Αναρτήσεις

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2024

ΕΡΩΣ (Μια ιδέα, μια έμπνευση)

 







Φωτογραφία: Σπύρος Χ. Φερσιζίδης




Η ιδέα πάνω στην οποία κληθήκαμε να αναπτύξουμε την ιστορία μας είναι: 

"Μια γυναίκα ζητάει από έναν συγγραφέα να γράψει μια ιστορία για την ζωή της, και μετά εξαφανίζεται..."


ΕΡΩΣ


Εκείνο το βράδυ κάποιοι περαστικοί είδαν την κοπέλα να τρέχει προς την αποβάθρα του κεντρικού λιμανιού του Πειραιά, αλλά όπως εξελίχθηκαν τελικά τα πράγματα έκαναν λάθος αφού η γυναίκα την τελευταία στιγμή άφησε τη μεγάλη λεωφόρο, έστριψε δεξιά και χάθηκε μέσα στους σκοτεινούς και βρώμικους παράδρομους της λαχαναγοράς που μύριζαν έντονα ψαρίλα.

Ξημέρωνε παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1967. Μια ομάδα μισομεθυσμένων νεαρών ανηφόριζε προς την πλατεία Δημαρχείου χαχανίζοντας. Κάποιος τους είχε δει να έρχονται από την Ακτή Μιαούλη τραγουδώντας. Η εμφάνισή τους δεν άφηνε καμιά αμφιβολία από πού γύριζαν. Πουκάμισα μισοβγαλμένα, δυο από δαύτους ξυπόλυτοι και όλοι τους αξιολύπητοι μα ευτυχισμένοι.

Ένας απ’ αυτούς πρόλαβε και την άρπαξε απ’ το χέρι καθώς περνούσε δίπλα του, και πριν εκείνη προλάβει να αντιδράσει, της χούφτωσε το στήθος και την φίλησε με ψεύτικο πάθος στο στόμα. Η γυναίκα τον έσπρωξε με δύναμη και απομακρύνθηκε τρέχοντας. Ο τρελός χτύπος των τακουνιών της πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου αντηχούσε τετράγωνα μακριά. Μετά έστριψε στους παράδρομους της λαχαναγοράς και χάθηκε. Στάθηκε άραγε αυτό το περιστατικό η αφορμή για να αλλάξει την πορεία της κι αντί για την φωταγωγημένη λεωφόρο να προτιμήσει τα κακοφωτισμένα στενά;

Σ' ευχαριστώ Γιάννη για την ιδέα σου
και την υλοποίησή της.
 
                                                         Μια ιδέα μια έμπνευση

Αυτή η απορία βασάνιζε τον Αχιλλέα Εξαρχόπουλο από την πρώτη στιγμή που διάβασε την είδηση του θανάτου της. Γιατί η ιστορία ξεκίνησε τυπικά το επόμενο βράδυ, στην πύλη Ε2, όπου μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων περίμενε ν’ αλλάξει το χρόνο με την είσοδο του πρώτου πλοίου στο λιμάνι. Και πράγματι, το πλοίο φωταγωγημένο έκανε την είσοδό του θριαμβευτικά, τη στιγμή που το μεγάλο ρολόι του σιλό σήμανε δώδεκα ακριβώς.

Οι καμπάνες του Αγίου Διονυσίου άρχισαν να χτυπούν χαρούμενα, οι σειρήνες των αγκυροβολημένων πλοίων σκόρπισαν δέος μες στη νύχτα και ο ουρανός γέμισε φωτοβολίδες και πυροτεχνήματα. Ωστόσο, μια κραυγή κατάφερε να καλύψει τον χαμό που γινόταν και να κάνει την παρέα των παρευρισκομένων να γυρίσει και να κοιτάξει προς το μέρος απ' όπου ακούστηκε. Μια έντρομη γυναίκα έδειχνε με το τεντωμένο χέρι της πίσω από ένα παρκαρισμένο τριαξονικό φορτηγό φορτωμένο κοντέϊνερς. Ένας πλησίασε διστακτικά στο σημείο. Τον ακολούθησαν δειλά κι άλλοι. Όλοι τους είδαν το γυμνό σώμα που κειτόταν ανάμεσα σε βρώμικα χαρτόκουτα και παλιά καραβόσκοινα. Ήταν πρόχειρα σκεπασμένο με μια κουβέρτα λεκιασμένη από αίμα.

Ο Εξαρχόπουλος κοίταξε με μεγάλη προσοχή τη φωτογραφία της νεκρής γυναίκας, στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας. Δίσταζε να καταλήξει σε συμπεράσματα. Ήταν ή δεν ήταν η Όλγα; Πρόφερε δυνατά το όνομά της λες και ξαφνικά συνειδητοποιούσε πως ήταν ένα οικείο γι’ αυτόν πρόσωπο. Οικείο πρόσωπο η Όλγα; Η σκέψη αυτή τον αναστάτωσε. Άφησε την εφημερίδα που διάβαζε κι άρχισε να ψάχνει νευρικά ανάμεσα στα χαρτιά που ήταν απλωμένα μπροστά του. Βρήκε επιτέλους αυτό που έψαχνε.

«Θα μου επιτρέψεις να σε φωτογραφήσω;» την είχε ρωτήσει ένα βράδυ.

«Ό,τι θέλει ο πελάτης…», του είχε απαντήσει εκείνη κυνικά και μετά άρχισε να παίρνει προκλητικές πόζες μπροστά του. Τράβηξε μόνο μια. Ντράπηκε. Ντύθηκε κι έφυγε σαν κυνηγημένος.

Δεν ήταν συχνός θαμώνας τέτοιων σπιτιών. Που και που όμως επέτρεπε στον εαυτό του μια τέτοια «ατασθαλία». Ήταν ο τρόπος να κρατάει το νου του προσγειωμένο και να θυμίζει στον εαυτό του την φυσική του υπόσταση. Η συγγραφή, τον απασχολούσε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας και τον απορροφούσε τόσο, που δεν του άφηνε περιθώρια να ζει όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι.

Σιγά σιγά το συνήθισε να πηγαίνει στα σπίτια της Σκουζέ. Μόνο για να βρεθεί με την Όλγα. Αν δεν ήταν διαθέσιμη, έφευγε. Έγινε με το χρόνο κομμάτι της ζωής του, μέρος της σκέψης του μέχρι που μια νύχτα, ενώ τον παρατηρούσε ξαπλωμένη να ντύνεται για να φύγει, του ζήτησε ξαφνικά να γράψει για τη ζωή της. Σταμάτησε και την κοίταξε απορημένος.

«Πώς το σκέφτηκες αυτό;»

«Γιατί όχι;» του απάντησε «Γράφεις για τόσους και για τόσα. Ο κόσμος σε διαβάζει. Γράψε και για μένα. Έχω υλικό για να γράφεις χρόνια. Εσύ θα πλουτίσεις, κι εγώ θα μείνω αθάνατη». Γέλασαν, κοιτάχτηκαν σιωπηλοί και μετά ο Αχιλλέας, αφού υποσχέθηκε πως θα το σκεφτεί, έφυγε.

Οι συναντήσεις τους έμειναν μυστικές. Εκείνος φοβόταν τον διασυρμό του κι εκείνη τον Νώντα. Τον επισκεπτόταν μια φορά την εβδομάδα στο σπίτι του, μεσημεριανή ώρα για να μην κινήσει υποψίες. Έμεναν μαζί μέχρι τις πρώτες απογευματινές ώρες. Συζητούσαν για την πατρίδα της, τους γονείς της, το παιδί που έχασε στα δεκατέσσερά της, τον αγαπητικό της τον Νώντα, τις ιδιοτροπίες των πελατών. Τα διηγιόταν όλα αυτά με μια φυσικότητα που τον εξέπληττε. Μετά, έκαναν έρωτα. Χωρίς αμοιβή. Ήταν ένας έρωτας πληγωμένος, απ’ όλες τις απόψεις. Γιατί ήταν κρυφός, μιασμένος, απαγορευμένος; Την ερωτεύτηκε. Στην αρχή ούτε να του περάσει απ’ το νου. Στη συνέχεια το αποδέχτηκε, σαν καταδίκη. Μια κηλίδα στην άψογη, αλέκιαστη ζωή του. Της ζήτησε να σταματήσει απ’ τα σπίτια. Εκείνη φυσικά αρνήθηκε.

«Και πώς θα βγάζω το ψωμί μου;»

Δεν είχε απάντηση σ’ αυτό ο Αχιλλέας.

Είχε περάσει μια εβδομάδα απ’ το βράδυ που βρέθηκε το πτώμα της Όλγας, κι ένα απόγευμα αργά, ακούστηκε το παρατεταμένο χτύπημα του κουδουνιού στην πόρτα του. Άνοιξε φανερά ενοχλημένος. Ήταν δυο αστυνομικοί και ζήτησαν να του μιλήσουν.

«Για ποιο θέμα;»

«Για τον θάνατο της ιερόδουλης, της Όλγας. Θα ξέρετε από τις εφημερίδες…».  

Έμειναν μισή ώρα.  Ήξεραν για τις δικές του επισκέψεις στο “σπίτι”. Δεν ήξεραν όμως για τις δικές της. Τον ρώτησαν να τους πει τον λόγο που ξαφνικά σταμάτησε να πηγαίνει. Τότε άρπαξε την ευκαιρία να γυρίσει την κατάσταση υπέρ του.  

«Δεν ήμουν πελάτης. Απλά ήθελα πληροφορίες για το επάγγελμά της. Έτυχε να είναι εκείνη. Έγραφα τότε για μια πόρνη». Έφυγαν φανερά προβληματισμένοι. Νόμισε πως ξεμπέρδεψε. Αλλά όχι. Λίγες μέρες μετά επέστρεψαν με ένταλμα για  «κατ’ οίκον έρευνα». Έκαναν το γραφείο του φύλλο και φτερό. Δεν βρήκαν τίποτα. Είχε φροντίσει να εξαφανίσει κάθε στοιχείο που θα μαρτυρούσε το πέρασμα της Όλγας από κει μέσα.

Η υπόθεση απασχόλησε για αρκετό καιρό την αστυνομία και τον τύπο, κι ο κόσμος βρήκε ένα θέμα να ασχολείται. Η αστυνομική έρευνα έκανε τον κύκλο της χωρίς να καταλήξει κάπου. Ο αγαπητικός της Όλγας, ο Νώντας, είχε άλλοθι όπως και όλοι οι πελάτες της. Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο και οι εφημερίδες έδωσαν και επίσημα το τέλος στην υπόθεση με πηχυαίους τίτλους: «Ο πρώτος φόνος της χρονιάς θα μείνει τελικά ανεξιχνίαστος».

 Στη συνέχεια η φασαρία κόπασε και ξεχάστηκε η Όλγα.

 Όχι όμως ο Εξαρχόπουλος. Πέντε χρόνια μετά ήρθε πάλι στην επικαιρότητα με ένα βραβευμένο μυθιστόρημά του που είχε τον τίτλο ΕΡΩΣ. Εκεί μιλούσε για τον παράφορο έρωτα ενός ευυπόληπτου πολίτη για μια κοινή πόρνη. Το πάθος και η ζήλια του γι’ αυτή τον ώθησαν τελικά να την σκοτώσει.  

Κατεβαίνοντας μια μέρα την Σόλωνος, στο κέντρο της Αθήνας, στάθηκε μπροστά στην προθήκη ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου. Εκεί, ανάμεσα σε τόσα άλλα βιβλία το μάτι του διέκρινε το δικό του. Δυο κυρίες βγήκαν απ’ το κατάστημα σχολιάζοντας με θαυμασμό το βιβλίο του. Μόλις είδαν τον Αχιλλέα, τον αναγνώρισαν αμέσως.

«Κύριε Εξαρχόπουλε, τι χαρά να σας συναντούμε εδώ! Θα μας κάνετε την τιμή να υπογράψετε το βιβλίο σας;» 

Έκανε ό,τι του ζήτησαν χωρίς να μιλήσει. Μετά μπήκε στο κατάστημα, πήρε απ' το ράφι ένα αντίτυπο του βιβλίου του και σημείωσε στην τελευταία σελίδα: «Ομολογώ πως εγώ, ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, σκότωσα με τον πιο ειδεχθή τρόπο την Όλγα, την μοναδική γυναίκα που αγάπησα, και αγαπώ ακόμα». Μετά,  έβαλε το αντίτυπο στη θέση του, μαζί με τα άλλα, χαιρέτησε τον υπάλληλο και βγήκε απ' το βιβλιοπωλείο ήσυχος και γαλήνιος . Ήταν μια υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα…



 







30 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρουσα και η δική σου εκδοχή της κεντρικής ιδέας, Μαρία μου! Το τέλος δεν το είχα φανταστεί, τον ένοχο τον φαντάστηκα μόνο όταν γίνεται αναφορά στην υπόθεση του βιβλίου του Εξαρχόπουλου, αλλά, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Εξαιρετική η συμμετοχή σου, μπράβο! Μέχρι στιγμής, κανένας μας δεν είχε σκεφτεί αυτό το ρόλο για τον συγγραφέα. Μπράβο και πάλι!
    Πολλά φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Πίπη μου για το όμορφο σχόλιό σου. Δεν έχω ασχοληθεί με αυτό το είδος. Έκανα ό,τι μπορούσα :) Να είσαι καλά.
      Καλό Σαββατόβραδο!
      Πολλά φιλιά κι από μένα.

      Διαγραφή
    2. Καλέ, τώρα μου ήρθε φλασιά: η εικόνα είναι δικό σου έργο; Πολύ καλό!

      Διαγραφή
    3. χαχα ναι Πίπη μου, δικό μου είναι και σ' ευχαριστώ που μου το γράφεις. Προέκυψε από μια φωτογραφία που ανήκει στον Σπύρο Χ. Φερσιζίδη. Κατά τα άλλα, ερασιτέχνης είμαι, μην νομίσεις...

      Διαγραφή
  2. Μπράβο Μαράκι μου. Και έλεγες πως δεν το χεις το μυστήριο...να το... απόδειξη τρανή τι κατάφερες. Και το τέλος, ο ένοχος, σίγουρα είναι εμπνευσμένη ιδέα να κάνεις τον συγγραφέα φονιά. Πολύ ωραία στημένο το διήγημα, διαβάζεται άνετα και κρατά την αγωνία από την αρχη ως το τέλος. Να σαι καλά μάτια μου
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου, σ' ευχαριστώ πολύ που σχολίασες και μάλιστα με τόσο κολακευτικό τρόπο. Χάρηκα πολύ που σου άρεσε. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα.
      Καλό Σαββατόβραδο και πολλά φιλιά από μένα!!

      Διαγραφή
  3. Τι να σου πω Μαρία μου με κατέπληξε η κατάληξη. Όλα τα φανταζόμουν αλλά το τέλος όχι! Υπέροχα δοσμένη, φοβερή γραφή, ενδιαφέρουσα μέχρι την τελευταία λέξη! Χίλια μπράβο! Έδωσες άλλη οπτική στον συγγραφέα! Μου άρεσε πολύ! Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου Μαίρη μου, μου έδωσες μεγάλη χαρά. Να είσαι καλά και να περάσεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο.
      Πολλά φιλιά!!

      Διαγραφή
  4. Στα βρώμικα πλακόστρωτα στενά του Πειραιά. Εκεί που σέρνονται τα πάθη, οι πόθοι, ο αγοραίος έρωτας. Τα πεθαμένα όνειρα και το πρόσταγμα των ηδονών της στιγμής και της εκτόνωσης. Από τη Δραπετσώνα και τον Άη-Διονύση ίσαμε την παλιά Τρούμπα και την ακτή Μιαούλη. Στενά γεμάτα ιστορίες δεμένες με το λιμάνι, τους πληρωμένους αναστεναγμούς στα κόκκινα σπίτια. Και τέλος το συναπάντημα αδιέξοδο στις προβλήτες, στη θάλασσα. Εκεί που το τέλος γίνεται απρόσωπο, τσιμεντένιο, παγωμένο. Ε1...Ε2...το τίποτα, ο θάνατος.
    Και κάπως εκεί έρχεται η γραφή σου, Μαρία μου, να στήσει αυτό το μικρό διαμάντι των πόθων και των ατέρμονων ερώτων.
    Η τραγική μοίρα της Όλγας και του επώνυμου Αχιλλέα. Με φόντο ανάμεσα, ο Έρως, να χάσκει σε ένα κάδρο παράταιρο, μουτζουρωμένο.
    Πάντα η γραφή σου, αγαπημένη μου φίλη, έχει το δικό της νατουραλισμό, να κατρακυλά στις προσωπικές μας στιγμές, στα πάθη των ανθρώπων και να μάς δίνει αυτό, που σήμερα βιώσαμε και απολαύσαμε.
    Δικαίωση για την αδικοχαμένη Όλγα, η παράξενη ομολογία του συγγραφέα;
    Ακόμα μια "ελεεινή πουτάνα", σφαχτάρι σαν την Ιφιγένεια, στο φθόνο και στα αδιέξοδα.
    Μαρία μου! Με άγγιξε πάρα πολύ το διήγημά σου. Όχι γιατί ξετυλίγεται στα μέρη του Πειραιά και ξέρεις τι πάθος έχω γι' αυτόν αλλά γιατί έχει όλα εκείνα τα στοιχεία της ζωής μοιραίων ανθρώπων.
    Σε ευχαριστώ με την καρδιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σχόλιό σου προσθέτει πάρα πολλά στην ιστορία Γιάννη μου! Το σχόλιό σου είναι από μόνο του ένα δυνατό λογοτεχνικό κείμενο και συνάμα μια δυνατή αναφορά και συνεισφορά σε όλα όσα ενέπνευσαν αυτή την ιστορία. Τα έχουμε περπατήσει αυτά τα μέρη και τα γνωρίζουμε πολύ καλά γι' αυτό μετράει παραπάνω σε μένα ο λόγος σου.
      Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε και σ' ευχαριστώ για την πρωτοβουλία σου να δημιουργήσεις αυτή την καινούργια γωνιά έκφρασης για όσους ενδιαφέρονται για την λογοτεχνία. Σ' ευχαριστώ πολύ για όσα έγραψες.
      Καλό βράδυ, πολλά φιλιά από μένα.

      Διαγραφή
    2. Όσοι έζησαν αυτά τα στενά και δρομάκια, γνωρίζουν την αύρα τους, Μαρία μου. Όσο για το διήγημά σου, μην ξαναπείς ότι "δεν το έχεις" γιατί αδικείς τον εαυτό σου. Πολύ όμορφο, δυνατό, γεμάτο συγκίνηση. Εμείς σε ευχαριστούμε.

      Διαγραφή
  5. Μαρία μου! Διαβάζοντας την ιστορία σου, με συνεπήρε το συγγραφικό σου ταλέντο. Συναρπαστική πλοκή (δραματική κάποτε) περιγραφική δεινότητα, ενάργεια γραφής και με εξαιρετική δομή. Μέσα από την σωματική και ψυχολογική ¨βία¨ η ανάγκη για συναισθηματική σχέση, για πραγματική αγάπη, ξεπερνά τα όρια του ¨επαγγέλματος¨ και συναρπάζει. Σπουδαίο το μήνυμα για τις γυναίκες θύματα βίας της κοινωνίας, με τραγικό της ζωής του επίλογο. Δεν ξέρω αν ο ήρωάς μας είναι δολοφόνος, όμως έγκλημα είναι και η εμπορία ανθρώπινων ψυχών.
    Υπέροχη η ιστορία σου Μαρία μου! Συγχαρητήρια!!!
    Καλή Κυριακή να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Αννίκα μου που βρήκες λόγο να πεις τόσο όμορφα λόγια, να είσαι καλά.
      Καλό απόγευμα Αννίκα μου και πολλά φιλιά από μένα!

      Διαγραφή
  6. Μια εξαιρετική έμπνευση η συμμετοχή σου Μαρία μου. Έδωσες μια άλλη εκδοχή του συγγραφέα που μέχρι την τελευταία παράγραφο να πω την αλήθεια δεν πήγαινε ο νους μου σ αυτόν. Μια σχέση που κατέληξε στον φόνο τελικά που έγινε βιβλίο στο όποιο την αλήθεια θα την διαβάσει ένας μόνο αναγνώστης, που θα αγοράσει το ένα και μοναδικό βιβλίο...με το απρόσμενο τέλος! Τέλεια έμπνευση Μαρία μου Μπράβο σου!
    Να είσαι καλά και να έχεις ένα όμορφο βράδυ Σαββάτου με Πανσέληνο! την αγάπη μου φιλιααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ χαίρομαι που το επισημαίνεις Σμαραγδάκι μου αυτό, στο τέλος. Ένας μοναδικός αναγνώστης θα κρατήσει την αλήθεια στα χέρια του. Με αυτό τον τρόπο ρισκάρει για μια εξιλέωση ο συγγραφέας.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σου, πολλά φιλιά από μένα και να έχεις ένα υπέροχο απόγευμα!!

      Διαγραφή
  7. Κατόρθωσες να σπάσεις τις αρχικές νόρμες, δίχως να ξεφύγεις όμως από το θέμα, με τρόπο που μου άρεσε. Μια διαφορετική ματιά στο δρώμενο αυτό, που μας έβαλε στην άλλη πλευρά της κοινωνίας, εκεί που οι γυναίκες δεν έχουν τη συνηθισμένη λάμψη και τη δόξα, αυτών που ζητούν μια βιογραφία της ζωής τους. Κι όμως γράφτηκε η ιστορία της, πιθανόν να μην μνημονεύτηκε ποτέ το πραγματικό της όνομα στο βιβλίο μέσα, αλλά μην αντέχοντας τις τύψεις, ο κύριος Εξαρχόπουλος, τελικά ομολογεί με τον ιδιαίτερο τρόπο που μας παρουσίασες. Αν θα φτάσει και ως το ειδώλιο, είναι μια άλλη ιστορία. Χαίρομαι όταν διαβάζω όμορφες ιστορίες, όπως τη δική σου!
    Την Καλημέρα μου, Μαρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε κι αυτή η εκδοχή Βασίλη μου. Το ρίσκο να σημειώσει ο συγγραφέας τη σύντομη ομολογία του στο τέλος ενός μόνον αντιτύπου δηλώνει, όπως πολύ εύστοχα επισημαίνεις, τις τύψεις του αλλά και την ανάγκη του να παραδεχτεί το πάθος του γι' αυτή την γυναίκα.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σου!
      Καλό απόγευμα!

      Διαγραφή
  8. Μου άρεσε πολύ Μαρία μου, η δικιά σου συγγραφή- συμμετοχή γιατί είναι μεν καλογραμμένη αλλά διαθέτει μια αναπάντεχη πλοκή που είναι ο έρωτας δυο ανθρώπων που από την πρώτη ματιά φαίνεται κοινή μα δεν είναι!
    Πόσο δίκιο έχεις όταν γράφεις πως υπάρχουν τρόποι και τρόποι να δολοφονείς ακόμα και αυτόν που αγαπάς!
    ΑΦιλάκια αγάπης στέλνω με όλη μου την καρδιά!
    Στεφανία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ που το διάβασες και το σχολίασες Στεφανία μου και χαίρομαι που έφυγες από εδώ ικανοποιημένη.
      Υπάρχουν, ναι, πολλοί τρόποι να δολοφονείς, αλλά και άλλοι τόσοι να δικαιώνεις.
      Καλό απόγευμα Στεφανία μου, κι από μένα πολλά γλυκά φιλιά με αγάπη!!

      Διαγραφή
  9. Μαρία μου εξαιρετική η έμπνευσή σου. Με τον διπλό ρόλο του Αχιλλέα, αυτό του συγγραφέα από την μία και του δολοφόνου από την άλλη έδωσες μια άλλη διάσταση στην κεντρική ιδέα που μας έδωσε ο Γιάννης. Πολύ ωραία η γραφή σου!
    Συγχαρητήρια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Ελένη μου, πολύ χαίρομαι που σου άρεσε :)
      Να είσαι καλά, καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  10. Υπέροχη ιστορία, καλογραμμένη, "εποχής"! Αν ήταν φιλμ, σίγουρα θα ήταν ασπρόμαυρο, κι ο Μαρής θα είχε ζηλέψει το σενάριο.. Το φινάλε ήταν κάτι παραπάνω από συναρπαστικό και σχεδόν μαζοχιστικά, λυτρωτικό! Αναμένω την συνέχεια, με τον Εξαρχόπουλο στην αίθουσα ενός δικαστηρίου 😉 Την αγάπη μου, Μαράκι μου, και καλή εβδομάδα! 😘🧡

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαζοχιστικά λυτρωτικό.
      Είσαι πάντα μέσα Πέτρα μου :) Τι να πω κι εγώ τώρα, θα σ' ευχαριστήσω πολύ, μόνο, με κάνεις πολύ χαρούμενη με το σχόλιό σου :)
      Καλή εβδομάδα να έχεις κι εσύ με όλη την αγάπη που σου τρέφω :)
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  11. Στο σκοτεινό κόσμο του λιμανιού, έστησες μια ευρηματικότατη μυθοπλασία. Μάς έβαλες μέσα στην ιστορία με τις γλαφυρές περιγραφές σου και ο επίλογός σου είναι Η ανατροπή! Μυστήριο μετά τη λύση του μυστηρίου. Πού θα καταλήξει το βιβλίο που περιέχει την ομολογία του εγκλήματος; Θα λογοδοτήσει άραγε για την πράξη του ο συγγραφέας;
    Μαρία μου, τα θερμά μου συγχαρητήρια για την εξαιρετική σου συμμετοχή! Πέρα απ' την ιστορία της Όλγας, φωτίζονται οι αντίστοιχες ιστορίες των γυναικών που υπολογίζονται μόνο σαν "κρέας" απ' την καθωσπρέπει κοινωνία μας. Εύγε σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σ' ευχαριστώ πολύ Μαρία μου για το όμορφο σχόλιό σου, να είσαι καλά.
    Κι εγώ θέλω να σε συγχαρώ για την βράβευση του βιβλίου σου και να σου ευχηθώ να συνεχίσεις έτσι δυναμικά και στο μέλλον.
    Καλή εβδομάδα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλημέρα Μαρία μου.
    Είναι η τρίτη φορά που γράφω σχόλιο.
    Δεν ξέρω αν θα μείνει ή θα πάει στο χάος!
    Όπως έγραψα και στο φβ, στην ανάρτηση του Γιάννη, μου άρεσε πάρα πολύ η συμμετοχή σου και το απρόβλεπτο τέλος .
    Απορώ όμως κι εγώ, αν θα δώσει λόγο κάποτε για τον φόνο που διέπραξε ή θα θεωρηθεί ιδιοτροπία του συγγραφέα ή ομολογία του σε ένα από τα αντίτυπα του βιβλίου του;
    Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλημέρα Ρένα μου. Τρίτη φορά; Σε μένα έφτασε σήμερα και χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Σωστός ο προβληματισμός σου για την απονομή της δικαιοσύνης. Δεν ξέρω να σου απαντήσω πάνω σ' αυτό. Το πιθανότερο είναι να έγραψε την ομολογία του γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, για να προκαλέσει τη νέμεση. Αλλά, ακόμα κι αυτό να μην συμβεί - στην περίπτωση δηλαδή που ερμηνευθεί αυτή η πράξη του ως ιδιοτροπία ή πρόκληση μεγαλύτερου ενδιαφέροντος - τότε η ίδια η Ζωή θα αναλάβει να αποδώσει δικαιοσύνη γιατί πάντα μα πάντα επιστρέφει συμπεριφορές. Αυτό έχω διαπιστώσει.
    Σ' ευχαριστώ πολύ Ρένα μου κι εσύ να είσαι καλά και να έχεις μια όμορφη εβδομάδα.
    Πολλά φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Το ανατρεπτικό τέλος, αποδεικνύει αυτό που λένε ότι η καλύτερη κρυψώνα, είναι σε κοινή θέα.
    Μαρία μου μπράβο σου. Δυνατή συμμετοχή, γεμάτη μυστήριο και αλήθειες ζωής!
    Σε ευχαριστούμε για την ιστορία που μας χάρισες!
    Πολλά φιλιά. Καλό απόγευμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Σ' ευχαριστώ πολύ Μαρίνα μου, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε η πλοκή της ιστορίας και συγγνώμη που καθυστέρησα να απαντήσω στο όμορφο σχόλιο σου. Σε κοινή θέα και με άγνωστες συνέπειες :)
    Καλή εβδομάδα εύχομαι.
    Πολλά φιλιά κι από μένα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή