχρα. 
"Θα κρυώσεις. Δε φόρεσες το μπουφάν σου..." 
Η στριφογυριστή μαρμάρινη σκάλα..κι άλλη σκάλα. Στο εσωτερικό ησυχία. Στους διαδρόμους ησυχία. Στο δωμάτιο ησυχία. 
Πλησίασα και στάθηκα όρθια δίπλα του. Δεν θυμάμαι πόση ώρα..πόσες ώρες πέρασαν.. Δεν ήθελα να φύγω. Κάποιοι μπήκαν. Δεν θυμάμαι ποιοι. 
"Κάνετε λίγο στην άκρη;" 
Έκανα στην άκρη. 
Τακτοποίησαν κάτι, άλλαξαν κάτι. Έφυγαν. Στάθηκα πάλι όρθια στο προσκέφαλο του. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου απ' το πρόσωπό του. Τον κοίταζα αλλά τον σκεφτόμουν παιδί. Τι περίεργα παιχνίδια που στήνει ο νους κάτι τέτοιες ώρες. Τον έβλεπα παιδί. Μόνο έτσι. Άνοιξε τα μάτια του. Με κοίταξε έντονα για λίγα δευτερόλεπτα. "Αχ, Μαράκι μου..." είπε, κι αυτή ήταν η πρώτη φορά, σ' όλη μας τη ζωή, που με αποκάλεσε έτσι. 
Στο τελευταίο ταξίδι που κάναμε μαζί για να παραστούμε στην κηδεία του 95χρονου θείου Νίκου, σε όλο το δρόμο γελούσαμε. Έβαζε ξανά και ξανά το παρακάτω τραγούδι που του άρεσε εκείνη την εποχή. Είχε ήδη κλείσει 4 χρόνια συνεχόμενης χημειοθεραπείας.
Ξημερώματα του Αγ. Νικολάου, την επόμενη χρονιά, έφυγε κι ο Νίκος μας.
Από τότε αναρωτιέμαι συχνά "Μήπως έχω παρεξηγήσει το θάνατο;" 
Μήπως..μήπως ο θάνατος τελικά είναι μια γιορτή των ψυχών;

Για σένα Νικολό...