Όταν δεν κάνω τίποτα...

Έχω μπει πολλές φορές στον πειρασμό να μετρήσω τις μέρες, τις ώρες που δεν έκανα τίποτα.

Για να μπορεί να τις μετρήσει κανείς, σημαίνει πως δεν είναι πολλές. 

Προσπαθώ να θυμηθώ τι σημαίνει το «τίποτα» για μένα και ξαφνιάζομαι  όταν συνειδητοποιώ πως τα έχει όλα μέσα.

Όταν δεν κάνω τίποτα κάθομαι απλά σε μια θέση ανυπεράσπιστη. Και τότε έρχονται όλα κατά πάνω μου.

Το κάδρο με το καράβι- κεντημένο με σταυροβελονιά -απ’ τον απέναντι τοίχο, τι το κρατάς με ρώτησε ο Νίκος όταν αδειάζαμε το σπίτι, στείλ’ το καημένη. 
Ο Οδυσσέας που ελπίζει και περιμένει στο τρίτο ράφι υπομονετικά να τον ξαναπιάσω. 
Η Νάλα που με κοιτάζει ήσυχη, με όλα τα βλέμματα των ζώων που αγάπησα μέσα στα μάτια της.

Ο μελωδός με τα κοχύλια που φτιάξαμε εκείνο το «άγιο» καλοκαίρι στη Ραμνούντα.

Εκεί μέσα, παγιδεύεται το φως που με αγγίζει. 
Διαφορετικό από τα άλλα. Είναι ιστορικό. Δεν περιγράφεται. 
Το συναντώ όταν δεν κάνω τίποτα. 
Ξεπηδάει από μέσα μου.  
Ανασύρει σκέψεις και εικόνες που πίστευα πως είχα ξεχάσει. 
Ξεθάβει αισθήματα απώλειας, μοναξιάς αλλά και  ελπίδας. Εκείνα τα αισθήματα που νιώθει πιθανόν ο φυλακισμένος κοιτώντας έξω από τα κάγκελα της φυλακής του, αγκαλιάζοντας με το βλέμμα του τον κόσμο πέρα από εκεί.

Ίσως έτσι να φαίνεται και η ζωή που έφυγε, στα μάτια ενός ηλικιωμένου. 
Ίσως να έχει αυτό το φως, το αξόδευτο φως της κάθε πρόθεσης που δεν πραγματοποιήθηκε, της κάθε σκέψης που έσβησε, της κάθε ελπίδας που διαψεύστηκε.

Το φως και η σκιά που κάνει πολύτιμη την κάθε παρούσα στιγμή. Τη μετατρέπει σε κάψουλα συμπυκνωμένης ζωής που υποχρεούσαι να γευθείς σε μεγάλη δόση. 
Άσπρο πάτο με μια γουλιά, επειδή ο χρόνος δεν φτάνει να την απλώσεις, να την αραιώσεις με συναισθηματική σπατάλη.
Έτσι γίνεται όταν δεν κάνω τίποτα. 
Ένας κόσμος πυκνός ορμάει κατά πάνω μου...

Γενικός Κανονισμός Προστασίας Δεδομένων

Στις 25 Μαΐου 2018 (αύριο) αρχίζει επίσημα η εφαρμογή του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων, γνωστού και ως General Data Protection Regulation (GDPR) της Ευρωπαϊκής Ένωσης αριθμ. 2016/679, ο οποίος αντικαθιστά την Οδηγία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων η οποία εφαρμόζεται από το 1995.

Ο Κανονισμός αυτός περιέχει έξι βασικές αρχές στις οποίες πρέπει να συμμορφώνονται όλα τα φυσικά και νομικά πρόσωπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συλλέγουν, χειρίζονται ή αναλύουν προσωπικά δεδομένα.

- Διαφάνεια, αντικειμενικότητα και νομιμότητα ως προς το χειρισμό και τη χρήση των προσωπικών δεδομένων.

- Περιορισμό της επεξεργασίας των προσωπικών δεδομένων για καθορισμένους, ρητούς και νόμιμους σκοπούς.

-Συλλογή και αποθήκευση μόνο των ελάχιστων προσωπικών δεδομένων που απαιτούνται για έναν σκοπό.

-Διασφάλιση της ακρίβειας των δεδομένων, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας διαγραφής και επεξεργασίας τους.

- Περιορισμός της περιόδου αποθήκευσης των προσωπικών δεδομένων.

-Διασφάλιση της ασφάλειας, της ακεραιότητας και της εμπιστευτικότητας των προσωπικών δεδομένων.

Ο GDPR εστιάζει στα προσωπικά δεδομένα των χρηστών.

Ποια είναι αυτά;

Πληροφορίες όπως η εικόνα, το ονοματεπώνυμο, η διεύθυνση κατοικίας, το email, οι τραπεζικοί λογαριασμοί , η τοποθεσία, με τη βοήθεια των οποίων μπορεί να γίνει ταυτοποίηση ενός ατόμου.

Στόχος του είναι

Να υποχρεώσει τις εταιρείες και τα φυσικά πρόσωπα που συλλέγουν και διαχειρίζονται τέτοια δεδομένα, να το κάνουν τηρώντας συγκεκριμένα πρότυπα ασφαλείας, με σκοπό την αντιμετώπιση κινδύνων όπως η κλοπή ταυτότητας, ή μη εξουσιοδοτημένη δημοσιοποίηση και η διαδικτυακή παρενόχληση, μεταξύ άλλων.

Πρέπει να τους παρέχεται κάθε πληροφορία σχετικά με την επεξεργασία των δεδομένων τους προσωπικού χαρακτήρα και να τους ανακοινώνεται αυτή η επεξεργασία σε απλή, σαφή, κατανοητή και εύκολα προσβάσιμη γλώσσα.  

Ισχύει

Για όλες τις επιχειρήσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που έχουν την έδρα τους σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για οργανισμούς κάθε μεγέθους ανεξαρτήτως κλάδου και αφορά συγκεκριμένα:

-Στην επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων κάθε ατόμου, αν η επεξεργασία πραγματοποιείται στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων ενός οργανισμού εγκατεστημένου στην ΕΕ (ανεξάρτητα από το πού πραγματοποιείται η επεξεργασία_

- Στην επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων ατόμων που κατοικούν στην ΕΕ από έναν οργανισμό εγκατεστημένο εκτός της ΕΕ, εφόσον η επεξεργασία σχετίζεται με την παροχή προϊόντων ή υπηρεσιών σε αυτά τα άτομα ή την παρακολούθηση της συμπεριφοράς τους.

O παρών κανονισμός δεν εφαρμόζεται στην επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από φυσικό πρόσωπο στο πλαίσιο αποκλειστικά προσωπικής ή οικιακής δραστηριότητας και άρα χωρίς σύνδεση με κάποια επαγγελματική ή εμπορική δραστηριότητα. Οι προσωπικές ή οι οικιακές δραστηριότητες θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν την αλληλογραφία και την τήρηση αρχείου διευθύνσεων ή την κοινωνική δικτύωση και την επιγραμμική δραστηριότητα που ασκείται στο πλαίσιο τέτοιων δραστηριοτήτων. Ωστόσο, ο παρών κανονισμός εφαρμόζεται σε υπευθύνους επεξεργασίας ή εκτελούντες την επεξεργασία οι οποίοι παρέχουν τα μέσα επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα για τέτοιες προσωπικές ή οικιακές δραστηριότητες.

Πρόστιμα

Σε περιπτώσεις μη συμμόρφωσης με τις απαιτήσεις του GDPR, προβλέπεται η επιβολή διοικητικών προστίμων ύψους έως και 20.000.000 ευρώ ή έως το 4% του παγκόσμιου κύκλου εργασιών μίας εταιρείας για το προηγούμενο οικονομικό έτος.

Ολόκληρος ο GDPR. Προηγείται το σκεπτικό του Κανονισμού και ακολουθούν τα άρθρα.
https://www.taxheaven.gr/laws/circular/view/id/23542

Ασκήσεις Σεναρίου: "Πες το με Εικόνες"

Και μετά τον αμυντικό πεσιμισμό πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο.

Ένα παιχνίδι-άσκηση που οργάνωσε o φίλος Γιάννης https://cinefil-net.blogspot.gr/2018/05/blog-post_20.html

με σκοπό να εφαρμόσουμε τις γνώσεις περί συγγραφής σεναρίου που φρόντισε με πολύ κόπο και μόχθο να αναρτήσει προηγουμένως εδώ:https://cinefilnet.blogspot.gr/2018/04/blog-post.html

To ζητούμενο δηλαδή ήταν να αποτυπώσουμε την ιδέα μας σε γραπτό κείμενο -σκηνή που θα πάρει ο σκηνοθέτης (λέμε τώρα) στα χέρια του για να το κάνει ταινία.

15 ήταν οι συμμετοχές  που έπρεπε μετά να διαβάσουμε και να βαθμολογήσουμε (εκτός από τη δική μας βεβαίως)

Οι πρώτες τρεις που ξεχώρισαν είναι της Αλεξάνδρας (με δύο συμμετοχές) και της Μαρίας (μία συμμετοχή): https://cinefilnet.blogspot.gr/ 

Συγχαρητήρια και στις δύο!

Σεβόμενη τους κανόνες του διοργανωτή φίλου Γιάννη, πειθαρχώ και αναρτώ τη συμμετοχή μου. Ευχαριστώ πολύ όλους.

Καλή ανάγνωση και καλή δύναμη :) 

9.  "Τα Ανείπωτα"

Επιλεχθείσα Κατάσταση:   Φόβος

ΣΚΗΝΗ 1η

(Φοιτητικό δωμάτιο. Νύχτα.. Ο Μάνος και η Άννα ξαπλωμένοι στο κρεβάτι. Εκείνος καπνίζει. Εκείνη ακουμπάει το κεφάλι της στο στήθος του.)

Α- M' αγαπάς;

Μ- (χαμογελάει) ...

Α- Γιατί δεν μου λες; Δεν μ' αγαπάς;

Μ- Όλο το ίδιο με ρωτάς;

Α- Δεν μου το λες ποτέ.

Μ- Τι να σου πω;

Α- Ότι μ' αγαπάς.

Μ- (γελάει)Δεν είμαι ομιλητικός τύπος.

Α- Και εγώ πως θα ξέρω αν μ’αγαπάς;

Μ-​Απ' τις πράξεις μου.

Α- Οι πράξεις σου δεν εκφράζουν πάντα αυτά που νιώθεις.

Μ- Δεν είναι έτσι.

Α- Έτσι είναι. Όταν παραπονιέμαι, εσύ λες πως σε παρεξήγησα;

Μ- Επειδή με παρεξήγησες.

Α- Σε παρεξηγώ όταν δεν σε καταλαβαίνω.

Μ- Κι εγώ τι φταίω;

Α- Δεν μιλάς ποτέ ανοιχτά. Πώς να σε μάθω;

Μ- Από τη στάση μου βρε μωρό μου, τη συμπεριφορά μου, απ’ αυτά που κάνω.

Α- Είναι καλύτερα δηλαδή να προσπαθώ να ερμηνεύω τις πράξεις σου απ’ το να μου μιλάς.

Μ- Κάποια πράγματα δεν χρειάζονται λόγια.

Α- Όπως;

Μ- Όπως η αγάπη.

Α- Εγώ όμως θέλω να το ακούω.

Μ- ...

Α- Σε παρακαλώ. Τι κόστος έχουν δυο λεξούλες: «Σ' α γ α π ώ».

Μ- Τεράστια!

Α- Σιγά ..Τι σου κοστίζει να μου πεις μια φορά πως μ' αγαπάς;

Μ- Άστο... Εντάξει;

Α- Δεν καταλαβαίνω. Γιατί σ' ενοχλεί τόσο; Δεν μ' αγαπάς;

Μ- Ουφ ...Μη με πιέζεις.

Α- Θέλω να καταλάβω.

Μ- Να καταλάβεις τί ρε Άννα; Δεν είμαι εδώ; Μαζί σου;

Α- Δεν θέλω να σε χάσω.

Μ- Δεν θα με χάσεις. Τι σε πιάνει ξαφνικά;

Α- Αν κάποια μέρα φύγω εγώ;

Μ- Τι να σου πω… Παίζει κι αυτό.

Α-Τι εννοείς;

Μ- Τίποτα δεν κρατάει για πάντα.

Α- Έτσι νομίζεις;

Μ- Έτσι είναι.

Α- Εγώ, πάντα θα σ' αγαπάω και θα είμαι μαζί σου.

Μ- ...

Α- Εσύ;

Μ- Τί εγώ;

Α- Θα μ’ αγαπάς πάντα;

Μ- Α…δεν ξέρω.

Α- Άρα δεν μ’ αγαπάς.

Μ- Από πού το συμπέρανες αυτό;

Α- Από τη στάση σου.

Μ- Τι έχει η στάση μου;

Α-…

Μ- Έλα πες. Τι έχει η στάση μου;

Α- Με κοροϊδεύεις;

Μ- Όχι. Γιατί το λες αυτό;

Α- ...

Μ- Πώς σου ήρθε πως σε κοροϊδεύω;

Α- ...

Μ- Θα μου εξηγήσεις;

Α-...

Μ- Θα μιλήσεις;

Α-…

(Εκείνη σηκώνεται. Ντύνεται. Εκείνος παρακολουθεί ξαπλωμένος. Εκείνη κατευθύνεται ήρεμα προς την έξοδο).

Μ- Πού πας τώρα;

Α- Φεύγω.

Μ- Θύμωσες;

Α- Όχι.

Μ- Άσε τα «όχι» και λέγε. Τι έπαθες;

Α- Τίποτα.

Μ- Έλα, λέγε ...

Α- Άσε με ρε Μάνο.

(Εκείνη γυρίζει το πόμολο. Εκείνος πετάγεται όρθιος. Της κλείνει το δρόμο. Εκείνη τον σπρώχνει. Εκείνος αντιστέκεται. Παλεύουν)

Μ- Δεν θα πας πουθενά!

Α- Άσε με .

Μ- Στάσου ρε μωρό μου. Είσαι σοβαρή τώρα; Kάτσε να το λύσουμε.

Α- Δεν έχει νόημα ...

Μ- Έχει...

(Εκείνη ανοίγει την πόρτα. Βγαίνει.)

ΣΚΗΝΗ 2η

(Κεφαλόσκαλο. Νύχτα. Βρέχει. Εκείνος στέκεται όρθιος. Την κοιτάζει που φεύγει.)

Μ-(φωνάζει) Αυτό τώρα είναι αγάπη;

(Εκείνη ανοίγει την αυλόπορτα. Εκείνος τρέχει πίσω της. Σταματάει. Βρέχεται.)

Μ- (φωνάζει) Είπες πως θα είσαι πάντα δίπλα μου! ΕΣΥ ΤΟ ΕΙΠΕΣ!

Θετική σκέψη; Γράψε λάθος! Ζήτω η δύναμη του "Αμυντικού πεσιμισμού"

   

  The plain pessimist by Rex John Whistler 

(British, 1905–1944)

Έξι δεκαετίες πριν, ο Norman Vincent Peale, συγγραφέας του βιβλίου « Η Δύναμη της Θετικής Σκέψης», πρότεινε  να κάνουμε  "μια σκόπιμη προσπάθεια" να μιλάμε ελπιδοφόρα για τα πάντα.

Όμως, παρατηρήθηκε πως, όσο πιο πολύ προσπαθούμε να πιέζουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται θετικά, τόσο πιο πολύ βυθιζόμαστε σε σκοτεινές σκέψεις. Γιατί;

Η θετική σκέψη, στην ουσία, είναι η προσπάθεια να πείσουμε τον εαυτό μας ότι όλα θα πάνε καλά.

Την ίδια στιγμή όμως, μας δημιουργείται και η πεποίθηση πως, αν δεν πάνε τελικά καλά, αυτό θα ήταν για μας μια μεγάλη καταστροφή.

Ο Αμερικανός ψυχοθεραπευτής Albert Ellis στάθηκε απέναντι στη Θεωρία της Θετικής Σκέψης και έφερε ξανά στην επιφάνεια μια άποψη των Στωικών Φιλοσόφων της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης που λέει ότι, μερικές φορές, ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσουμε ένα αβέβαιο μέλλον είναι να επικεντρωθούμε όχι στο καλύτερο αλλά στο χειρότερο σενάριο.

Το να σκεφτόμαστε λεπτομερώς τα χειρότερα σενάρια, μια τεχνική που οι Στωικοί ονόμαζαν «Προμελέτη των κακών», μπορεί να βοηθήσει στο να υπονομεύσουμε τη δύναμη που έχει το μέλλον να μας γεμίζει με άγχος.

Ο Σενέκας, ο Στωικός έγραψε: « Όρισε ένα συγκεκριμένο αριθμό ημερών κατά τη διάρκεια των οποίων θα πρέπει να είσαι ευχαριστημένος με πενιχρές απολαβές και παλιά ρούχα και τότε αναρωτήσου εάν ήταν αυτή η κατάσταση που τόσο πολύ φοβόσουν."



         

Η ψυχολόγος Julie Norem ήταν η πρώτη που ονόμασε την «Προμελέτη κακών» των Στωικών, «Αμυντικό Πεσιμισμό»

«Το αρνητικό μονοπάτι προς την ευτυχία»

Αυτή η προσέγγιση βοηθά να εξηγήσουμε μερικά παράδοξα, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι πολίτες χωρών στις οποίες επικρατεί οικονομική ανασφάλεια, συχνά καταγράφονται ως πιο ευτυχισμένοι από πολίτες πλουσιότερων χωρών, ή το γεγονός ότι πολλοί επιτυχημένοι επιχειρηματίες απορρίπτουν την ιδέα του να θέσουν σταθερούς στόχους.

Τι είναι σωστό τελικά;

Να υιοθετούμε τη θεωρία της Θετικής Σκέψης ή να υποκύπτουμε στον Αμυντικό Πεσιμισμό;

Πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος ξέρει τον τρόπο που τον ηρεμεί και τον ενδυναμώνει, πως δεν είναι θέμα επιλογής αλλά χαρακτήρα το  εάν κάποιος θέλει να σκέφτεται θετικά ή προτιμά να προετοιμάζεται για τα χειρότερα.

"Είμαι απαισιόδοξος λόγω ευφυίας και αισιόδοξος λόγω θέλησης" έγραψε ο Αντόνιο Γκράμσι. 

1891-1937 - Ιταλός φιλόσοφος, συγγραφέας και πολιτικός

Ένα κουίζ για όποιον θέλει να μάθει, σε ποια από τις δυο παραπάνω κατηγορίες ανήκει :

http://academics.wellesley.edu/Psychology/Norem/Quiz/quiz.html

Φαντασία

Ο κόσμος της πραγματικότητας έχει τα όριά του. Ο κόσμος της φαντασίας είναι απέραντος, είπε ο φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσσώ.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σίγουρα δεν θα γνωρίσω ποτέ από κοντά.

Είναι όμως σα να τους ξέρω.

Αναγνωρίζω στα λόγια τους, στη δουλειά τους ακόμα και στις εκφράσεις τους κάτι οικείο, κάτι που με κάνει να νιώθω σαν στο σπίτι μου.

Είναι λες και μου έχουν κλέψει ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Το αναπαράγουν σε πολλαπλές μορφές, ήχους, λέξεις, σχήματα και μου το επιστρέφουν καινούργιο, σχεδόν μαγικό, χωρίς ωστόσο να έχει χάσει στο ελάχιστο την δική μου αλήθεια. Υπάρχει εκλεκτική συγγένεια μεταξύ μας, σκέφτομαι και μετά, εντελώς τυχαία, πέφτω πάνω σε μια ταινία μικρού μήκους με θέμα τη φαντασία.

Δημιουργός της ο Carlos Lascano (σκηνοθέτη, συγγραφέα και εικονογράφο από την Αργεντινή http://www.carloslascano.com/carloslascano/Home.html

Δεν έχω δει τίποτα ομορφότερο το τελευταίο διάστημα. 

Με συγκίνησε και με παρηγόρησε.

Γιατί η φαντασία, τελικά, δεν εξωραΐζει μόνο την πραγματικότητα αλλά επουλώνει και πληγές. 

LILA -A short film by Carlos Lascano

Ο θρύλος της Πράσινης Νεράιδας

 Viktor Oliva 1901 Absinthe Drink

«Μετά το πρώτο ποτήρι, βλέπεις τα πράγματα όπως θα ήθελες να είναι.

Μετά το δεύτερο βλέπεις τα πράγματα όπως δεν είναι.

Τέλος, τα βλέπεις όπως πραγματικά είναι, και αυτό είναι το πιο φρικτό πράγμα.»

Αυτά δήλωσε ο Όσκαρ Ουάιλτν για την «πράσινη νεράιδα», την μούσα των καλλιτεχνών της εποχής.

Στην Πράσινη Νεράιδα και τις επιρροές της αποδίδουν πολλοί καλλιτέχνες και συγγραφείς την έμπνευση σημαντικών έργων τους. Πολλοί μάλιστα την αποθανάτισαν σ’ αυτά.

Το αριστούργημα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ «Για ποιόν χτυπά η καμπάνα;» γράφτηκε υπό την επήρεια της Πράσινης Νεράιδας.

Το Μάιο του 1871, ο Αρθούρος Ρεμπώ (1854-1891) γράφει τις δύο Επιστολές του Οράτιου, καταγγέλλει την ρομαντική ποίηση, και σκιαγραφεί το πορτρέτο του πραγματικού ποιητή, που εξαντλεί μέσα του όλα τα δηλητήρια.

«Εγώ είμαι ένας άλλος» δηλώνει και μετακινεί ολόκληρη τη λογοτεχνία σε άγνωστους, πριν από αυτόν, δρόμους.

Ποια είναι όμως αυτή η Πράσινη Νεράιδα που λάτρεψαν όλοι οι παρανοϊκά γοητευτικοί καλλιτέχνες στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα;

Αυτή, που κάτω από την επιρροή της δημιούργησε αριστουργήματα ο Πικάσο,  ο Βαν Γκογκ, ο Μπωντλέρ, ο Μανέ, που έγινε γι’ αυτούς και τόσους άλλους έμβλημα αμφισβήτησης και έμπνευσης;

Το 1840 οι Γάλλοι στρατιώτες που επέστρεφαν στην πατρίδα, άρχισαν να αναζητούν με μανία το αψέντι (Πράσινη Νεράιδα) παντού όπου μπορούσαν να πιουν.

Η εξάρτησή τους αυτή οφειλόταν στο γεγονός ότι τους δινόταν επίσημα ως φάρμακο κατά της ελονοσίας, με αποτέλεσμα να το συνηθίσουν και στο τέλος να εθιστούν.

Έτσι, το αψέντι από απλό φάρμακο, μετατράπηκε σε αγαπημένο ποτό μιας ολόκληρης κοινωνίας, από αριστοκράτες μέχρι φτωχούς αγωγιάτες.

«Το αψέντι», πίνακας του Εντγκάρ Ντεγκά, 1876

 

Το 1859, ο Γάλλος ζωγράφος Εντουάρ Μανέ ζωγράφισε τον πρώτο πίνακα με θέμα το αψέντι, και του έδωσε τον τίτλο «Πότης αψέντι».

"Absinthe Drinker"

Édouard Manet 

Αυτό στάθηκε αιτία να ξεσπάσει σκάνδαλο και να αρνηθούν στον ζωγράφο να εκθέσει το έργο του.

Ο Πικάσο και το αψέντι

Γύρω στο 1860 θεσπίστηκε η πράσινη ώρα «L’heure vert».

Όλοι, στα γνωστά καφέ εκείνης της εποχής στην Μονμάρτη πίνουν μανιωδώς αψέντι. Η κατανάλωσή του έφτασε στο δυσθεώρητο ύψος των 36 εκατομμυρίων λίτρων το χρόνο!

Οι λόγοι που εκτίναξαν στα ύψη τη φήμη του Αψέντι ήταν δύο: η αδυναμία που έτρεφαν γι’ αυτό οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς και η ποινικοποίηση.

Γιατί όμως άρεσε τόσο πολύ αυτό το ποτό;

Πέρα από τον γοητευτικό μύθο που το ακολουθεί, είναι και το υπέροχο σμαραγδί χρώμα του που το οφείλει καθαρά στην χλωροφύλλη των φυτών που περιέχει. Επίσης η δυνατότητα να αλλάζει χρώμα με την προσθήκη νερού και βεβαίως η υψηλή περιεκτικότητά του σε αλκοόλ.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Η τελετουργία της προετοιμασίας του, δίνει μια μυσταγωγική εσάνς στην όλη διαδικασία.

Επειδή το αψέντι ήταν σε υψηλούς ακλοολικούς βαθμούς, πρόσθεταν παγωμένο νερό  για να ελευθερώσει όλα τα αρώματά του. Το νερό έπεφτε σταγόνα-σταγόνα πάνω σε ένα ειδικό κουταλάκι με τρύπες που είχε πάνω του ένα κύβο ζάχαρης. Η ζάχαρη έλιωνε και πρόσθετε γλυκύτητα στην κάπως την πικρή γεύση του. Η προσθήκη του παγωμένου νερού (louche) θολώνει το έντονα σμαραγδί χρώμα του και δίνει πιο παλ αποχρώσεις πράσινου.

Από μαρτυρίες, που έχουν καταγραφεί, το αψέντι περιγράφεται πολλές φορές ως ένα ποτό που δημιουργεί σ' αυτόν που το πίνει έντονα οράματα. Η επιρροή του μάλιστα ήταν τόσο σημαντική που συνδέθηκε άμεσα με την μποέμικη κουλτούρα και το Παρακμιακό Κίνημα και εξυμνήθηκε με τη μορφή μιας πράσινης νεράιδας που σε αποπλανεί και σε σκλαβώνει.

Παράλληλα όμως, το κύμα της παγκόσμιας απαγόρευσης αλκοόλ που αναπτύσσεται ραγδαία, βοηθάει στο να ενοχοποιηθεί το αψέντι για την «έκπτωση των ηθών και της κοινωνίας». Θεωρήθηκε μάλιστα πως προκαλούσε μια ασθένεια: τον αψινθισμό!

Παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις του 1914, το αψέντι συνέχισε να υπάρχει στην μαύρη αγορά, έγινε πιο περιζήτητο και επιπλέον έγινε ακόμα πιο μυθικό ως «απαγορευμένος καρπός», ως κάτι που «για να το βρεις έπρεπε να έχεις πολλές διασυνδέσεις». Οι καλλιτέχνες βρίσκονται πλέον κρυφά για να πιουν και ο θρύλος της Πράσινης Νεράιδας αρχίζει να στήνεται.

ALBERT MAIGNAN Absinthe "The Green Muse

Το 1990 η Ευρωπαϊκή Ένωση αποποινικοποιεί το αψέντι.

Στη Γαλλία αποποινικοποιήθηκε και επετράπη πάλι η ελεύθερη απόσταξή του μόλις το 2011. 

Όλα τα παραδοσιακά σύνεργα της παρασκευής του, κουταλάκια, ποτήρια, καράφες, πιατάκια, δοχεία νερού, αποτελούν σήμερα πλέον συλλεκτικά αντικείμενα.