Το πρώτο μυστικό

-Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης; ρωτούσε συχνά όσο μεγάλωνε η μικρή Σοφία (τριών ετών)

-Υπάρχει παιδί μου, απαντούσε η Άλλη, κι απ’ τις πολλές φορές που το επανέλαβε το πίστεψε κιόλας.

-Η κυρία Ελένη μας είπε (στον παιδικό σταθμό) πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και τα δωράκια τα φέρνουν οι γονείς στα παιδιά.

-Υπάρχει παιδί μου ο Άγιος Βασίλης.

-Γιατί η κυρία Ελένη είπε πως δεν υπάρχει;

-Επειδή δεν τον έχει δει ποτέ.

-Εσύ τον έχεις δει;

-Δεν τον έχω δει αλλά πιστεύω πως υπάρχει.

-Γιατί;

-Θα σου πω. Κάνουμε την προσευχή μας και ζητούμε από το Θεό να μας έχει καλά. Εκείνος μας κάνει αυτή τη χάρη. Τον έχουμε δει ποτέ το Θεό;

-Όχι.

-Έτσι είναι κι ο Άγιος Βασίλης. Υπάρχει επειδή πιστεύουμε πως υπάρχει και φέρνει δωράκια στα παιδιά.

-Τότε γιατί η Πασχαλίτσα δεν πήρε δωράκι;

-Χμμ… γιατί έλειπε από το σπίτι και ο Άγιος Βασίλης δε βρήκε κανένα να το αφήσει.

-Γιατί έλειπε αφού περίμενε τον Άγιο Βασίλη;

-Χμμ... μάλλον κάτι θα της έτυχε και έπρεπε να φύγει.

-Γιατί δεν της το άφησε εκεί πού πήγε;

-Μάλλον ξέχασε να του γράψει πού θα πήγαινε.

- H Πασχαλίτσα δεν ξέρει να γράφει. 
-Τότε έπρεπε να του γράψει ο μπαμπάς της αλλά το ξέχασε φαίνεται.

- Παρεξήγηση δηλαδή.

-Μεγάλη παρεξήγηση! (πού την έμαθε αυτή τη λέξη;)

Η μικρή, μετά από αυτό έδειξε ικανοποιημένη από τις απαντήσεις που πήρε και ζήτησε από την Άλλη να της ανοίξει την τηλεόραση για να δει το Ντάμπο το ελεφαντάκι.

Λίγα λεπτά αργότερα και ενώ φαινόταν απορροφημένη απ’ αυτό που έβλεπε:

-Nα της το άφηνε στην καμινάδα!

-Δεν έχουν καμινάδα στο σπίτι τους.

-Να άνοιγε την πόρτα και να το άφηνε στο πατάκι!

-Την κλείδωσε ο μπαμπάς της όταν έφυγαν. Όταν φεύγουμε από το σπίτι μας, πάντα κλειδώνουμε την πόρτα.

-Να το άφηνε στο παράθυρο!

- Θα το έπαιρναν οι γάτες.

-Α!..Η ασχημούλα παίρνει πράματα!

-Ναι... μπορεί να το έπαιρνε η ασχημούλα.  

- Για τα παιδάκια της;

- Τα γατάκια δεν παίζουν με τα παιχνίδια των ανθρώπων.

- Ο Άγιος Βασίλης φέρνει δώρα και στα ζωάκια;

-Δεν έχω ακούσει κάτι τέτοιο.

- Θα ρωτήσω τη Μιμή μας να μου πει.

Για λίγα λεπτά η Άλλη γλύτωσε από το στενό μαρκάρισμα της μικρής που στο μεταξύ χτένιζε ένα μικρό πόνυ με μακριά ροζ χαίτη και φιόγκο στην ουρά.

-Εσύ έγραψες στον Άγιο Βασίλη να του ζητήσεις το δώρο σου; ρώτησε κάποια στιγμή τη μικρή.

-Δεν ξέρω να γράφω. Το ξέχασες;

-Σωστά. Πες μου τί θέλεις, να σου το γράψω εγώ.

-Όχι. Είναι μυστικό.

-Καλά, τότε πες το στον Άγιο Βασίλη που κρέμεται στο δέντρο.

-Αυτός δεν είναι αληθινός. Είναι παιχνίδι.
-Είναι μαγικό παιχνίδι. Θα σε ακούσει  και θα του το πει.

H μικρή παράτησε το πόνυ, και στάθηκε διστακτική μπροστά στον Άγιο Βασίλη του δέντρου που της χαμογελούσε καθισμένος πάνω στο έλκηθρο του.
-Θα του πω να φέρει και το δώρο της Πασχαλίτσας.  
-Τί δώρο θα του πεις να φέρει στην Πασχαλίτσα;
-To ίδιο με το δικό μου.
-Α..ναι; Και είσαι σίγουρη πως θέλει το ίδιο;
-Ναι είμαι. Και σε κείνη αρέσει που σφυρίζει όταν τρέχει και αναβοσβήνουν τα φώτα του. 
-Ω ναι! Και τρέχει πάνω στις ράγες και περνάει και κάτω από τη γέφυρα και έχει σταθμό στο μικρό χωριό!
-Σου αρέσει και σένα μαμά;
-Πολύ Σοφία μου!
-Του είπα να το αφήσει σε μας να της το δώσουμε. Ε μαμά;

-Ναι Σοφία μου, είπε η Άλλη και χαμογέλασε στη σκέψη πως αυτό ήταν το πρώτο, ολόδικό τους μυστικό.