Τα αποτελέσματα του κοινωνικού πειράματος του εγκλεισμού (Covid-19) πάνω στην ψυχολογία του πληθυσμού.

 

Η φωτογραφία ανήκει στον δημιουργό της

Όταν ψάχνει κανείς βρίσκει. Ναι, έτσι την πάτησα κι εγώ. Ψάχνοντας για κάτι μέσα στα κείμενα του παρελθόντος μου, έπεσα πάνω σ' αυτό το...αυτο-σχολιασμένο, με αρκετή δόση αυτοσαρκασμού 😄 Ας όψεται ο εγκλεισμός!

 ~~~~~~~~~~

Όταν σταματάς να μιλάς με ανθρώπους, αρχίζεις να μιλάς με πράγματα και ζώα. (Έλααα…) 

Κι αυτό μπορεί να μοιάζει με τρέλα αλλά στην πραγματικότητα είναι μια ευκαιρία να φανταστείς, πώς θα μπορούσε, ας πούμε, να σκέφτεται η γάτα σου όταν της απαγορεύεις να πιει από το νερό σου, ή η νυχτοπεταλούδα που κολλάει έξω απ' το τζάμι σου ενώ ποθεί να μπει μέσα. (Χμ…προχωρημένη η κατάσταση…)

 

Χθες ζωγράφισα ένα δρομάκι με νερομπογιές. (Καλά ως εδώ)

Μετά, μπήκα μέσα στη ζωγραφιά και το περπάτησα. (Δεν πας καλά…)  

Τι είναι ένα δρομάκι χωρίς κάποιον να το περπατήσει; (Πρέπει ν’ απαντήσω τώρα;)

Δεν έχει λόγο ύπαρξης. (Λογικά ναι) 

Καλύτερα να το καλύψoυν τα ξερόχορτα. (Γιατί τόση κακία;)

Ένας δρόμος όμως πάντα κάπου οδηγεί. (Άρχισες να το φιλοσοφείς και μ’ αρέσει.)

Ακόμα και το αδιέξοδο κάτι λέει. (Θα φας τα μούτρα σου. Αυτό λέει)

"Πήρες λάθος δρόμο! Γύρνα πίσω!" (Το ίδιο λέμε. Εντάξει, εσύ το λες πιο κομψά)

 

Ακούω τη βροχή. ( Τουλάχιστον διατηρείς ακόμα την ακοή σου.)

Την κοιτάζω μέσα απ' τις γρίλιες. (Εκεί κατάντησες!)

Το βλέμμα μου, παντοτινός φυλακισμένος αυτής της πόλης, στριμώχνεται στο διάκενο για να τη δει να πέφτει φωτεινή μπροστά απ’ τη λάμπα του δρόμου. (Είναι κι αυτό κάτι όσο να πεις)

Ο δρόμος ποτάμι. Ένα βρεγμένο σκυλί προσπαθεί να χωθεί κάτω από τον κάδο των σκουπιδιών. (Ξέρω. Θα ήθελες να ήσουν το σκυλί! Χωρίς τον κάδο)

Η νυχτοπεταλούδα με κοιτάζει εκστατική. (Λογικό. Μάλλον πήρε τα μυωπικά γυαλιά σου για τζάμι.)

Κάνω κύκλους με το δάχτυλό μου πάνω στο θολό τζάμι. Εκείνη πετάει από δω κι από κει. Προσπαθεί να τρυπώσει μέσα. (Και να τρυπώσει, τι θα καταλάβει;)

Της κάνω το χατίρι και μισανοίγω το παράθυρο. Διστάζει... (Ένα κύτταρο μυαλού το έχει)

"Η καθυστερημένη ευκαιρία δημιουργεί καμιά φορά αμφιβολίες", σκέφτομαι ενώ την παρακολουθώ που ορμάει τελικά μέσα και πετάει προς το φως του πορτατίφ. Στο δρόμο όμως αλλάζει γνώμη και αποφασίζει να προσγειωθεί απαλά στο γείσο του ποτηριού μου. Ακροβατεί για λίγο, κομψή χορεύτρια πάνω στις πουέντ της, και πριν προλάβω να την σταματήσω, πέφτει στο νερό με απλωμένα φτερά. ( Έπρεπε να μείνει στον δισταγμό) Επιπλέει και περιμένει την σωτηρία της.

Πόσες ευκαιρίες έχει μια νυχτοπεταλούδα να σωθεί από πνιγμό; (Στο σπίτι σου; Καμία!)

 

 

Τελευταία σκέφτομαι τη νεότητα. (Τελευταία; Δε νομίζω. Για θυμήσου καλύτερα)

Έχουν γραφτεί τόσα και τόσα για τη νεότητα αλλά για τις μεγαλύτερες ηλικίες των ανθρώπων, ελάχιστα. (Άλλαξες θέμα; Για τη νυχτοπεταλούδα δεν έλεγες;)

Δεν θέλουν οι άνθρωποι να μιλούν για δυσάρεστες καταστάσεις πιστεύοντας πως έτσι θα τις αποφύγουν κιόλας. (Ας μιλούν για ό,τι θέλουν εσένα τι σε νοιάζει;)

Τι ουτοπία!! Kάπου εδώ αρχίζω πάλι να αναρωτιέμαι για το νόημα της ζωής. (Σε τρώει ο κ… ο σου)

Ακούγεται τόσο κοινότοπο το ερώτημα, αλλά δεν παύει να παραμένει αναπάντητο κι αυτό λέει πολλά. (Άστο αναπάντητο κι εσύ)

Πολλές οι ιδανικές απαντήσεις αλλά υπάρχουν μόνο για να καλύπτουν τις ανθρώπινες αγωνίες. Η απάντηση του αληθινού δημιουργού της ζωής παραμένει άγνωστη. (Κοίτα αυτόν για να μαθαίνεις)

Προσδοκίες, προσπάθειες, ένα "αχ.." ένα "ζήτω!" ένα "μπα.." και περνούν τα χρόνια χωρίς κάποιος να μου πει την αλήθεια για το νόημα της ζωής. (Κόλλησε η βελόνα…)

Γιατί ό,τι και να μου πουν οι επιστήμονες ή οι φιλόσοφοι ή οι θρησκευόμενοι το ερώτημα παραμένει αναπάντητο αφού ο θάνατος τελικά εξαφανίζει τα πάντα. (Από δω το πήγες από κει το έφερες, εκεί το κατέληξες πάλι)

 

Αποφάσισα να σώσω την πεταλουδίτσα της νύχτας.(Άντε γεια σου!)

Με μια οδοντογλυφίδα την έσπρωξα έξω απ’ το νερό. Την άφησα πάνω σ' ένα κομμάτι χαρτί και το χαρτί κάτω από το φως του πορτατίφ. (Και μετά πιάσατε ψιλή κουβέντα. Σ’ έχω ικανή)

Έμεινε ακίνητη, φοβισμένη μέχρι που η ζέστη άρχισε να στεγνώνει τα φτερά της. Αναθάρρησε, τα δοκίμασε και με μια κίνηση όλο χάρη άρχισε πάλι να πετάει γύρω από τον πυρακτωμένο γλόμπο. (Ο κύκλος της ζωής. Γιατί δεν τον αποδέχεσαι επιτέλους να ησυχάσουμε όλοι;)

 

Αν η ζωή είναι σαν μια νυχτοπεταλούδα (Πρόσεξε τι θα πεις..) σίγουρα δεν συμβαίνει για κάποιο σκοπό. (Ποιο πράγμα; Σ’ έχασα. Α…ναι η ζωή)

Υπάρχει για να υπάρχει (Τι λες βρε παιδί μου!) και μέσα απ' αυτήν να υπάρχω κι εγώ για να την σώζω κάθε φορά που βουτάει η άμυαλη μες το νερό του ποτηριού μου (Ποια; Η ζωή; 😨 Η νυχτοπεταλούδα; Μπερδεύτηκα!)

(Και κάπου εδώ χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας και μπουκάρουν μέσα τα Άλιεν. Λευκές μπλούζες, χεράκια πίσω και όλα καλά. Βοήθειααααα!!!! Δεν είμαι αυτή που νομίζετε!!)

Ο γιατρός στους οικείους μου: Εντάξει. Μια κρίση ήταν και πέρασε 😊