Το άλλο ένδυμα βρίσκεται κρεμασμένο στο βάθος μιας ντουλάπας με αναμνήσεις.
Το ανασύρω κάθε φορά που θέλω να προχωρήσω.
Λέω, είναι καιρός να προχωρήσω και
το φοράω.
Κλείνω τη ντουλάπα και φεύγω ντυμένη με το άλλο ένδυμα, ώσπου, στο πρώτο
σταυροδρόμι ανακαλύπτω πως, στην πραγματικότητα, είμαι γυμνή.
Γυρίζω πίσω, ανοίγω πάλι τη ντουλάπα με τις αναμνήσεις και διαπιστώνω πως το άλλο ένδυμα
είναι ακόμα εκεί.
Πώς πίστεψα πως το είχα φορέσει;
Πώς πίστεψα πως το είχα φορέσει;
Τις τελευταίες μέρες ανοίγω συχνά τη ντουλάπα με τις
αναμνήσεις.
Όμως, το άλλο ένδυμα δεν είναι εκεί.
Όμως, το άλλο ένδυμα δεν είναι εκεί.
Δεν μπορώ να το βρω, να το φορέσω και να προχωρήσω.
 |
| 25/7/2018 Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου στην εφημερίδα Η Αυγή |
Το άλλο ένδυμα λοιπόν..... αυτό με τις αναμνήσεις. Πολλές φορές δυσκολευόμαστε να το βρούμε. Μας πλανά, μας ξεγελά. Παίζει κρυφτό μαζί μας με διάφορες ομοιότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτέκω στην έκφρασή σου εδώ Μαρία περισσότερο σκεπτικός και σιωπηρός.
Προσπαθώ να μπω κάτω από τις λέξεις αλλά δυσκολεύομαι και να βρω την άκρη με τη σημασία τους.
Το καταθέτω ως σεβασμό στην καρδιά σου.
Την καλησπέρα μου.
Γιάννη μου, το "άλλο ένδυμα" για μένα, είναι το ψήγμα της δύναμης, του κουράγιου που μας σπρώχνει προς τα μπρος μετά από ένα πένθος, μια απώλεια, μια παραίτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ που πέρασες.
Χαίρομαι πάντα να συναντώ εδώ.
Καλό απόγευμα.
Τώρα Μαρία έχω την εικόνα πλήρη και σαφή στο μυαλό μου. Και ναι, θα συμφωνήσω. Το ένδυμα της δύναμης και της ώθησης για μπρος.
ΔιαγραφήΤιμή μου τα όσα ανέφερες κοπέλα μου.
Γεια σου Μαρία. Το παλιό ένδυμα μπορεί να μη μας καλύπτει πια, μάλλον (σίγουρα θα έλεγα) γιατί αλλάξαμε από τότε που το πρωτοφορούσαμε. Το ύφασμα του μάλλον δεν αρκεί για να μας καλύψει τώρα. Μικρό σαν αόρατο. Άρα αναρωτιέμαι μήπως πάντα πρέπει να .. υφαίνουμε το επόμενό μας; Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Γιάννη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, το παλιό ένδυμα σίγουρα δεν μας καλύπτει πια. Όμως "το άλλο ένδυμα" που είναι η ψυχική ανατροπή που μας επιτρέπει να κινηθούμε εμπρός και να συνεχίσουμε να ζούμε, βγαίνοντας από το πένθιμο τέλμα, είναι πάντα το ίδιο, στην ίδια θέση καταχωνιασμένο, στο βάθος της ντουλάπας, μαζί με τις πένθιμες τις αναμνήσεις μας. Έτσι το αντιλαμβάνομαι.
Σ'ευχαριστώ πολύ.
Καλή συνέχεια Γιάννη μου.
Δεν φτάνει πια να ανασύρεις ένα άλλο "ένδυμα" για να προχωρήσεις. Πρέπει να αντιδρούμε διαφορετικά, πιο μαχητικά στις αυθαιρεσίες που δημιουργούνται γύρω μας καθημερινά. Ακόμα και με κίνδυνο να γίνουμε γραφικοί. Δεν φτάνει να ξεχνάμε, πρέπει να θυμόμαστε και να παλεύουμε για αν αλλάξει επιτέλους κάτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου Μαρία.
Γεια σου Βασίλη μου.
ΔιαγραφήΟι ζωντανοί αργά ή γρήγορα αντιδρούν.
Αλίμονο σε εκείνους που δεν μπορούν να αντιδρούν πια.
Έχουν μαζευτεί πολλά κακά σε αυτή τη χώρα. Πώς να αντιδράσει κανείς σωστά για να έχει αποτέλεσμα. Η αλληλεγγύη και η βοήθεια στους πάσχοντες δεν λύνει τα μεγάλα προβλήματα απλά απαλύνει τα συμπτώματα.
Να δεις τί θα ακολουθήσει από δω και πέρα!
Θέλω να είμαι αισιόδοξη αλλά..
Σ'ευχαριστώ που πέρασες και μου άφησες τη σκέψη σου.
Σε φιλώ Βασίλη μου.
Θα το βρεις το ένδυμα,Μαρία, θα το βρούμε. Το επινοούμε αυτό,ακόμα και εν αγνοία μας. Δυστυχώς τα σοκ πολλές φορές μας κάνουν να μην ξέρουμε καν αν και τι φοράμε. Όμως, υπάρχει εκείνη η αντανακλαστική κίνηση του επόμενου πρωινού, που πάμε στη ντουλάπα, απλώνουμε το χέρι και παίρνουμε κάτι. Το φοράμε και περπατάμε. Και πάλι ίσως δεν ξέρουμε προς τα πού. Όμως περπατάμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα ("Καλημέρα σου λέω και το πιστεύω", Γιάννης Ρίτσος - που ήθελε, ΗΘΕΛΕ να πιστεύει)
Γεια σου Διονύση μου.
ΔιαγραφήΤόσα χρόνια, όσα ζούμε εμείς τουλάχιστον, αυτό κάνουμε. Πιστεύουμε και προχωράμε. Φοβάμαι για τους "καμένους" δρόμους Διονύση. Αυτούς που δεν θα περπατήσουμε ποτέ. Περπατάμε στους δρόμους που μας αφήνουν ανοιχτούς όχι σ'αυτούς που θέλουμε εμείς οι ίδιοι.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν και βλέπουμε..
Ξέρεις, δεν θέλω πια να ελπίζω. Θέλω να καταστρέψω, να σκοτώσω, να αλλάξω τα μυαλά των ανθρώπων, να αλλάξω τον κόσμο όλο. Γίνεται; Αυτό θέλω.
Σ'ευχαριστώ για όλα!
Σε φιλώ Διονύση μου.
Μαρία, καμμένοι ήταν οι δρόμοι, πολλοί δρόμοι, απ' όταν γεννηθήκαμε. Τους "περπατήσαμε" και τους περπατάμε. Κάποιες στιγμές πιστέψαμε πως μπορεί και να πρασινίζουν, να ανθίσουν, ρίξαμε, νομίσαμε, κάποιο σποράκι γι' αυτό, δεν το είδαμε να ανθίζει, απογοητευτήκαμε. Κλάψαμε, ξαναπροσπαθήσαμε. Ξανατίποτα. Κι αυτή η απογοήτευση απ'τον ξερό τόπο, νομίζω, είναι που σε κάνει να θες να αλλάξεις τα μυαλά των ανθρώπων, να καταστρέψεις κλπ. Η απογοήτευση που έχει μέσα της οργή γι' αυτά τα μυαλά που στα ευαίσθητα μάτια σου στέκουν εκεί σκληρά, ηλίθια, ακλόνητα, άκαρπα και ακαλλιέργητα. Δύσκολα πράματα να τα χειρίζεται κανείς, αλλά όσο ζούμε κάπως πρέπει να διαμορφώσουμε μια στάση έναντι. Μεγάλη κουβέντα.
ΔιαγραφήΦιλιά.
Ας περπατήσουμε λοιπόν έναν ακόμα καμένο δρόμο Διονύση μου.
ΔιαγραφήΑν είμαστε πολλοί, έχουμε ελπίδες να τα καταφέρουμε.
Σε φιλώ.
Το παλιό ένδυμα καμιά φορά θέλει να παίζει κρυφτό... Και βρίσκει την κρυψώνα που είναι υπεράνω πάσης υποψίας: εμάς τους ίδιους. Πώς ψάχνουμε τα γυαλιά μας ενώ τα φοράμε, ένα πράγμα; Και δεν ξέρω αν θέλει και μεταποίηση πότε πότε, για να γίνει πιο... της μοδός. Όσο κι αν αλλάξει εμφάνιση, η χρησιμότητά του παραμένει η ίδια. Γι' αυτό αν νομίζεις ότι το φοράς, αλλά δεν το βλέπεις, πιθανότατα είναι η ιδέα σου, Μαρία μου. Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλιά και τα σέβη μου:)
Ίσως να είναι κι έτσι Κατερίνα μου.
ΔιαγραφήΟ χρόνος θα αναδείξει και θα "τακτοποιήσει" τα πάντα και μέσα μας και έξω μας, είτε θέλουμε είτε δεν θέλουμε.
Ας περιμένουμε λοιπόν..
Σ'ευχαριστώ πολύ που πέρασες.
Σε φιλώ Κατερίνα μου.
Το άλλο ένδυμα, που νομίζουμε ότι το φοράμε κάθε φορά που θέλουμε να προχωρήσουμε και τελικά ανακαλύπτουμε ότι χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο, να το δοκιμάσουμε, να το προσαρμόσουμε πάνω μας, να βρούμε την κατάλληλη περίσταση να το φορέσουμε και να βγούμε να το δει και ο υπόλοιπος κόσμος. Για μένα, οφείλουμε στους εαυτούς μας να ενδυθούμε το θάρρος μας και να βγούμε στον έξω κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχη ανάρτηση, τα θερμά μου συγχαρητήρια, σε αναμονή των επομενων - από έναν καινούριο αναγνώστη. :)
Σ'ευχαριστώ πολύ καινούργιε αναγνώστη για την επίσκεψη και το σχόλιό σου.
ΔιαγραφήΒρίσκομαι σε μια φάση που μου φαίνονται όλα μάταια πλέον. Εντάξει θα μπει η λογική μπροστά, θα στριμώξει το συναίσθημα στη γωνία (άλλωστε η εποχή μας βασίζεται αποκλειστικά στη λογική -να δεις πώς το λένε αλλιώς αυτό..ρασιοναλισμό!) Μάλιστα!
Συμφωνώ πως πρέπει να ενδυθούμε το θάρρος μας και να βγούμε στον έξω κόσμο αλλά φοβάμαι πως έτσι που ζούμε πια ακόμα και αυτό, το θάρρος, έχει χάσει το νόημά του. Είναι ένα είδος που συναντάμε πλέον μόνο με προδιαγραφές ενώ στην πραγματικότητα το θάρρος όπως το εννοώ εγώ και πολλοί άλλοι είναι Εξέγερση-Ανατροπή.
Σ'ευχαριστώ πολύ.
Για να είμαι ειλικρινής, δε θεωρώ ότι η λογική πρέπει να στριμώχνει το συναίσθημα. Η λογική κατά την ταπεινή μου άποψη είναι εξαιρετικά υποκειμενικό πράγμα, ενώ το συναίσθημα είναι καθολικό. Καλή η λογική κατά περιπτώσεις αλλά το συναίσθημα είναι εν τέλει αυτό που μας καθοδηγεί.
ΔιαγραφήΚαι το συναίσθημα είναι που θα γεννήσει και το θάρρος. Το θάρρος πηγάζει κι από την αυτοεκτίμηση - το αποκτάς όταν συνειδητοποιείς ότι δεν υστερείς σε κάτι από άλλους κι ότι μπορείς να κάνεις κάτι το οποίο φοβάσαι, ότι είσαι πράγματι ατελής κι ότι εν τέλει δεν πειράζει να είσαι ατελής. Το αποκτάς σε μία μόνο στιγμή, που δεν έχεις τίποτα άλλο να χάσεις. Κάπως έτσι, φτάνεις και στην ανατροπή σου. Δύσκολη μεν, δυνατή δε.
αγνοούμενοι ... δεν έχει φτάσει ακόμη η στιγμή να πας στην ντουλάπα γι αυτό δεν το βρίσκεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν υπάρχουν αγνοούμενοι δεν μπορείς να περάσεις στην ταφή δεν μπορείς να μπεις στα γνωστά στάδια της απώλειας ... κάπως έτσι ...
Σου στέλνω μια σφιχτή αγκαλιά !
Θέλω να σ'ευχαριστήσω κι από δω Μάνια μου για την μεγάλη συμπαράσταση και τη βοήθεια που παρέχετε όλοι εσείς οι Έλληνες που ζείτε μεν μακριά αλλά δεν "λείψατε" ούτε μέρα από αυτή την πολύπαθη χώρα.
ΔιαγραφήΟι αγνοούμενοι μπορεί να είναι μια "εκκρεμότητα" για τις Αρχές προκειμένου να κλείσει αυτός ο τραγικός φάκελος αλλά για τους περισσότερους άλλους είναι τεράστιος πόνος.
Η "τακτοποίηση" της περιοχής και οι εντάσεις που θα την συνοδεύουν,νομίζω πως δεν θα αφήσει περιθώρια για να ζήσει κανείς και να ξεπεράσει τα γνωστά στάδια της απώλειας.
Σ'ευχαριστώ πολύ που πέρασες.
Σε φιλώ!
Ναι, το παλιό ένδυμα μήπως είναι ένα κριτήριο Μαρία μου, για να ανακαλύψει κανείς αν έχει κάνει ένα βήμα μπροστά, αν του "μπαίνει", αν ταιριάζει στο τώρα του και αν έχει ξεφύγει απ΄ότι τον κρατούσε δεμένο στη συνήθεια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού μας οδηγεί το ξαναφορεμένο, ίσως στη διαπίστωση πως ότι λάθη κάναμε, κάναμε και είναι η ώρα να προχωρήσουμε μπροστά;
Ένα εξαιρετικά καλογραμμένο κείμενο, που λέει πολλά!
Πολλά ΑΦιλιά σου στέλνω και το Α=Αληθινά!
Αιναφετς, τί ωραία που θα ήταν να ήσουν μια αληθινή μάγισσα και μ'ένα σου νεύμα να έμπαιναν όλα στη σωστή τους θέση!
ΔιαγραφήΑφού όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει τότε θα περιμένουμε να κοπάσει το πολύ κακό μέσα μας και μετά θα πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή. Ποιός είμαι, τί θέλω απ'τη ζωή μου, ποιές είναι οι προτεραιότητες μου, τι καλύτερο μπορώ να κάνω για μένα και τους άλλους κλπ. Μια επιστροφή στο νηπιαγωγείο χρειάζεται ο άνθρωπος σήμερα για να επαναλάβει τα βασικά.
Σ'ευχαριστώ πολύ που πέρασες και μου άφησες τη σκέψη σου και συγνώμη που καθυστέρησα λίγο να σου απαντήσω. (Ανωτέρα ιντερνετική βία!)
Καλό ξημέρωμα
Πολλά φιλιά κι από μένα!
καλό βράδυ Μαρία :)Λυπάμαι πολύ καλή μου Μαρία , όταν κάτι παγώνει στον χρόνο και δεν προχωράει . Λέμε ότι σταμάτησε ο χρόνος εκεί . Σκέφτομαι το κείμενό σου αυτές τις μέρες και προσπαθώ , να σου απαντήσω αλλά πως . Η πικρή αλήθεια πονάει και μένουν μόνο οι στάχτες . Οι αναμνήσεις θα έρθουν )
ΑπάντησηΔιαγραφήKαλό ξημέρωμα Κυριακή μου, σε όλα τα επίπεδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο καλύτερο θα ήταν να ξυπνήσουμε και να διαπιστώσουμε πως ό,τι έγινε ήταν απλά ένας κακός εφιάλτης.
Σ'ευχαριστώ πολύ που πέρασες και άφησες τη σκέψη σου.
Πολλά φιλιά!
Καλο ξηερωμα Μαρια !
Διαγραφή