Της άρεσε η μυρωδιά της.
Το έκανε συχνά όταν ήταν μόνη, να
τεντώνει τη μπλούζα και να χώνει το πρόσωπό της μέσα στο άνοιγμα.
Έμπαινε σε μια σκοτεινή σπηλιά που μύριζε σαν το δέρμα της. Έκλεινε τα μάτια
και άφηνε μόνη, ελεύθερη την όσφρηση να εξερευνήσει το άγνωστο.
Μόνο η μυρωδιά... Ζεστή σαν τσάι, μυρωμένη σαν πολυαγαπημένο ρούχο, άνοιγε νέους δρόμους στις σκέψεις της.
Μ’ αυτό τον τρόπο άρχισε σιγά-σιγά ν’ αγαπάει το σώμα της: μέσα απ’ τη μυρωδιά του.
Όλα της φαίνονταν αλλιώτικα τώρα.
Το δέρμα έμοιαζε νεανικό, σχεδόν μωρού, μ’ αυτή την απαλή ροζ απόχρωση που του χάριζε το φως που
διαπερνούσε την κόκκινη μπλούζα.
Οι λεπτές φλέβες που διέτρεχαν το στήθος
φαίνονταν πιο ντελικάτες και έσβηναν κομψά κάτω από τις μασχάλες. Οι μικρές
ελιές, τα μοναδικά σκούρα στίγματα πάνω στο άσπρο, οδηγούσαν νωχελικά το βλέμμα
της προς τα κάτω.
Της έγινε συνήθεια στα δύσκολα να απομονώνεται και να
μυρίζει το σώμα της.
«Είμαι τρελή» σκεφτόταν κάποιες φορές αλλά τις άλλες, τις
περισσότερες, δεχόταν αυτό που της συνέβαινε σαν κάτι υπέροχο.
Έτσι έκλεινε όλο τον υπόλοιπο κόσμο απ’ έξω. Αυτή ήταν δική της ώρα και την απολάμβανε. Της έγινε εθισμός. Δεν περνούσε μέρα χωρίς να ζητήσει
τη μυρωδιά της. Το γυμνό καθαρό δέρμα χωρίς τίποτα άλλο. Χωρίς αρώματα, κρέμες
και τα συναφή.
Κάθε βράδυ αποκοιμιόταν με τη μυρωδιά της.
Όλη τη νύχτα ένιωθε το δέρμα της, σαν άλλο άνθρωπο, να την αγκαλιάζει, να την
προστατεύει.
Κάθε βράδυ άνοιγε μια χοάνη μέσα από το άνοιγμα της μπλούζας της και την ρουφούσε ολόκληρη. Δεν υπήρχε όριο σ’αυτό.
Ήταν μια διαδρομή προς τα πίσω. Μετρούσε ένα-ένα τα βήματά της προς τα πίσω, στο δρόμο που οδηγούσε στην υγρή, σκοτεινή, γλυκιά μήτρα όλο ζέστη και ασφάλεια.
Δεν είχε ανάγκη κανέναν πια, να της πει αν είναι όμορφη.
Ούτε να περάσει το χέρι του πάνω στο δέρμα της για να το νιώσει...
Eric Clapton - Layla (acoustic)