"Τυφλό" ραντεβού με έξι συγχρόνως :) :)

Χρόνια είχα να νιώσω τόσο όμορφα!

Όχι πως δεν είχα τις ευκαιρίες και πριν αλλά εδώ μιλάω για εκείνη την αίσθηση - πυροτέχνημα που σε γεμίζει εκρηκτική χαρά, έκπληξη και χρώματα. Που μένεις μ’ ένα «Αααα!» να κοιτάζεις τον ουρανό και να παρακαλάς από μέσα σου να μην σβήσουν ποτέ. Όμως εκείνα τα άτιμα σβήνουν πάντα και χάνονται, αφήνοντας πίσω τους μόνο κάτι μικρές λαμπερές σταγόνες που συνεχίζουν να στάζουν σαν φωτεινά δάκρυα πάνω στο μαύρο βελούδο του ουρανού έως ότου χαθούν κι αυτές.

Για κάτι τέτοιο μιλάω τέλος πάντων!

Αγίων Ασωμάτων, Αποστόλου Παύλου, πλανόδιοι καλλιτέχνες δεξιά και αριστερά στον πεζόδρομο, ζέστη, απόγευμα Ιουλίου γύρω στις οκτώ.

Το ραντεβού ήταν στο Αθηναίων Πολιτεία, στο Θησείο. Είχα αργήσει  και ένιωθα ήδη πολύ άσχημα γι’ αυτό. Δεν ήξερα ακριβώς ποιόν θα συναντήσω εκτός από τη Μάνια Καληνύχτα  την πιο γλυκιά και σπιρτόζα φωνή του ραδιοφώνου, που ήταν σιγουράκι αφού για το χατίρι της είχε κανονιστεί αυτή η συνάντηση.

Διασχίζοντας βιαστικά το μικρό πανηγύρι του δρόμου άρχισα σιγά-σιγά να προετοιμάζομαι ψυχικά για την συνάντηση με τους υπόλοιπους φίλους bloggers. 
Η ένταση άρχισε να υποχωρεί  και τη θέση της έπαιρνε μια ελαφρότητα. Βοήθησαν πολύ σ’ αυτό εκείνοι  οι πολύχρωμοι τύποι που χαζολογούσαν μπροστά και πίσω απ’ τις πραμάτειες τους άλλοι καθισμένοι νωχελικά πίνοντας καφέδες και καπνίζοντας και άλλοι περιδιαβαίνοντας μπρος απ’ τα πολύχρωμα τραπεζάκια τους. Ήμουν ξαφνικά σε έναν άλλο κόσμο, ξεχασμένο, από τον καιρό της νεότητας σχεδόν. Όση ώρα προχωρούσα, συνειδητοποιούσα πως είχα από καιρό χάσει την επαφή μου μ' εκείνο το πρωτογενές αίσθημα της γνήσιας χαράς που σου μεταγγίζει η ελαφρότητα.

Έφτασα κοντά στην παρέα που με περίμενε υπομονετικά,  κάμποσα κιλά ελαφρότερη (ψυχικά :) ). Η ψυχή μου ήταν έτοιμη να ζήσει κάθε είδους «τρέλα», γιατί το ένιωθα μέσα μου πως πήγαινα κατευθείαν πάνω σε ένα  déjà vu.

Tραπεζάκι έξω με καρέκλες γύρω-γύρω πρόσωπα άγνωστα αλλά χαμογελαστά. 
Μια divina στο θρόνο της. Σηκώθηκε να με υποδεχτεί και όταν αγκαλιαστήκαμε ένιωσα την αύρα της. Ήταν ένα πανέξυπνο παιδί, ένα αυθόρμητο, παιχνιδιάρικο παιδί με πολλά κρυμμένα μυστικά στις μπλε λίμνες των ματιών της. Το κράτησα αυτό να το ψάξω αργότερα. 

  

Απέναντί μου ο Γιάννης, cinefil  και  Ηδύποτον  ψηλότερος απ’ όσο τον περίμενα, υπερβολικά σοβαρός αλλά όταν τον τσίγκλησα λιγάκι, έλαμψε ολόκληρος και μεταμορφώθηκε σε μια μεγάλη αγκαλιά. Τον κοιτούσα και συγχρόνως τον φανταζόμουν να πληκτρολογεί τις βαθυστόχαστες αναλύσεις του για τις ταινίες που του άρεσαν, τα αστυνομικά του διηγήματά με το ανατρεπτικό τέλος τους.

Αριστερά του το νεαρό ζευγαράκι: η Κατερίνα Mονοπάτια  και ο Νίκος της  Χρεωκοπημένοι Καιροί . Γλυκά παιδιά, πρόσχαρα, πολύ ευγενικά και λίγο απορημένα, μου φάνηκαν, με την δική μας ιλαρότητα.

Η Κατερίνα με αγκάλιασε και μου συστήθηκε : «Είμαι η Φακίδα!»  Η Φακιδούλα με τις όμορφες φιλοσοφημένες αναρτήσεις της που μας έβαζαν σε σκέψεις βαθιές και αναζητήσεις. Ο Νίκος, το ταίρι της, με τις κινηματογραφικές του ανησυχίες, τις εμπεριστατωμένες  αναλύσεις του. 

Πιο κει ο Διονύσης, (Ο κ. Λι συναντάει τους φίλους του) όπως ακριβώς τον είχα φανταστεί μέσα από τα εξαιρετικά κείμενά του που μας λείπουν τόσο. Ο Διονύσης με τον αέρα του διανοούμενου, και με μια εδραιωμένη μελαγχολία στο βλέμμα που όμως όταν άρχιζε να μιλάει εξαφανιζόταν και τη θέση της έπαιρνε μια λάμψη, ένα φως πιο λαμπερό κι από την αστραφτερή σελήνη που ανηφόριζε τραμπαλίζοντας ολόλαμπρη στον βελούδινο, καλοκαιρινό ουρανό.

Δίπλα του η σπιρτόζα, ετοιμόλογη Σμαράγδα Smaragdoula  με την ευθυτενή κορμοστασιά, και το σπινθηροβόλο βλέμμα που γλύκανε τόσο όταν άρχισε να μιλάει για τους αγαπημένους της.

«Εμείς οι δυο είχαμε "νταραβέρι";» τη ρώτησα αστειευόμενη.

«Όχι, ποτέ» μου απάντησε

«Ε, θα αρχίσουμε τώρα» Γελάσαμε.

Γελούσαμε όλο το βράδυ, μιλούσαμε…

Μια απρόσμενη οικειότητα σα να γνωριζόμαστε χρόνια, σα να ξέραμε ο ένας τον άλλον από παλιά.

Απέναντι η φωταγωγημένη Ακρόπολη, ο Κεραμικός πιο πέρα, η αρχαία αγορά...

Το φεγγάρι φλέρταρε γλυκά με τη θερινή νύχτα και την ασφάλεια που ένιωθα ανεξήγητα μέσα μου.

Τους κοιτούσα και σκεφτόμουν πως - με κάποιο τρόπο - τους έψαχνα καιρό. Ένιωθα έντονα πως είχα πολλά να πω και να μάθω μαζί τους.

Οραματίστηκα μια παρέα ονειροπόλων που ο καθένας συμβάλλει με το δικό του τρόπο:  με λέξεις, εικόνες ή τραγούδια σ’ αυτό που όλοι μας επιθυμούμε να έχουμε: τη φιλία.

Υ.Γ Συγγνώμη για το «σπάσιμο» με τις φωτογραφίες. 

Eυχαριστώ πολύ για την κατανόηση.  (Ακόμα κι αυτό εύκολο μου το έκαναν. Τι να πω περισσότερο;)

Ελπίζω σε μια νέα συνάντηση, φθινοπωρινή ή και χειμωνιάτικη και αυτή τη φορά μέσα στην αίθουσα ενός κινηματογράφου.

Θα λείπει η divina αλλά θα είναι σα να μην λείπει αφού φεύγοντας για τη Μορεάλη της,  μας άφησε το γαλάζιο των ματιών της  και το χαρούμενο γέλιο της.

Summer Wine - Nancy Sinatra ft. Lee Hazlewood (Lyrics)