"Κοντεύω να γίνω "μικρός". Μικραίνει κανείς όταν ατέλειωτα βιάζει τον εαυτό του να είναι χωμένος σ' ένα μηχανισμό στενό και ανόητο."
Ίων Δραγούμης ( πίνακας: Kirstin Friedrich)
«Αν ξαφνικά μπορούσε κανείς να ξεφλουδίσει όλα τα περίπλοκα
παγκόσμια προβλήματα όπως ένα κρεμμύδι, στο τέλος δε θα ‘μενε παρά ένα μόνο:
Ζωή ή θάνατος. Κι αυτό μπορεί ο καθένας να το καταλάβει πολύ εύκολα έστω κι αν
τα μάτια του είναι γεμάτα δάκρυα απ’ τα κρεμμύδια.»
Αυτά έγραψε ο Γκύντερ
Ρύκερ, στο θεατρικό έργο του «Μου επιτρέπετε να σας
προσφέρω ένα ποτήρι τσάι;»
Ζωή ή θάνατος;
Αλήθεια, αν όλα συνοψίζονται
σ’ αυτό το τελικό ερώτημα – πρόκληση, τότε γιατί
παγιδευόμαστε σε σκέψεις
αδιέξοδες και περίπλοκες που μόνον άγχος και
απελπισία μπορούν να μας
προξενήσουν; Γιατί σκεφτόμαστε προϋποθέσεις για να
ζήσουμε το θαύμα όταν έχουμε
ολόκληρο το θαύμα ήδη στα χέρια μας;
Η ζωή χρειάζεται προϋποθέσεις
για να τη ζήσουμε ή είναι από μόνη της
σημαντική;
Όταν κινδυνέψεις να χάσεις το ξημέρωμα της καινούργιας μέρας, τότε
η απάντηση στο ερώτημα
είναι απλή.
Εύχομαι, το νέο χρόνο,να βλέπουμε νικήτρια μόνο τη Ζωή.
Kαλό "ξημέρωμα" ονειροπόλοι μου! 💝
Carol Of The Bells - Arranged /Performed by Pianist Composer
Casting Crowns - Oh My Soul (Official Lyric Video)
Πώς διαχειριζόμαστε το γήρας των άλλων αλλά κυρίως το γήρας του ίδιου μας του εαυτού;
Δυσάρεστη ερώτηση. Κανείς δεν θέλει να την κάνει στον εαυτό του γιατί τρομάζει και να τη σκέφτεται. Όμως η ζωή είναι μικρή και το τέλος "αναπόδραστο". Έτσι είναι, πέρα από κάθε επιθυμία μας για το αντίθετο. Τι κάθομαι τώρα και γράφω Κυριακάτικα!
Όμως, αυτές τις σκέψεις μου προκάλεσε η ταινία που είδα πάλι, χθες βράδυ. Το έχω αυτό το κουσούρι. Ανατρέχω συχνά σε ταινίες, τραγούδια και βιβλία που μου αρέσουν πολύ γιατί κάθε φορά βρίσκω και κάτι καινούργιο να μάθω, να θαυμάσω, να ανακαλύψω.
Τι έχει τελικά μεγαλύτερη σημασία στη ζωή; Τα επιτεύγματα, η ευφυία, ο πλούτος;
Προσωπικά αυτό που γνωρίζω από τους ανθρώπους που συναναστράφηκα μέχρι το τέλος της ζωής τους, είναι πως όλοι είπαν το ίδιο πράγμα φεύγοντας: "Φρόντισε να είσαι ευτυχισμένος".
Τι κάνει όμως την ευτυχία; Μια ερώτηση με πολλαπλές απαντήσεις, τόσες όσοι είναι και οι άνθρωποι που ζουν πάνω στη γη. Ο καθένας θα έδινε την δική του απάντηση.
"Την πραγματική ευτυχία την κάνουν τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα είναι τα μόνα που έχουμε", μας λέει ο Paolo Sorrentino στην ταινία του με τον τίτλο Youth (Νιότη) 2015.
Youth (2015) Trailer HD
Ο Πάολο Σορεντίνο, μετά το Όσκαρ του για την "Τέλεια ομορφιά" του, επέστρεψε με αυτή την αριστουργηματική ταινία.
Πρόκειται για μια ταινία υψηλής αισθητικής και μοναδικού στυλ. Δεν είναι πάντως μια κλασσική ταινία. Ξεφεύγει πολύ από το συνηθισμένο που αποσκοπεί μόνον στην τέρψη του θεατή. Εδώ έχουμε κάτι άλλο: Φιλοσοφικούς και υπαρξιακούς προβληματισμούς και καυστικές ατάκες. Πανέξυπνους διάλογους με έντονη την ειρωνική διάθεση και μια ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών με εξαιρετικές ερμηνείες . Δεν ξέρω αν πρέπει να την χαρακτηρίσω δράμα ή κωμωδία γιατί είναι και απ' τα δύο. Μια κωμωδία όμως που αγκυλώνει τον θεατή με την βαθιά ειρωνεία που διατρέχει τους ευφυείς διαλόγους της.
Ο Sorrentino μας λέει πως το μόνο που έχουμε πραγματικά είναι τα συναισθήματα και βάζει τους ήρωές του, Fred (Michael Caine), μουσικοσυνθέτη και διευθυντή ορχήστρας και τον φίλο του Mick (Harvey Keitel), σκηνοθέτη του κινηματογράφου, να κάνουν τις διακοπές τους μαζί, σε ένα πολυτελές θέρετρο των Άλπεων. Και οι δυο τους απέκτησαν όλα όσα ονειρεύτηκαν στη ζωή τους με αντάλλαγμα τα συναισθήματά τους. Κάπως έτσι δεν υλοποιούνται πάντα οι φιλοδοξίες; Παραγκωνίζοντας, σπρώχνοντας στην άκρη τα συναισθήματα, για αργότερα; Και το αργότερα, έρχεται κατά κανόνα πολύ... αργά, δυστυχώς.
Οι δυο φίλοι βρίσκονται στο θέρετρο των Άλπεων, ο καθένας για τον δικό του λόγο. Ο Fred, ο μουσικοσυνθέτης, έχει αποφασίσει να αποσυρθεί οριστικά μέχρι που έρχεται και τον βρίσκει μια απρόσμενη, βαρυσήμαντη πρόταση και ο Mick, ο σκηνοθέτης, θέλει να βρει τον χρόνο και την ηρεμία για να τελειώσει το σενάριο της τελευταίας ταινίας του, που επιθυμεί να είναι η καλλιτεχνική του διαθήκη.
Ο δημιουργός βάζει τους ήρωές του να φιλοσοφούν μέσα στη φύση γιατί είναι η μόνη που ξεκλειδώνει τις μύχιες σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων. Μόνον κοντά της γίνονται οι άνθρωποι σοφότεροι. Αυτός είναι ο λόγος που οι σοφοί ηλικιωμένοι άνθρωποι, στην πλειονότητά τους, επιζητούν και επιδιώκουν να απομονώνονται στη φύση. Αυτή γίνεται ο καλύτερος ακροατής τους. Συμμετέχει στους εξομολογητικούς μονολόγους τους, ντύνοντας με ηρεμία τις σκέψεις τους.
Ο ηλικιωμένος γνωρίζει πολλά, αλλά κρύβει τα περισσότερα γιατί νιώθει πως δεν έχει νόημα να μιλήσει γι' αυτά. Ποιος θα προθυμοποιηθεί άλλωστε να τον ακούσει; Η σοφία είναι προσωπική κατάκτηση του καθενός και ο δρόμος μέχρις εκεί είναι ένας μοναχικός δρόμος.
Η ταινία είναι ένας συγκινητικός απολογισμός για την ειλικρινή φιλία, τον ρόλο της τέχνης στη ζωή μας, την αναγκαιότητα του έρωτα και τον οριστικό, τρυφερό αποχαιρετισμό όλων αυτών.
Aπό αυτό το αριστούργημα, κρατώ ιδιαίτερα στη μνήμη μου, με άπειρη τρυφερότητα, το κόκκινο χαρτάκι καραμέλας που παίζει στα γέρικα δάχτυλά του, ο Fred.Είναι ο καθαρός συμβολισμός του πάθους για τη ζωή, που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, ακόμα και την στιγμή που εκείνη μας δείχνει διακριτικά την πόρτα προς την έξοδο.
Youth - Bande-annonce VOST
Η μουσική του David Lang με άγγιξε βαθιά και με ώθησε να μπω με ευκολία στην καρδιά των ηρώων.
Just (After Song of Songs)
Simple Song #3 Sumi Jo Paolo Sorrentino
Νιώθω πλήρης
Χάνω κάθε έλεγχο
Χάνω κάθε έλεγχο
απαντώ
Νιώθω ρίγη
ξυπνάω
Ξέρω όλες αυτές τις μοναχικές νύχτες
Ξέρω όλες αυτές τις μοναχικές νύχτες
Ξέρω τα πάντα
Χάνω κάθε έλεγχο
με πιάνoυν ρίγη
Ξέρω όλες αυτές τις μοναχικές νύχτες
πεθαίνω
Ακούω ό,τι μένει να ακουστεί
Μακάρι να μην σταματήσεις ποτέ
έχω μία αίσθηση
μένω εκεί
Ζω για σένα τώρα
Δεν αφήνω κανένα νόημα πίσω μου
Νιώθω πλήρης
έχω μία αίσθηση
Μακάρι να κινείσαι σαν βροχή
θα είμαι εκεί
θα είμαι εκεί
Χάνω κάθε έλεγχο
Όταν ψιθυρίζεις το όνομά μου
Όταν ψιθυρίζεις το όνομά μου
Όταν ψιθυρίζεις το όνομά μου, ψιθύρισε το όνομά μου
Zούμε
στην ίδια χώρα αλλά τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον. Τόσο μακριά, που έχω την
αίσθηση πως ζούμε σε διαφορετικές χώρες και μιλάμε διαφορετικές γλώσσες. Ζούμε
κάτω από το ίδιο καθεστώς ανελευθερίας χωρίς ωστόσο να το βιώνουμε με τον ίδιο
τρόπο. Πόσο δύσκολο είναι άραγε για έναν άνθρωπο να ζει τον απόηχο μιας οργανωμένης
σκλαβιάς, στην επαρχία; Μέσα στα χωράφια; Πάνω στα βουνά, σε ρεματιές, στον ανοιχτό ορίζοντα; Ανάμεσα σε δικούς του ανθρώπους, σε
φίλους, συγγενείς, γνωστούς;
Η δική μας ζωή, εδώ, έχει γίνει σαν το ρυζόχαρτο που χρησιμοποιούν οι
μοδίστρες στην ραπτική τους για να αντιγράφουν τα πατρόν πάνω στα υφάσματα. Η ζωή
μας εδώ είναι ένα απλό ξεπατίκωμα εκείνης, της παλιάς, της κανονικής, που
ζούσαμε δυο χρόνια πριν. Και μιλάω για την εσωτερική ζωή. Πρέπει να είναι
κανείς διπολικός για να αντέχει τις τόσες αντιφάσεις της καθημερινότητας.
Ζούμε όμως. Πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, η μισή Ελλάδα, ζούμε
μαζί χωρίς να είμαστε μαζί. Απλά, η ύπαρξη των άλλων γύρω μας, μας στερεί και το
τελευταίο επιχείρημα υπέρ της μοναχικότητας.
Είπαν στους ανθρώπους να εμβολιαστούν και μετά τους άφησαν ελεύθερους να ζήσουν τη ζωή τους παραλείποντας να τονίσουν πόσο σημαντικό είναι να τηρούνται αυστηρά τα μέτρα προφύλαξης. Η αλήθεια είναι πως το εμβόλιο μας προστατεύει από το να νοσήσουμε σοβαρά και να πεθάνουμε σε κάποια ΜΕΘ, ΑΛΛΑ δεν ανακόπτει την μετάδοση του ιού εφόσον παράλληλα δεν τηρούμε αυστηρά και ΟΛΕΣ τις προφυλάξεις! Βασική προϋπόθεση, που ελάχιστοι από τους εμβολιασμένους συνανθρώπους μας τήρησαν.
Αντίθετα, πίστεψαν πως το εμβόλιο αρκούσε για να νιώθουν οι ίδιοι προστατευμένοι. Λίγοι είχαν την πρόνοια να προστατευθούν και να προστατεύσουν. Νόμισαν πως το εμβόλιο είναι πανάκεια. Και να τα αποτελέσματα. Μόνο που τα αποτελέσματα τα πληρώνουν ακριβά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μόνον όσοι δεν εμβολιάστηκαν, για δικούς τους λόγους. Κανείς δεν σκέφτηκε πως η συνειδητή απόφαση αυτών των ανθρώπων να μην εμβολιαστούν βασίζεται (πέρα από τις ανόητες εξαιρέσεις ) σε αυστηρή τήρηση των μέτρων αυτοπροστασίας και προστασία των άλλων.
Μπαίνει σιγά σιγά ο χειμώνας και ο Πειραιάς γίνεται πιο
φιλικός. Λιγότερη σκόνη, ωραιότερα ηλιοβασιλέματα.
Πέρασαν και τα αποδημητικά πουλιά. Ορφάνεψε ο ουρανός μας. Τώρα μόνο περιστέρια
και, που και που, κανα σπουργίτι ακούω να τιτιβίζει νωρίς το πρωί και αργά το
απόγευμα.
Όταν η μια σκέψη διαδέχεται την άλλη σε μια αλληλουχία όμοια μ' εκείνη της ακολουθίας Φιμπονάτσι,
μια συλλογή από αισθήματα αναπτύσσεται αρμονικά, και φέρνει την εσωτερική γαλήνη.
Η λύπη, η χαρά, ο θυμός, η αγάπη, συγχωνεύονται δημιουργώντας τον δίσκο του ηλιοτρόπιου, με τους σπόρους-σκέψεις να περιστρέφονται σαν σπείρα μες την καρδιά ενός μεγάλου "κοχυλιού".
Στο βάθος του, ο ήχος της θάλασσας, οι ψίθυροι του σύμπαντος, η μήτρα της ζωής.
Σ' ακολουθώ ουτοπία μου...
Spirit Bird - Xavier Rudd - with video clips from Earthflight series
Συνήθισα τα τελευταία καλοκαίρια να την βλέπω πρωί πρωί να
κάθεται στο μπαλκονάκι της και να υποδέχεται την ανατολή του ήλιου και την
καινούργια μέρα κοιτώντας την κατά πρόσωπο.
Σήμερα δεν την είδα στη συνηθισμένη της θέση. Είδα όμως
φως στην κρεβατοκάμαρά της. Το φως δεν έσβησε ακόμα κι όταν η μέρα προχώρησε
για τα καλά.
Η κυρία Νίκη ζει μόνη της, πολλά χρόνια. Μένει στην απέναντι
πολυκατοικία, έναν όροφο πιο κάτω από μας. Δεν έχει λουλούδια στο μπαλκόνι της,
δεν έχει κάποιο ζώο για συντροφιά, αλλά πότε πότε φέρνει μια νέα κοπέλα να της
καθαρίσει το σπίτι. Ανοίγει τότε διάπλατα όλα τα παράθυρα και βάζει μουσική.
Συζητούν ζωηρά οι δυο τους και σε κάθε ευκαιρία ξεσπούν σε δυνατά γέλια.
Δεν γνωρίζω τίποτα περισσότερο γι' αυτήν. Δεν
έχουμε μιλήσει ποτέ. Δεν ξέρω καν αν με έχει προσέξει, γιατί η κυρία Νίκη ήταν,
θυμάμαι, ένας πολυάσχολος άνθρωπος. Το φως του εργαστηρίου της στην ταράτσα έσβηνε τελευταίο και άνοιγε πρώτο τα
ξημερώματα. Ο ήχος της ραπτομηχανής της συνόδευε για πολλά χρόνια τη δική μας
ζωή. Κάθε φορά που ανέβαινα ν’ απλώσω ρούχα, την έβλεπα σκυμμένη πάνω στη
ραπτική της, με τα γυαλάκια της κατεβασμένα στη μύτη, εντελώς απορροφημένη απ’
αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή.
Υπήρξαν και κάποιες φορές που έβγαινε στο μπαλκόνι για να
μιλήσει στο κινητό της. Τότε μας χάριζε μια απολαυστική Stand-upcomedy. Hφωνή της βαριά, σχεδόν αντρική, έφτανε
στ’ αυτιά μου δυνατή και ξάστερη σαν καμπάνα. Συνήθως έκλεινε τις δουλειές της
με εκείνα τα τηλεφωνήματα και άλλοτε διαπραγματευόταν την αμοιβή της. Η σχέση
της με τους άντρες ήταν επιβλητική. Οι άνθρωποι που της έβαφαν το σπίτι, οι
τεχνίτες που της εγκατέστησαν το αιρκοντίσιον, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα του
δήμου που δεν μάζευαν όλα τα σκουπίδια γύρω από τον κάδο, δεν καλοπέρασαν μαζί
της. Ήξερε να επιβάλλεται με τον τρόπο της και την στεντόρεια φωνή της. Λίγα
λόγια και σταράτα.
Μέχρις εκεί έφτασε η γνωριμία μου με την κυρία Νίκη. Και μια
δυο φορές διασταυρώθηκαν οι ματιές μας στο δρόμο. Μόνον αυτό. Αλλά σήμερα,
που δεν την είδα το πρωί στο μπαλκόνι, ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι.
«Η συνήθεια είναι πολύ καλός σιγαστήρας», έγραψε ο Σάμιουελ
Μπέκετ.
Πράγματι. Ένας ύπουλος σιγαστήρας όλων όσων κρύβουμε βαθιά στην καρδιά.
Η αμερικανική φαρμακευτική εταιρία Pfizer και η γερμανική φαρμακευτική BioNTech, μαζί, έχουν σήμερα την μερίδα του λέοντος σε κέρδη, εξ' αιτίας της παγκόσμιας εξάπλωσης του Covid-19.
Αναμένεται δε να ξεπεράσουν τα 15 δισ. δολάρια και να αγγίξουν το αστρονομικό ποσό των 26 δισεκατομμυρίων, μέσα στο 2021, σύμφωνα με τις δικές τους εκτιμήσεις.
Δηλαδή αύξηση 73%, όταν τα έξοδα της παραγωγής των εμβολίων τους δεν ξεπερνούν το 20%.
Στα κέρδη αυτά έχουμε συμβάλλει 7 δισεκατομμύρια κάτοικοι αυτού του πλανήτη με δύο κυρίως τρόπους:
α) αγοράζουμε το προϊόν τους και
β) το χρησιμοποιούμε συμμετέχοντας έτσι στην διαδικασία ως "πειραματόζωα".
Εφ' όσον κερδίζουν αστρονομικά ποσά εξ' αιτίας της ραγδαίας εξάπλωσης αυτής της πανδημίας, που κανείς μας δεν επέλεξε να περάσει, το δίκαιο είναι, μέρος των καθαρών τους κερδών, να δοθεί πίσω στην παγκόσμια κοινότητα.
Η παγκόσμια κοινότητα πρέπει να απαιτήσει να δοθεί ένα μέρος αυτών των κερδών για την ενίσχυση της νοσοκομειακής και ιατρικής υποδομής φτωχών κρατών που σήμερα δεν την διαθέτουν.
Αφελής ή πολύ ρομαντική η άποψη;
Ίσως, αλλά μας έμαθαν πως η Υγεία είναι ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ.
Δεν είναι λοιπόν καιρός να το δούμε και στην πράξη;
Και τώρα, προσπαθούμε πάλι να επιβιώσουμε ως είδος.
Τι είδους είδος; Αυτουνού που μένει στο κλεινόν άστυ
κατακαλόκαιρο και αναπνέει μπετόν σε υγρή μορφή. Για μας θα μιλήσω αδέρφια. Για
όσους μένουμε στα διαμερίσματα της κολάσεως των 43 βαθμών Κελσίου και βλέπουμε
τα πάντα γύρω μας να λιώνουν.
Μέσα σ’ αυτήν την καλοκαιρινή ρευστότητα και ευφορία -όσων τυχερών
διακοπάρουν- προσπαθούμε να επιβιώσουμε ψυχικά και σωματικά. 43οC αδέρφια μέσα σε ένα
διαμέρισμα με «πλάκα» από πάνω, μετράω «θύματα».
Οι γλάστρες στο μπαλκόνι, μια-μια με αποχαιρετούν. Πάει ο βασιλικός, πάει το
νυχτολούλουδο, πάει ο κίτρινος κατηφές…δεν θα ήθελα τώρα να γράψω όλη τη λίστα
των εκλιπόντων ούτε να τελέσω μνημόσυνο. Να είμαστε καλά να τα θυμόμαστε. Όμως
(αυτό το «όμως» θα μας φάει), αυτό που με πληγώνει κυριολεκτικά είναι τα
αγκάθια του κάκτουπου μεγαλώνει
επικίνδυνα -κόντρα στ' άλλα που ψυχορραγούν- πάνω στη στροφή προς δυσμάς του μπαλκονιού, εκεί, κολλητά με τη
ροδιά που, τούτο το καλοκαίρι, πνέει τα λοίσθια. «Άνθρωπος και φυτά για μιαν ελπίδα ζουν, το ξέρουν και οι
πέτρες, που δεν ιδροκοπούν» - καλοκαιρινό συνθηματάκι βγαλμένο απ’ την ψυχή.
Εμείς πάντως, αποκτήσαμε καινούργιο "σπορ" (να
γραφτεί στα πρακτικά του καλοκαιριού, παρακαλώ). Καταβρέχουμε την "πλάκα", την
ταράτσα ντε. Όποιος διαθέτει ταράτσα στο κεφάλι του, είμαι απολύτως σίγουρη πως
με καταλαβαίνει. Πήραμε κι άλλο λάστιχο και το βάλαμε προέκταση στο ήδη
υπάρχον. Το ανεβάσαμε στην ταράτσα και έτσι, κάθε σούρουπο, οι γείτονες βλέπουν
δυο φιγούρες να ξετρυπώνουν μέσα από το ημίφως της φύσης που βράζει και να
αρχίζουν το κατάβρεγμα. Δευτερόλεπτα πριν, διαμείβεται ο εξής ευγενικός
διάλογος:
-Εγώ πρώτος.
-Έτσι λες και μετά δεν μου το δίνεις.
-Πάντα σου το δίνω αλλά εσύ δεν το παίρνεις.
-Δεν το παίρνω; Πας καλά; Μια βδομάδα σου ζητάω να μου το
δώσεις και εσύ μου λες όλο «αύριο και αύριο».
-Χθες που πήγα να σου το δώσω, είχες φύγει.
-Πήγα να ανοίξω τη βρύση.
- Η βρύση είναι ανοιχτή. Απλά γυρίζεις τον διακόπτη στο
λάστιχο και το νερό τρέχει.
- Ωραία λοιπόν, δώσ’ το μου τώρα.
- Μα τώρα τελειώνω.
-Πάλι; Δεν το πιστεύω τούτο, να μην σε προλαβαίνω ποτέ!
-Αύριο..αύριο...
-Τώρα το θέλω.
-Σταμάτα.
-Δώσ' το μου!
- Μην το τραβάς! Άσ' το είπα! Σταμάτα! Αμάν, μούσκεμα μ’ έκανες πάλι! Δεν σου το δίνω…
Ένα "δούναι και λαβείν" είναι η ζωή μας φίλοι. Δίνεις αγάπη,
παίρνεις ευτυχία, δίνεις φροντίδα, παίρνεις αφοσίωση, δίνεις σφαλιάρα, παίρνεις
φάσκελο, δίνεις λάστιχο, παίρνεις κατάβρεγμα κ.ο.κ.
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής (όνειρα) η πλάκα αναστενάζει. Ακούς ήχους ηδονής ασύλληπτης και μετά, αρχίζει να τρίζει -έρχεται ο οργασμός! Στο τέλος, ησυχάζει ξέπνοη και αχνισμένη κάτω από τον αμείλικτο κρουνό δροσιάς που ο άνθρωπος, ο άνθρωπος λέγω, της χαρίζει. Γιατί, και οι πλάκες έχουν ψυχή. Το ξαναθυμόμαστε ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι, και ας το ξεχνάμε άσπλαχνα το φθινόπωρο.
"Χαρίζεται... πλάκωμα βαρύ και ασήκωτο, απροσδιορίστου προελεύσεως και αναμφιβόλου διαρκείας. Δεν επιδέχεται μεταποιήσεως. Είναι αυθεντικό και ευκολοφόρετο. Αν του φερθείτε με ευγένεια, μπορεί και να σας αγαπήσει. (δεν θα το συνιστούσα...)
Μαζί χαρίζεται ηλεκτρονικό πιεσόμετρο και δέκα μπουκαλάκια βαλεριάνας σε σταγόνες.
(Για περισσότερες πληροφορίες αφήστε μήνυμα και εντός 24ωρου, θα επικοινωνήσω μαζί σας. Αν δεν επικοινωνήσω, σημαίνει πως το ξεφορτώθηκα!).
Sivert Hoyem - Prisoner Of The Road (...απ' την ανάποδη)
Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα πάντα ένα θεματάκι με τα ύψη.
Δεν είμαι υψοφοβική, αν αυτό νομίσατε. Αντίθετα, πάντα μου άρεσε να βλέπω τον κόσμο από ψηλά.
Όχι..."αφ' υψηλού" :) όπως μπορεί πάλι να νομίσατε, αλλά από ύψος.
Ο Φρόυντ σίγουρα θα είχε πολλά να μας πει - ίσως και να έχει πει κι εγώ να μην το γνωρίζω -, σχετικά με το θέμα μου που, είμαι βέβαιη πως το μοιράζομαι με πολλούς άλλους ανθρώπους.
Ίσως να οφείλεται σε μια ενδεχόμενη τάση μου να μην εμπλέκομαι πολύ με την... πραγματικότητα, να μου αρέσει να αιθεροβατώ :)
Άλλη εκδοχή είναι, να αρκούμαι στο να βλέπω μόνον τα όμορφα και όχι τα άσχημα της ζωής.
Και μια τρίτη, να μου αρέσει να βλέπω τη μεγάλη εικόνα.
Όπως και να 'χει πάντως, εμένα μου αρέσει το ύψος, ο ανοιχτός ορίζοντας, περισσότερο κι απ' τη θάλασσα ακόμα.
Αφού όμως δεν μπορώ, λόγω συνθηκών, να απολαμβάνω... το "κουσούρι" μου, βρήκα άλλον τρόπο να ικανοποιώ αυτή την επιθυμία μου. Αναζητώ στο διαδίκτυο εικόνες από ψηλά. Ψάχνοντας βρήκα θησαυρούς. Ανακάλυψα ανθρώπους που έχουν δημιουργήσει μια ξεχωριστή "σχολή" αεροφωτογραφίας. Και επειδή, όποιος ψάχνει βρίσκει, η αρχική αναζήτησή μου με οδήγησε στους εναέριους αρχαιολόγους και συγκεκριμένα στονKLAUS LEIDORF.
Είναι γερμανός εναέριος αρχαιολόγος και εργάζεται στη Βαυαρία. Σπούδασε προτεσταντική θεολογία και υπηρέτησε μέχρι το 1989 ως κρατικός υπάλληλος στο Βαυαρικό Κρατικό Γραφείο για την διατήρηση των ιστορικών μνημείων. Μετά πήρε ιδιωτική άδεια πιλότου και άρχισε να φωτογραφίζει τα ιστορικά μνημεία από αέρος. Ίδρυσε εκδοτική εταιρεία, μια από τις μεγαλύτερες στη γερμανική γλώσσα, με ειδίκευση στην αρχαιολογική λογοτεχνία. Οι εναέριες καλλιτεχνικές φωτογραφίες του είναι άπειρες και διακρίνονται για την υψηλή αισθητική τους.
"Όποιος προχωράει αποφασιστικά προς την κατεύθυνση των ονείρων του, και παλεύει για να ζήσει τη ζωή που είχε ονειρευτεί, θα συναντήσει την επιτυχία εκεί που δεν περίμενε".
Σήμερα που, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ίσως, εφαρμόζονται μαζικά, παγκόσμια και σε συγχρονισμό άδικοι νόμοι, μέσω των οποίων διαμορφώνεται η ζωή των ανθρώπων προς το χειρότερο, ο νους πάει στον Χένρι Ντέιβιντ Θορώ.
Τον Ιούλιο του 1845, ένας άντρας οδηγήθηκε στη φυλακή επειδή αρνήθηκε να πληρώσει τους φόρους έξι χρόνων, στην πολιτεία της Μασαχουσέτης. Δεν ήθελε, όπως είπε, με τα χρήματά του να στηρίξει το καθεστώς της δουλείας και τον επεκτατικό πόλεμο της Αμερικανικής κυβέρνησης στο Μεξικό.
Μέσα στη φυλακή έγραψε ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά δοκίμια που έμελλε να επηρεάσουν προσωπικότητες όπως ο Τολστόι, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και ο Γκάντι.
Το δοκίμιο είχε τον τίτλο "Περί του καθήκοντος της πολιτικής ανυπακοής", ένα κείμενο υπέρ της ανυπακοής σε ένα άδικο κράτος.
Τέσσερα χρόνια πριν ξεσπάσει η Ελληνική Επανάσταση του 1821, γεννήθηκε στο Κόνραντ της Μασαχουσέτης ο Χένρι Ντέιβιντ Θορώ, ένας σημαντικός φιλόσοφος, συγγραφέας, φυσιοδίφης και ποιητής.
Για τους Αμερικανούς ο Θορώ είναι ο θεμελιώδης λίθος της κουλτούρας τους και για τον υπόλοιπο κόσμο ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους, παγκόσμια.
Υποστήριξε την κατάργηση της δουλείας.
Ανέδειξε την σπουδαιότητα μιας απλής ζωής σε φυσικό περιβάλλον.
Προφήτευσε τις μεθόδους και τα ευρήματα της οικολογίας στο βιβλίο του "Γουόλντεν" και κυρίως χαρακτηρίστηκε από τους συγχρόνους του άστοχα ως αναρχικός εξαιτίας του βιβλίου του "Περί του καθήκοντος της πολιτικής ανυπακοής".
Ο Χένρι Ντέιβιντ Θορώ, γενήθηκε το 1817 στο Κόνκορντ της Μασαχουσέτης.
Πρώτος ο Τολστόι στο έργο του "Ανάσταση" εξαίρει την σπουδαιότητα των φιλοσοφικών απόψεων του Θορώ. Ο Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ υιοθετούν την αντίσταση μέσω της μη βίας, μέσω της ανυπακοής.
Ολόκληρη η πολιτική φιλοσοφία επηρεάστηκε από τον Θορώ, και συνεχίζει να επηρεάζεται.
Το πρώτο επάγγελμα που διάλεξε να κάνει ήταν δάσκαλος. Το δεύτερο αγρότης και το τρίτο συγγραφέας.
Πέθανε από φυματίωση τον Μάιο του 1862, στα 45 χρόνια του. Πέντε μήνες πριν την Ελληνική λαϊκή εξέγερση του 1862 που είχε ως αποτέλεσμα την καθαίρεση του βασιλιά Όθωνα.
Η παγκόσμια διαθήκη που άφησε είναι τα δύο σημαντικά βιβλία, που αναφέρθηκαν πιο πάνω:
Το "Walden ή η ζωή στο δάσος", η αναζήτηση της απλής ζωής σ' ένα φυσικό περιβάλλον και
το "Περί του καθήκοντος της πολιτικής ανυπακοής", ένα επιχείρημα υπέρ της ανυπακοής προς ένα άδικο κράτος. Βιάστηκαν εξ αιτίας αυτού του έργου του να τον χαρακτηρίσουν αναρχικό, αφού στην πραγματικότητα με αυτό, υποστήριξε τη διόρθωση και όχι την κατάργηση του κράτους.
Ανήκει στην ομάδα των Τρανσενταλιστών της Αμερικής, δηλαδή των "υπερβατικών" φιλοσόφων και συγγραφέων.
Υπήρξε ο πρώτος που μίλησε για τη φύση και τον σπουδαίο ρόλο της. Δίκαια ονομάστηκε "πρώτος οικολόγος".
Μερικά αποσπάσματα:
"Καλύτερη κυβέρνηση, αυτή που κυβερνά ελάχιστα".
"Άδικοι νόμοι υπάρχουν. Θα αρκεστούμε να τους υπακούμε ή θα προσπαθήσουμε να τους διορθώσουμε; Και μέχρι να το καταφέρουμε θα τους υπακούμε ή θα τους παραβιάσουμε αμέσως;"
"Άν κάποιος που δεν έχει περιουσία αρνηθεί έστω και μια φορά να δώσει εννιά σελίνια στο κράτος, μπαίνει στη φυλακή για χρονικό διάστημα που δεν περιορίζεται από κανένα νόμο που γνωρίζω, και καθορίζεται μόνον απ' την διακριτική ευχέρεια εκείνων που τον φυλάκισαν. Αν όμως κλέψει από το κράτος ενενήντα φορές εννιά σελίνια, σύντομα αφήνεται ελεύθερος και πάλι".
"Άν η φύση της αδικίας είναι τέτοια που σε υποχρεώνει να γίνεις φορέας αδικίας προς κάποιον άλλον, τότε, λέω, παραβιάστε τον νόμο. Αφήστε τη ζωή σας να λειτουργήσει ως μια ενάντια δύναμη τριβής που θα σταματήσει τη μηχανή. Εκείνο που οφείλω να κάνω είναι να φροντίζω, σε κάθε περίπτωση, να μην αποτελώ μέρος της αδικίας που καταδικάζω".
"Θα έρθουν στιγμές που οι άνθρωποι θα σας πουν ότι το χρήμα είναι "σκληρό". Σκληρές είναι και οι τσακμακόπετρες, μα μέσα τους δεν έχουνε μέταλλο. Το χρήμα δεν είναι για φάγωμα, λέω εγώ. Μονάχα φανταστείτε έναν άνθρωπο σ' αυτόν τον καινούργιο κόσμο, μέσα στην ξύλινη καλύβα του, ανάμεσα στα καλαμπόκια και τις πατάτες του, με μια στάνη απ' τη μια μεριά, να λέει ότι το χρήμα είναι σκληρό. Τι σχέση έχει αυτό με την καλλιέργεια του φαγητού του, το κόψιμο των ξύλων του, με το να μένει μέσα όταν βρέχει, κι άμα το φέρει η ανάγκη, να πλέκει ή να υφαίνει τα ρούχα του;".
"Θα πρέπει να νιώθετε άλλος άνθρωπος μετά από την μοναχική σας βόλτα στα βουνά. Θεωρώ πως όταν βρίσκομαι στις κορυφές τους, αισθάνομαι το ίδιο δέος με εκείνων που μπαίνουν σε μια εκκλησία. Να βλέπεις πάνω σε τι γη έχτισες το σπίτι σου και, ενδεχομένως, έναν κήπο. Είναι σαν το πέρασμα των χρόνων και χρόνων. Πρέπει να ανεβείτε ένα βουνό για να μάθετε τι σας συνδέει με την ύλη". Απόσπασμα από το έργο Γράμματα ενός υπερβατιστή.
"Πήγα στο δάσος επειδή επιθυμούσα να ζήσω συνειδητά, να αντιμετωπίσω μονάχα τα ουσιώδη της ζωής, και να δω αν θα μπορούσα να μάθω όσα είχε να μου διδάξει, έτσι ώστε, όταν θα ερχόταν η ώρα μου να πεθάνω, να μην ανακάλυπτα ξαφνικά ότι δεν είχα ζήσει ποτέ...Ήθελα να γευτώ μια ζωή γεμάτη και να ρουφήξω όλο της το μεδούλι, να ζήσω με τρόπο τόσο αυστηρό και σπαρτιάτικο, ώστε να τρέψω σε άτακτη φυγή οτιδήποτε δεν ήταν ζωή".
Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ
"Τα δάση δεν είναι ακατοίκητα αλλά ασφυκτικά γεμάτα από τίμια πνεύματα το ίδιο καλά με μένα...
Αυτό που ονομάζουμε άγρια φύση, είναι ένας πολιτισμός διαφορετικός απ' τον δικό μας."
"Σε τί χρειάζεται ένα σπίτι αν δεν έχεις έναν υποφερτό πλανήτη να το βάλεις επάνω;"
"Τα πουλιά δεν τραγουδούν ποτέ μέσα στις σπηλιές".
"Είμαστε γεννημένοι για να πετύχουμε, όχι να αποτύχουμε".
"Πρέπει όχι μόνο να στοχεύεις καλά, αλλά και να τεντώνεις το τόξο με όλη σου τη δύναμη".
"Δεν έχω χρόνο να είμαι βιαστικός".
"Δυο χιλιάδες καλοκαίρια έχουν προσδώσει στα μνημεία της αρχαίας Ελληνικής λογοτεχνίας, όπως και στα μάρμαρά της, μόνον μια ώριμη, χρυσή και φθινοπωρινή απόχρωση, έχοντας μεταφέρει τη γαλήνια και ουράνια ατμόσφαιρά τους σε όλη τη γη, για να τα προστατεύσουν από τη διάβρωση του χρόνου".
"Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν ζωές μέσα σε σιωπηλή απόγνωση".
"Η κατοικία μου ήταν μικρή, δεν έφτανε ούτε να φιλοξενήσει έναν αντίπαλο". (Αντίγραφο της καλύβας του και το άγαλμά του, στο δάσος όπου απομονώθηκε για έναν χρόνο)
"Αυτούς που αγαπάμε, μπορούμε να τους μισήσουμε. Οι άλλοι μας είναι αδιάφοροι".
"Ο πλούτος του ανθρώπου μετριέται από τον αριθμό των πραγμάτων που έχει την πολυτέλεια να αφήνει απείραχτα".
"Οι άνθρωποι γυρίζουν πειθήνια στο σπίτι τους το βράδυ και η ζωή τους μαραζώνει, αφού εισπνέει ξανά και ξανά την ίδια της την ανάσα. Κάθε μέρα, θα έπρεπε να γυρίζουμε σπίτια μας από μακριά, από περιπέτειες και κινδύνους και νέες ανακαλύψεις, με νέες εμπειρίες και νέο χαρακτήρα".
"Τι συμβολίζει η Αφρική - τι συμβολίζει η άγρια φύση; Μήπως δεν είναι τάχα και ο δικός μας εσωτερικός κόσμος, λευκή, ανεξερεύνητη περιοχή του χάρτη, κι ας αποδειχτεί μαύρη σαν τις ακτές της Αφρικής, όταν κάποτε ανακαλυφθεί;"
Ο Ιππότης με το χέρι στο στήθος - Δομήνικος Θεοτοκόπουλος.
Μουσείο ντελ Πράδο, Μαδρίτη.
Ήταν μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής της. Κράτησε πέντε χρόνια και χώρεσε δυο θανάτους, την απώλεια του πατρικού, πολλές μετακινήσεις, πολλή σωματική και ψυχική κούραση και το κλείσμο ενός οδυνηρού κύκλου.
Οι γονείς της έφυγαν μετά από βαρειές ασθένειες, με διαφορά έξι μηνών. Βρίσκονταν στην επαρχία και έπρεπε να αφήνει τη δουλειά και το σπίτι της για να τους επισκέπτεται κάθε βδομάδα, και να τους φροντίζει.
Το παιδί της έφευγε από το σπίτι το πρωί στις επτά και γύριζε στις εννιά το βράδυ, ετοιμαζόταν για πανελλήνιες. Τι να σου κάνει κι ο σύζυγος που έφευγε κάθε πρωί στις έξι και γύριζε στις πέντε το απόγευμα;
Η δουλειά της έμεινε πίσω. Οι υποχρεώσεις την κυνηγούσαν, όλοι περίμεναν κάτι από εκείνη. Ήρθε όμως η εποχή που τελείωσε κι αυτή η περίοδος και άρχισε να μετράει απώλειες. Όλα της φαίνονταν άγευστα, χωρίς νόημα. Την είχε ρουφήξει το πένθος και δεν μπορούσε να βγει πάνω.
Μια μέρα, πήρε την κόρη της και πήγαν για ψώνια. Ανηφόριζαν έναν ήσυχο δρόμο. Ήταν Σάββατο πρωί, γύρω στις εννιά. Άνοιξη. Όμορφη μέρα. Κρατούσε το κορίτσι απ' το χέρι. Όχι για κείνην. Για την ίδια. Για να παίρνει δύναμη απ' το παιδί της. Περπατούσε αργά με το βλέμμα καρφωμένο στις πλάκες του πεζοδρομίου. Πλακωμένη ήταν και η ψυχή της. Δεν ανάσαινε.
"Δε θυμάμαι...", μου είπε "αν σκεφτόμουν κάτι. Θυμάμαι όμως πώς ένιωθα. Εξαϋλωμένη. Εντελώς. Σαν να μην ήμουν απ' τον κόσμο τούτο. Δεν επικοινωνούσα. Κάποια στιγμή άκουσα το παιδί να μου λέει " Πρόσεχε μαμά!", και την ένιωσα να με τραβάει απ' το χέρι που κρατούσα. Σαν να ξύπνησα".
"Σήκωσα τα μάτια μου από κάτω και είδα να στέκει εμπρός μου..."O Ιππότης με το χέρι στο στήθος". Το ίδιο βλέμμα, το ίδιο πρόσωπο, η ίδια γλυκιά ματιά. Το χέρι του ακουμπησμένο χαλαρά πάνω στο γελέκι του. Στη ζώνη του άστραφτε ένα ασημομάχερο. Το βλέμμα του ακίνητο. Στόχευε μακριά. Στο βάθος του δρόμου. Μου φάνηκε θεόρατος. Η κορμοστασιά του υψωνόταν στον ουρανό. Τα έχασα. Δέος με κατέκλυσε. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή. Ζαλίστηκα και νόμισα για μια στιγμή πως θα λιποθυμήσω. Πιο πέρα, στεκόταν κι άλλος ένας, όμοιος με τον πρώτο. Έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό. Δυο άντρες πανύψηλοι, πανέμορφοι, ντυμένοι με γαλάζιες κρητικές φορεσιές, πωλούσαν τα προϊόντα τους, που βρίσκονταν απλωμένα πρόχειρα στο πορτ μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου.
"Αμέσως σκέφτηκα: δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! Αρχάγγελοι είναι. Κατέβηκαν στη γη για να μου δώσουν ένα μήνυμα".
"Ντράπηκα στη σκέψη, πως ίσως να κατάλαβαν την ταραχή μου. Ετάχυνα το βήμα μου, τραβώντας και το παιδί κοντά μου. Στη στροφή σταμάτησα".
"Τι έπαθες μαμά;"
"Τους είδες;"
"Ποιούς;"
"Τους αρχαγγέλους! Ή μήπως ήτανε θεοί του Ολύμπου;"
Το κορίτσι μου σάστισε.
"Τους Κρητικούς λες; Σιγά βρε μάνα!"
Γέλασε το παιδί. Εγώ πάλι, καθόλου. Ακόμα τους θυμάμαι.
Γιατί, εκείνο το πρωί, σηκώνοντας τα μάτια μου να τους κοιτάξω, αντίκρυσα... τον ουρανό...για πρώτη φορά, μετά από πέντε χρόνια!".
Αυτά είπε.
Μετά, κάρφωσε το βλέμμα της στο δικό μου.
Κι εγώ κατάλαβα...
(Ένα τραγούδι - προσευχή στους αρχαγγέλους του Κόσμου!)