Bettina Baldassari
Λατρεύω τα παραμύθια.
Μου έχουν πει πολλά κι έχω επιλέξει να τα πιστέψω.
Νομίζω πως οι στιγμές του παραμυθιάσματος ήταν οι ωραιότερες της ζωής μου, αφού σκέφτομαι, μόλις τώρα, μήπως πρέπει να ευγνωμονώ όσους με παραμύθιασαν;
Άλλωστε τι είναι ολόκληρη η ζωή μας; Ένα παραμύθι δεν είναι;
Γεννιόμαστε και πιστεύουμε πως θα ζήσουμε αιώνια και πριν προλάβουμε να το καλοσκεφτούμε, βρισκόμαστε στην προκυμαία και αποχαιρετάμε τα καράβια που φεύγουν χωρίς εμάς για εκείνα τα ταξίδια που μας υποσχέθηκαν.
Όμως, τι γλύκα που έχουν αυτές οι αναπολήσεις που κλείνουν μέσα τους την ανάμνηση εκείνης της προσμονής και την εμμονή της αφήγησής της!
Μα, μια καλά κρυμμένη εμμονή δεν βρίσκεται πίσω από κάθε μας αφήγηση;
Είμαστε οι προσμονές μας και οι αφηγήσεις τους και είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση οι σιωπηλές μονομαχίες μας μαζί τους.
Με παρέα ή χωρίς παρέα, καληνύχτα ονειροπόλοι μου.
