Σεπτέμβρης προχωρημένος αλλά το καλοκαίρι επιμένει να δηλώνει την παρουσία του με το μόνο τρόπο που ξέρει, τη ζέστη.
Ένα κυπαρίσσι. Μεγάλος κορμός και μια φουντωτή ομπρέλα στην κορυφή με πολυκαιρισμένο πράσινο που ακόμα ελπίζει στη νεότητα.
΄Ενα κλαδί μοναχό χαλάει την απόλυτη ευθεία του κορμού αλλά χωρίς εκπλήξεις. Υψώνεται γυμνό και χάνεται κι αυτό μέσα στο μουντό πράσινο της κορυφής. Μόνη του χρησιμότητα να συγκρατεί τα καλώδια μιας ηλεκτρικής εγκατάστασης που δίνει φως το βράδυ.
Οι μικροί προβολείς της είναι στραμμένοι ψηλά. Όταν νυχτώνει, φωτίζουν την κολοβή κορυφή μεταμορφώνοντάς την σε εξωτική χορεύτρια με πράσινα πέπλα που λικνίζονται κάτω από το φύσημα του καταβάτη ανέμου.
Πιο κάτω, στον ευθυτενή κορμό, στερεωμένες δυο-τρεις μικρές γλάστρες με φυτά χωρίς απαιτήσεις: κάκτους και άλλα παχύφυτα.
Πέφτει σιγά-σιγά η νύχτα.
Η υγρασία καλύπτει τα πάντα, το δρόμο, τα κάγκελα του μπαλκονιού το δέρμα.
Όλα κολλάνε. Τα αγγίζεις και νιώθεις να αιχμαλωτίζουν το άγγιγμά σου με αηδιαστικό τρόπο.
Τα φώτα της μικρής προβλήτας ανάβουν.
Μπλε φανοστάτες στη σειρά στεφανώνουν το κυκλικό σχήμα της στήνοντας ένα μαγικό φόντο πίσω από τα αγκυροβολημένα ιστιοφόρα. Το καθρέφτισμά τους στο νερό προεκτείνει τις ντροπαλές τους λάμψεις.
Στο βάθος, διακρίνονται αμυδρά οι όγκοι των νησιών.
Πίσω τους, ουρανός και θάλασσα γίνονται ένα. Ίδιος θολός ορίζοντας, μια αδιαπέραστη θολή εικόνα που σπάνε τη μονοτονία της μόνο τα κατάρτια των αγκυροβολημένων ιστιοφόρων και οι σκιές των σπαρτών σύννεφων.
Τελευταίες καλοκαιρινές εικόνες.
Κι εγώ ήδη ονειρεύομαι την φθινοπωρινή δροσιά και τα κίτρινα φύλλα.
