Φορώντας το "κοστούμι" της κρίσης η τέχνη απογειώνεται

 

Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά έλεγαν παλιά.  Αυτό δεν ξέρω κατά πόσον ισχύει σήμερα.

Αλλάζουν οι καιροί και οι παλιοί Λατίνοι θα αναφωνούσαν "O tempora o mores" (Ω καιροί, ω ήθη!) Αυτό δεν σημαίνει πως είναι κακό να αλλάζουν οι καιροί και τα ήθη αλλά η μετάβαση αυτή τις περισσότερες φορές αδικεί αυτό που αφήνουμε πίσω. Ο άνθρωπος όμως πρέπει να προσαρμόζεται και να εξελίσσεται κι αυτό δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται να αποχαιρετίσει πολλές φορές πράγματα που αγαπάει προκειμένου να στήσει την πραγματικότητά του απ' την αρχή.

Όπως συμβαίνει και με τον ράφτη του σημερινού αφιερώματος. 

Με πατέρα ράφτη, πρωτοκλασάτο, υπέροχο τύπο, καλλιτέχνη, άριστο τεχνίτη της ραπτικής κοστουμιών, ο πατέρας έχει μπολιάσει τον γιο με υψηλή αισθητική.

Χωμένοι και οι δυο τους στο ραφτάδικο, καταγίνονται χρόνια ολόκληρα με το να τελειοποιούν την τέχνη τους με υψηλής αισθητικής και ποιότητας ανδρικά κοστούμια. Μιλούν μια άλλη γλώσσα χρωματισμένη με αέρα πολυτέλειας και φινέτσας. 

Ο ήρωάς μας, ο Νίκος, ένας μοναχικός τύπος γύρω στα πενήντα, ακούει και βλέπει μέχρις εκεί που τον πάει η βελόνα του και ο αυταρχικός πατέρας του. Αγαπάει αυτό που κάνει και έχει μάθει να γυροφέρνει τη φαντασία του σε εξωπραγματικούς κόσμους που μόνον η τέχνη στη λεπτομέρεια μπορεί να τον οδηγήσει. Στρώνει τα υφάσματα πάνω στον πάγκο του με λεπτότητα, μετράει τις βελονιές του με ακρίβεια και αφήνει έξω από την πόρτα του ραφτάδικου οτιδήποτε δεν τον αφορά. Και τότε συμβαίνει στη ζωή του αυτό που περιγράφει ο Νίτσε τόσο ποιητικά: "Όταν ένας άνδρας βρίσκεται μέσα στον δικό του θόρυβο, μέσα στην κυματωγή των δικών του σχεδίων και σκοπών, τότε μπορεί να δει  ήρεμα μαγικά όντα να γλιστρούν μπροστά του και να ζητούν την ευτυχία τους και τη μοναξιά τους. Είναι οι γυναίκες".

Η γυναίκα εδώ, έρχεται ως αρωγός στα δύσκολα του ράφτη. Η οικονομική κρίση και η αρρώστια του πατέρα αναγκάζουν τον γιο να αλλάξει τα δεδομένα της ζωής και της τέχνης του. Πρέπει να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Ο πατέρας όμως πιστεύει πως ο γιος του διαπράττει μια ιεροσυλία.

Η ανώμαλη "πτώση" του Νίκου (Δ. Ήμελλος) στα παζάρια και στους δρόμους δεν είναι ικανή να τον αλλάξει μέσα του. Διατηρώντας την ψυχική του κομψότητα συνδιαλέγεται ως γυρολόγος ράφτης νυφικών πλέον, κάτι που ο πατέρας του δεν μπορεί να δεχτεί αδιαμαρτύρητα. 

Σε αυτή την αναγκαστική μεταστροφή του ράφτη, δίνει χέρι βοήθειας η γειτόνισσά του (Ταμίλλα Κουλίεβα). Φαίνεται καταρχάς σαν να τον "υποβιβάζει" στο ράψιμο νυφικών που ωστόσο έχει μεγαλύτερη πέραση στον σύγχρονο κόσμο των απλών ανθρώπων της οικονομικής κρίσης, αλλά στην ουσία τον βοηθάει να πέσει στα μαλακά της σκληρής πραγματικότητας και να διαπιστώσει τελικά πώς η ψυχική ευγένεια και φινέτσα μπορεί να επιβιώσει ακόμα και στον πάγκο μιας λαϊκής αγοράς.  

Ο "Ράφτης" της Σόνια Λίζα Κέντερμαν μπορεί να αδικήθηκε από την πανδημία του Covid αλλά βρήκε το δρόμο της επιτυχίας με 3 βραβεία στο 61ο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και σήμερα φθάνει να διεκδικεί το βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στα Ιαπωνικά Όσκαρ, (Japan Academy AWards που έχουν θεσπιστεί το 1978 και απονέμονται κάθε χρόνο). 

Επιλέχτηκε ανάμεσα σε 208 άλλες σπουδαίες ταινίες και έχει να συναγωνιστεί τις διάσημες ταινίες του Χόλιγουντ: Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΝΟΜΑΔΩΝ (Κλόι Ζάο), MINARI (Λι Αιζακ Τσουνγκ), NO TIME TO DIE (Κάρι Φουκουνάγκα) και DUNE (Ντενί Βιλνεβ). Ο ΡΑΦΤΗΣ είναι η μοναδική μη αμερικανική παραγωγή αυτής της κατηγορίας. 

Οι Ιάπωνες την αγάπησαν πολύ. Περιμένουμε με αγωνία τα αποτελέσματα που θα ανακοινωθούν σε λίγες μέρες (11 Μαρτίου 2022).  

Σενάριο: Σόνια Λίζα Κέντερμαν και Τρέισι Σάντερλαντ

Σκηνοθεσία: Σόνια Λίζα Κέντερμαν

Μουσική: Νίκος Κυπουργός

Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Ήμελλος, Ταμίλλα Κουλίεβα, Θανάσης Παπαγεωργίου, Στάθης Σταμουλακάτος, Δάφνη Μιχοπούλου

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη των συντελεστών της ταινίας εδώ: ΡΑΦΤΗΣ