H παράσταση που με συγκλόνισε!

Tί να πω για μια παράσταση που με συγκλόνισε;

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω;

Να ξεκινήσω από τον κόσμο που έβλεπα στα θεωρεία να γέρνει μπροστά για να μη χάσει ούτε λέξη από τα λόγια των ηθοποιών; Από τη συγκίνηση που ήταν διάχυτη – σε διαπερνούσε – καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης; Από την απόλυτη ησυχία που επικράτησε ακόμα και στα διαλείμματα; Οι θεατές δεν μιλούσαν. Ή έσκυβαν το κεφάλι ή κοιτάζονταν αμίλητοι.

Να πω για τη μουσική του έργου που ξυπνούσε μέσα σου ό,τι βαθύτερα απωθημένο υπήρχε; Και όλα αυτά για να φθάσω στην ουσία: Το λόγο του Τσέχωφ ειπωμένο από τον Ιβάν Πετρόβιτς Βοϋνίτσκι – Βάνια (Γιώργος Κιμούλης) και τον Μιχαήλ Λβόβιτς Άστροφ (Τάσος Νούσιας).

Πρόκειται βέβαια για το έργο του Αντόν Τσέχωφ, «Θείος Βάνια», το έργο που μιλάει για την γελοιότητα της ανθρώπινης παραίτησης: το μακρύ, άδειο, πραγματικό χρόνο που περνάει χωρίς την παραμικρή αντίδραση, χωρίς την παραμικρή επιθυμία και μας αφήνει παραιτημένους.

Ο κ. Κιμούλης έκανε την μετάφραση και την σκηνοθεσία της παράστασης και κράτησε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Προσάρμοσε το έργο στην εποχή μας χωρίς όμως να το προδώσει με άκυρους νεωτερισμούς και δήθεν μοντερνισμούς τόσο στα σκηνικά όσο και στο ύφος της παράστασης. 

Βρήκα ευφυέστατο τον τρόπο που μετέφερε το έργο στις μέρες μας για να μας θυμίσει πως ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί –ως κοινωνία- ζούμε κάτω από το ίδιο καθεστώς αδράνειας κρύβοντας μέσα μας τις σπίθες μιας δημιουργικής ζωής που μας κάνει πρωταγωνιστές, οραματιστές.

Ο κ. Κιμούλης ξεπέρασε τον εαυτό του και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης κάνοντας ένα βήμα σπάνιο στα σύγχρονα θεατρικά δεδομένα. Άφησε στην άκρη τον εαυτό του και το ρόλο του και έδωσε χώρο στο ρόλο του Άστροφ που ήταν πιο ουσιαστικός και επίκαιρος.

Γιατί ο Θείος Βάνια είναι ο εξηντάρης παραιτημένος από τις επιθυμίες και τη ζωή, ο συμβιβασμένος και παγιδευμένος στην αδράνεια. Ο Άστροφ όμως - ο γιατρός και οικολόγος και ανήσυχος νους - είναι εκείνος που δίνει το πραγματικό όραμα μέσα στην ιστορία. 

Είναι ο άνθρωπος που πιστεύει στο μέλλον και προσπαθεί να βελτιώσει το παρόν για τις επόμενες γενιές. 

Ώσπου έρχεται η στιγμή που ακόμα και ο αφημένος νους του Θείου Βάνια εγείρεται με απελπισία και διαμαρτύρεται έναντι του ίδιου του του εαυτού που δεν έζησε τη ζωή του πραγματικά. 

Και εκεί, βλέπουμε τον σερνάμενο, περιφερόμενο, αστειευόμενο, τραγικό Ιβάν Πετρόβιτς (Βάνια) να στέκεται στο κέντρο της σκηνής με τον κεντρικό προβολέα πάνω του, και να ξεδιπλώνει την ψυχή του όπως ξεδιπλώνει και υψώνει το κορμί και τα χέρια του και να φωνάζει με όλη του τη δύναμη 

«Απέτυχα!! Δεν θέλω να ζω άλλο έτσι. Δεν αντέχω να ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια μου έτσι!»

 Πολλές οι δυνατές στιγμές, συγκλονιστικές οι ερμηνείες που επιβεβαίωσαν μέσα μου την άποψη πως η ζωή αξίζει μόνον όταν συνταράσσεται από οράματα και επιθυμίες.

Bιογραφικά στοιχεία:

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD_%CE%A4%CF%83%CE%AD%CF%87%CF%89%CF%86

ΑΝΤΟΝ  ΤΣΕΧΩΦ