Tα συναισθήματα είναι τo μόνo που έχουμε.

 Πώς διαχειριζόμαστε το γήρας των άλλων αλλά κυρίως το γήρας του ίδιου μας του εαυτού;

Δυσάρεστη ερώτηση. Κανείς δεν θέλει να την κάνει στον εαυτό του γιατί τρομάζει και να τη σκέφτεται. Όμως η ζωή είναι μικρή και το τέλος "αναπόδραστο". Έτσι είναι, πέρα από κάθε επιθυμία μας για το αντίθετο. Τι κάθομαι τώρα και γράφω Κυριακάτικα!

Όμως, αυτές τις σκέψεις μου προκάλεσε η ταινία που είδα πάλι, χθες βράδυ. Το έχω αυτό το κουσούρι. Ανατρέχω συχνά σε ταινίες, τραγούδια και βιβλία που μου αρέσουν πολύ γιατί κάθε φορά βρίσκω και κάτι καινούργιο να μάθω, να θαυμάσω, να ανακαλύψω.

Τι έχει τελικά μεγαλύτερη σημασία στη ζωή; Τα επιτεύγματα, η ευφυία, ο πλούτος;

Προσωπικά αυτό που γνωρίζω από τους ανθρώπους που συναναστράφηκα μέχρι το τέλος της ζωής τους, είναι πως όλοι είπαν το ίδιο πράγμα φεύγοντας: "Φρόντισε να είσαι ευτυχισμένος". 

Τι κάνει όμως την ευτυχία; Μια ερώτηση με πολλαπλές απαντήσεις, τόσες όσοι είναι και οι άνθρωποι που ζουν πάνω στη γη. Ο καθένας θα έδινε την δική του απάντηση.

"Την πραγματική ευτυχία την κάνουν τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα είναι τα μόνα που έχουμε", μας λέει ο Paolo Sorrentino στην ταινία του με τον τίτλο Youth (Νιότη) 2015.

Youth (2015) Trailer HD

 Ο Πάολο Σορεντίνο, μετά το Όσκαρ του για την "Τέλεια ομορφιά" του, επέστρεψε με αυτή την αριστουργηματική ταινία.

Πρόκειται  για μια ταινία υψηλής αισθητικής και μοναδικού στυλ. Δεν είναι πάντως μια κλασσική ταινία. Ξεφεύγει πολύ από το συνηθισμένο που αποσκοπεί μόνον στην τέρψη του θεατή. Εδώ έχουμε κάτι άλλο: Φιλοσοφικούς και υπαρξιακούς προβληματισμούς και καυστικές ατάκες. Πανέξυπνους διάλογους με έντονη την ειρωνική διάθεση και μια ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών με εξαιρετικές ερμηνείες . Δεν ξέρω αν πρέπει να την χαρακτηρίσω δράμα ή κωμωδία γιατί είναι και απ' τα δύο. Μια κωμωδία όμως που αγκυλώνει τον θεατή με την βαθιά ειρωνεία που διατρέχει τους ευφυείς διαλόγους της.

Ο Sorrentino μας λέει πως το μόνο που έχουμε πραγματικά είναι τα συναισθήματα και βάζει τους ήρωές του, Fred (Michael Caine), μουσικοσυνθέτη και διευθυντή ορχήστρας και τον φίλο του Mick (Harvey Keitel), σκηνοθέτη του κινηματογράφου, να κάνουν τις διακοπές τους μαζί, σε ένα πολυτελές θέρετρο των Άλπεων. Και οι δυο τους απέκτησαν όλα όσα ονειρεύτηκαν στη ζωή τους με αντάλλαγμα τα συναισθήματά τους. Κάπως έτσι δεν υλοποιούνται πάντα οι φιλοδοξίες;  Παραγκωνίζοντας, σπρώχνοντας στην άκρη τα συναισθήματα, για αργότερα; Και το αργότερα, έρχεται κατά κανόνα πολύ... αργά, δυστυχώς.

Οι δυο φίλοι  βρίσκονται στο θέρετρο των Άλπεων, ο καθένας για τον δικό του λόγο. Ο Fred, ο μουσικοσυνθέτης, έχει αποφασίσει να αποσυρθεί οριστικά μέχρι που έρχεται και τον βρίσκει μια απρόσμενη, βαρυσήμαντη πρόταση και ο Mick, ο σκηνοθέτης, θέλει να βρει τον χρόνο και την ηρεμία για να τελειώσει το σενάριο της τελευταίας ταινίας  του, που επιθυμεί να είναι η καλλιτεχνική του διαθήκη. 

Ο δημιουργός βάζει τους ήρωές του να φιλοσοφούν μέσα στη φύση γιατί είναι η μόνη που ξεκλειδώνει τις μύχιες σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων. Μόνον κοντά της γίνονται οι άνθρωποι σοφότεροι. Αυτός είναι ο λόγος που οι σοφοί ηλικιωμένοι άνθρωποι, στην πλειονότητά τους, επιζητούν και επιδιώκουν να απομονώνονται στη φύση. Αυτή γίνεται ο καλύτερος ακροατής τους. Συμμετέχει στους εξομολογητικούς μονολόγους τους,  ντύνοντας με ηρεμία τις σκέψεις τους.

Ο ηλικιωμένος γνωρίζει πολλά, αλλά κρύβει τα περισσότερα γιατί νιώθει πως δεν έχει νόημα να μιλήσει γι' αυτά. Ποιος θα προθυμοποιηθεί άλλωστε να τον ακούσει; Η σοφία είναι προσωπική κατάκτηση του καθενός και ο δρόμος μέχρις εκεί είναι ένας μοναχικός δρόμος.

Η ταινία είναι ένας συγκινητικός απολογισμός για την ειλικρινή φιλία, τον ρόλο της τέχνης στη ζωή μας, την αναγκαιότητα του έρωτα και τον οριστικό, τρυφερό αποχαιρετισμό όλων αυτών.

Aπό αυτό το αριστούργημα, κρατώ ιδιαίτερα στη μνήμη μου, με άπειρη τρυφερότητα, το κόκκινο χαρτάκι καραμέλας που παίζει στα γέρικα δάχτυλά του, ο Fred. Είναι ο καθαρός συμβολισμός του πάθους για  τη ζωή, που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, ακόμα και την στιγμή που εκείνη μας δείχνει διακριτικά την πόρτα προς την έξοδο. 

Youth - Bande-annonce VOST 

Η μουσική του David Lang με άγγιξε  βαθιά και με  ώθησε να μπω με ευκολία στην καρδιά των ηρώων.

Just (After Song of Songs)

Simple Song #3 Sumi Jo Paolo Sorrentino

Νιώθω πλήρης

Χάνω κάθε έλεγχο

Χάνω κάθε έλεγχο

απαντώ

Νιώθω ρίγη

ξυπνάω

Ξέρω όλες αυτές τις μοναχικές νύχτες

Ξέρω όλες αυτές τις μοναχικές νύχτες

Ξέρω τα πάντα

Χάνω κάθε έλεγχο

με πιάνoυν ρίγη

Ξέρω όλες αυτές τις μοναχικές νύχτες

πεθαίνω

Ακούω ό,τι μένει να ακουστεί

Μακάρι να μην σταματήσεις ποτέ

έχω μία αίσθηση

μένω εκεί

Ζω για σένα τώρα

Δεν αφήνω κανένα νόημα πίσω μου

Νιώθω πλήρης

έχω μία αίσθηση

Μακάρι να κινείσαι σαν βροχή

θα είμαι εκεί

θα είμαι εκεί

Χάνω κάθε έλεγχο

Όταν ψιθυρίζεις το όνομά μου

Όταν ψιθυρίζεις το όνομά μου

Όταν ψιθυρίζεις το όνομά μου, ψιθύρισε το όνομά μου

Όταν ψιθυρίζεις το όνομά μου

Ω

Ψίθυρος

Όταν εσύ

Ψίθυρος

Όταν εσύ

------------

I feel complete

I lose all control

I lose all control

I respond

I feel chills

I wake

I know all those lonely nights

I know all those lonely nights

I know everything

I lose all control

I get a chill

I know all those lonely nights

I die

I hear all that is left to be heard

I wish you would never stop

I've got a feeling

I live there

I live for you now

I leave no sense behind

I feel complete

I've got a feeling

I wish you're moving like rain

I'll be there

I'll be there

I lose all control

When you whisper my name

When you whisper my name

When you whisper my name, whisper my name

When you whisper my name

Oh

Whisper

When you

Whisper

When you

Πηγή: Musixmatch

Τραγουδοποιοί: David A Lang

Στίχοι τραγουδιού Simple Song #3 © Universal Music Corp., Red Poppy

Πηγή: Musixmatch

Τραγουδοποιοί: David A Lang

Στίχοι τραγουδιού Simple Song #3 © Universal Music Corp., Red Poppy

Γράμμα προς γνωστούς και άγνωστους αποδέκτες

 

Zούμε στην ίδια χώρα αλλά τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον. Τόσο μακριά, που έχω την αίσθηση πως ζούμε σε διαφορετικές χώρες και μιλάμε διαφορετικές γλώσσες. Ζούμε κάτω από το ίδιο καθεστώς ανελευθερίας χωρίς ωστόσο να το βιώνουμε με τον ίδιο τρόπο. Πόσο δύσκολο είναι άραγε για έναν άνθρωπο να ζει τον απόηχο μιας οργανωμένης σκλαβιάς, στην επαρχία; Μέσα στα χωράφια; Πάνω στα βουνά, σε ρεματιές, στον ανοιχτό ορίζοντα; Ανάμεσα σε δικούς του ανθρώπους, σε φίλους, συγγενείς, γνωστούς;

Η δική μας ζωή, εδώ, έχει γίνει σαν το ρυζόχαρτο που χρησιμοποιούν οι μοδίστρες στην ραπτική τους για να αντιγράφουν τα πατρόν πάνω στα υφάσματα. Η ζωή μας εδώ είναι ένα απλό ξεπατίκωμα εκείνης, της παλιάς, της κανονικής, που ζούσαμε δυο χρόνια πριν. Και μιλάω για την εσωτερική ζωή. Πρέπει να είναι κανείς διπολικός για να αντέχει τις τόσες αντιφάσεις της καθημερινότητας.

Ζούμε όμως. Πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, η μισή Ελλάδα, ζούμε μαζί χωρίς να είμαστε μαζί. Απλά, η ύπαρξη των άλλων γύρω μας, μας στερεί και το τελευταίο επιχείρημα υπέρ της μοναχικότητας.

Είπαν στους ανθρώπους να εμβολιαστούν και μετά τους άφησαν ελεύθερους να ζήσουν τη ζωή τους παραλείποντας να τονίσουν πόσο σημαντικό είναι να τηρούνται αυστηρά τα μέτρα προφύλαξης. Η αλήθεια είναι πως το εμβόλιο μας προστατεύει από το να νοσήσουμε σοβαρά και να πεθάνουμε σε κάποια ΜΕΘ,  ΑΛΛΑ δεν ανακόπτει την μετάδοση του ιού εφόσον παράλληλα δεν τηρούμε αυστηρά και ΟΛΕΣ τις προφυλάξεις! Βασική προϋπόθεση, που ελάχιστοι από τους εμβολιασμένους συνανθρώπους μας τήρησαν. 

Αντίθετα, πίστεψαν  πως το εμβόλιο αρκούσε για να νιώθουν οι ίδιοι προστατευμένοι. Λίγοι είχαν την πρόνοια να προστατευθούν και να προστατεύσουν. Νόμισαν πως το εμβόλιο είναι πανάκεια. Και να τα αποτελέσματα. Μόνο που τα αποτελέσματα τα πληρώνουν ακριβά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μόνον όσοι δεν εμβολιάστηκαν, για δικούς τους  λόγους. Κανείς δεν σκέφτηκε πως η συνειδητή απόφαση αυτών των ανθρώπων να μην εμβολιαστούν βασίζεται (πέρα από τις ανόητες εξαιρέσεις ) σε αυστηρή τήρηση των μέτρων αυτοπροστασίας και προστασία των άλλων. 

Μπαίνει σιγά σιγά ο χειμώνας και ο Πειραιάς γίνεται πιο φιλικός. Λιγότερη σκόνη, ωραιότερα ηλιοβασιλέματα. Πέρασαν και τα αποδημητικά πουλιά. Ορφάνεψε ο ουρανός μας. Τώρα μόνο περιστέρια και, που και που, κανα σπουργίτι ακούω να τιτιβίζει νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα.

Πήραν και τη Ζούγκλα μου. Και μου λείπει.

Πειραιάς 6 Νοεμβρίου 2021  ώρα 12:45 μ.μ.

Ocie Elliott - A place