Το άλλο ένδυμα

Το άλλο ένδυμα βρίσκεται κρεμασμένο στο βάθος μιας ντουλάπας με αναμνήσεις. 

Το ανασύρω κάθε φορά που θέλω να προχωρήσω. 

Λέω, είναι καιρός να προχωρήσω και το φοράω. 

Κλείνω τη ντουλάπα και φεύγω ντυμένη με το άλλο ένδυμα, ώσπου, στο πρώτο σταυροδρόμι ανακαλύπτω πως, στην πραγματικότητα, είμαι γυμνή. 

Γυρίζω πίσω, ανοίγω πάλι τη ντουλάπα με τις αναμνήσεις και διαπιστώνω πως το άλλο ένδυμα είναι ακόμα εκεί. 
Πώς πίστεψα πως το είχα φορέσει;

Τις τελευταίες μέρες ανοίγω συχνά τη ντουλάπα με τις αναμνήσεις. 
Όμως, το άλλο ένδυμα δεν είναι εκεί. 

Δεν μπορώ να το βρω, να το φορέσω και να προχωρήσω.

25/7/2018  Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου στην εφημερίδα Η Αυγή

Ο ποιητής με το χαμόγελο της Μόνα Λίζα

Τον κοιτάζω κι αναρωτιέμαι τι σκέφτεται.

Τι κρύβει το χαμόγελό του; 

Είναι περιπαιχτικό;  

Είναι σκανταλιάρικο σαν μικρού παιδιού; 

Είναι σοφό με πολλά υπονοούμενα ; 

Ή μήπως είναι ειρωνικό; -εγώ τώρα ξέρω..εσείς;

Σίγουρα πάντως δεν είναι οφθαλμαπάτη όπως εκείνο της Μόνα Λίζα.

Το χαμόγελο του ποιητή ακολουθεί την πίστη του Λεονάρντο Ντα Βίντσι πως τα πορτρέτα πρέπει να αντανακλούν κάποια «εσωτερική αναταραχή του νου»

Και το δικό του χαμόγελο αποτυπώνει τέλεια την εσωτερική αναταραχή του δικού του νου, την διακριτική του φύση.

Πόσο θα ήθελα να ήσουν παππούς μου ή πατέρας μου ή δάσκαλός μου ή φίλος μου ή...έστω ένας τυχαίος γείτονάς μου. 

Ο θάνατός σου με πληγώνει.

Ο Μάνος Ελευθερίου υπήρξε ο Έλληνας, όπως θα ήθελα να είναι…

Στίχοι Μάνος Ελευθερίου 
Μουσική: Miguel Marti 
Δίσκος: Οι άγγελοι ζουν ακόμη στη Μεσόγειο (04/2012) 

Στίχοι: 

  Μάνος Ελευθερίου
Moυσική: Θάνος Μικρούτσικος
        

Αν κάτι κάποτε σωθεί και 

που γι’αυτό κάποιος μιλήσει

μόνο αυτός θα εξηγήσει

πως πήγε ανάποδα η ζωή.

Πως έγινε κι οι τζογαδόροι

πήραν στα χέρια το σχοινί

και παίξαν πάνω στη σκηνή

το ρόλο πρωταγωνιστή.

Αν κάτι κάποτε σωθεί και 

που γι’αυτό κάποιος μιλήσει

ο κόσμος που έχω φτιάξει εγώ

είναι σαν το δικό σου σώμα

λάσπη από αίμα κι από χώμα

χέρια, μαλλιά, φωνή και στόμα.

Και φύσηξα σαν το Θεό

να μπερδευτεί ο άγγελός σου

στον κόσμο τον αμαρτωλό..

Μονάχα εγώ να σε κερδίσω

σ’ αυτή την άγρια εποχή

εγώ που έχω ανακωχή

με τη φωτιά και τη βροχή.

Οι δολοφόνοι τραγουδούν

για κάποιους άλλους δολοφόνους

που ζουν μες στα κελιά με πόνους

και άσπρη μέρα δε θα δουν.

Πως έγινε όμως κι οι αγιογδύτες

πιάσανε όλα τα στενά

σημερινά  και χθεσινά

ως και στον Γάμο εν Κανά.

Λίγα λόγια για την ζωή του Μάνου Ελευθερίου

Ένα φλερτ αλλιώτικο από τα άλλα!

Όλα ξεκίνησαν ένα απόγευμα του Ιουλίου.
Η ώρα πλησίαζε επτά και τα στόρια ήταν κατεβασμένα στη Δύση. Ο ήλιος όμως αυτή την εποχή βασιλεύει αργά και έτσι βρίσκει πάντα την ευκαιρία να μας επισκέπτεται το απογευματάκι για να μας...συγχίσει. 
Όπως κι αυτό το απόγευμα, με τους 36 βαθμούς να μας σιγοψήνουν στο γκριλ, ο κύριος ήλιος τρύπωσε ανάμεσα στις περσίδες του παραθύρου για να μας θυμίσει την παρουσία του.
Τράβηξα την πολυθρόνα μου στο πλάι για να μη με "πετύχει" και συνέχισα το διάβασμα της εφημερίδας μου.
Ώσπου ξάφνου, μια κόκκινη αχτίδα έγραψε μια γραμμή στον απέναντι τοίχο. Μετά ακολούθησε μια γαλάζια, μια πράσινη, μια μοβ... Δίπλα μου ένα ποτήρι, ξεχασμένο από το μεσημεριανό τραπέζωμα σε φίλους.
Ο ήλιος δεν είναι ποτέ τόσο γαλαντόμος μαζί μου για να βάζει τα καλά του όταν με επισκέπτεται σκέφτηκα, κολακευμένη ωστόσο στο βάθος.
 Όμως, η κρυφή μου χαρά ξεφούσκωσε άτσαλα όταν διαπίστωσα πως η φαντασμαγορία του δεν προοριζόταν για μένα αλλά για το ξεμεινεμένο ποτήρι πάνω στο τραπεζάκι. 
Τραβήχτηκα ακόμα πιο πολύ στην άκρη, από διακριτικότητα μπροστά στο "μοναδικό" φλερτ που μόλις ξεκινούσε ανάμεσα στο ήλιο και το ποτήρι!