Αναρτήσεις

Τρίτη 15 Μαρτίου 2022

Κανείς δεν θα επιστρέψει εδώ για πολύ μεγάλο διάστημα...

Nicoletta Thomas

 


Το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου ο Ουκρανός συγγραφέας Αντρέι Κούρκοφ κατέγραψε για τον "Economist" το χρονικό της δικής του αντίδρασης μετά την εισβολή των Ρώσων, τη διαφυγή του από το Κίεβο, καθώς και την προσπάθειά του να βρει ένα ασφαλές καταφύγιο αρχικά στο χωριό Λαζαρίβκα και στη συνέχεια στο Λβιβ, κοντά στα σύνορα με την Πολωνία. 


"Πέρασα το βράδυ της Πέμπτης, το τελευταίο μου στο Κίεβο, στο σπίτι της φίλης μου της Λίλι. Την προηγούμενη φορά είχε έρθει εκείνη σε εμάς. Κατά κάποιον τρόπο, το να έχεις έναν μουσαφίρη σου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας. 
Μόλις φτάσαμε με τη γυναίκα μου, η Λίλι μας έδειξε πού θα πηγαίναμε αν ξεκινούσαν οι βομβαρδισμοί: ένα υπόγειο γκαράζ στο διπλανό κτήριο, το οποίο θα άνοιγε ένας φύλακας αν ηχούσαν οι σειρήνες. 
Μερικοί άνθρωποι ήταν ήδη εκεί περιμένοντας - μια νεαρή μητέρα με ένα κοιμισμένο μωρό στην αγκαλιά και κάποιες νεανικές παρέες μαζί με τις γάτες τους. Ανεβήκαμε στο διαμέρισμα της Λίλι, βάλαμε τα τηλέφωνα και τους υπολογιστές να φορτίσουν και φτιάξαμε τσάι. Αναρωτιόμασταν αν το Κίεβο πρόσφερε ασφάλεια επειδή είχε τόσες πρεσβείες, ή ήταν επικίνδυνο επειδή είχε τόσο πολλά κυβερνητικά κτήρια. 
Μιλήσαμε για την κατάσταση, για το γεγονός ότι η φίλη μας δεν είχε κλειδαριά στην πόρτα της τουαλέτας, για τα εκατοντάδες μηνύματα που λαμβάναμε συνεχώς από εκείνους που ανησυχούσαν για εμάς. (Απάντησα "είμαστε εντάξει" ξανά και ξανά.)
 Όλο αυτό το διάστημα είχα στο νου μου μήπως ακουστούν σειρήνες ή εκρήξεις, ωστόσο επικρατούσε ησυχία. Η Λίλι μας έβαλε σπιτικό τζιν και ξαφνικά κατάλαβα ότι έπρεπε να πάω για ύπνο. Είχα την αίσθηση ότι τίποτα δεν θα με ξυπνούσε. Ούτε καν ο Πούτιν! 
Στην πραγματικότητα είχα μια ανήσυχη νύχτα. Κάθε φορά που ξυπνούσα, κοιτούσα το τηλέφωνο που είχα δίπλα στο μαξιλάρι και αναρωτιόμουν αν έπρεπε να διαβάσω τα πρωτοσέλιδα. Κατάφερα να καταστείλω την παρόρμησή μου για ενημέρωση και κοιμήθηκα μέχρι τις έξι το πρωί. Όταν ξύπνησα, οι μάχες μαίνονταν μόλις δεκαπέντε χιλιόμετρα μακριά. 

Αποφασίσαμε να πάμε σπίτι, να πακετάρουμε και να φύγουμε για το εξοχικό μας. Λίγο αργότερα ακούστηκε μια σειρήνα, η οποία υποθέσαμε ότι ήταν το σήμα για το τέλος της απαγόρευσης κυκλοφορίας (στην πραγματικότητα ήταν μια προειδοποίηση αεροπορικής επιδρομής, αλλά δεν το γνωρίζαμε). 

Περπατήσαμε προς το διαμέρισμά μας μέσα στην έρημη πόλη, όπου το μόνο που ακουγόταν ήταν οι σειρήνες. Προσπαθήσαμε να σκεφτούμε τι έπρεπε να πάρουμε μαζί μας. Έβαλα σχεδόν όλο το φαγητό από το ψυγείο και τον καταψύκτη σε σακούλες. Η γυναίκα μου ετοίμασε τα έγγραφά μας. Ξέραμε ότι έπρεπε να πάρουμε τους υπολογιστές και τους φορτιστές μας. Αναρωτιόμουν συνεχώς τι ξέχασα. Μόνο όταν είχαμε φτάσει πια στα μισά της διαδρομής για το χωριό συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάρει κάλτσες, εσώρουχα και το νεσεσέρ. 

Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο, η γυναίκα μου τηλεφώνησε στη φίλη της τη Λένα και τη ρώτησε αν ήθελαν, αυτή και ο εικοσιπεντάχρονος γιος της Ντέιβιντ, που έχει αυτισμό και περπατάει αργά, να έρθουν μαζί μας στο χωριό. Η Λένα χρειάστηκε λίγα λεπτά για να αποφασίσει. Μέχρι να μιλήσουμε πάλι στο τηλέφωνο, είχαμε ήδη κολλήσει στην κίνηση. Μας ρώτησε αν μπορούσαμε να τους πάρουμε μαζί μας. 

Όλοι οι δρόμοι που οδηγούσαν στην κύρια έξοδο ήταν φρακαρισμένοι με ουρές αυτοκινήτων. Αν έκανα παράκαμψη για πάρω τη Λένα, δεν θα τα καταφέρναμε να βγούμε από την πόλη. Θα έπρεπε να βρουν τρόπο να φτάσουν στο αυτοκίνητό μας πριν ανοίξει πάλι η κίνηση. 
Μισή ώρα αργότερα τους είδα στην άκρη του δρόμου και φώναξα ανοίγοντας το παράθυρο: "Πού είναι ο Ντέιβιντ;" Η Λένα έδειξε το πεζοδρόμιο, όπου στεκόταν ο Ντέιβιντ κουβαλώντας μια μεγάλη μαύρη βαλίτσα. Τον φώναξε και μπήκαν και οι δύο στο αυτοκίνητο. 

Συνήθως χρειάζεται μία ώρα μέχρι το χωριό, το οποίο απέχει εκατό χιλιόμετρα από το Κίεβο. Την Παρασκευή μας πήρε τεσσεράμισι ώρες μέχρι να φτάσουμε. 
Τα αυτοκίνητα έκαναν επικίνδυνους ελιγμούς. Οι οδηγοί ήταν σαφώς εξαντλημένοι. Αν δεν υπήρχε μποτιλιάρισμα, τα δυστυχήματα θα ήταν πολλά. Μερικοί ανυπομονούσαν τόσο να βρουν διέξοδο, που έπαιρναν λάθος κατεύθυνση και ακολουθούσαν την άδεια λωρίδα κυκλοφορίας που οδηγούσε στο Κίεβο, με τα φώτα έκτακτης ανάγκης αναμμένα. Κάθε τόσο τους προσπερνούσαν τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, φορτηγά και τανκς. 
Μέτρησα πέντε αυτοκίνητα εγκαταλειμμένα μετά από μια σύγκρουση στη μέση του δρόμου. 

Το δάσος απλωνόταν και τις δύο πλευρές του δρόμου, όπου περιστασιακά υπήρχαν στοιβαγμένα σακιά με άμμο που πίσω τους έκρυβαν οπλισμένους στρατιώτες. Κάθε δέκα λεπτά ακούγαμε στο ραδιόφωνο ανακοινώσεις που ζητούσαν από τον κόσμο να μην ποστάρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες των ουκρανικών αμυντικών θέσεων. Όταν κάποια στιγμή που περνούσαν από δίπλα μας μερικά στρατιωτικά "Humvee" πήγα να πιάσω το κινητό μου, η γυναίκα με αγριοκοίταξε. "Δεν είναι για το facebook", απολογήθηκα. 
Αν όλοι μας διασκορπιζόμαστε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, αυτή είναι μια καθοριστική στιγμή για την Ουκρανία. Γίνομαι όλο και πιο περήφανος κάθε φορά που ακούω τα νέα - την εξαιρετική στρατηγική, τη γενναιότητα - αν και φυσικά ακούμε μόνο τη μια πλευρά της ιστορίας. Δεν νομίζω ότι η Ουκρανία είναι έτοιμη να συνθηκολογήσει. Το οποίο είναι τραγικό. Και την ίδια στιγμή καλό. 

Όταν φτάσαμε στο χωριό μας, τη Λαζαρίβκα, ένιωσα μια ανακούφιση. Το σπίτι μας υπήρξε το καταφύγιό μας όλα αυτά τα χρόνια. Ήμασταν έτοιμοι να μετακομίσουμε εκεί κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης με τη Ρωσία, το 2014. Περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου έτους της πανδημίας εκεί, απολαμβάνοντας κάθε φάση της άνοιξης, φυτεύοντας πατάτες, κρεμμύδια, σκόρδα και καρότα, μαζεύοντας μήλα και κάνοντας χυμό σταφυλιού. Έγραψα ένα μυθιστόρημα εκεί για τον εμφύλιο πόλεμο στο Κίεβο το 1919. 

Κατά τη διάρκεια αυτού του χειμώνα διατηρήσαμε τη θέρμανση σε λειτουργία, σε περίπτωση που έπρεπε να επιστρέψουμε. Το ρωσικό αέριο είναι ακριβό (200 ευρώ το μήνα), αλλά δεν με ένοιαζαν τα χρήματα. Έδειξα στη Λένα και τον Ντέιβιντ το δωμάτιό τους και έφτιαξα καφέ. Αρχίσαμε να βολευόμαστε. Πήγα τα τρόφιμα στους γείτονές μας τη Νίνα και τον Τόλικ, και μίλησα μαζί τους πριν επιστρέψω σπίτι για να γράψω. 

Τότε ένας φίλος, ένας καλά δικτυωμένος επιχειρηματίας, μου τηλεφώνησε από το Κίεβο. "Πού είσαι;" με ρώτησε ανήσυχός. Του εξήγησα. "Φύγε αμέσως!" μου είπε. "Μου είπαν οι Αμερικανοί ότι ο ρωσικός στρατός θα καταλάβει το Κίεβο τις επόμενες ενενήντα ώρες και στη συνέχεια θα συλλάβουν όλους όσοι επέκριναν τον Πούτιν. Έχουν ήδη λίστες με όλους τους φιλοουκρανούς ακτιβιστές με διευθύνσεις!" 
Δεν τον πίστεψα, αλλά ούτε και ήθελα να το ρισκάρω. Αποφασίσαμε να φύγουμε για το Λβιβ, εκεί όπου βρίσκονταν τα παιδιά μας. Η Λένα και ο Ντέιβιντ δεν ήθελαν να μείνουν στο χωριό χωρίς εμάς, οπότε όλοι μαζί ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο (πολύ αργότερα θυμηθήκαμε τη γάτα της Λένας, που την είχαμε ξεχάσει στο διαμέρισμά της στο Κίεβο). 

Μας πήρε είκοσι δύο ώρες για να φτάσουμε στο Λβιβ, ένα ταξίδι διάρκειας έξι ωρών. Δεν  είχαμε και πολλά πράγματα μαζί μας αυτή τη φορά. Η γυναίκα μου είχε δώσει το κατεψυγμένο κρέας και τα ψάρια στη Νίνα και τον Τόλικ. Η Νίνα έκλαψε και αγκάλιασε τη γυναίκα μου. Ο Τόλικ, ο οποίος είναι εβδομήντα ετών, φαινόταν χλομός και αποπροσανατολισμένος. 
Αυτή τη φορά έκλεισα τη θέρμανση καθώς έφευγα. 
Κανείς δεν θα επιστρέψει εδώ για πολύ μεγάλο διάστημα..."  





16 σχόλια:

  1. Θλίβομαι με όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν ξέρω για ποιον να πρωτοκλάψω.
    Δύσκολα τα πράγματα φιλενάδα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δύσκολα τα πράγματα, δύσκολη και η ζωή για τους περισσότερους. Η συνταγή είναι μια Βιργινία μου και κληροδοτείται από γενιά σε γενιά: υπομονή αισιοδοξία και αγώνας. Τι άλλο;

      Διαγραφή
  2. Είναι μια τραγωδία πραγματικά. Για μια ακόμα φορά, ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, μια ανθρωποκαταστροφή. Ένας ολάκερος κόσμος ξεσπιτώνεται, ξεριζώνεται, καταστρέφεται, ματώνει και πονάει. Και όλα αυτά για αυτές τα καταραμένα συμφέρονται των μεγάλων που βρίσκουν πάντα αυτά τα εθνικιστικά μίση να δηλητηριάζουν λαούς και ψυχές. Είναι κρίμα, πραγματικά κρίμα, κόσμος να βιώνει τέτοια καταστροφή. Οι περιγραφές συγκλονιστικές. Και δυστυχώς ένας πόλεμος, που ήρθε για να μείνει.
    Να παλέψουμε ενάντιά του Μαρία μου, με κάθε φωνή και μέσο.
    Καλησπέρα καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι. Τα συμφέροντα απασφαλίζουν τους πολέμους όλων των ειδών και οι λαοί σηκώνουν το βάρος των συνεπειών τους. Ατομικά, ο καθένας μας κάνει μια τρύπα στο νερό. Συλλογικοί αγώνες χρειάζονται για τέτοιες αναμετρήσεις.
      Καλημέρα Γιάννη μου.

      Διαγραφή
  3. Η σκληρή πραγματικότητα, από έναν άνθρωπο που ξέρει τη μοίρα του να καταλάμβαναν τη χώρα του οι Ρώσοι εισβολείς. Τραγικό, και για μας, που ζήσαμε στην ειρήνη, να βλέπουμε πόσο εύκολα κάποιος σημερινός Χίτλερ, μπορεί να ανατρέψει τη ζωή τόσων ανθρώπων, να καταστρέψει μια χώρα συθέμελα, να είναι ο αίτιος τόσων θανάτων. Ειρήνη και λευτεριά στην Ουκρανία!
    Την Καληνύχτα μου, Μαρία, όμορφη ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τραγικό και για μας να βλέπουμε ξανά και ξανά πόσο εύκολα αλλάζει, από τη μια στιγμή στην άλλη, η τύχη των ανθρώπων. Το οδοιπορικό της διαφυγής του Αντρέι Κούρκοφ, γραμμένο δημοσιογραφικά, περιγράφει γεγονότα χωρίς να μιλάει καθόλου για συναισθήματα. Κι όμως είναι άκρως συναισθηματικό!
      Καλημέρα Βασίλη μου και σ' ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  4. Δεν μπορεί αυτή η περιγραφή, να μην σου αφήσει έναν κόμπο!
    Δυστυχώς πόσες ιστορίες ανθρώπων δεν θα μάθουμε ποτέ!
    Αυτός είναι ο πόλεμος. Είναι ανθρώπινες ζωές που χάνονται, οικογένειες που βυθίζονται στον πόνο, ψυχές που στιγματίζονται, το περιβάλλον που υποφέρει και η Ιστορία, που συνεχίζει να καταγράφει την αδυναμία του ανθρώπου, να καταλάβει τι είναι σημαντικό τι όχι και έτσι συνεχίζει τους πολέμους...
    Τι να πούμε Μαρία μου; Υπάρχουν λόγια για όσα δύσκολα αντικρίζουμε...
    Στέλνω γλυκό φιλί και ελπίζω σε καλύτερες μέρες για όλο τον κόσμο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρακολουθούμε από μακριά τα γεγονότα και η απόσταση μας ξεγελάει δημιουργώντας μας μια αίσθηση ασφάλειας. Για τον λαό αυτό όμως είναι ένας εφιάλτης. Πολλά θα βγουν στην πορεία όπως συμβαίνει πάντα σε εμπόλεμες περιόδους.
      Πολύτιμη η ευχή σου κορίτσι μου. Μακάρι όλα αυτά τα δεινά να τελειώσουν γρήγορα.
      Καλημέρα και ένα γλυκό φιλί κι από μένα Μαρίνα μου.

      Διαγραφή
  5. Με όλη μου την καρδιά, συμπάσχω- συμπονώ για την ψυχική και σωματική δοκιμασία που περνά ένα ακόμη μέρος της ανθρωπότητας και κρατώ την τελευταία φράση που κρύβει πολύ αλήθεια: "Κανείς δεν θα επιστρέψει εδώ για πολύ μεγάλο διάστημα" που σημαίνει επίσης πως η ζωή συνεχίζεται και αν αφήσουμε πίσω μας, με σοφία ότι μας συμβαίνει, έχουμε μέσα μας πολύ δύναμη για να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας...
    ΑΦιλάκια κατανόησης και αγάπης Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι κι αλλιώς, όταν δεν μπορεί κανείς ν' αλλάξει άμεσα τα γεγονότα, κοιτάζει τουλάχιστον να επιβιώσει και η συνέχεια, όπως και να έχει, είναι μονόδρομος για τους επιζήσαντες. Μακάρι να να τελειώσει γρήγορα ο πόλεμος και να ξαναστήσουν σύντομα τη ζωή που έχασαν.
      Καλημέρα και πολλά φιλιά κι από μένα Στεφανία μου.

      Διαγραφή
  6. Φοβάμαι πως άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Σε ποιο μέλλον θα υπάρξει ειρήνη μέσα από ένα ισοπεδωμένο παρόν χωρίς αξίες, που μόνο μίσος αφήνει πίσω του. Έτσι που εξαθλιώνονται οι λαοί ποιος νοιάζεται για την ανθρώπινη ζωή. Η απληστία της εξουσίας, η πανάρχαια αντιδικία των ισχυρών, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις, πληγές της ιστορίας που αφήνουν τα τραύματα να κακοφορμίζουν. Η «πολιτισμένη» Ευρώπη, τα μεγαλεπήβολα σχέδια των άσπονδων φίλων, τα αριστοτεχνικά σενάρια μιας αισχρής χειραγώγησης των λαών, είναι το τίμημα που θα πληρώσουν οι πολίτες για άλλη μια φορά για «ξένες αμαρτίες» «Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί…..» κρύβονται πίσω απ’το δικό τους δάκτυλο, ψάχνουν ενόχους, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και επωάζουν το αυγό του φιδιού. Αλλοίμονο στον κόσμο που πήρε το δρόμο μιας ακούσιας εξορίας. Κρίμα! Πραγματικά κρίμα!
    Καλησπέρα Μαρία μου, να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εις τους αιώνες των αιώνων...Αννίκα μου συμβαίνει αυτό που γράφεις και δεν θα πάψει να συμβαίνει γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη μοίρα. Να βαδίζει ο άνθρωπος δίπλα δίπλα με το καλό και το κακό. Αλίμονο στον λαό που θα του πέσει ο κλήρος να ζήσει αυτή την τραγωδία!
      Ναι, είναι μεγάλο κρίμα!
      Καλημέρα Αννίκα μου κι εσύ να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  7. Συγκλονιστικό το προσωπικό οδοιπορικό του Ουκρανού συγγραφέα Μαρία μου που σίγουρα είναι παρόμοιο με των χιλιάδων αθώων ανθρώπων που άφησαν τα σπίτια τους και έβαλαν τις ζωές σε μια βαλίτσα και έφυγαν να γλυτώσουν από την λαίλαπα του παράλογου πολέμου και την απληστία των κατακτήσεων.(μήπως μαζί τους θα τα πάρουν;)
    Εν έτη 2022 απαράδεκτο είναι αυτό που γίνεται, όποιος και να είναι ο λόγος, την πληρώνει ο λαός που γι αυτούς δεν είναι παρά, οι παράπλευρες απώλειες το να χάνουν την ζωή τους ο άμαχος πληθυσμός!
    Ενα μεγάλο κρίμα που... "Κανείς δεν θα επιστρέψει εδώ για πολύ μεγάλο διάστημα..."
    Ας ευχηθούμε, γιατί μόνο αυτο μπορούμε να κάνουμε, να τελειώσει όσο το δυνατόν συντομότερα αυτός ο πόλεμος και να πρυτανεύσει η λογική της ειρήνης Μαρία μου. Καλό σου ξημέρωμα να είσαι καλά !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα τα πάρουν βέβαια μαζί τους. Αλλά βλέπεις Σμαραγδάκι μου, δεν έχει νόημα η ζωή τους αν δεν κυριαρχήσουν με κάθε τρόπο πάνω στους συνανθρώπους. Απλοϊκή ακούγεται αυτή η σκέψη αλλά βρίσκεται δυστυχώς πίσω από κάθε πολιτικό-οικονομικό επιχείρημά τους. Αλίμονο σε κείνους που μέλλεται να ζήσουν πόλεμο και ξεριζωμό στη ζωή τους.
      Καλό ξημέρωμα, όσο καλύτερο μπορεί να είναι για όλους.
      Γλυκό φιλί!!

      Διαγραφή
  8. Καλησπέρα Μαρία. Να έχεις μια όμορφη ημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Να είσαι καλά Κώστα μου.
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή