Εσωστρέφεια

Της άρεσε η μυρωδιά της. 

Το έκανε συχνά όταν ήταν μόνη, να τεντώνει τη μπλούζα και να χώνει το πρόσωπό της μέσα στο άνοιγμα. 

Έμπαινε σε μια σκοτεινή σπηλιά που μύριζε σαν το δέρμα της. Έκλεινε τα μάτια και άφηνε μόνη, ελεύθερη την όσφρηση να εξερευνήσει το άγνωστο. 

Μόνο η μυρωδιά... Ζεστή σαν τσάι, μυρωμένη σαν πολυαγαπημένο ρούχο, άνοιγε νέους δρόμους στις σκέψεις της.

Μ’ αυτό τον τρόπο άρχισε σιγά-σιγά ν’ αγαπάει το σώμα της: μέσα απ’ τη μυρωδιά του. 

Όλα της φαίνονταν αλλιώτικα τώρα.

Το δέρμα έμοιαζε νεανικό, σχεδόν μωρού, μ’ αυτή την απαλή ροζ απόχρωση που του χάριζε το φως που διαπερνούσε την κόκκινη μπλούζα. 

Οι λεπτές φλέβες που διέτρεχαν το στήθος φαίνονταν πιο ντελικάτες και έσβηναν κομψά κάτω από τις μασχάλες. Οι μικρές ελιές, τα μοναδικά σκούρα στίγματα πάνω στο άσπρο, οδηγούσαν νωχελικά το βλέμμα της  προς τα κάτω.

Της έγινε συνήθεια στα δύσκολα να απομονώνεται και να μυρίζει το σώμα της.

«Είμαι τρελή» σκεφτόταν κάποιες φορές αλλά τις άλλες, τις περισσότερες, δεχόταν αυτό που της συνέβαινε σαν κάτι υπέροχο.

Έτσι έκλεινε όλο τον υπόλοιπο κόσμο απ’ έξω. Αυτή ήταν δική της ώρα και την απολάμβανε. Της έγινε εθισμός. Δεν περνούσε μέρα χωρίς να ζητήσει τη μυρωδιά της. Το γυμνό καθαρό δέρμα χωρίς τίποτα άλλο. Χωρίς αρώματα, κρέμες και τα συναφή.

Κάθε βράδυ αποκοιμιόταν με τη μυρωδιά της. 

Όλη τη νύχτα ένιωθε το δέρμα της, σαν άλλο άνθρωπο, να την αγκαλιάζει, να την προστατεύει. 

Κάθε βράδυ άνοιγε μια χοάνη μέσα από το άνοιγμα της μπλούζας της και την ρουφούσε ολόκληρη. Δεν υπήρχε όριο σ’αυτό. 

Ήταν μια διαδρομή προς τα πίσω. Μετρούσε ένα-ένα τα βήματά της προς τα πίσω, στο δρόμο που οδηγούσε στην υγρή, σκοτεινή, γλυκιά μήτρα όλο ζέστη και ασφάλεια.

Δεν είχε ανάγκη κανέναν πια, να της πει αν είναι όμορφη. 

Ούτε να περάσει το χέρι του πάνω στο δέρμα της για να το νιώσει...   

Eric Clapton - Layla (acoustic)

Ρενουάρ και Ρενουάρ

"Ποια πιστεύω ότι πρέπει να είναι τα δύο χαρακτηριστικά ενός έργου τέχνης; Πρώτον, πρέπει να είναι απερίγραπτο και δεύτερον πρέπει  να είναι μοναδικό." Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ.

Kυανή Ακτή 1915.  
Ένα κορίτσι ντυμένο στα κόκκινα, οδηγεί το ποδήλατό του σ’ ένα επαρχιακό δρόμο πνιγμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση. 
Φθάνει σ’ ένα κτήμα, ανοίγει την σιδερένια αυλόπορτα και διασχίζει πεζή την απόσταση μέχρι το σπίτι του ζωγράφου Πιέρ Ογκίστ Ρενουάρ. 
Είναι η Αντρέ (Ντεντέ), μια άνεργη ηθοποιός, που έχει αναλάβει να ποζάρει στον ηλικιωμένο και άρρωστο ζωγράφο.  
Διαπερνώντας το αιωρούμενο σύννεφο της σκόνης, βλέπει να ανοίγεται εμπρός της λίγο-λίγο ένας άλλος κόσμος. 
Απλωμένα ασπρόρουχα στεγνώνουν στον ήλιο. 
Ένα ξύλινο τραπέζι στην αυλή γεμάτο πουλερικά που κάποιες γυναίκες τα μαδούν με σχολαστικότητα. 
Ένα μικρό αγόρι τρέχει ανάμεσα στους σκονισμένους θάμνους και κρύβεται στις σκιές τους. 
Ο ήλιος παίζει κρυφτό πίσω απ' το φύλλωμα της λεύκας. 
Μια πόρτα τρίζει.
Ένα ελαφρύ αεράκι παρασύρει τα πούπουλα απ’ το τραπέζι και τα στροβιλίζει ψηλά.
Το κορίτσι χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας.
Μια γυναίκα της ανοίγει και την οδηγεί στο εσωτερικό του σπιτιού. 
Εκεί, σε λίγο, θα συναντήσει το πεπρωμένο της και το πεπρωμένο των ανθρώπων που θα επηρεάσει.

Kυανή Ακτή 1915.

Ο διάσημος Γάλλος ζωγράφος Πιέρ Ογκίστ Ρενουάρ, σε προχωρημένη ηλικία, ζει σ’ ένα «κουκλόσπιτο», γεμάτο φως, πίνακες και γυναίκες, που μοναδικό τους μέλημα είναι να τον υπηρετούν. Μαζί του ζει ο Κλοντ, ο μικρότερος γιος του.  Οι δύο μεγαλύτεροι, ο Πιέρ και ο Ζαν πολεμούν. 

Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος μαίνεται.

Βρίσκεται βυθισμένος στη θλίψη λόγω του πρόσφατου θανάτου της συζύγου του, που υπεραγαπούσε ενώ παλεύει συγχρόνως με την παραμορφωτική αρθρίτιδα και τους φρικτούς πόνους που του προκαλεί. Λόγω της ασθένειας είναι αναγκασμένος, για να ζωγραφίσει, να δένει στο χέρι του το πινέλο. 

Παρ' όλα αυτά δεν σταματάει να ζωγραφίζει.

Μια μέρα καταφθάνει στο σπίτι του μια κοπέλα, η Αντρέ. Θα είναι το τελευταίο του μοντέλο. Ο ηλικιωμένος Ρενουάρ «ανασταίνεται». Αυτό το κορίτσι με τη ζωντάνια  του και το εκρηκτικό του ταπεραμέντο δίνει ξανά ζωή και έμπνευση στον ηλικιωμένο ζωγράφο. Γίνεται η τελευταία μούσα του και του ποζάρει γυμνή.

Το σπίτι όμως αναστατώνεται. 
Η «ιερή» τελετουργική καθημερινότητα που είχε επιβάλλει η γυναίκα του ζωγράφου, όσο ζούσε, ανατρέπεται από την ατίθαση και ελευθεριάζουσα Αντρέ.΄

Ο Ζαν τραυματίζεται σοβαρά και επιστρέφει στο σπίτι για να αναρρώσει. Εκεί γνωρίζει την Αντρέ και την ερωτεύεται με πάθος. 
Καθηλωμένος από τα τραύματά του, μακριά από το μέτωπο του πολέμου, αποφασίζει να ασχοληθεί περισσότερο με αυτό που αγαπά περισσότερο: τον κινηματογράφο.
Η επιρροή της Αντρέ σ' αυτό είναι καταλυτική. Γίνεται η μούσα του. Τον παροτρύνει να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε κάτι που ο πατέρας του απεύχεται. 

"Ρενουάρ -Έχω ένα γιο ηθοποιό. Τον Πιερ.

Αντρέ - Ναι;

Ρενουάρ - Εδώ και ένα χρόνο.

Αντρέ - Έχει παίξει στο σινεμά;

Ρενουάρ - Δόξα Τω Θεώ, όχι. Στο θέατρο! Αλλά δεν είναι και πολύ καλύτερο.

Αντρέ - Γιατί το λέτε αυτό;

Ρενουάρ - Δεν είναι κανονική δουλειά. Η δεξιοτεχνία του να χρησιμοποιείς τα χέρια σου, για να φτιάξεις κάτι…που να έχει διάρκεια.

Αντρέ - Πού να μείνει στο μυαλό του κόσμου;

Ρενουάρ - Ακριβώς. Για παράδειγμα… μια καρέκλα.  Ένα σπίτι. Ένα ζευγάρι παπούτσια. Ένα πιάτο.

Αντρέ - Πάντα έτσι είσαι;

Ρενουάρ - Πώς;

Αντρέ - Ένας γέρος γκρινιάρης.

Ρενουάρ - Ποτέ όταν δουλεύω.

Αντρέ - Και ο τρίτος γιος σου;

Ρενουάρ - Ο Ζαν;

Αντρέ - Τι κάνει;

Ρενουάρ - Τα πάντα και τίποτα..."

Ο Ζαν Ρενουάρ που μικρός "...έκανε τα πάντα και τίποτα!" έγινε στην πορεία της ζωής του "...Ο σημαντικότερος σκηνοθέτης όλων των εποχών. Ένας Ρενουάρ στο λευκό πανί είναι όπως μια Ρολς Ρόις στο γκαράζ." όπως έγραψε λίγες μέρες μετά το θάνατό του, το Φεβρουάριο του 1979, ένας γίγαντας του κινηματογράφου, ένας ιδιοφυής δημιουργός, αντάξιός του, ο Όρσον Γουέλς.

  
Για πολλούς ιστορικούς και θεωρητικούς του κινηματογράφου ο Ζαν Ρενουάρ είναι ο κινηματογραφιστής που μίλησε μέσα από τις ταινίες του για τα σημαντικότερα ζητήματα που απασχόλησαν την Ανθρωπότητα και την εποχή του: τη φτώχεια, τον έρωτα, το θάνατο, τη διαφθορά, τον πόλεμο, τον ξεπεσμό των αστών και των κτηματιών, και όλα αυτά με έναν μοναδικό, ποιητικό τρόπο - παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές κινηματογραφιστών. Το στίγμα που άφησε στην ιστορία του κινηματογράφου διακρίνεται από τις έντονες επιρροές του εικαστικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγάλωσε.

"...Ως παιδί μεγάλωσα με τους γονείς μου, ανθρώπους ανίκανους να κάνουν τα στραβά μάτια μπροστά στην αλήθεια που κρύβεται κάτω από τη μάσκα. 
Ήμουν πολύ τυχερός που διδάχτηκα να βλέπω τα πράγματα ξεπερνώντας τις αυταπάτες της νιότης. Αυτό όμως δυσαρεστεί τους ανθρώπους. Η αλήθεια τους κάνει να νιώθουν άβολα." είπε αναφερόμενος στην σπουδαία ταινία του "Ο Κανόνας του Παιχνιδιού" ( The Rooles of the Game- 1939)

Ο Κανόνας του Παιχνιδιού και η Μεγάλη Χίμαιρα, του Ζαν Ρενουάρ αποτελούν κλασσικά αριστουργήματα της 7ης τέχνης. Ειδικά ο Κανόνας του Παιχνιδιού θεωρείται η δεύτερη καλύτερη ταινία όλων των εποχών μετά τον Πολίτη Κέιν του Όρσον Γουέλς.

Ο κόσμος του Ζαν Ρενουάρ στη ιστορία του σινεμά


  

Ζαν Ρενουάρ, ο σημαντικότερος σκηνοθέτης όλων των εποχών και πατέρας του ποιητικού ρεαλισμού.

 Πιέρ Ογκίστ Ρενουάρ, ένας από τους κύριους ζωγράφους του Ιμπρεσιονισμού (= η αποτύπωση του φευγαλέου, της εντύπωσης που δημιουργείται περισσότερο παρά της φόρμας. Είναι η επανάσταση κατά του κλασικισμού, μια προσπάθεια απεικόνισης της εντύπωσης μόνο με χρώμα.)
ΙΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟΣ

Ο Ζαν με τον ζωγράφο πατέρα του.

       Αντρέ Χόεσλινγκ (1900-1979)

Ήταν πρόσφυγας από την Αλσατία. Δέχτηκε να ποζάρει στον Πιέρ Ογκίστ Ρενουάρ μετά από πρόταση της γυναίκα του, λίγο πριν το θάνατό της. 
Ο Ζαν Ρενουάρ, παντρεύτηκε την Αντρέ, απέκτησε μαζί της ένα γιο και της έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις πρώτες βουβές ταινίες του αλλάζοντας το όνομά της σε Catherine Hessling.

Η γυναίκα στους πίνακες του Ρενουάρ είναι η ίδια η Φύση.

"...Κάποια μέρα ένας από μας που δεν είχε μαύρο χρώμα, χρησιμοποίησε το μπλε. Ο ιμπρεσιονισμός είχε γεννηθεί."

"...Είναι με το πινέλο μου που κάνω έρωτα."

"Ο πόνος φεύγει. Η ομορφιά μένει." 

"...Άν ο Θεός δεν είχε πλάσει τα στήθη των γυναικών, δεν ξέρω αν θα είχα γίνει ζωγράφος."

"...Να είσαι καλός τεχνίτης. Αυτό δε σε εμποδίζει να είσαι μεγαλοφυΐα."

Όλα τα πλάνα της ταινίας είναι σαν ζωντανοί πίνακες (tableaux vivants) του Ρενουάρ.

"...Πλησιάζεις τη Φύση με θεωρίες... και η Φύση τις πετάει κάτω."

Οι διάλογοι και οι φωτογραφίες είναι από την ποιητική βιογραφική ταινία "Renoir" του Ζιλ Μπουρντό, που αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα της Γαλλίας για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2014.

Η υπέροχη μουσική του έργου ανήκει στον πολυβραβευμένο συνθέτη κυρίως μουσικής ταινιών Αλεξάντρ Ντεσπλά  (το γένος Αλέξανδρος Λαδόπουλος με καταγωγή από το Βόλο). Έχει ήδη δύο Όσκαρ στο ενεργητικό του. 

Αλεξάντρ Ντεσπλά

Μια μουσική βόλτα μέσα από ταινίες: Alexandre Desplat

Alexandre Desplat "Renoir"

Ο Γάλλος ζωγράφος και εκπρόσωπος του ιμπρεσιονισμού Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ, γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου του 1841 και απεβίωσε στις 3 Δεκεμβρίου του 1919 ( https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81_%CE%A9%CE%B3%CE%BA%CF%8D%CF%83%CF%84_%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81)

Ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν Ρενουάρ γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1894 και απεβίωσε στις 12 Φεβρουαρίου του 1979. ( https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD_%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81)

Πηγή αποφθεγμάτων: Ογκίστ Ρενουάρ αποφθέγματα