Ο ερωτικός μήνας Ιούλιος

 

Auguste Leveque (1866-1921) Βέλγος ζωγράφος, γλύπτης,
ποιητής και θεωρητικός της Τέχνης.

Η κορύφωση του καλοκαιριού δεν έκρυβε ποτέ υποσχέσεις. Αντίθετα, ήταν η εποχή του "θερισμού" όλων των χειμερινών ονείρων.

Δεν ήταν σαν τον εφηβικό Ιούνιο που φύλαγε την αγωνία των εξετάσεων ούτε σαν τον γηραιό Αύγουστο που παρέμενε ο πιο πληκτικός μήνας του χρόνου.

Ήταν ο μεστός και στιβαρός Ιούλιος που άλλαζε απροσδόκητα τη σειρά των πραγμάτων.  Τόσο που στο τέλος συνήθισα να περιμένω το απροσδόκητο και έχανα την έκπληξη όσων ήταν να έρθουν.

Ο μήνας των μεγάλων ευκαιριών! Είχε κούραση, αδημονία, ανατροπές και σχέδια τολμηρά για καινούργια ξεκινήματα. Τα γκάζια στο φουλ, οι αντιστάσεις εξασθενημένες και ένα μυαλό που αρνιόταν να δουλέψει δευτερόλεπτο παραπάνω, από υποχρέωση.

Ερχόταν η στιγμή που ένα τηλεφώνημα ή ένα χτύπημα στην πόρτα ή ένα γράμμα ή μια πρόσκληση ή μια θετική απάντηση ή μια τυχαία συνάντηση, τα άλλαζε όλα. Και όλα μεταμορφώνονταν. Οι στιγμές γλύκαιναν και η κούραση εξαφανιζόταν. Μια "ηφαιστειακή" ιλαρότητα στρογγυλοκαθόταν σαν βασίλισσα στην "αίθουσα του θρόνου". Κακομαθημένη κι απαιτητική. Να γίνουν όλα όπως τα ορίζει εκείνη.

Ο κορυφαίος Ιούλιος δεν με απογοήτευσε ποτέ. Ήταν πάντα εκρηκτικός, ατίθασος και άκρως ερωτικός μαζί μου.

Και έτσι ξαφνικά χωρίς λόγο έσκασε μες το κεφάλι μου σαν πυροτέχνημα 

"Ο χαρταετός" του Οδυσσέα Ελύτη.

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.

Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη κι όταν 

έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα

 τιμωρημένη ώρες και ώρες. 

Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε 

δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε 

φοβόμουνα και μου άρεσε.

Ήταν εκείνο που έβλεπα, πώς να το πω 

κάτι σαν την "ανάμνηση του μέλλοντος"

όλο δέντρα που έφευγαν βουνά που άλλαζαν όψη 

χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά 

σαν εφηβαία- φοβόμουν και μου άρεσε 

ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά 

να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι...

Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά 

και μου χαμογελούσανε 

κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: "δεσποινίς" 

φοβόμουνα και μου άρεσε.

Ήταν οι "πάνω άνθρωποι" έτσι τους έλεγα 

δεν ήταν σαν τους "κάτω" 

είχανε γενειάδες και πολλοί  κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια.

μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα 

και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικάπ.

 Ήταν θυμάμαι "Η Αννέτα με τα σάνταλα" 

"Ο Γκέυζερ της Σπιτσβέργης" 

το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει" 

(ναι θυμάμαι και άλλα) 

- το ξαναλέω δεν ονειρευόμουν 

αίφνης εκείνο το "Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί για σένα".

Μου το 'χε φέρει ο Ιππότης -ποδηλάτης 

μια μέρα που καθόμουνα κι έκανα πως εδιάβαζα 

το ποδήλατο του με άκρα προσοχή 

το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου 

ύστερα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες τον αέρα

φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα 

κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι που αγαπούνε 

τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου

φοβόμουνα και μου άρεσε, 

το δωμάτιο μου ανέβαινε 

ή εγώ - δεν το κατάλαβα ποτέ μου. 

Είμαι από πορσελάνη και μαγνόλια 

το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας 

ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες 

όπως ένας απειροελάχιστος σεισμός 

που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι και τα νήπια 

δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας 

και όμως η εναντίωση 

αείποτε μ' έθρεψε κι αυτό εναπόκειται 

σε κείνους με το μυτερό καπέλο 

που συνομιλούν κρυφά με την μητέρα μου 

τις νύχτες να το κρίνουν. Κάποτε

η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες 

με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου 

χειροκροτούσαν - απίστευτων χρόνων θραύσματα 

μετέωρα όλα.

Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές 

μπρούμυτα στο προσκέφαλό μου 

θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό που με πιτσίλιζαν

τι ωραία Θεέ μου τι ωραία 

χάμου στο χώμα ποδοπατημένη

να κρατάω ακόμα μες τα μάτια μου

ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος"

Οδυσσέας Ελύτης

"Ο Χαρταετός" - από την "Νεφέλη" του Οδυσσέα Ελύτη.  Διαβάζει υπέροχα η Έλλη Λαμπέτη!!