Ένα μικρό θαύμα Ζωής μέσα στην Παγωνιά του χειμώνα.

Καταχείμωνο. 

Σάββατο μεσημέρι, γύρισα από τη λαϊκή και άρχισα να πλένω μπρόκολο για το μεσημεριανό μας.

Άνοιξα σχολαστικά τα καταπράσινα βελουδένια μπουκετάκια του για να τρέξει το νερό άφθονο, να ξεπλυθεί καλά. Συγκεντρωμένη σ' αυτή τη δουλειά, άργησα να προσέξω πως στο γείσο του νεροχύτη ένα μικρό μακρόστενο φυλλαράκι, πιο πράσινο και πιο βελούδινο από τα άλλα, έκανε περίεργες κινήσεις, ικανές, να μου τραβήξουν τελικά την προσοχή.

Δεν πέρασαν πολλά δεύτερα για να καταλάβω πως είχα μπροστά μου την πιο πράσινη, γλυκιά, τρυφερή κάμπια που είχα δει ποτέ.

Χαμένη μέσα στο απέραντο - γι' αυτήν - άσπρο του νεροχύτη μου, αποπροσανατολισμένη εντελώς, είχε πάρει λάθος δρόμο και αντί να τραβήξει προς τα πάνω, προς την ελευθερία κατευθυνόταν προς το σκοτάδι του σιφονιού. 

 Μια κάμπια είναι απλά μια κάμπια. ΟΚ.

Γιατί όμως εμένα μου φάνηκε αλλιώς;.

Γιατί ειδικά αυτή η κάμπια του μπρόκολου με γοήτευσε τόσο πολύ;

Θέλεις το λαμπερό πράσινό της, θέλεις η αποπροσανατολισμένη πορεία της, μ' έκαναν τελικά να την σπρώξω - με τη βοήθεια μιας οδοντογλυφίδας - πάνω σ' ένα κομμάτι χαρτί και να την πάω στην κόρη μου, στο διπλανό δωμάτιο. 

Έδειξε και εκείνη τον ίδιο ενθουσιασμό και με ρώτησε τι σκόπευα να την κάνω. Απάντησα το αυτονόητο, πως θα την άφηνα έξω πάνω σ' ένα φυτό του μπαλκονιού.

« Και τι θα τρώει έξω με τέτοιο καιρό; Θα ψοφήσει. Άσε, θα την κρατήσω εγώ.» μου απάντησε.

 Στην αρχή με ξένισε η ιδέα.  Να την κρατήσουμε στο σπίτι; Να την κάνουμε τι;

 Ακολούθησαν διαπραγματεύσεις, πληροφορίες από το διαδίκτυο σχετικά με την τροφή της κάμπιας, τις συνθήκες συντήρησης της κάμπιας και καλύψαμε τα κενά με λίγη φαντασία. Στο τέλος, καταλήξαμε πως το καλύτερο γι' αυτήν, ήταν  να την κρατήσουμε μέσα σ' ένα γυάλινο βαζάκι με φύλλα μπρόκολου και λίγες σταγόνες νερού. 

 Κλείσαμε το στόμιο μ' ένα κομμάτι τούλι για να μην φύγει και για να παίρνει αέρα και την τοποθετήσαμε κοντά στο παράθυρο για περισσότερο φως.

 Η μικρή κάμπια, μετά το αρχικό σοκ, προσαρμόστηκε μια χαρά μέσα στο καινούργιο της σπίτι. Άρχισε να τρώει, να πίνει νερό και μετά να το ρίχνει στον ύπνο.

Μέχρι και τα κακά της μας χάρισε (καταπράσινες μπαλίτσες) που η κόρη μου ανελλιπώς φρόντιζε να καθαρίζει.

 Οι μέρες περνούσαν και μας έγινε (όλης της οικογένειας) συνήθεια, να παρακολουθούμε τις κινήσεις της κάμπιας.

Την παρατηρούσαμε να καταβροχθίζει με απίστευτη ταχύτητα το φύλλο, να κόβει βόλτες πάνω κάτω, να σκαρφαλώνει στο τούλι, να μαζεύει και ν' απλώνει το σώμα της ώσπου μια μέρα, άρχισαν να βγαίνουν από το δέρμα της μικρές, λεπτές σχεδόν αόρατες ίνες. Οι ίνες πλήθυναν, μεγάλωσαν και δεν άργησε να σχηματιστεί γύρω της ένα άχαρο καφέ κουκούλι.

 Αμέσως τέθηκε επόμενο ερώτημα: τι κάνουμε με το κουκούλι;

 Μία άποψη ήταν να το βγάλουμε έξω για να έχει θερμοκρασία φυσική, αλλά με τόσο κρύο;

Επικράτησε η δεύτερη άποψη: να το βάλουμε στο πιο κρύο δωμάτιο του σπιτιού. Οι χώροι που θερμαίνονταν μπορεί να την παραπλανούσαν, να το πέρναγε για πρόωρη άνοιξη και να έβγαινε πεταλούδα πριν την ώρα της. 

Την τοποθετήσαμε λοιπόν στο πιο κρύο δωμάτιο του σπιτιού και με τον καιρό σχεδόν την ξεχάσαμε.

 Η ζωή μας ξαναμπήκε στον παλιό της ρυθμό.

Περνούσαν οι μέρες με την καθημερινή ρουτίνα και τα προβλήματα.

Η αλήθεια ήταν πως δεν πιστεύαμε πραγματικά πως θα έβγαινε κάποια στιγμή πεταλούδα.

 Όμως η φύση έκανε σιωπηλά τη δουλειά της και έτσι, ένα απόγευμα, μπαίνοντας στο κρύο δωμάτιο για μια δουλειά, είδα με την άκρη του ματιού μου κάτι απροσδιόριστα κίτρινο μέσα στο γυάλινο βάζο.

Μια κίτρινη βρεγμένη μάζα κολλημένη πάνω στο γυαλί!

 Έτρεξα τρελή από χαρά να το ανακοινώσω στους υπόλοιπους πως το "θαύμα" έγινε!

Ναι, η κάμπια μας είχε γίνει τελικά πεταλούδα!

Μια ώρα της πήρε για να στεγνώσουν τα φτερά της και να αρχίσει να φτεροκοπάει  χαρούμενη μέσα στο βάζο.

 Ήταν μικρή και χαριτωμένη γεμάτη ενέργεια και όρεξη για περιπέτειες. Το μόνο εμπόδιο στα σχέδιά της ...το τούλι που της έκλεινε το δρόμο προς την ελευθερία.

 Τότε τέθηκε το τρίτο ερώτημα: τι θα κάνουμε με την πεταλούδα;

Γιατί ,όπως είναι γνωστό, μια πεταλούδα ζει κατά μέσο όρο λιγότερο από μια εβδομάδα και μερικές πεθαίνουν σε δέκα μόλις ώρες. Άλλες πάλι ζουν μέχρι και οκτώ μήνες, ανάλογα πάντα με το κλίμα.

Εφ' όσον λοιπόν θα ζούσε τόσο λίγο, ήταν άδικο να μην χαρεί την ελευθερία της.

Έτσι, την πήραμε και κάναμε μαζί ένα μικρό ταξίδι έξω από την πόλη. Βρήκαμε το πιο φιλόξενο μέρος -με πολλά φυτά και λίγα χαμολούλουδα και βγάλαμε το τούλι.

Χωρίς κανένα δισταγμό η πεταλούδα πέταξε έξω από το βάζο. Προσγειώθηκε άτσαλα πάνω στα χόρτα. Δοκίμασε δυο-τρεις φορές τα φτερά  της και  τελικά πέταξε προς  τους κοντινούς θάμνους.

Και βέβαια, η ταπεινή αυτή ιστορία δεν θα είχε καμιά αξία 

αν δεν είχαμε τόσο μεγάλη ανάγκη 

από ένα μικρό θαύμα Ζωής 

μέσα στην  Παγωνιά του Χειμώνα ...