Ο δικός μου Νίκος...

Το γαρυφαλλάκι, μια εφηβική απόπειρα να ζωγραφίσει, το βρήκα όταν άδειαζα το πατρικό. Δεν του το έδωσα.Το κράτησα και δεν το μετανιώνω.

6 Δεκεμβρίου 2017

Σ’ ένα απ’ τα σπίτια που έμεινα, υπήρχε ένας φεγγίτης.

Κάθε φθινόπωρο και χειμώνα ο φεγγίτης αυτός γινόταν η καρδιά του σπιτιού.

Έδινε ζωή στο εσωτερικό του με το ρυθμικό τικ-τακ της βροχής και τα δειλά περπατήματα των περιστεριών πάνω στο τζάμι.

Μετρούσα τις σταγόνες και τα περπατήματα και αποκοιμιόμουν με το ρυθμό της ζωής που με μπόλιαζαν.

Όπως εσύ, τώρα, μ’ αυτές τις κομψές, βασανιστικά αργές σταγόνες του πλάσματος και του ορού που μετράνε τη ζωή σου ανάποδα.

Είναι ακριβώς η ίδια αίσθηση. Η ίδια αντλία ζωής.

Φέτος, δεν μπορώ να σου ευχηθώ Χρόνια Πολλά.

Μπορώ όμως να σου ευχηθώ «Λίγο ακόμα Νίκο μου.»

6 Δεκεμβρίου 2018

Πριν ένα χρόνο, σα σήμερα, ανήμερα της γιορτής του, ο δικός μας ο Νίκος μας προσπέρασε.  Ξεκίνησε με το ποδήλατό του το μπρεβέ χωρίς τερματισμό.

Αντί για την ύπαιθρο και τους μοναχικούς ορεινούς δρόμους, αυτή τη φορά προτίμησε να ζήσει την εμπειρία που μου είχε εκμυστηρευτεί:

 «Ποδηλατούσα στο δρόμο Σπάρτη- Τρίπολη, πάνω στο βουνό,  και με πήρε η νύχτα. Η κούρασή μου είχε χτυπήσει ταβάνι.

Ήμουν τελευταίος. Οι άλλοι, οι νεώτεροι, είχαν προχωρήσει πολύ.

Σταμάτησα σε μια στάση και ξάπλωσα στο παγκάκι να ξεκουραστώ λίγο. Με πήρε ο ύπνος. Ξύπνησα περασμένα μεσάνυχτα. Ανέβηκα πάλι στο ποδήλατο και πήρα την ανηφόρα. Δεν είχε φεγγάρι. Ερημιά, μέσα στο βουνό, στο πουθενά. Σκεφτόμουν διάφορα για να μην κοιμηθώ. Κάποια στιγμή, πες η απίστευτη κούραση, πες η μοναξιά, η νύχτα, έχασα εντελώς το χρόνο, ένιωσα να βγαίνω από το σώμα μου. Είδα τον εαυτό μου πάνω στο ποδήλατο να φεύγει μπροστά μου. Ήταν μια απίστευτη αίσθηση! Δεν έχω ξανανιώσει έτσι στη ζωή μου. Απίστευτη αίσθηση! Τα είδα όλα!»

Κάθε φορά που έρχονται στο νου μου αυτές οι κουβέντες του, σκέφτομαι πόσο καλύτερα θα ήταν να είχαν τελειώσει όλα τότε, σ’ εκείνο το δρόμο, εκείνη την ώρα...

Υ.Γ. Μας έμαθε τί σημαίνει να μην τα παρατάς ποτέ ακόμα κι όταν όλα είναι εναντίον σου, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι και να σχεδιάζεις την επόμενη μέρα με ενθουσιασμό  και να παλεύεις -πέντε χρόνια- το "θηρίο" με απέραντη, θαυμαστή αξιοπρέπεια..