Καλή Σαρακοστή!

 

Κατά την ελληνική παράδοση, το πέταγμα του χαρταετού συμβολίζει το πέταγμα της ανθρώπινης ψυχής προς τον Δημιουργό της.

 Σύμφωνα με το έθιμο, πρέπει να πετάει στον ουρανό την Καθαρά Δευτέρα, την ημέρα που ξεκινά η νηστεία της Σαρακοστής, δηλαδή την ημέρα που ξεκινά η πνευματική και σωματική μας κάθαρση. 

Καλή Σαρακοστή!

Σαν σήμερα...

...η αγάπη ήρθε ταπεινά, μέσα σ’ ένα χαρτόκουτο μετρίου μεγέθους.

Πολύ βαρύ να το σηκώσω μόνη μου και να το κατεβάσω στην απότομη σκάλα του υπογείου.

Εσύ με κοίταζες με περιέργεια σαν να ‘μουν κάποιο ξωτικό πουλί που έχασε το δρόμο του μέσα στο κτίριο της Παναγή Τσαλδάρη.

Σαφώς ενοχλημένη από την ταλαιπωρία, αποφασισμένη όμως να το κατεβάσω. Ντυμένη στην τρίχα, ισορροπούσα με δυσκολία πάνω στα τακούνια μου. Ένα σκαλί…δυο σκαλιά…τραμπάλισα επικίνδυνα. Η κατάσταση δεν επέτρεπε ηρωισμούς αλλά, το χαρτόκουτο έπρεπε να το κατεβάσω.

Σε είδα. Καθόσουν στο βάθος του υπογείου, στη σκιά, πάνω σ’ έναν ψηλό μεταλλικό πάγκο. Κάπνιζες και με παρατηρούσες αδιάφορα. Μπορεί να έβαζες και στοίχημα με τον εαυτό σου: «Θα το κατεβάσει ή θα μετρήσει τα σκαλιά με την πλάτη;" Κι εγώ σκεπτόμουν το ίδιο. Η σκάλα ήταν μεγάλη και απότομη, τα σκαλιά στενά και φαγωμένα από το χρόνο, το χαρτόκουτο περιόριζε το οπτικό μου πεδίο, κι αυτά τα αναθεματισμένα τακούνια, το απαραίτητο αξεσουάρ του ντρες κόουντ της εταιρίας…

Πόση αξιοπρέπεια να έχει πια ένας άνθρωπος;  Αποφάσισα να αφήσω στην άκρη τους ηρωισμούς και να σου ζητήσω βοήθεια. Μα πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη – τι θαύμα!- σε είδα να ανεβαίνεις τη σκάλα, με το πάσο σου, εντελώς ανέκφραστος. Έφτασες κοντά μου και χωρίς να πεις κουβέντα, χωρίς καν να με κοιτάξεις, πήρες το χαρτόκουτο απ' τα χέρια μου, σαν να' ταν πούπουλο, και το κατέβασες με μια άνεση αντιστρόφως ανάλογη της δικής μου.

Σ' ευχαρίστησα -το τυπικόν του θέματος. 

Με αγνόησες -παρατυπία. 

Με ρώτησες μόνο, πού ήθελα να το ακουμπήσεις, και μετά το άφησες με την ίδια άνεση εκεί που σου είπα. Το ακούμπησες δηλαδή στο δάπεδο πίσω από έναν μεγάλο λέβητα με στρόφιγγες γύρω-γύρω, ένα μηχάνημα που μου ήταν άγνωστο και συνεπώς δεν μου έλεγε κάτι.  Αφού σιγουρεύτηκα πως το κιβώτιο έφτασε στον προορισμό του, σου γύρισα την πλάτη κι άρχισα ν’ ανεβαίνω τη σκάλα του υπογείου. Εσύ πήρες ξανά την αρχική σου θέση, πάνω στον πάγκο.

Κανείς μας όμως δεν πρόσεξε το μικρό ξωτικό, που σαν "αλεξίπτωτο" πικραλίδας, βγήκε απ’ το χαρτόκουτο και προσγειώθηκε δίπλα σου.

«Τι σκέφτεσαι;», σε ρώτησε. «Θ’ ανέβεις μαζί της τη σκάλα ή θα μείνεις εδώ να την κοιτάζεις;» Σου πήρε λίγα δεύτερα ν’ αποφασίσεις. Μετά έσβησες το τσιγάρο σου, κατέβηκες μ’ ένα σάλτο απ’ τον πάγκο και μ' ακολούθησες.  Μπροστά εγώ, κι εσύ πίσω μου, να με προσέχεις...

Τέσσερις δεκαετίες ανεβαίνουμε μαζί εκείνη τη σκάλα. Ξεπέρασε πια το υπόγειο. Υψώθηκε πολύ. 

Κάθε χρόνος κι ένα καινούργιο σκαλί, κάθε χρόνος κι ένα βήμα πιο πάνω.   Ανεβαίνουμε. Μπροστά εγώ, κι εσύ εκεί, πάντα πίσω μου, να με προσέχεις.

"Πάρε με ξανά στη μηχανή σου, να κάνουμε το γύρο τ' ουρανού" 💕

Stive Morgan - Magic Travel

Ο απλός, μικρός, ταπεινός φάκελος απ’ την Ελλάδα...

 

M μου,

Σου περιγράφω βήμα-βήμα την ταχυδρομική οδύσσεια του απλού, μικρού, ταπεινού φακέλου μου.

Σάββατο: κλειστά όλα τα κεντρικά ταχυδρομεία (ακόμα και των Αθηνών) από το 2020, λόγω πανδημίας. Ωστόσο, καμία ενημέρωση για το κοινό σε εμφανές σημείο. Αποτέλεσμα, φωνές και βρισίδια έξω από το ταχυδρομείο.

Κυριακή: κλειστά όπως ήταν πάντα.

Δευτέρα πρωί, στήνομαι αισιόδοξη στην ουρά με το χαρτάκι μου και περιμένω να έρθει η σειρά μου. Αργεί γιατί γίνεται χαμός. Από τα 6 γκισέ, λειτουργεί το ένα. Μια δόλια κοπελίτσα προσπαθεί σε κατάσταση πανικού να τα βγάλει πέρα. Έρχεται η σειρά μου, της δίνω τον φάκελο και της λέω τη χώρα προορισμού. Γουρλώνει τα μάτια και με κοιτάει σαν να βλέπει άνθρωπο του Νεάντερνταλ! «Δεν μπορώ να το πάρω έτσι» μου λέει. «Γιατί;» τη ρωτάω. «Καλά, εσείς δεν ξέρετε πως πρέπει πρώτα να μου φέρετε τον κωδικό; (με μαλώνει σε έντονο ύφος). Χωρίς κωδικό δεν γίνεται!» «Ποιον κωδικό εννοείται;», ξαναρωτάω εμφανώς ψαρωμένη.

 Kάπου εδώ αρχίζει η “ξενάγηση” (μου τα γράφει πρόχειρα σε ένα ποστιτ)

-θα μπείτε στο  WEB LABELING και θα ακολουθήσετε τις οδηγίες, θα επιλέξετε το UC και μετά το  D για απλή αποστολή. Μετά θα συμπληρώσετε τις φόρμες με όλα τα στοιχεία του αποστολέα και του παραλήπτη, μετά θα σας δοθεί ένας κωδικός. Με αυτό τον κωδικό θα έρθετε πάλι.

«Όλα αυτά για να στείλω ένα απλό, μικρό, ταπεινό φάκελο στον Καναδά;» «Ο επόμενος…».

Αποχωρώ αποκαρδιωμένη. Στο δρόμο σκέφτομαι, άντε και τους πάω τον κωδικό, μετά είναι σίγουρο πως θα πάρουν τον φάκελό μου ή θα πέσει σε καμιά μαύρη τρύπα του σύμπαντος;

Γυρίζω στο σπίτι και ανοίγω τον υπολογιστή. Ακολουθώ κατά γράμμα τις οδηγίες, επιλέγω το UC και μετά…κολλάω. Βρίσκομαι μπροστά σε μια στήλη με ακατανόητες για μένα επιλογές. Ψάχνω για το πολυπόθητο D. Πουθενά! Το αφήνω προς το παρόν για να ζητήσω τη βοήθεια του κοινού. Καταλαβαίνεις Μ μου πως στις μέρες μας, η αποστολή ενός απλού, μικρού, ταπεινού φακέλου στην Μορεάλη, έχει γίνει “ειδική αποστολή”.

Δεν πτοούμαι όμως, έχω το σθένος των προγόνων μου! Αυτή τη φορά θα ξεκινήσω οργανωμένη από το σπίτι, ξέρεις, κεφτεδάκια στο τάπερ, λίγο νερό για το χάπι στις 12, τον Κωδικό -Παναγίτσα μου- τατού στο χέρι - αφού βέβαια πρώτα έχω κάνει μισάωρο διαλογισμό για να μπω στην απαραίτητη Νιρβάνα.

Ο απλός, μικρός, ταπεινός φάκελος απ’ την Ελλάδα, θα φτάσει στην Μορεάλη… κάποια στιγμή, και να είσαι σίγουρη πως θα σημάνουν όλα τα σήμαντρα της Ελληνικής Παροικίας!

Κι εγώ, ω εγώ, θα ανατριχιάσω από Εθνική Υπερηφάνεια!

Υ.Γ. Η ανάρτηση αυτή έχει αποκλειστικά ενημερωτικό χαρακτήρα😊Επιπλέον πληροφορίες: Κλείνουν ταχυδρομικά καταστήματα, μειώνουν υπαλλήλους και στέλνουν τον κόσμο στις on line υπηρεσίες του φορέα που όμως δεν είναι ακόμα οργανωμένες πλήρως. 

Π.χ. διαθέτουν το E-STAMP (καλό) αλλά μόνον για το εσωτερικό.

Λίγο ακόμα; (29ο Συμπόσιο Ποίησης)

 

Για το χατίρι της Αριστέας έγινα ποιήτρια για μια μέρα.

Η Αριστέα είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει το όνομά της: Άριστη. Ό,τι αναλαμβάνει να κάνει, το κάνει τέλεια, από τα χειροποιήματά της έως τις διοργανώσεις του Συμποσίου Ποίησης (δική η ιδέα), μέσα από το μπλοκ της:     

Η ζωή είναι ωραία 

που μετρούν μέχρι σήμερα 29 σε αριθμό, παρακαλώ! 

Δίνει μια λέξη δικής της επιλογής και πρέπει να εμπνευστούμε απ' αυτήν και να γράψουμε ένα ποίημα. Η λέξη που έδωσε αυτή τη φορά ήταν: ΤΡΑΠΕΖΙ.

Τα ποιητικά συμπόσια της Αριστέας μας είναι κάτι σαν...τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά στην αρχική τους μορφή. Ξέρετε ίσως πως οι αρχαίοι μας πρόγονοι διοργάνωναν τους Ολυμπιακούς Αγώνες προκειμένου να δίνεται η ευκαιρία στους άνδρες να εκτονώνουν τα βίαια και ανταγωνιστικά ένστικτά τους μέσα στο στάδιο επιδεικνύοντας μόνον ευγενή άμιλλα. 

Ένα "ευχαριστώ" λοιπόν στην Αριστέα που βρήκε αυτόν τον τρόπο να ηρεμεί και να εκτονώνει τις βίαιες μυστικές σκέψεις μας.

Γιατί, όπως γράφει και η περσινή νομπελίστρια συγγραφέας Ανί Αρνό: 

"Ό,τι δεν καταγράφω, δεν περατώνεται, απλώς βιώνεται".

Όλες οι συμμετοχές ΕΔΩ

Λίγο ακόμα;

Απόψε, βγήκα στον ωκεανό.

Ταξίδεψα σε μιαν απέραντη θάλασσα από ξύλο.

Πολυκαιρισμένο ξύλο, με ρόζους,

σημάδια από χυμένο καφέ και δρόμους χαραγμένους με μαχαίρι.

Ωκεανός χωρίς όρια – το παλιό μας τραπέζι.

Οι άκρες του χάνονται μέσα στο χρόνο.

Στο κέντρο του ένα αναμμένο κερί.

Πιο πέρα, ξεχασμένες βαρκούλες -τα βρεφικά παπουτσάκια.

Κι ένα γράμμα. Υπογραφή, λεκές από αίμα.

Ο αέρας γέμισε ψιθύρους:

Μου δίνεις άλλη μια φέτα γλυκό; Μη χαζεύεις παιδί μου, τρώγε!

Λίγα φρούτα ακόμα; Και βέβαια.

Θα περάσει κι αυτό. Υπομονή.

Μην στενοχωριέσαι.

Τι έχεις; Γιατί δεν τρως; Μια κουταλιά έμεινε, να σου βάλω;

Τελευταία μπουκιά. Η δύναμή σου!

Λίγο ακόμα;

Μια κουταλίτσα ακόμα υπομονή…

Μια κουταλίτσα ακόμα ελπίδα…

Λίγο ακόμα;

Για τον μπαμπά που απελπίζεται; Για τη μανούλα που ματώνει;

Λίγο ακόμα;

Πώς ξεσηκώνουν τόσα κύματα οι ήσυχες λέξεις των ψιθύρων;

 

Περί έρωτος και συγγραφής

 

Έργο του Αμερικανού ζωγράφου Bruno Surdo -1963

{...}Πριν από πέντε χρόνια, πέρασα μια αδέξια νύχτα με κάποιον φοιτητή που εδώ κι έναν χρόνο μου έγραφε και ήθελε να με γνωρίσει. Συχνά έκανα έρωτα για να υποχρεώσω τον εαυτό μου να γράψει. Μες στην κούραση, στην εγκατάλειψη που ακολουθεί, γύρευα να βρω λόγους για να μην περιμένω πια τίποτε από τη ζωή. Ήλπιζα πως όταν θα τέλειωνε η πιο βίαιη απ' όλες τις προσμονές, εκείνη του οργασμού, θα ένιωθα τη σιγουριά πως δεν υπήρχε άλλη υπέρτατη ηδονή από αυτή της συγγραφής ενός βιβλίου. Ίσως ετούτη ακριβώς η επιθυμία να ριχτώ στη συγγραφή - που δίσταζα να επιχειρήσω εξαιτίας του εύρους της - με ώθησε να προσκαλέσω τον Α. στο σπίτι μου για ένα ποτό ύστερα από ένα δείπνο  στο εστιατόριο όπου, από ντροπαλότητα, είχε μείνει σχεδόν βουβός. Ήταν κοντά τριάντα χρόνια μικρότερός μου.

{...} Ήταν ο κομιστής της μνήμης του δικού μου πρωταρχικού κόσμου.

{...} Μαζί του διέτρεχα όλες τις εποχές της ζωής, τη ζωή μου.

{...} Ένα καλοκαίρι, στην Τσιότζια, καθώς περιμέναμε το βαπορέτο για να επιστρέψουμε στη Βενετία, είπε: "Θα 'θελα να 'μαι μέσα σου και να βγω από σένα για να σου μοιάσω".

Από το βιβλίο της Annie Ernaux: O ΝΕΑΡΟΣ ΑΝΤΡΑΣ - εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Η ΑΝΙ ΕΡΝΟ, είναι Γαλλίδα καθηγήτρια λογοτεχνίας και συγγραφέας, μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες συγγραφείς της χώρας της.

Το 2022 της απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας "για το θάρρος και την κλινική οξύνοια" που συναντούμε κυρίως στα αυτοβιογραφικά βιβλία της  που εντρυφούν στην προσωπική μνήμη και την κοινωνική ανισότητα.