Άνεμε σε αναπνέω...

Ο φωτογράφος Μάθιου Ρίβριν τράβηξε τις εκπληκτικές αυτές φωτογραφίες αφού πέρασε περίπου πέντε ώρες πτήσης στην περιοχή. Πρόκειται για έναν φάρο στα ανοικτά των ακτών της Γαλλίας ο οποίος «σφυροκοπείται» από κύματα ύψους 15 μέτρων.  Ο φάρος βρίσκεται στο νησάκι Ουεσάν και έχει ύψος 47 μέτρα. https://500px.com/mathieu_rivrin 

Στην αρχή δεν υπήρχαν άνεμοι.

Υπήρχε μόνον η αίσθηση του αέρα πάνω στους ανθρώπους που άλλοτε τους δρόσιζε, άλλοτε τους παράσερνε με τη βιαιότητά του άλλοτε τους απειλούσε και τους κατάστρεφε.

Όλοι οι μύθοι συνέκλιναν στο εξής: Η μάνα γη γεννούσε τους ανέμους, από τα σπλάγχνα της έβγαιναν, από τρύπες πάνω στο έδαφος ξεπηδούσαν και διέτρεχαν τη φύση.

Μετά, τον 17^ο αι. ανακαλύφθηκε το βαρόμετρο και τότε όλα άλλαξαν. Οι άνθρωποι άρχισαν να παρατηρούν, να μελετούν, να συγκρίνουν και να ταξινομούν το φαινόμενο του ανέμου.

Έτσι, ήρθαν τα ονόματα.

(Α) – Ανατολικό ς= Λεβάντες

(Δ) – Δυτικός = Πουνέντες και Ζέφυρος

(Β) – Βόρειος = Τραμουντάνα, Βαρδάρης

(Ν) – Νότιος = Όστρια

(ΒΑ) – Βορειοανατολικός = Μελτέμι

(ΝΑ) – Νοτιοανατολικός = Σιρόκος, Εύρος και Σοροκάδα

(ΝΔ) – Νοτιοδυτικός = Λίβας και Γαρμπής

(ΒΔ) – Βορειοδυτικός = Μαΐστρος και Σκίρων

Τον πρώτο αιώνα που ο Ανδρόνικος κατασκεύασε στην Αθήνα το περίφημο μνημείο των Ανέμων, που σώζεται ακόμα και σήμερα με την ονομασία «Αέρηδες», η θέση τους είχε προσδιοριστεί με ακρίβεια πυξίδας.

Και το ενδιαφέρον του μνημείου βρίσκεται στο γεγονός ότι όλες οι σχετικές παραστάσεις ακολουθούν φορά αντίθετη με εκείνη των δεικτών του ρολογιού, όπως ακριβώς και οι κυκλώνες που διασχίζουν τη Μεσόγειο.

Όμως, πέρα απ’ όλα αυτά, υπάρχει μια ποίηση, μια αρμονία, μια γλυκιά θωπεία στον ήχο αυτών των ονομάτων. Λες και οι άνθρωποι θέλησαν να καλοπιάσουν τον άνεμο και να τον κάνουν δικό τους.

Η Τραμουντάνα είναι ο ατίθασος βόρειος άνεμος που του αρέσει περισσότερο να παίζει παρά να καταστρέφει.

Ο Βαρδάρης δεν παίζει. Πρέπει να τον παίρνεις στα σοβαρά. Φυσάει με λύσσα και παρασέρνει άνθρωπο στο πέρασμά του.

Ο Γρέγος είναι δυνατός και στιβαρός. Κουβαλάει στην αγκαλιά του την Άνοιξη.

Ο Λεβάντες και ο Πουνέντες είναι δανδήδες. Ακκίζονται, θωπεύουν, λικνίζονται πάνω από τη Μεσόγειο και τα σπαρτά. Φέρνουν την ελαφρότητα της Ανατολής και την θαλπωρή του ανοιξιάτικου ήλιου.

Ο Ζέφυρος φυσάει μόνο για να δροσίσει. Είναι ο άνεμος των πεδιάδων. Δίνει κυματισμό στα σπαρτά, φουσκώνει τις απλωμένες μπουγάδες και κινεί τον ανεμοδείκτη της στέγης.

Ο Λίβας καίει, τσουρουφλίζει. Είναι θυμωμένος και καυτός. Φέρνει τις νεράιδες του καλοκαιριού στα κατώφλια των χωριατόσπιτων. Ερημώνει τον τόπο. Κανείς δεν ξεμυτίζει και εκείνος ανενόχλητος δοκιμάζει τις αντοχές της φύσης.

Το Μελτέμι ακολουθεί τη θερμότητα της ατμόσφαιρας. Δυναμώνει όσο ανεβαίνει η ζέστη και πέφτει με τη δύση του ήλιου. Αλήθεια, πόσα πράγματα θα μπορούσαν να συμβούν σ’ ένα νησί το κατακαλόκαιρο ακολουθώντας το Μελτέμι!

Η Όστρια είναι ο Νοτιάς, και ο Νοτιάς φέρνει πάντα βροχή, υγρασία και πόνους στα κόκαλα. Είναι παιχνιδιάρα και γλυκιά. Δεν ζορίζει τα πράγματα, απλώς θυμίζει με έμμεσο τρόπο πως το Φθινόπωρο φθάνει.

Ο Γαρμπής φέρνει το «μικρό καλοκαιράκι» του φθινοπώρου, τα χρυσάνθεμα και τα κυκλάμινα. Είναι ο άνεμος του Οκτώβρη. Τα ώριμα μήλα και οι περίπατοι στην εξοχή, τα υπέροχα γλυκά απομεσήμερα και η μελαγχολία του επερχόμενου χειμώνα είναι δικά του κατορθώματα.

Η Σοροκάδα ή Σορόκος έχει δύναμη και καταστροφικό θυμό. Δεν συγχωρεί αποκοτιές και παράταιρους ενθουσιασμούς. Είναι απρόβλεπτη και καταστροφική. Τα πλοία καλά θα κάνουν να δένουν στους κάβους και οι άνθρωποι να αγναντεύουν τη θάλασσα από το  παράθυρο.

Μα τελικά, όπως και να λέγεται ο άνεμος, απ’ όπου κι αν φυσάει, δεν θα πάψει ποτέ να είναι κίνηση και ελευθερία.

Ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ.