Η ωραία κοιμωμένη του ANDREY REMNEV

Όλα ξεκίνησαν από την ωραία κοιμωμένη, όχι του γνωστού παραμυθιού του Σάρλ Περώ και των αδελφών Γκρίμ αλλά την άλλη που βρήκα τυχαία πριν πέντε χρόνια σε μια ανθολογία τέχνης. Ήταν ένα κορίτσι με κατάλευκο δέρμα, ντυμένο με χρυσό φόρεμα που είχε γερμένο στο πλάι το κεφάλι του και κοιμόταν.

Έτσι μου φάνηκε στην αρχή. Μετά από λίγο όμως, προς μεγάλη μου έκπληξη, άνοιξε τα μάτια της και χωρίς να αλλάξει καθόλου στάση μου εκμυστηρεύτηκε κάτι πολύ σημαντικό.

«Τώρα που σου μιλάω» μου είπε «βρίσκομαι ακόμα στο όνειρό μου. Κάποτε ονειρεύτηκα να γίνω η μούσα ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Νομίζω πως από τότε παραμένω εγκλωβισμένη μέσα στο όνειρό μου. Δεν μπορώ να ξεφύγω. Ελευθέρωσέ με.»

Για μια στιγμή νόμισα πως η φωνή ερχόταν από μέσα μου. Μήπως μιλούσα εγώ σ’ εκείνη, αντί να μιλάει εκείνη σε μένα;

Το απέκλεισα όμως γιατί εγώ, στην πραγματικότητα, ουδέποτε ονειρεύτηκα να γίνω η μούσα οποιουδήποτε.

Όσο παρατηρούσα το όμορφα αφημένο πλάσμα τόσο υπνωτιζόμουν από την ομορφιά και τη γαλήνη του. Το βλέμμα μου έτρεξε πάνω στο χρυσό της φόρεμα και πέρασαν αρκετά λεπτά μέχρι να ανακαλύψω εκείνη την υπογραφή στο κάτω μέρος: Αndrey Remnev

Andrey Remnev

Ο Αndrey γεννήθηκε το 1962 στην πόλη Yakhroma που βρίσκεται κοντά στη Μόσχα και είναι χτισμένη πάνω σε ψηλούς λόφους. Ένα κανάλι, οι μικροί παραπόταμοι, τα δάση, τα χωριά, μια κοντινή αρχαία πόλη (Ντμίτρου), τα πλοία που ταξίδευαν στο κανάλι, τα τρένα που τα ξεπερνούσαν, αυτά έβλεπε απ’ το παράθυρό του παιδί  και αυτά απεικόνισε πάνω στα όμορφα φορέματα των γυναικών που ζωγράφισε. Η όμορφη φύση και οι αξιόλογοι άνθρωποι είναι οι σημαντικότερες εντυπώσεις του,όπως εξομολογείται ο ίδιος.

Το δικό του στυλ εξελίχθηκε μέσα από την αρχαία εικονογραφική  ζωγραφική, τη Ρωσική τέχνη του 19^ου αι.  και του Ρωσικού κονστρουκτιβισμού (το σύνολο δηλαδή των καλλιτεχνικών ρευμάτων που αναπτύχθηκαν στη Ρωσία κατά την περίοδο 1910-1930 παράλληλα με τις συνταρακτικές κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις των αρχών του 20^ου αι.

Όπως οι ζωγράφοι του παρελθόντος, χρησιμοποιεί φυσικές χρωστικές ουσίες που τις αναμιγνύει με κρόκο αυγού.

Η μακριά πορεία του ανθρώπου στην Αγριότητα

George Frederic Watts,  Ελπίδα 1886 Πινακοθήκη Tate Λονδίνο     

Θα ήθελα να παρουσιάσω εν συντομία μια σημαντική σημείωση σχετικά με την πορεία της εξέλιξης της ανθρώπινης φυλής, που βοηθάει να αντιληφθούμε το στίγμα του σύγχρονου ανθρώπου στην μακριά πορεία της εξέλιξής του ανά τους αιώνες.

Ο H. Morgan Lewis, ο πρωτοπόρος Αμερικανός ανθρωπολόγος, στο έργο του 

«Η ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» σημειώνει πως, αν υποθέσουμε πως η ύπαρξη του ανθρώπου πάνω στη γη μετράει 100.000 χρόνια συνολικά,τότε τα στάδια που μπορούμε να την διαιρέσουμε είναι τα ακόλουθα:

 ΚΑΤΩΤΕΡΟ, ΜΕΣΑΙΟ και ΑΝΩΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ ΑΓΡΙΟΤΗΤΑΣ  συνολική διάρκεια 60.000 χρόνια.

ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ 20.000 χρόνια

 ΜΕΣΑΙΟ και ΑΝΩΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ συνολική διάρκεια 15.000 χρόνια. 

Τέλος, ακολουθεί το στάδιο του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ που ισχύει μόλις τα τελευταία 5.000 χρόνια.

Αυτό είναι ένα συμπέρασμα μεγάλης σπουδαιότητας στην εθνολογία, που ορίζει πως:  Η εμπειρία της ανθρωπότητας στην Αγριότητα ήταν μεγαλύτερη σε διάρκεια απ' όλη την επακόλουθη εμπειρία της και η περίοδος του Πολιτισμού καλύπτει μόνο ένα μικρό τμήμα της ζωής της ανθρώπινης φυλής.΄

Ας μην ξαφνιαζόμαστε λοιπόν όταν πληροφορούμαστε για τις βαρβατότητες που συμβαίνουν συχνά πυκνά ανά τον κόσμο. 
Όπως φαίνεται, έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα μέχρι να περάσει στην κυτταρική μας μνήμη ο πολιτισμός που παράγει το πνεύμα μας. 
Τα βάρβαρα ένστικτά μας είναι ακόμα βαθιά ριζωμένα στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας.
Ας ελπίσουμε πως η πορεία προς την ολοκληρωτική επικράτηση του σταδίου του Πολιτισμού θα διαρκέσει πολύ, πάρα πολύ λιγότερο.


                             

Το πρωτοποριακό αυτό έργο του Αμερικανού αρχαιολόγου, κοινωνιολόγου, ιστορικού και εθνολόγου H. Morgan Lewis επηρέασε βαθύτατα τον Μαρξ και τον Ένγκελς.

Ο τελευταίος θεωρούσε το έργο του Μόργκαν ισάξιο σε σπουδαιότητα με την Θεωρία Εξέλιξης των Ειδών του Δαρβίνου και την Θεωρία της Υπεραξίας του Μαρξ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας θησαυρός στην τσέπη μου

Chuck Black https://www.wildlifeandart.com/  

Ο Λαέρτης έγινε φίλος με την αλεπουδίτσα.

Πράγματι, εκείνη την εποχή μια αλεπουδίτσα έκοβε βόλτες στο πάρκο μπροστά από το ξενοδοχείο μας.

Ήταν προχωρημένος Σεπτέμβρης και νύχτωνε νωρίτερα. Οι παραθεριστές μαζεύονταν από την παραλία και ετοιμάζονταν για τη βραδινή τους βόλτα. Στον απογευματινό μου περίπατο συναντούσα αρκετά νέα ζευγάρια με τα μωρά τους στα καροτσάκια ή να τα κρατούν από το χέρι. Έκαναν όπως κι εγώ τη βόλτα τους στα δρομάκια του πάρκου.

Μου άρεσε να περπατώ αυτή την ώρα. Είχε δροσιά και οι σκιές των δένδρων έπεφταν πάνω στα μονοπάτια που διακλαδίζονταν δημιουργώντας για τους περιπατητές διασκεδαστικούς λαβυρίνθους .

Είδα το χαρτάκι ξαφνικά. Προεξείχε κάτω από μια πέτρα. 
Ήταν αρκετά ταλαιπωρημένο και νοτισμένο από τη βραδινή υγρασία. Μου κέντρισε την περιέργεια απ’ την πρώτη στιγμή και δε δίστασα καθόλου να το πάρω και να το διαβάσω. Έκανα διάφορες σκέψεις όσο το ξετύλιγα, πως ίσως να ήταν λίστα με ψώνια, ή να είχε σημειωμένο τον αριθμό κάποιου τηλεφώνου ή κάποια διεύθυνση.

Η έκπληξή μου όταν το διάβασα ήταν μεγάλη. Η έκπληξη και η συγκίνησή μου.

" Αγαπημένη μου αλεπουδίτσα,

σου στέλνουμε την πιπίλα του Λαέρτη

για τα μωράκια σου, τα πιτσικάκια σου

γιατί ο Λαέρτης δεν την χρειάζεται πια!"

Και από κάτω η "μεγαλοπρεπής" υπογραφή του Λαέρτη!

Οι γονείς του μικρούλη βρήκαν αυτό τον τρυφερό τρόπο για να βοηθήσουν το μωρό τους να αποκοπεί φυσιολογικά από την παιδική του εξάρτηση, την πιπίλα!

Ο Λαέρτης σίγουρα είδε κάποια στιγμή την αλεπουδίτσα όπως την είχαμε δει κι εμείς και φροντίζαμε να μην την τρομάξουμε και φύγει.

Σίγουρα στήθηκε αμέσως κάποιο παραμύθι για τη φιλία του με το μικρό ζώο.

Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να αποχωριστεί την πιπίλα του, έγινε με αυτό το μικρό τρυφερό σημείωμα κάτω από την πέτρα.

Η ευαισθησία και η ευφυΐα των γονιών του μικρού δημιούργησαν μέσα μου τη βεβαιότητα πως μεγαλώνουν έναν όμορφο άνθρωπο.

Έβαλα το χαρτάκι στην τσέπη μου και συνέχισα τον περίπατό μου με την κρυφή χαρά πως είχα ένα θησαυρό στην τσέπη μου. 



             

Ο μήνας της προσμονής

Πληγωμένος από ένα επιπόλαιο καλοκαίρι που το 'σκασε, απειλούμενος απ' το χειμώνα που φθάνει, η μόνη χαρά που κρύβει στο σακούλι του είναι η προσμονή.

Αν μπορούσε να μιλήσει, θα ακουγόταν ένα μακρόσυρτο παράπονο πως δεν τον καταλαβαίνει κανείς, πως τον ξεχνούν, τον προσπερνούν βιαστικά, αφού όλοι έχουν μάτια μόνο για το Δεκέμβρη. 

Όμως ο Νοέμβρης είναι στην πραγματικότητα ο πιο γλυκός μήνας.

Γλυκός όσο και η προσμονή..

Ο ήχος του είναι μελωμένος, συγκαταβατικός και στέρεος όπως τα χρώματα που απλώνονται στο μανδύα του, ήσυχος όπως τα φύλλα που σπάνε με παράπονο κάτω από τα βήματα του διαβάτη..

Είναι ο μήνας των ταπεινών πουλιών, των ταπεινών λουλουδιών, των ταπεινών ανθρώπων με ουσία. Οι μυρωδιές και οι γεύσεις του γλυκές: γλυκό σταφύλι,  γλυκό κυδώνι, ψημένα κάστανα..

Το Νοέμβρη τίποτα δε φαίνεται μεμιάς. Όλα αχνοφαίνονται μέσα στην ομίχλη σαν υπόσχεση που πραγματοποιείται μόνο από κοντά.
Kάτι μοιραίο κι αναπόφευκτο κρύβει στο μανδύα του: την υπομονή. 

Δε χαρίζει, δεν ανταμείβει, δεν καλοπιάνει.

Ξεγυμνώνει μόνο. Tα πάντα. Φανερώνει την πραγματική τους υπόσταση. Η φύση, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις...όλα, παρουσιάζονται όπως είναι. Και εσύ διαλέγεις. Kρατάς ή πετάς; Μένεις ή φεύγεις; 
Κι αν αποφασίσεις να φύγεις - γιατί η υπομονή θέλει δύναμη και ποιος είναι τόσο δυνατός να περιμένει το "ίσως" ή το "όταν"- κι ανοίξεις την πόρτα να βγεις, μια έκπληξη σε περιμένει. Ολόκληρη στοίβα από χρυσοκόκκινα φύλλα σου κλείνει το δρόμο. 

Η επιστροφή δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. 
Αυτό είναι το δώρο του Νοέμβρη, μια δεύτερη ευκαιρία πριν τον ερχομό  του νέου χρόνου που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα.  

Υ.Γ.
...κι αυτό το τραγούδι όλο στριφογυρίζει στο νου μου :) 
Τwist in my sobriety  - Tanita Tikaram