Για το χατίρι της Αριστέας έγινα ποιήτρια για μια μέρα.
Η Αριστέα είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει το όνομά της: Άριστη. Ό,τι αναλαμβάνει να κάνει, το κάνει τέλεια, από τα χειροποιήματά της έως τις διοργανώσεις του Συμποσίου Ποίησης (δική η ιδέα), μέσα από το μπλοκ της:
Η ζωή είναι ωραία
που μετρούν μέχρι σήμερα 29 σε αριθμό, παρακαλώ!
Δίνει μια λέξη δικής της επιλογής και πρέπει να εμπνευστούμε απ' αυτήν και να γράψουμε ένα ποίημα. Η λέξη που έδωσε αυτή τη φορά ήταν: ΤΡΑΠΕΖΙ.
Τα ποιητικά συμπόσια της Αριστέας μας είναι κάτι σαν...τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά στην αρχική τους μορφή. Ξέρετε ίσως πως οι αρχαίοι μας πρόγονοι διοργάνωναν τους Ολυμπιακούς Αγώνες προκειμένου να δίνεται η ευκαιρία στους άνδρες να εκτονώνουν τα βίαια και ανταγωνιστικά ένστικτά τους μέσα στο στάδιο επιδεικνύοντας μόνον ευγενή άμιλλα.
Ένα "ευχαριστώ" λοιπόν στην Αριστέα που βρήκε αυτόν τον τρόπο να ηρεμεί και να εκτονώνει τις βίαιες μυστικές σκέψεις μας.
Γιατί, όπως γράφει και η περσινή νομπελίστρια συγγραφέας Ανί Αρνό:
"Ό,τι δεν καταγράφω, δεν περατώνεται, απλώς βιώνεται".
Όλες οι συμμετοχές ΕΔΩ
Λίγο ακόμα;
Απόψε, βγήκα στον ωκεανό.
Ταξίδεψα σε μιαν απέραντη θάλασσα από ξύλο.
Πολυκαιρισμένο ξύλο, με ρόζους,
σημάδια από χυμένο καφέ και δρόμους χαραγμένους με μαχαίρι.
Ωκεανός χωρίς όρια – το παλιό μας τραπέζι.
Οι άκρες του χάνονται μέσα στο χρόνο.
Στο κέντρο του ένα αναμμένο κερί.
Πιο πέρα, ξεχασμένες βαρκούλες -τα βρεφικά παπουτσάκια.
Κι ένα γράμμα. Υπογραφή, λεκές από αίμα.
Ο αέρας γέμισε ψιθύρους:
Μου δίνεις άλλη μια φέτα γλυκό; Μη χαζεύεις παιδί μου,
τρώγε!
Λίγα φρούτα ακόμα; Και βέβαια.
Θα περάσει κι αυτό. Υπομονή.
Μην στενοχωριέσαι.
Τι έχεις; Γιατί δεν τρως; Μια κουταλιά έμεινε, να σου βάλω;
Τελευταία μπουκιά. Η δύναμή σου!
Λίγο ακόμα;
Μια κουταλίτσα ακόμα υπομονή…
Μια κουταλίτσα ακόμα ελπίδα…
Λίγο ακόμα;
Για τον μπαμπά που απελπίζεται; Για τη μανούλα που ματώνει;
Λίγο ακόμα;
Πώς ξεσηκώνουν τόσα κύματα οι ήσυχες λέξεις των ψιθύρων;