Αναρτήσεις

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2021

Ο ιππότης με το χέρι στο στήθος

 




      Ο Ιππότης με το χέρι στο στήθος - Δομήνικος Θεοτοκόπουλος. 

                    Μουσείο ντελ Πράδο, Μαδρίτη.



Ήταν μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής της. Κράτησε πέντε χρόνια και χώρεσε δυο θανάτους, την απώλεια του πατρικού, πολλές μετακινήσεις, πολλή σωματική και ψυχική κούραση και το κλείσμο ενός οδυνηρού κύκλου. 

Οι γονείς της έφυγαν μετά από βαρειές ασθένειες, με διαφορά έξι μηνών. Βρίσκονταν στην επαρχία και έπρεπε να αφήνει τη δουλειά και το σπίτι της για να τους επισκέπτεται κάθε βδομάδα, και να τους φροντίζει. 

Το παιδί της έφευγε από το σπίτι το πρωί στις επτά και γύριζε στις εννιά το βράδυ, ετοιμαζόταν για πανελλήνιες. Τι να σου κάνει κι ο σύζυγος που έφευγε κάθε πρωί στις έξι και γύριζε στις πέντε το απόγευμα; 

Η δουλειά της έμεινε πίσω. Οι υποχρεώσεις την κυνηγούσαν, όλοι περίμεναν κάτι από εκείνη. Ήρθε όμως η εποχή που τελείωσε κι αυτή η περίοδος και άρχισε να μετράει απώλειες. Όλα της φαίνονταν άγευστα, χωρίς νόημα. Την είχε ρουφήξει το πένθος και δεν μπορούσε να βγει πάνω. 

Μια μέρα, πήρε την κόρη της και πήγαν για ψώνια. Ανηφόριζαν έναν ήσυχο δρόμο. Ήταν Σάββατο πρωί, γύρω στις εννιά. Άνοιξη. Όμορφη μέρα. Κρατούσε το κορίτσι απ' το χέρι. Όχι για κείνην. Για την ίδια. Για να παίρνει δύναμη απ' το παιδί της. Περπατούσε αργά με το βλέμμα καρφωμένο στις πλάκες του  πεζοδρομίου. Πλακωμένη ήταν και η ψυχή της. Δεν ανάσαινε. 

"Δε θυμάμαι...", μου είπε "αν σκεφτόμουν κάτι. Θυμάμαι όμως πώς ένιωθα. Εξαϋλωμένη. Εντελώς. Σαν να μην ήμουν απ' τον κόσμο τούτο. Δεν επικοινωνούσα. Κάποια στιγμή άκουσα το παιδί να μου λέει " Πρόσεχε μαμά!", και την ένιωσα να με τραβάει απ' το χέρι που κρατούσα. Σαν να ξύπνησα". 

"Σήκωσα τα μάτια μου από κάτω και είδα να στέκει εμπρός μου..."O Ιππότης με το χέρι στο στήθος". Το ίδιο βλέμμα, το ίδιο πρόσωπο, η ίδια γλυκιά ματιά. Το χέρι του ακουμπησμένο χαλαρά πάνω στο γελέκι του. Στη ζώνη του άστραφτε ένα ασημομάχερο. Το βλέμμα του ακίνητο. Στόχευε μακριά. Στο βάθος του δρόμου. Μου φάνηκε θεόρατος. Η κορμοστασιά του υψωνόταν στον ουρανό. Τα έχασα. Δέος με κατέκλυσε. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή. Ζαλίστηκα και νόμισα για μια στιγμή πως θα λιποθυμήσω. Πιο πέρα, στεκόταν κι άλλος ένας, όμοιος με τον πρώτο. Έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό. Δυο άντρες πανύψηλοι, πανέμορφοι, ντυμένοι με γαλάζιες κρητικές φορεσιές, πωλούσαν τα προϊόντα τους, που βρίσκονταν απλωμένα πρόχειρα στο πορτ μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου. 

"Αμέσως σκέφτηκα: δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! Αρχάγγελοι είναι. Κατέβηκαν στη γη για να μου δώσουν ένα μήνυμα".

"Ντράπηκα στη σκέψη, πως ίσως να κατάλαβαν την ταραχή μου. Ετάχυνα το βήμα μου, τραβώντας και το παιδί κοντά μου. Στη στροφή σταμάτησα". 

"Τι έπαθες μαμά;" 

"Τους είδες;" 

"Ποιούς;" 

"Τους αρχαγγέλους! Ή μήπως ήτανε θεοί του Ολύμπου;" 

Το κορίτσι μου σάστισε. 

"Τους Κρητικούς λες; Σιγά βρε μάνα!" 

Γέλασε το παιδί. Εγώ πάλι, καθόλου. Ακόμα τους θυμάμαι.

Γιατί, εκείνο το πρωί, σηκώνοντας τα μάτια μου να τους κοιτάξω, αντίκρυσα... τον ουρανό...για πρώτη φορά, μετά από πέντε χρόνια!". 

Αυτά είπε. 

Μετά, κάρφωσε το βλέμμα της στο δικό μου. 

Κι εγώ κατάλαβα...


(Ένα τραγούδι - προσευχή στους αρχαγγέλους του Κόσμου!)




21 σχόλια:

  1. Τι παράξενο κείμενο. Τι ιδιαίτερο βίωμα. Το παρακολουθώ με δέος. Προσπάθησα να το αναπαραστήσω με τη φαντασία μου. Πόσο δυνατό. Δεν μπορώ να το εξηγήσω Μαρία ομολογουμένως.
    Το σημερινό σου κείμενο εδώ με πάει σε άλλη διάσταση. Ο Ιππότης προκαλεί δέος αλήθεια είναι.
    Καλημέρα καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο...δεν ξέρω αν είναι βιωματικό το κείμενο αλλά πάντα βρίσκεται κάποιος λόγος για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες. Και ο πίνακας του Θεοτοκόπουλου στα μάτια της ηρωίδας σου πήρε διαστάσεις Θεϊκές. Είναι και οι πίνακες του Θεοτοκόπουλου γεμάτοι ασκητικές μορφές. Και οι κρητίκαροι ίσως να την ''κόλασαν'' με τη λεβεντιά τους και τους ονόμασε αρχαγγέλους. Είδε τον ουρανό και την κέρδισε η ζωή. Έτσι το εκλαμβάνω. Λάθος;
    Να σαι καλά Μαρία μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Άννα μου!
      Περισσότερο ως υπερβατική εμπειρία θα το χαρακτήριζα.
      Ο Θεοτοκόπουλος ζωγράφιζε τις μορφές όπως ακριβώς τις βλέπει ένα παιδί που τις κοιτάζει από χαμηλά. Τραβηγμένες προς τα πάνω. Μπορούμε να γράψουμε πολλά πάνω σ' αυτό.

      Διαγραφή
  3. Κάποιες φορές, σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας, έχουμε την ανάγκη να πιαστούμε από κάπου για να συνεχίσουμε την πορεία μας. Με τις πληγές μας ανοιχτές ακόμα, κάθε σημάδι μας οδηγεί σε μονοπάτια άγνωστα συνήθως μας αν τύχει να είναι ελπιδοφόρα κ ιαματικά, τότε είμαστε τυχεροί. Θέλω τέτοια να ήταν τα δικά σου ουράνια σημάδια, διότι τότε ναι, ήσουν τυχερή!!!
    Την Καλημέρα μου, Μαρία!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Βασίλη μου!
      Σε κάποιες περιπτώσεις ωθούμαστε από την ψυχική μας κατάσταση να βλέπουμε τα πράγματα και τους ανθρώπους όπως θέλουμε να τα δούμε.

      Διαγραφή
  4. Το θέμα Μαρία μου δεν είναι τι βλέπουμε αλλά πως το βλέπουμε και πως το ερμηνεύει ο καθένας. Άνθρωποι με βαθιά πίστη πάντα στις μεγάλες μπόρες αναζητούν το φως, το θαύμα, το ασύλληπτο. Και το αξιώνονται. Ίσως επειδή μέσα απ’την ανθρωπιά και την αγάπη μπορούν να περπατήσουν μαζί με αρχαγγέλους, χωρίς να σκιάζονται. Μια ανάταση ψυχής για όσα καθορίζουν τη μοίρα των ανθρώπων. Έτσι πιστεύεις στο θαύμα! Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο απ' τις γαληνεμένες μορφές που αξιώνεσαι.
    Πολύ όμορφο το κείμενό σου Μαρία!
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Αννίκα μου!
      Ακόμα και να μην το αναζητήσουν έρχεται και τους βρίσκει. Εννοώ πως εκείνη τη στιγμή είχε στηθεί όλο το σκηνικό έτσι που δεν γινόταν να το δει κανείς αλλιώς. Δεδομένης πάντα της ιδιαίτερης ψυχικής φόρτισης που επικρατούσε.

      Διαγραφή
  5. Τι ιδιαίτερο κείμενο. Διαβάζοντας το, το έκανα εικόνα και ένοιωσα τη γυναίκα.
    Δεν ξέρω αν όντως είδε κάτι ή αν ήθελε κάπου να διοχετεύσει τον πόνο της, αλλά δεν έχει και σημασία.
    Αρκεί που κατάλαβε εκείνη.
    Γιατί καμιά φορά, αυτά που βιώνουμε δεν μπορεί να τα κατανοήσει κανένας άλλος με τον τρόπο που το κάνουμε εμείς!
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαρίνα μου!
      Όπως το λες είναι. Ο βαθύς πόνος εξαγνίζει τις ψυχές. Όταν διαρκεί πολύ αρχίζει σιγά-σιγά να λειτουργεί και διαλυτικά. Σπάει τη νοητική συνοχή του ανθρώπου. Ίσως για να καταφέρει να αντλήσει δύναμη και από άλλα, πιο υπερβατικά πεδία.. Σε άλλους συμβαίνει, σε άλλους όχι. Είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας.

      Διαγραφή
  6. Είμαστε πια σε ηλικία που θεωρείται φυσικό να ζούμε τέτοιου είδους δύσκολα χρόνια αυτό όμως δεν απαλύνει τα συναισθήματα που ζητούν κάποιον να τα βιώσει στο βάθος τους Μαρία μου.
    Οι όμορφες υποχρεώσεις μας μας δίνουν δύναμη και ομορφιά στις στιγμές μας, παίρνουμε πια εμείς τη σκυτάλη, να ήξερες πόσο δεν το αποδέχομαι και πόσο δύσκολο είναι και να συμβιβαστώ αλλά και να το κάνω εγώ τουλάχιστον πράξη αυτό.

    τα φιλιά μου σου στέλνω με ευχές να στολίζουν μόνο άγγελοι την ζωή σου :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Ψαροματάκι μου!
      Είναι πολύ δύσκολο, συμφωνώ, και πιστεύω πως η αληθινή ενηλικίωση συμβαίνει στους ανθρώπους όταν γεννούν παιδιά και φροντίζουν τους ηλικιωμένους γονείς τους.
      Αν παράλληλα έχουν να αντιμετωπίσουν κι άλλα δύσκολα, τότε ανακαλούν ψυχικές δυνάμεις από δέκα γενιές πίσω.
      Σ'ευχαριστώ πολύ Ψαροματάκι μου κι εσύ, που γιορτάζεις τη γέννησή σου σήμερα, να τα εκατοστήσεις με υγεία!

      Διαγραφή
  7. Πόσο χαίρομαι Μαρία μου, που αναφέρεσαι στους αγγέλους που αισθάνομαι πως υπάρχουν και όχι μόνο λογοτεχνικά μέσα από κείμενα αλλά και μέσα από την αίσθηση που υπάρχει στην καρδιά μας, κάτι σαν θύμηση και προστασία!
    Οι άγγελοι έχουν πολλούς τρόπους να μας επισκέπτονται, φτάνει να αφήνουμε την πόρτα της καρδιάς μας, ανοιχτή!
    Όταν συναντηθούμε από κοντά που εύχομαι να μας δοθεί η ευκαιρία, θύμισε μου, να σου μιλήσω για την "επίσκεψη" που είχα ένα βράδυ και μπορεί να μην είχε το χέρι στην καρδιά ούτε φτερά αλλά ήταν πολύ παρόν!
    ΑΦιλάκια γλυκά και αγγελικά!
    Μου άρεσε πώς έδεσες το κείμενο σου με το "Άξιον εστί"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Στεφανία μου!
      Έχεις δίκιο. Το μυστικό βρίσκεται στην καρδιά και στο πόσο ανοιχτή είναι.
      Και πιστεύω πως η καρδιά ανοίγει περισσότερο όταν πονάει. Ή τουλάχιστον τότε, ανοίγει αλλιώς...
      Με χαρά θα περιμένω αυτή τη στιγμή Στεφανία μου και σίγουρα θα σου το θυμίσω.
      Αυτό το μέρος από το Άξιον Εστί, το λέω ως προσευχή. Είναι προσευχή.

      Διαγραφή
  8. Ωραίο αυτό με τους αγγέλους όντως και σαν λοτοτεχνία μόνο να υπάρχουν το κάνουν θαυμάσιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ήρθα να πω κι εγώ κάτι πεζό: ε, μα Κρητικό είδε, πώς να μην έμοιαζε με αρχάγγελο;; Χαχαχα! Πέρα από το χιούμορ, το κείμενό σου είναι πολύ ιδιαίτερο θεματικά Μαράκι μου! Να μας γράφεις τέτοιες ιστορίες, να μας ταξιδεύεις σε πέλαγα! (κρητικά😂) Υ.Γ Ο πίνακας καταπληκτικός! Τα φιλιά μου και καλή σου μέρα 💕

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τυχαίο ήταν Πέτρα μου. Το σύμπαν όπως φαίνεται ξέρει :)
      Να είσαι καλά.
      Καλό απόγευμα και τα δικά μου φιλιά!

      Διαγραφή
  10. Καλημέρα !;) Καλή Σαρακοστή !! Υγεία , υπομονή , δύναμη να ξεπερνιούνται οι δυσκολίες και τα εμπόδια .
    Διδακτική η ιστορία σου αυτό που αγαπάς , πιστεύεις φανερώνεται στη ζωή σου να σε οδηγήσει στη σωτηρία στο αληθινό φως . Καλή Σαρακοστή !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σ' ευχαριστώ πολύ Κυριακή μου, κάπως καθυστερημένα :)
    Ελπίζω πως πέρασες όμορφα την Καθαρά Δευτέρα.
    Καλή Σαρακοστή και του χρόνου ελεύθεροι και υγιείς.
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γιατί, εκείνο το πρωί, σηκώνοντας τα μάτια μου να τους κοιτάξω, αντίκρυσα... τον ουρανό...για πρώτη φορά, μετά από πέντε χρόνια!".
    Αυτή ήταν η συνάντηση με το σύμπαν... ένα κλικ και να η ανάβαση Μαρία μου... συμβαίνουν πολλές φορές στην ζωή μας να πούμε ...αν δεν ήταν να συναντήσω ("εκείνο ή το άλλο" δεν θα γινόταν αυτό!!)
    Ολα για κάποιο λόγο γίνονται, σαν θαύματα ένα πράμα...
    Άργησα να περάσω σόρυ πάω να διαβασω και την πιο πρόσφατη σου ανάρτηση...καλή Σαρακοστή να έχεις φιλιααα Μαρία μου ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή