Εξομολογήσεις

Η Ψυχή - Νικόλαος Γύζης 1893  έγχρωμο σκίτσο. 
Το πιο διάσημο έργο του.  

Δεν θυμάμαι να ένιωσα ποτέ το αίσθημα της κτητικότητας για κανένα ανθρώπινο πλάσμα. Πίστευα βαθιά μέσα μου πως τους ανθρώπους δεν μπορείς, δεν γίνεται να τους κατέχεις. Είναι ελεύθερες, αυτόνομες υπάρξεις και επιλέγουν πού και με ποιόν θέλουν να βρίσκονται κάθε φορά.

Όταν γεννήθηκε η κόρη μου και την κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, την κοίταξα να δω αν είναι όντως αρτιμελής και της συστήθηκα: «Γεια σου φιλενάδα..» Αυτό μου βγήκε. «Φιλενάδα..»

Ένιωσα αμέσως μέσα μου να με κατακλύζει μια απέραντη τρυφερότητα και μια βαθιά ευθύνη. Ένιωθα πως αυτό το πλασματάκι μου το δάνεισε η ζωή για να του στρώσω το δρόμο, να το βοηθήσω να πατήσει στα πόδια του και να του εξασφαλίσω τα απαραίτητα εφόδια για να περπατήσει μόνο του κάποια στιγμή.

Ήξερα απ’ την πρώτη στιγμή, βαθιά μέσα μου, πως δεν μου ανήκει. Δεν είπα ποτέ «Το παιδί ΜΟΥ..» Αναφερόμουν σ’ αυτήν πάντα με το όνομά της και με τα τρυφερά λογάκια που λέει μια μαμά στο μικρό της.

Όταν έγινε δύο χρονών άρχισε το «ΟΧΙ» και τις απόπειρες να γνωρίσει το περιβάλλον της.  Ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτό. Τα σεβάστηκα και τα δυο αν και μου έβγαζαν πολλές δουλειές, μου ανέτρεπαν τα προγράμματα και μου δυσκόλευαν την καθημερινότητα. Όμως έπρεπε να αναπτύξει σιγά-σιγά την ατομικότητά της, να μεγαλώσει, να ικανοποιήσει την περιέργειά της, να μάθει από τα λάθη της, να καλλιεργήσει τη φαντασία της.

Ελευθερία σε όλα εκτός από όσα έθεταν σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή της. Τα δικά μου «όχι» ήταν μετρημένα στα δάχτυλα αλλά αδιαπραγμάτευτα. Ευτυχώς ο χώρος με βοηθούσε πολύ σ’ αυτό.

Ζούσαμε τότε σε μια παλιά μονοκατοικία με τα απολύτως απαραίτητα. Δηλαδή το σπίτι ήταν σχεδόν άδειο. Νέο ζευγάρι, μετρημένα χρήματα, κάναμε μια αρχή που βασιζόταν μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Δεν είχαμε τίποτα που να φοβάμαι μήπως καταστρέψει το παιδί, μήπως σπάσει το παιδί και το παιδί μπουσούλαγε και μετά έτρεχε πάνω - κάτω ελεύθερο χωρίς περιττούς περιορισμούς και απαγορεύσεις.

Άνοιγα τα παράθυρα, έμπαινε ο ήλιος και το αεράκι, η μικρή κυλιόταν πάνω στη μοκέτα και έξω Άνοιξη. Έτσι θυμάμαι σήμερα εκείνη την εποχή. Μια ατέλειωτη Άνοιξη!

Μια μέρα, εκτός από τις κατσαρόλες κ.λ.π., «ανακάλυψε» και τη βιβλιοθήκη. Μια βιβλιοθήκη με βαθιά ράφια που είχαμε φτιάξει μόνοι μας  με αγορασμένα υλικά και την οποία έχουμε ακόμα. Τα ράφια της ξεκινούσαν από το πάτωμα και κατέληγαν λίγο πριν το ταβάνι. Ήταν πολύ εύκολο για το παιδί να έχει πρόσβαση στα βιβλία. Καθόταν στο πάτωμα μπροστά στα κάτω ράφια, με την πιπίλα στο στόμα και όσο έφτανε το χεράκι της έσπρωχνε τα βιβλία κάτω μέχρι να σχηματιστεί ένας μεγάλος σωρός. Άδειαζαν τα κάτω ράφια. Τα πιο πάνω ουφ..δεν τα έφτανε ακόμα.

Αυτή ήταν η πρώτη επαφή της με τα βιβλία. Το παιχνίδι.

Ο μπαμπάς της με μάλωνε. Την κακομαθαίνεις μου έλεγε, δείξε της πως αυτό δεν πρέπει να το κάνει. Αρνιόμουν να υπακούσω στη λογική του και προσπαθούσα να του εξηγήσω τη δική μου πως έτσι ξεκινάει ο άνθρωπος τη γνωριμία του με ένα αντικείμενο: με την αφή, σαν παιχνίδι. Αργότερα θα τα άνοιγε για να δει πώς είναι μέσα μετά θα τα άνοιγε για να χαζέψει τις εικόνες, μπορεί να τράβαγε και καμιά μολυβιά και έτσι σιγά-σιγά θα εξοικειωνόταν με τα βιβλία ίσως να της γίνονταν και συνήθεια, να αντικαθιστούσαν την πιπίλα της μόνο που αυτά δεν θα χρειαζόταν ποτέ να τα κόψει ως βλαβερή συνήθεια. Δε γίνεται ξαφνικά στην εφηβεία να δώσεις στο παιδί ένα βιβλίο και να το προτρέψεις να το διαβάσει.  Οι μεγάλες αγάπες ωριμάζουν με το χρόνο. 

Κι έτσι έγινε. Μετά το σωρό στο πάτωμα, άρχισε το γράψιμο με το μολύβι. Όπου έβρισκε κενή σελίδα τραβούσε μια δική της γραμμή, ίσως γιατί προσπαθούσε να με μιμηθεί, και αργότερα άρχισε να γράφει τις πρώτες συλλαβές «μα…μα"  και  μια καρδούλα. Δεν έσβησα αυτά τα αποτυπώματα της ψυχούλας της. Ακόμα συμβαίνει να πέφτω πάνω σε βιβλίο με τη γραμμή και την καρδούλα στο πλάι.

Και δεν θα υπήρχε λόγος να αναφερθώ σε όλα αυτά αν δεν έβρισκα σήμερα μια φωτογραφία που, κάποια χρόνια πριν, έγινε αιτία να κάνω, σε κατάσταση έντονης ψυχικής φόρτισης, μια ανάρτηση στο αγαπημένο Path με τίτλο:

« Ένα κορίτσι ψάχνει το μέλλον του μέσα στο «τίποτα»

Ποιος γονιός, ποιος δάσκαλος, ποιος τέλος πάντων εμφύσησε σ’ αυτό το παιδί τόση αγάπη για το διάβασμα, για τη μόρφωση…εν τέλει, για τα βιβλία; Ποιος του έμαθε πως η φαντασία δεν είναι περιττή αλλά γίνεται το όχημα των πιο πλούσιων σε εμπειρίες ταξιδιών και ένα προστατευτικό κάλυμμα που κρατάει μακριά το χειρότερο θάνατο -εκείνον της ψυχής;

ΓΑΖΑ  27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014

Ένα γερό χαστούκι στον πολιτισμό μας, στην ανοχή μας, στην αναισθησία μας είναι αυτές οι εικόνες που δείχνουν το μικρό κορίτσι να ψάχνει στα συντρίμμια του βομβαρδισμένου σπιτιού του, τα βιβλία του.
Δεν κοιτάζει "πίσω". Κοιτάζει μπροστά, κατάματα, το μέλλον της. Το μέλλον που κρατάει στα χέρια της. Θαυμάζω αυτό το βλέμμα!!
Έχει όλη τη δύναμη και τη σιγουριά του ανθρώπου που συνεχίζει να πιστεύει στη ζωή, ζώντας μέσα στο θάνατο!



Τα σχόλια που ακολουθούν είναι των φίλων του τότε και του σήμερα.

βιργινια . Πέμπτη, 31 Ιουλίου 2014 6:42 μμ

Δεν έχω λόγια. Ντρέπομαι μόνο αυτό έχω να πω.
Η Eva Cassidy η καλύτερη επιλογή!! Καλησπέρα Μαρία !


Νίκος Ταξιδιώτης Πέμπτη, 31 Ιουλίου 2014 7:48 μμ

Φοβερή φωτογραφία πραγματικά. Τα κτήνη οι Εβραίοι, δε θα γίνουν ποτέ άνθρωποι. Πείστηκα ότι ο Χίτλερ "κάτι είδε" σαν οραματιστής στο θέμα αυτό και αποφάσισε να τους ξεπαστρέψει. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβε.
Επειδή όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται, έστω και ως φάρσα, την επόμενη φορά, ο μελλοντικός Χίτλερ, έχοντας κατά νου κάτι τέτοιες φωτογραφίες, δε θα λαθέψει. Δεν θα ολιγωρήσει. Θα τους εξαφανίσει από προσώπου Γης, ώστε να επανέλθει η ισορροπία στην ανθρωπότητα.
Διάβαζα ότι τω 95% των Εβραίων, συμφωνεί με τα εγκλήματα αυτά, οπότε, δε νιώθω πως τα παραλέω. Το 95% από τα τέρατα αυτά, είναι δολοφόνοι!
Πολύ συγκινητική φωτογραφία στ' αλήθεια. Καλησπέρα Μαρία..:-)


ΓΙΑΝΝΗΣ JOHNPIT Παρασκευή, 1 Αυγούστου 2014 7:36 μμ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ......!!! ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ.....!!!! Άλλοι εδώ γυρεύουνε με υστερία τα τηλεκοντρόλ τους και άλλοι εκεί στα ρημαγμένα σπίτια τα βιβλία τους....
Πόσο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΞΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ κάποιοι άνθρωποι.
Μαρία καλό μήνα.....να το πω..... ε άστο να το πω...

ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δευτέρα, 11 Αυγούστου 2014 6:50 μμ

Τα τραγικά γεγονότα που διαδραματίζονται στις μέρες μας με θύματα αθώους, άμαχους και παιδιά φοβάμαι ότι δεν τα έχουμε συνειδητοποιήσει .
Η Ευρώπη κοιμάται ή ,τρέχει έξαλλη πίσω από την οικονομική κρίση και δεν βλέπει δεν αφυπνίζεται από τον ευτελισμό της αξίας της ανθρώπινης ζωής....
Αλήθεια ποιο κτήνος απ' αυτά που ανακοινώνουν κάθε μέρα στα media τον αριθμό των αντιπάλων που σκότωσαν, που κρεμούν τις κεφαλές των νεκρών σε πανό, ποιο ανθρωπόμορφο τέρας μπορεί να αντέξει το ζωντανό βλέμμα αυτού του κοριτσιού.?
Ποια ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και κουροφέξαλα , εκπροσωπούν έθνη σφαγέων και νεκροθαφτών των λαών ;
Συγνώμη Μαρία μου για την ζοφερή ατμόσφαιρα που σου μεταδίδω αλλά μου είναι αδιανόητη η φυσικότητα της παρουσίασης της ροής των δραματικών γεγονότων που συμβαίνουν παραδίπλα μας σαν να μην είμαστε άνθρωποι και μείς όπως τα θύματα των πολέμων, και δεν μας αφορούν.

H παράσταση που με συγκλόνισε!

Tί να πω για μια παράσταση που με συγκλόνισε;

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω;

Να ξεκινήσω από τον κόσμο που έβλεπα στα θεωρεία να γέρνει μπροστά για να μη χάσει ούτε λέξη από τα λόγια των ηθοποιών; Από τη συγκίνηση που ήταν διάχυτη – σε διαπερνούσε – καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης; Από την απόλυτη ησυχία που επικράτησε ακόμα και στα διαλείμματα; Οι θεατές δεν μιλούσαν. Ή έσκυβαν το κεφάλι ή κοιτάζονταν αμίλητοι.

Να πω για τη μουσική του έργου που ξυπνούσε μέσα σου ό,τι βαθύτερα απωθημένο υπήρχε; Και όλα αυτά για να φθάσω στην ουσία: Το λόγο του Τσέχωφ ειπωμένο από τον Ιβάν Πετρόβιτς Βοϋνίτσκι – Βάνια (Γιώργος Κιμούλης) και τον Μιχαήλ Λβόβιτς Άστροφ (Τάσος Νούσιας).

Πρόκειται βέβαια για το έργο του Αντόν Τσέχωφ, «Θείος Βάνια», το έργο που μιλάει για την γελοιότητα της ανθρώπινης παραίτησης: το μακρύ, άδειο, πραγματικό χρόνο που περνάει χωρίς την παραμικρή αντίδραση, χωρίς την παραμικρή επιθυμία και μας αφήνει παραιτημένους.

Ο κ. Κιμούλης έκανε την μετάφραση και την σκηνοθεσία της παράστασης και κράτησε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Προσάρμοσε το έργο στην εποχή μας χωρίς όμως να το προδώσει με άκυρους νεωτερισμούς και δήθεν μοντερνισμούς τόσο στα σκηνικά όσο και στο ύφος της παράστασης. 

Βρήκα ευφυέστατο τον τρόπο που μετέφερε το έργο στις μέρες μας για να μας θυμίσει πως ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί –ως κοινωνία- ζούμε κάτω από το ίδιο καθεστώς αδράνειας κρύβοντας μέσα μας τις σπίθες μιας δημιουργικής ζωής που μας κάνει πρωταγωνιστές, οραματιστές.

Ο κ. Κιμούλης ξεπέρασε τον εαυτό του και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης κάνοντας ένα βήμα σπάνιο στα σύγχρονα θεατρικά δεδομένα. Άφησε στην άκρη τον εαυτό του και το ρόλο του και έδωσε χώρο στο ρόλο του Άστροφ που ήταν πιο ουσιαστικός και επίκαιρος.

Γιατί ο Θείος Βάνια είναι ο εξηντάρης παραιτημένος από τις επιθυμίες και τη ζωή, ο συμβιβασμένος και παγιδευμένος στην αδράνεια. Ο Άστροφ όμως - ο γιατρός και οικολόγος και ανήσυχος νους - είναι εκείνος που δίνει το πραγματικό όραμα μέσα στην ιστορία. 

Είναι ο άνθρωπος που πιστεύει στο μέλλον και προσπαθεί να βελτιώσει το παρόν για τις επόμενες γενιές. 

Ώσπου έρχεται η στιγμή που ακόμα και ο αφημένος νους του Θείου Βάνια εγείρεται με απελπισία και διαμαρτύρεται έναντι του ίδιου του του εαυτού που δεν έζησε τη ζωή του πραγματικά. 

Και εκεί, βλέπουμε τον σερνάμενο, περιφερόμενο, αστειευόμενο, τραγικό Ιβάν Πετρόβιτς (Βάνια) να στέκεται στο κέντρο της σκηνής με τον κεντρικό προβολέα πάνω του, και να ξεδιπλώνει την ψυχή του όπως ξεδιπλώνει και υψώνει το κορμί και τα χέρια του και να φωνάζει με όλη του τη δύναμη 

«Απέτυχα!! Δεν θέλω να ζω άλλο έτσι. Δεν αντέχω να ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια μου έτσι!»

 Πολλές οι δυνατές στιγμές, συγκλονιστικές οι ερμηνείες που επιβεβαίωσαν μέσα μου την άποψη πως η ζωή αξίζει μόνον όταν συνταράσσεται από οράματα και επιθυμίες.

Bιογραφικά στοιχεία:

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD_%CE%A4%CF%83%CE%AD%CF%87%CF%89%CF%86

ΑΝΤΟΝ  ΤΣΕΧΩΦ

     

Οι κλασσικοί συνθέτες στο ..."παράθυρό"σας

Peder Mørk Mønsted (Danish painter, 1859-1941)  Sunset over a Danish Fjord, 1901

Μπορείτε να μπείτε στον παρακάτω σύνδεσμο και με ένα κλικ πάνω στη φωτογραφία του συνθέτη που αγαπάτε και ένα δεύτερο κλικ πάνω στην εκτέλεση που προτιμάτε, να ακούσετε κλασσική μουσική. 
Συνιστώ να το αποθηκεύσετε στο Αρχείο σας.

http://www.thinglink.com/scene/356894836550270976

Πρώτη μέρα του 2019: Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς :) :)

ΚΑΛΗ  ΧΡΟΝΙΑ

Το ημερολόγιο  της χρονιάς βρίσκεται κολλημένο πάνω σ’ ένα κεραμικό ρόδι στον τοίχο της κουζίνας.

Κάθε χρόνο, μετά την αλλαγή του χρόνου, αλλάζω και το ημερολόγιο. Ξεκολλάω το παλιό και κολλάω το καινούργιο.

Μέχρι τώρα αγόραζα ημερολόγια με συνταγές ή με στίχους τραγουδιών. Μια χρονιά θυμάμαι αγόρασα ένα με ανέκδοτα.

Φέτος –εθισμένη πλέον με την ποίηση ( να 'ναι καλά η Αριστέα και το Συμπόσιο https://princess-airis.blogspot.com/) - είπα να αγοράσω ένα με ποιήματα.

Φτάνει το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, στρώνω τραπέζι, τρώμε, ανεβαίνουμε στην ταράτσα για να δούμε τα πυροτεχνήματα, ξεστρώνω το τραπέζι, πλένω τα πιάτα, τα βάζω στη θέση τους –έχει σημασία η σειρά – σε μια πεντακάθαρη και τακτοποιημένη κουζίνα, νιώθω επιτέλους έτοιμη να κάνω την τελευταία μου κίνηση: να ξεκολλήσω το ημερολόγιο του 2018 και να το αντικαταστήσω με το ημερολόγιο του 2019. Περιέργεια...συγκίνηση...τί να γράφει άραγε...με ποιό ποίημα ξεκινάει ο χρόνος, ποιό μήνυμα μου δίνει - ερωτήσεις ανάκατες "ατάκτως ερριμμένες" με ωθούν προς την κουζίνα.  Αφού κάνω με «ευλάβεια» τα δέοντα, φθάνει η πολυπόθητη στιγμή να διαβάσω το ποίημα της 1^ης  μέρας του 1^ου  μήνα του χρόνου.

Πρώτη μέρα του 2019 στο νέο μου ημερολόγιο είναι καταχωρημένος ο…Θούριος του Ρήγα!!

 Πρώτη μέρα του νέου χρόνου, ο Θούριος του Ρήγα!!

Γιατί;

Τι θέλει να μου πει το Σύμπαν; 

Η μόνη ελπίδα που μου απομένει είναι να λειτουργούν τα μηνύματα ..αναδρομικά. Διαφορετικά φέτος πρέπει ζωστώ τα φυσεκλίκια και να βγω στο κλαρί  :) 

Και για να μη νομίζετε πως αστειεύομαι , ορίστε και οι αποδείξεις:

Σας χαιρετώ και σας εύχομαι ΨΥΧΗ  ΒΑΘΙΑ!!
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς 
Μαρία Γ.