Zούμε
στην ίδια χώρα αλλά τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον. Τόσο μακριά, που έχω την
αίσθηση πως ζούμε σε διαφορετικές χώρες και μιλάμε διαφορετικές γλώσσες. Ζούμε
κάτω από το ίδιο καθεστώς ανελευθερίας χωρίς ωστόσο να το βιώνουμε με τον ίδιο
τρόπο. Πόσο δύσκολο είναι άραγε για έναν άνθρωπο να ζει τον απόηχο μιας οργανωμένης
σκλαβιάς, στην επαρχία; Μέσα στα χωράφια; Πάνω στα βουνά, σε ρεματιές, στον ανοιχτό ορίζοντα; Ανάμεσα σε δικούς του ανθρώπους, σε
φίλους, συγγενείς, γνωστούς;
Η δική μας ζωή, εδώ, έχει γίνει σαν το ρυζόχαρτο που χρησιμοποιούν οι
μοδίστρες στην ραπτική τους για να αντιγράφουν τα πατρόν πάνω στα υφάσματα. Η ζωή
μας εδώ είναι ένα απλό ξεπατίκωμα εκείνης, της παλιάς, της κανονικής, που
ζούσαμε δυο χρόνια πριν. Και μιλάω για την εσωτερική ζωή. Πρέπει να είναι
κανείς διπολικός για να αντέχει τις τόσες αντιφάσεις της καθημερινότητας.
Ζούμε όμως. Πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, η μισή Ελλάδα, ζούμε
μαζί χωρίς να είμαστε μαζί. Απλά, η ύπαρξη των άλλων γύρω μας, μας στερεί και το
τελευταίο επιχείρημα υπέρ της μοναχικότητας.
Είπαν στους ανθρώπους να εμβολιαστούν και μετά τους άφησαν ελεύθερους να ζήσουν τη ζωή τους παραλείποντας να τονίσουν πόσο σημαντικό είναι να τηρούνται αυστηρά τα μέτρα προφύλαξης. Η αλήθεια είναι πως το εμβόλιο μας προστατεύει από το να νοσήσουμε σοβαρά και να πεθάνουμε σε κάποια ΜΕΘ, ΑΛΛΑ δεν ανακόπτει την μετάδοση του ιού εφόσον παράλληλα δεν τηρούμε αυστηρά και ΟΛΕΣ τις προφυλάξεις! Βασική προϋπόθεση, που ελάχιστοι από τους εμβολιασμένους συνανθρώπους μας τήρησαν.
Αντίθετα, πίστεψαν πως το εμβόλιο αρκούσε για να νιώθουν οι ίδιοι προστατευμένοι. Λίγοι είχαν την πρόνοια να προστατευθούν και να προστατεύσουν. Νόμισαν πως το εμβόλιο είναι πανάκεια. Και να τα αποτελέσματα. Μόνο που τα αποτελέσματα τα πληρώνουν ακριβά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μόνον όσοι δεν εμβολιάστηκαν, για δικούς τους λόγους. Κανείς δεν σκέφτηκε πως η συνειδητή απόφαση αυτών των ανθρώπων να μην εμβολιαστούν βασίζεται (πέρα από τις ανόητες εξαιρέσεις ) σε αυστηρή τήρηση των μέτρων αυτοπροστασίας και προστασία των άλλων.
Μπαίνει σιγά σιγά ο χειμώνας και ο Πειραιάς γίνεται πιο
φιλικός. Λιγότερη σκόνη, ωραιότερα ηλιοβασιλέματα.
Πέρασαν και τα αποδημητικά πουλιά. Ορφάνεψε ο ουρανός μας. Τώρα μόνο περιστέρια
και, που και που, κανα σπουργίτι ακούω να τιτιβίζει νωρίς το πρωί και αργά το
απόγευμα.
Πήραν και τη Ζούγκλα μου. Και μου λείπει.
Πειραιάς 6 Νοεμβρίου 2021
ώρα 12:45 μ.μ.
Ocie Elliott - A place
Ο καθείς ας αναλάβει τις ευθύνες του, τώρα πια όλοι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς ζούμε σαν να μην υπάρχει ιος οπότε? Ότι μας συμβεί εμείς θα φταίμε.
Καλημέρα Μαρία μου και να προσέχεις.
Ευθύνες ατομικές, ευθύνες συλλογικές και κυρίως ευθύνες πολιτικές Βιργινία μου. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στις αρχές, το εμβόλιο ήταν πανάκεια για την πολιτική μας ηγεσία. Αυτό ακούγαμε από παντού. Οι λίγες φωνές που αντιτάχθηκαν, εξαφανίστηκαν σιγά σιγά.΄Έτσι λοιπόν, αργά ή γρήγορα, εδώ θα καταλήγαμε.
ΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ, κι εσύ να προσέχεις γιατί έχουμε δρόμο ακόμα.
Καλό βράδυ Βιργινία μου.
Χμ Μαρία μου, πριν από όλα, το μάτι μου έπεσε στον πίνακα ζωγραφικής που συνοδεύει την ανάρτησή σου. Και η παρατήρηση με το ένστικτο, μού φωνάζει ότι το έργο είναι δικό σου! Σε κάθε περίπτωση, ήταν το πρώτο που γαλήνεψε την ψυχή μου στη σημερινή σου ανάρτηση. Είναι ένας υπέροχος πίνακας που με ταξίδεψε στη φύση και στα χρώματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Πειραιάς ομόρφυνε ε; Χμ, σίγουρα; Το έχουμε; Γιατί η εικόνα μου είναι ότι αποτελεί μια πόλη πνιγμένη στο τσιμέντο χωρίς ίχνος πράσινου. Θέλω μια παρουσίαση της γνώμης σου σ'αυτό.
Η Αθήνα Μαρία μου είναι μια ελεεινή πόλη. Θυμίζει τριτοκοσμικές πρωτεύουσες, άντε κάπως καλύτερα. Σε τίποτα δεν μπορεί να δώσει στοιχεία ανθρωπιάς και φιλικής συνύπαρξης των κατοίκων της.
Όσον αφορά την κουβέντα-σκέψη σου για την πανδημία. Ναι, είναι σωστό! Το εμβόλιο δεν είναι πανάκεια των πάντων. Όμως είναι το απόλυτο, αυτή τη στιγμή όπλο μας απέναντι στον εφιάλτη.
Το ότι οι εμβολιασμένοι αφέθηκαν εντελώς ανεξέλεγκτοι, ευθύνεται πολύ η πολιτεία που δεν ήταν σαφέστατη στις προειδοποιήσεις της.
Γενικά η όλη ιστορία εδώ έχει αφεθεί στα τηλεοπτικά παράθυρα δυστυχώς.
Καλή συνέχεια κορίτσι μου με κάθε μου σκέψη.
Σ' ευχαριστώ πολύ Γιάννη. Η φύση και τα χρώματα, ειδικά στις μέρες που ζούμε, είναι φυγή απ' την εφιαλτική πραγματικότητα. Ο Πειραιάς δεν ομόρφυνε, έγινε όμως, για μένα τουλάχιστον, πιο φιλικός χωρίς την αφόρητη ζέστη και τη σκόνη που την συνοδεύει. Όπως και να 'χει πάντως, έχουμε τη θάλασσα που αγκαλιάζει και ηρεμεί τις αγωνίες μας.
ΔιαγραφήΣυμφωνούμε για τις ευθύνες της πολιτείας σχετικά με την σωστή ενημέρωση των πολιτών. Αλλά και οι πολίτες, πιστεύω, όταν ακούν μια αντίθετη γνώμη, καλό είναι να την σκέφτονται περισσότερο και να την ερευνούν πριν την απορρίψουν.
Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε.
Συμφωνώ απόλυτα κορίτσι μου. Δεν μου είπες για το κάδρο ναι; Την καλησπέρα μου.
ΔιαγραφήΤην ζωγράφισα από μια φωτογραφία. Καλησπέρα και σε σένα Γιάννη.
ΔιαγραφήBeautiful blog
ΑπάντησηΔιαγραφήThank you very much, Rajani Rehana!
ΔιαγραφήΚαι όμως ναι Μαρία μου, υπάρχει ένας τόπος όπου δεν ξεχωρίζονται οι εμβολιασμένοι από τους μη και αυτός είναι κοινός σε όλους και είναι ο τόπος της καρδιάς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ζει κανείς σε αυτό τον χώρο που χαρακτηρίζεται από την πνευματικότητα όπου και να βρίσκεται είναι προφυλαγμένος γιατί ξέρει πώς να επικοινωνήσει με τους γύρω!
Έχω ζήσει πάνω από 23 χρόνια σε "ντάλα" εξοχή και εξακολουθώ να έχω επαφή με τους εκεί κατοίκους και σε πληροφορώ πως το εμβόλιο δεν είναι κριτήριο επικοινωνίας, βλέπεις οι τσιμεντουπόλεις έχουν τσιμεντώσει πολλές υπάρξεις και θέλει σύνεση και ειδικά σοφία για παραμείνει κανείς μακριά από τις ατυχής διενέξεις!
Ο πίνακας σου, υπέροχος και μαζί με το μουσικό κομμάτι που διάλεξες έδωσε μια υγιή ανάσα στη καθημερινότητα μας!
ΑΦιλάκια πάντα με πολύ σεβασμό και αγάπη για ότι βιώνεις και εσύ!
Eυχόμαστε όλοι να τελειώσει όσο συντομότερα γίνεται αυτός ο εφιάλτης και να πάρουμε ξανά τη ζωή μας στα χέρια μας. Το ανθρώπινο γένος διακρίνεται για τις διενέξεις του και δεν πρόκειται να τελειώσουν ποτέ, όσο τουλάχιστον εμείς ζούμε. Ο ιδανικός τόπος της μη σύγκρουσης λόγω καθολικής πνευματικότητας είναι μια υπέροχη προσδοκία. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως τα παιδιά μας, λέει, θα ζουν σε μια τέτοια συνθήκη.
ΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ Στεφανία μου. Να είσαι καλά.
Πολλά φιλιά κι από μένα με αγάπη!
Ατομική ευθύνη και συλλογική ευθύνη. Είμαι πολύ προβληματισμένος με την όλη κατάσταση. Γιατί από την μία εγώ που εμβολιάστηκα δεν απολαμβάνω αυτά που μου υποσχέθηκαν (δεν πήρα πίσω η ζωή μου) και από την άλλη γιατί υπάρχουν τόσο μεγάλη αντίσταση στη χρήση ενός σωτήριου εμβολίου από τόσον κόσμο. Γιατί η κυβέρνηση σήμερα βλέπει με τόση απάθεια, τον πόλεμο που γίνεται στα νοσοκομεία και τους τόσους νεκρούς. Θα τα αφήσω πίσω αυτά, δεν βγάζω άκρη. Θα μείνω στην πόλη σου. Ελπίζω μια πόλη όπως ο Πειραιάς, τόσο όμορφη να γίνει και πιο ανθρώπινη. Το καλοκαίρι ήμουν για λίγες μέρες εκεί, σε συνοικία, κάθε άλλο από όνειρο θύμιζε, μπετόν μπετόν, αυτοκίνητα πολλά και μηδενικό πράσινο. Κι όμως θα μπορούσε να είναι μια θαυμάσια παραλιακή πόλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Καλημέρα μου, Μαρία!
Είναι κι αυτό μια προσωρινή λύση Βασίλη. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Θα τα μάθουμε όλα με αρκετή καθυστέρηση, όπως γίνεται συνήθως.
ΔιαγραφήΝαι, θα μπορούσε ο Πειραιάς να ήταν μια θαυμάσια παραλιακή πόλη αλλά για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω δεν είχε ποτέ την φροντίδα που του αρμόζει.
Καλό ξημέρωμα Βασίλη.
Όμορφο κυριακάτικο φθινοπωρινό απομεσήμερο Μαρία μου ;) Κυλάει ήρεμα χωρίς μεγάλες εντάσεις και όμως η πανδημία είναι κυριολεκτικά ανάμεσα μας .Έχεις απόλυτο δίκιο για την συνειδητή προστασία , ώστε να προστατευόμαστε όλοι . Είναι οδηνηρό να χάνονται ξαφνικά και γρήγορα άνθρωποι .
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρηκα που είσαι καλά και απολαμβάνεις το πολύβουο λιμάνι του Πειραιά . Ελπίζω να βλέπεις γλάρους , γάτες και σκυλιά να αναζητολυν τροφή και παιχνίδι . Καλό Νοέμβριο ευλογκμένο και καλοτάξιδο να έχουμε !!;) Μου ρέσει ο πίνακας τα δένδρα είναι ελιές ; φιλιά ! καλή εβδομάδα !!;)
Η αλήθεια είναι πως η προοπτική που δίνει η θάλασσα στο βλέμμα είναι μεγάλη παρηγοριά για μας που ζούμε μέσα στο μπετόν Κυριακή μου. Βλέπω γλάρους. Σκύλους και γάτες στο δρόμο σπάνια. Αλλά έχουμε ζώα στα σπίτια μας να μας κρατούν συντροφιά. Εκεί στα βόρεια, διαβάζουμε πως ο ιός εξαπλώνεται ραγδαία. Προσοχή Κυριακή μου. Τα μάτια σας δεκατέσσερα!
ΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι που σου αρέσει. Τα δέντρα δεν είναι ελιές, μάλλον οξιές που κιτρινο-κοκκινίζουν σιγά σιγά.
Ένα γλυκό Νοέμβρη να έχουμε όλοι, αν είναι δυνατόν και όσοι νοσούν να γειάνουν γρήγορα!
Καλό ξημέρωμα και πολλά φιλιά κι από μένα :)
Μας κόστισε πολύ αυτή η πανδημία. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε κρούσματα και νεκρούς. Στην ατομική ελευθερία, την ψυχική καταρράκωση, την κοινωνική απομόνωση και το φόβο για ένα αβέβαιο αύριο. Δεν ξέρουμε αν ποτέ τελειώσει ή αν προκύψει κάτι άλλο. Γεγονός είναι πως παρά τα μέτρα προστασίας, άλλαξαν οι ζωές μας. Μια μοναξιά στα όρια του πανικού καλύπτει την καθημερινότητά μας. Τυχεροί όσοι έχουν πρόσβαση στη φύση. Έστω και για μια βόλτα στην παραλία. Να το επιδιώκεις όταν μπορείς Μαρία μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα!
Έτσι περιγράφεται η καθημερινότητα και η ζωή μας γενικότερα, Αννίκα μου.
ΔιαγραφήΚάποτε θα τελειώσει κι αυτό. Ήταν να το ζήσουμε.
Μέχρι τότε, μεγάλη προσοχή. Τα βασικά τα μάθαμε έστω και με καθυστέρηση. Ας τα εφαρμόσουμε κι ας ελπίζουμε πως σύντομα θα βγούμε απ' αυτή την μεγάλη και δυσάρεστη περιπέτεια.
Να είσαι καλά. Σ' ευχαριστώ πολύ.
Καλή εβδομάδα με καλή διάθεση και θετική σκέψη, όσο γίνεται.
Πολλά φιλιά!
Μαρία μου, απόλαυσα τη ροή της σκέψης σου και το όμορφο τραγούδι που μοιράστηκες μαζί μας. Λάτρεψα και τον πανέμορφο πίνακα που ζωγράφισες. Είναι εξαιρετικός. Είμαι υπέρ του εμβολιασμού αλλά είμαι πολύ περισσότερο υπέρ της ατομικής και της συλλογικής ευθύνης. Συνεχίζω να προσέχω εμένα και τους γύρω μου, αλλά απαιτώ και από τους άλλους να προσέχουν εμένα. Ζήτημα πολιτείας? Ναι. Ζήτημα παιδείας? Επίσης ναι. Η πανδημία χάλασε φιλίες, μας αποξένωσε, μας έκανε πιο επιφυλακτικούς απέναντι στους άλλους. Διαχυτικότητες, φιλιά, αγκαλιές ανήκουν στο παρελθόν. Και ειλικρινά δεν ξέρω αν ποτέ αυτό το παρελθόν ξαναγυρίσει. Καλό σου βράδυ, φίλη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια Mia μου.
ΔιαγραφήΤελικά, τα δεινά, μας εκπαιδεύουν κι αυτό είναι το μόνο θετικό απ' όλη αυτή την ταλαιπωρία.
Όσο για την ζεστασιά της αγκαλιάς και της προσήνειας, όπως πολύ σωστά το επισημαίνεις, τα νέα είναι και θα παραμείνουν για αρκετό καιρό άσχημα. Το αντέχουμε; Ίσως. Οριακά πιστεύω.
Να είσαι καλά, πάντα δημιουργική και επιτυχημένη!
Καλή εβδομάδα.
Πολλά φιλιά!
Κι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα βέβαια, δεν ξέρω τί περίμενε κανείς
από έναν λαό -που όπως λέει και μια φίλη-
αν δεις με τί κριτήριο κάνει πολιτικές
επιλογές, δεν μπορείς να έχεις και πολλές
απαιτήσεις. Φταίνε οι κυβερνήτες, φταίνε
οι αρνητές, φταίει ο Χατζηπετρής; Σημασία
έχει ότι ζούμε ένα σουρεάλ σκηνικό (τρόμου)
που δεν έχει τελειωμό. Και μόνο που μας
κυβερνά ένα τόσο επικίνδυνο άτομο, τρέχουμε
να εμβολιαστούμε, φοράμε μάσκες, και "ποτιζό-
μαστε" με αντισηπτικά μέχρι δευτέρα παρουσία!
Πολλά φιλιά Μαράκι μου! Ο πίνακας τέλειος!🌺🌷
Τις πταίει Πέτρα μου; Να θυμηθούμε και τον Χαρίλαο Τρικούπη.
ΔιαγραφήΒάζεις ερώτηση με πολλαπλές επιλογές και μπερδεύομαι γιατί οι διαφορές στις απαντήσεις είναι οριακές.
Ο Χατζηπετρής πταίει! Αυτός ο άτιμος τα πταίει όλα!
Και μόλις τώρα, με αυτό που γράφεις στο τέλος, έπεισες όλους τους ανεμβολίαστους να τρέξουν στα εμβολιαστικά κέντρα.
Έγραψες πάλι :) :)
Φιλάκια πολλά και καλό μας ξημέρωμα ανήμερο πλάσμα :)
Σ'ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου.
Δεν λέω τίποτα άλλο. Με κάλυψες, θα σου πω μόνο ότι είμαι ανεμβολίαστος και θα παραμείνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήKάνε ό,τι θεωρείς καλύτερο για σένα Κώστα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο να μην ξεχνάς να τηρείς τα μέτρα προφύλαξης.
Καλό ξημέρωμα.
Δύσκολοι καιροί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν το κριτήριο είναι η Αλληλεγγύη, ίσως υπάρχει ελπίδα.
Ισχύει Ευρυτάνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλληλεγγύη είναι το τελευταίο καταφύγιο.