Απαγορεύεται η χαρά...

 

Kύθνος - Λουτρά

Πάλι απ' την αρχή!

Πρώτη μέρα...δεύτερη μέρα...τρίτη μέρα...Σαν τους χτύπους της καρδιάς, σαν τις σταγόνες της βροχής στην υδρορροή.

Κοιτάζω απ' το παράθυρό μου και βλέπω μισό τον ουρανό. Μισή τη ζωή.

Θα έρθουν ξανά, άραγε, οι φωτεινές μέρες;

Σαν σαδιστικό παιχνίδι μου φαντάζει ο Κόσμος. Μου ανοίγει μια χαραμάδα να κοιτάξω έξω και όταν τα μάτια μου συνηθίζουν στο φως, την κλείνει ερμητικά με μπετόν.

Κάποτε ονειρευόμουν κήπους. Τώρα, αναγκαστικά, βολεύομαι με λίγα λουλούδια στο βάζο.

Κοιτάζω το μοχθηρό καρτούν που μου συλλαβίζει, με την ηδονή αποτυπωμένη στα μάτια του: 

"Απαγορεύεται η χαρά !Απαγορεύονται τα γλέντια! Όλοι μέσα!"

Και μέσα στην ψυχή μου σιγοβράζει ένας θυμός, ίδιος ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Η επόμενη κίνηση, το βλέπω, θα είναι να χορεύει η λαοθάλασσα στους δρόμους με διονυσιακή έκσταση. Να ξορκίσει την απειλή και τον φόβο.

~~~~~~~~~~~~~

Ο Ταρίκ με κοιτάζει από απέναντι. Κάθεται στην ταράτσα του σπιτιού του, κάτω απ' τον χλωμό ήλιο και διαβάζει ένα βιβλίο. Ξέρω τι διαβάζει. Την Αγία Γραφή. Ψάχνει μέσα στην Αγία Γραφή να βρει τα εδάφια που μιλούν για τους δούλους.  Προχθές που βρεθήκαμε στο σούπερ μάρκετ, όσο έκοβε το μοσχαράκι σε μερίδες, μου μίλησε γι' αυτά τα εδάφια. 

" Θα τα βρω και θα σας τα δώσω να τα έχετε κι εσείς". 

Έτσι είναι ο Ταρίκ. Του αρέσει να μαθαίνει, να ερευνά και να μοιράζεται τα συμπεράσματά του και τις γνώσεις του με τους άλλους.

"Εκείνοι οι απαίσιοι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν εδάφια απ' την Αγία Γραφή για να πείθουν τους μαύρους σκλάβους τους να υπακούουν πρόθυμα. Τους έλεγαν πως ο αφέντης τους είναι όπως ο Θεός και έτσι πρέπει να του φέρονται. Πράγματι, υπάρχουν τέτοια εδάφια. Θα τα βρω και θα σας τα δώσω να τα έχετε κι εσείς."

Μου έρχεται συχνά στο νου εκείνη η μέρα, που πήγα πάλι για ψώνια στο σούπερ μάρκετ που δουλεύει, και μου είπε μες τη χαρά: "Η μεγάλη μου κόρη (15 χρονών) πήρε το λόουερ! ". Είχε μεγάλη αγωνία για το αν θα έπαιρνε η κόρη του το λόουερ. Την προγύμναζε ο ίδιος. Χρήματα για φροντιστήρια δεν υπήρχαν, έτσι κι αλλιώς. Η επιτυχία της κόρης του ήταν και δική του επιτυχία. Ήταν η ευκαιρία του να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό του και στις γνώσεις του. 

Σήμερα το πρωί δεν τον βρήκα και πολύ στα καλά του. "Τί τρέχει; Γιατί είσαι μελαγχολικός;" τον ρώτησα.

"Μίλησα χθες στο σκάιπ με τους γονείς μου. Ήταν και η αδελφή μου εκεί. Μου ζήτησαν να πάρω την οικογένεια και να γυρίσω στο Πακιστάν. Θέλουν να τους γηροκομήσω. Είναι πολύ μεγάλοι πια. Ο πατέρας μου έκλεισε τα 95 και η μητέρα μου τα 90".  

"Μα λείπεις πάνω από τριάντα χρόνια. Έχεις εδώ τη δική σου οικογένεια, τη δουλειά σου. Αν φύγεις, θα  τη χάσεις. Και τα παιδιά, το σχολείο τους; Θα πάνε όλα πίσω. Ό,τι έχτισες εδώ, τόσα χρόνια, θα γκρεμιστεί. Δεν υπάρχει άλλη λύση; Η αδελφή σου που μένει;" 

"Στο διπλανό χωριό. Παντρεμένη κι αυτή, με παιδιά."

"Δεν είναι λύση να φύγεις. Δεν γίνονται αυτά. Κάτι άλλο πρέπει να σκεφτείτε."

"Τα παιδιά δεν θέλουν με τίποτα να πάμε. Έχουν το σχολείο τους εδώ, τους συμμαθητές/τριες. Εκεί ούτε τη γλώσσα ξέρουν. Δεν θα μπορέσουν να σταθούν ούτε λεπτό. Μεγάλη καταπίεση, οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Το ξέρω πως δεν γίνεται να πάρω τέτοια απόφαση για όλους μας αλλά νιώθω τύψεις και ενοχές για τους γονείς."

Μεγάλο το δίλημμα του Ταρίκ. Δύσκολα τα βράδυα του από εδώ και πέρα. Πρέπει να πάρει μιαν απόφαση που θα καθορίσει την τύχη των παιδιών του. Αν ήταν μόνος, δεν θα το σκεπτόταν λεπτό. Αλλά τώρα, τα πράγματα είναι δύσκολα. Ζουν τέσσερα άτομα με 700 ευρώ. Πληρώνουν ενοίκιο, τα παιδιά δεν πάνε φροντιστήριο για ξένες γλώσσες. Δεν πρόκειται να πάνε ,ούτε για να δώσουν στο πανεπιστήμιο. Ίσα-ίσα τα βγάζουν πέρα με έναν μισθό. Βασίζονται μόνο στο δικό τους διάβασμα και στην δική του βοήθεια.

Ο ίδιος βοήθεια δεν δέχεται ποτέ. Ούτε καφέ να τον κεράσεις αν δεν είναι σίγουρος πως μπορεί να σε κεράσει κι εκείνος.

Όμως, κάτι μου λέει πως θα τα καταφέρουν.  Οι δυσκολίες είναι, που δυναμώνουν την ψυχή του ανθρώπου και τον κάνουν θεριό. 

Την περασμένη εβδομάδα ήμουν αδιάθετη. Ρώτησε τον σύζυγό μου αν είμαι καλά γιατί έχει μέρες να με δει ν' απλώνω ρούχα στην ταράτσα. Αχ βρε Ταρίκ. Πόσο "ανθρώπινος" άνθρωπος είσαι! 

Να άλλη μια επιθυμία που έχω στη λίστα με τις επιθυμίες μου. Όταν μου επιτρέψουν ξανά τη χαρά, να πάρω τον Ταρίκ και να περπατήσουμε σ' έναν μακρύ εξοχικό δρόμο. Να συζητάμε σε όλη τη διαδρομή. Εκείνου του αρέσει πολύ να μιλάει και να μοιράζεται τις γνώσεις και τις ιδέες του. Εμένα πάλι μου αρέσει πολύ να ακούω. 

Είμαι σίγουρη πως θα διανύσουμε αυτόν τον δρόμο μέσα στα σύννεφα...

Μια παλαιότερη ανάρτηση για τον Ταρίκ Εδώ

Manchester Orchestra - The Silence