Όταν δεν κάνω τίποτα...

Έχω μπει πολλές φορές στον πειρασμό να μετρήσω τις μέρες, τις ώρες που δεν έκανα τίποτα.

Για να μπορεί να τις μετρήσει κανείς, σημαίνει πως δεν είναι πολλές. 

Προσπαθώ να θυμηθώ τι σημαίνει το «τίποτα» για μένα και ξαφνιάζομαι  όταν συνειδητοποιώ πως τα έχει όλα μέσα.

Όταν δεν κάνω τίποτα κάθομαι απλά σε μια θέση ανυπεράσπιστη. Και τότε έρχονται όλα κατά πάνω μου.

Το κάδρο με το καράβι- κεντημένο με σταυροβελονιά -απ’ τον απέναντι τοίχο, τι το κρατάς με ρώτησε ο Νίκος όταν αδειάζαμε το σπίτι, στείλ’ το καημένη. 
Ο Οδυσσέας που ελπίζει και περιμένει στο τρίτο ράφι υπομονετικά να τον ξαναπιάσω. 
Η Νάλα που με κοιτάζει ήσυχη, με όλα τα βλέμματα των ζώων που αγάπησα μέσα στα μάτια της.

Ο μελωδός με τα κοχύλια που φτιάξαμε εκείνο το «άγιο» καλοκαίρι στη Ραμνούντα.

Εκεί μέσα, παγιδεύεται το φως που με αγγίζει. 
Διαφορετικό από τα άλλα. Είναι ιστορικό. Δεν περιγράφεται. 
Το συναντώ όταν δεν κάνω τίποτα. 
Ξεπηδάει από μέσα μου.  
Ανασύρει σκέψεις και εικόνες που πίστευα πως είχα ξεχάσει. 
Ξεθάβει αισθήματα απώλειας, μοναξιάς αλλά και  ελπίδας. Εκείνα τα αισθήματα που νιώθει πιθανόν ο φυλακισμένος κοιτώντας έξω από τα κάγκελα της φυλακής του, αγκαλιάζοντας με το βλέμμα του τον κόσμο πέρα από εκεί.

Ίσως έτσι να φαίνεται και η ζωή που έφυγε, στα μάτια ενός ηλικιωμένου. 
Ίσως να έχει αυτό το φως, το αξόδευτο φως της κάθε πρόθεσης που δεν πραγματοποιήθηκε, της κάθε σκέψης που έσβησε, της κάθε ελπίδας που διαψεύστηκε.

Το φως και η σκιά που κάνει πολύτιμη την κάθε παρούσα στιγμή. Τη μετατρέπει σε κάψουλα συμπυκνωμένης ζωής που υποχρεούσαι να γευθείς σε μεγάλη δόση. 
Άσπρο πάτο με μια γουλιά, επειδή ο χρόνος δεν φτάνει να την απλώσεις, να την αραιώσεις με συναισθηματική σπατάλη.
Έτσι γίνεται όταν δεν κάνω τίποτα. 
Ένας κόσμος πυκνός ορμάει κατά πάνω μου...