Δε συμβαίνει τίποτα;

(  ένα καλοκαίρι στην Αγ. Μαρίνα  )

"Δε συμβαίνει τίποτα;"  αναρωτήθηκε η Άλλη. "Πραγματικά; Δε συμβαίνει τίποτα;

Ή μήπως συμβαίνουν τα πάντα κάτω απ’ την επιδερμίδα του Κόσμου;" συμπλήρωσε τη σκέψη της κι ανατρίχιασε  στην ιδέα πως, αν μια μέρα, αποφασίσει να μιλήσει ανοιχτά για όσα βλέπει γύρω, το ανώνυμο πλήθος θα ορμήσει κατά πάνω της. Θα τραβήξει έξω τις φλέβες της, το αίμα θα τρέξει στην άσφαλτο, θα την ακρωτηριάσει και θα πετάξει τα κομμάτια της στα σκυλιά. 

"Νομίζω πως τελείωσα με τους ανθρώπους αλλά όχι με την Ανθρωπότητα! 

Μέσα σ’ αυτήν κρύβονται ακόμα μικρές σταγόνες ελπίδας..."

Moby - Love Of Strings 2013 

Σαν κορδέλα γύρω από βόμβα

 «Η Τέχνη της Φρίντα Κάλο ντε Ριβιέρα είναι μια κορδέλα γύρω από μια βόμβα.» Αντρέ Μπρετόν

Την έλεγαν  Φρίντα Κάλο  και είναι η μεγαλύτερη γυναίκα ζωγράφος της χώρας της με παγκόσμια φήμη. Ζωγράφιζε με έντονα χρώματα και εξέφρασε το ελεύθερο πνεύμα της με πρωτότυπο και έντονα αντισυμβατικό τρόπο. 
Κομμουνίστρια και παθιασμένη.

Ολόκληρο το όνομά της ήταν: Magdalena del Carmen Frida Kahlo y Calderόn.
 Έζησε σαράντα επτά χρόνια.
Γεννήθηκε στο Μεξικό στις 6 Ιουλίου 1907.

Ο πατέρας της ήταν φωτογράφος γερμανικής καταγωγής.
Είχε τρεiς αδελφές και ήταν η τρίτη στη σειρά γέννησης.

Υπέφερε όλη τη ζωή της από απανωτά, πολύ σοβαρά, προβλήματα υγείας που είχαν σαν αποτέλεσμα να  την αναγκάσουν να περάσει το μεγαλύτερο διάστημα στο κρεβάτι.

Πολιομυελίτιδα στα έξι της χρόνια σακατεύει το δεξί της πόδι.
Αντί να απογοητευθεί και να εγκαταλείψει, κυριεύεται από τη μανία να γευτεί τη ζωή.
Διαβάζει, γράφει, ονειρεύεται.

« Πάνω στα θαμπά τζάμια ...» γράφει στο ημερολόγιό της « ...ζωγράφιζα μια πόρτα και απ' αυτή την πόρτα το έσκαγα με τη φαντασία μου με μεγάλη χαρά και φούρια. Πήγαινα μέχρι το γαλακτοπωλείο που το έλεγαν Πίνσον. Περνούσα μέσα από το «Ο» του Πίνσον και από εκεί κατέβαινα μέχρι το κέντρο της γης.»

Εκεί, την περίμενε ένα πλάσμα της φαντασίας της, ο άλλος της εαυτός, όπως τον ήθελε, αλώβητο, εύθυμο, χαρούμενο και αισιόδοξο.
 Πιστεύει τόσο βαθιά σ' αυτόν τον άλλο εαυτό που γράφεται, 15 χρονών, στην Προπαρασκευαστική Σχολή και έτσι μπαίνει σε μια ομάδα νεαρών που είναι παθιασμένη όπως και η ίδια με την λογοτεχνία, τη μουσική, τη ζωγραφική και την επανάσταση.

Φρίντα Κάλο και Ντιέγκο Ριβέρα

Ερωτεύεται τον Αλεχάνδρο Αρίας, φοιτητή νομικής και κήρυκα επαναστατικών ιδεών και θα είναι μία από τις τριάντα πέντε γυναίκες σε σύνολο 2000 φοιτητών που σπουδάζουν στην Προπαρασκευαστική Σχολή.
Στα 16 της, μαζεύει όλο το θάρρος της και πλησιάζει τον θρύλο της μεξικάνικης ζωγραφικής και κατά πολύ μεγαλύτερό της Ντιέγκο Ριβέρα, ενώ εκείνος φιλοτεχνεί μια τοιχογραφία σε αίθουσα της Σχολής της.

Ο Ριβέρα εντυπωσιάζεται.
Είπε γι' αυτήν. «Είχε ένα τελείως ασυνήθιστο ύφος αξιοπρέπειας και σιγουριάς , μια παράξενη φλόγα έκαιγε στο βλέμμα της».

         

Μόνο που ο έρωτας αυτός, όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες, έχει μια βαθιά τραγική πλευρά.
Την κατεστραμμένη υγεία της Φρίντα.

Στις 17 Σεπτεμβρίου 1925 το λεωφορείο που μεταφέρει τη Φρίντα και άλλους επιβάτες, συγκρούεται μ' ένα τραμ και μια ατσάλινη ράμπα διαπερνάει την κοιλιά της και τσακίζει σε τρία σημεία την σπονδυλική της στήλη, θρυμματίζει τον μηριαίο αυχένα της, σπάζει τα πλευρά της, συντρίβει το ήδη βεβαρυμένο από την πολιομυελίτιδα δεξί της πόδι, προκαλεί έντεκα κατάγματα στο αριστερό πόδι και σπάζει σε τρία πλευρά την λεκάνη της.

Είναι μόλις 18 χρονών και αρπάζεται από τη ζωή με λύσσα. « Δεν είμαι νεκρή. Και επιπλέον έχω ένα λόγο για να ζήσω.» Εννοεί τη ζωγραφική.
Ζωγραφίζει τον εαυτό της, ξαπλωμένη στο κρεβάτι με έναν καθρέφτη στερεωμένο απέναντί της.

Τρία χρόνια μετά από την πρώτη της συνάντηση με το Ριβέρα, θα συναντηθούν ξανά και θα ζήσουν μέχρι το τέλος της ζωής τους μία από τις σημαντικότερες ιστορίες πάθους, έρωτα και αγάπης στον 20ο αιώνα.
Όμως, η υγεία της χειροτερεύει.
Ζει με ατσάλινους κορσέδες και δεκανίκια αλλά της δίνει κουράγιο και αντοχή το πάθος της για τον Ριβέρα και την ζωγραφική.
Ο έρωτας και η Τέχνη!
            Παντρεύεται τον Ριβέρα, που έχει τα διπλά της σχεδόν χρόνια, στις 21 Αυγούστου 1929 και είναι μόλις 22 χρονών. Εκείνη μικρή και τσακισμένη, εκείνος πελώριος και διάσημος. Ακολουθεί μια εντελώς τρελή ζωή, περιπετειώδη και γεμάτη πάθος.
Προσπαθεί να κάνει παιδί αλλά συνεχώς αποβάλει. Αφιερώνεται στη ζωγραφική.  Εμπνέεται από την ταλαιπωρημένη υγεία της, τον ατελείωτο σωματικό της πόνο και φτιάχνει αριστουργήματα.
            Θα υποφέρει πολύ όταν ο Ριβέρα θα μπλέξει ερωτικά με την αδελφή της.
    Εκείνος, απίστευτα εγωκεντρικός, ασυμβίβαστος και ανώριμος θα ακολουθήσει τη ζωή που τον εκφράζει καταλύοντας κάθε σύμβαση, ως γνήσιος επαναστάτης, πληγώνοντάς την βαθιά.

Tango Dance - Frida 2002

Παίρνουν διαζύγιο, αλλά πριν περάσει ένας χρόνος, παντρεύονται πάλι μην καταφέρνοντας να ζήσει ο ένας μακριά απ' τον άλλον.

            Ζουν μαζί τα επόμενα 14 χρόνια μέσα σ' έναν πυρετό δημιουργικότητας, καυγάδων, πάθους, δυστυχίας αλλά και ανείπωτης ευτυχίας, βραβεύσεων, εγχειρίσεων, δακρύων και πόνου μέχρι που η Φρίντα πεθαίνει, 13 Ιουλίου 1954, στο σπίτι της, το "Γαλάζιο σπίτι", όπως το ονόμαζαν.
            Τρία χρόνια μετά την ακολουθεί και ο Ντιέγκο.

«Ούτε ο Ντεραίν ούτε εσύ ούτε εγώ, κανείς μας δεν μπορεί να φτιάξει ένα κεφάλι όπως η Φρίντα.» Πάμπλο Πικάσο.

Η Φρίντα Κάλο ήταν μια ελεύθερη γυναίκα!

Έζησε τη σύντομη ζωή της ρουφώντας κάθε στιγμή δημιουργίας, έρωτα και πάθους.

Γιατί δεν ελευθερώνει μόνον ο θάνατος αλλά και ο ατέρμονος πόνος.

Τι είχε να χάσει άλλωστε, που θα μπορούσε να την αποτρέψει από το να είναι ο εαυτός της, πέρα από τον αβάσταχτο σωματικό και ψυχικό πόνο και την καθημερινή υποψία ενός επικείμενου –πιθανού – θανάτου;

La Llorona (Frida soundtrack)

Η Ilorona είναι ένας θρύλος πολλών χωρών της Λατινικής Αμερικής.

Ήταν μια γυναίκα που σκότωσε τα παιδιά της τρελαμένη από έρωτα για τον σύζυγό της που την άφησε για μια άλλη γυναίκα.

Τα έπνιξε στο ποτάμι αλλά μόλις συνειδητοποίησε τι έκανε, έπεσε κι αυτή μέσα για να τα σώσει αλλά πνίγηκε.

Από τότε λένε πως τριγυρίζει τα βράδια στο ποτάμι φορώντας μια άσπρη κάπα και ζητά τα παιδιά της.

Οι άνθρωποι που ζουν εκεί φοβούνται για τα δικά τους παιδιά γιατί ο θρύλος λέει πως η IIοrona από τη θλίψη της παίρνει όποιο παιδί βρεθεί στο ποτάμι τη νύχτα, για δικό της.