Το δέντρο που ήθελε να το χρωματίσουν

 

   Παραμονές Χριστουγέννων, πριν μερικά χρόνια, όχι πολύ πίσω ,     βρέθηκα για ψώνια σε ένα γνωστό υπερκατάστημα. 

Κόσμος πολύς, δυνατή χριστουγεννιάτικη μουσική, χαρούμενη ατμόσφαιρα. Στάθηκα, κάποια στιγμή, στο τμήμα με τα παραμύθια. Δίπλα μου στεκόταν κι ένας πατέρας με το μικρό του γιο που δεν ήταν πάνω από πέντε χρονών. 

Το παιδί έδειχνε στον πατέρα το βιβλίο που το εντυπωσίαζε περισσότερο από το εξώφυλλό του, εκείνος το κατέβαζε προσεκτικά και του διάβαζε τον τίτλο. Μετά το ξεφύλλιζαν μαζί για να δουν τις εικόνες του και όταν τελείωναν, ο πατέρας το έβαζε πάλι στη θέση του. 

Αυτό έγινε πολλές φορές. Κάποια στιγμή ο πατέρας κουράστηκε και είπε στο παιδί πως ήταν ώρα να φύγουν. Τότε ο μικρούλης, δειλά-δειλά, άπλωσε το χεράκι του και πήρε απ' το σωρό ένα ισχνό τετραδιάκι κλεισμένο σε νάυλον που είχε μαζί μαρκαδόρους στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Απ' έξω έγραφε. "Το δέντρο που ήθελε να το χρωματίσουν". 

Το πήρε ο μικρός και το κράτησε σφιχτά πάνω στο στήθος του. Ο πατέρας του, μόλις το αντιλήφθηκε, του χαμογέλασε και του είπε σιγά: "Όχι τώρα. Θα το πάρουμε όταν ξανάρθουμε". Έσκυψε πάνω του και συνέχισε να του μιλάει ψιθυριστά για λίγα λεπτά. Το παιδάκι κρατούσε χαμηλωμένα τα μάτια του. Δεν τον κοίταζε. Δε μίλησε. Άφησε τον πατέρα του να του πάρει το τετραδιάκι με το δέντρο που ήθελε να το χρωματίσουν και τον ακολούθησε με τα μάτια όταν το τοποθετούσε προσεκτικά στη θέση του. Δεν επέμεινε. Δεν έκλαψε. Δε διαμαρτυρήθηκε. 

Κοίταξα διακριτικά τον πατέρα του στο πρόσωπο. Είχε γίνει μια μάσκα λύπης. Πήρε το μικρό και προσπάθησε να του τραβήξει την προσοχή σε κάτι άλλο. Ένας κύριος, ξεπετάχτηκε από το πουθενά, πήρε το τετράδιο απ' το ράφι, το έριξε στο καλάθι του και τους ακολούθησε. 

Κατευθύνθηκε στο ταμείο και όταν έφτασε η σειρά του, πλήρωσε τον λογαριασμό, έβαλε τα πράγματα που είχε αγοράσει στην πλαστική σακούλα του καταστήματος, όλα, εκτός από το τετράδιο με το δέντρο που ήθελε να το χρωματίσουν. Αυτό, το έδωσε στην ταμία και την παρακάλεσε ψιθυριστά να το δώσει με τη σειρά της, ως δώρο του καταστήματος, στον μικρό, που ερχόταν με τον πατέρα του πιο πίσω. 

Μπορώ να τελειώσω  την ιστορία με τη φαντασία μου. Μπορώ να δω τον ήσυχο μικρούλη σκυμμένο πάνω στο δέντρο που ήθελε να το χρωματίσουν. Μπορώ ν' ακούσω  την καρδούλα του να σκάει σαν πυροτέχνημα, από χαρά. Μπορώ να δω τον πατέρα του να τον παρακολουθεί με χαμόγελο. 

Μπορώ ακόμα να δω το φάντασμα του μέλλοντος να υπόσχεται στον μικρό υπέροχα ζωγραφικά έργα και το φάντασμα του παρόντος να του δείχνει τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής του, χάρις σ' εκείνον τον άγνωστο μάγο που έκανε αληθινό το "ισχνό" χριστουγεννιάτικο όνειρo, των  0,99 λεπτών

Γιατί τόσο κόστισε στον άγνωστο μάγο η θαλπωρή που χάρισε στο μικρό, εκείνα τα Χριστούγεννα: 0,99 λεπτά.

(Για τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, και για όσα δε ζουν, όπως το αξίζουν)

             

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην Φωτογραφική Σκυτάλη # 6 του blog ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ της Μαίρης.

Τη φωτογραφία και την λέξη ΘΑΛΠΩΡΗ μου παρέδωσε η Μαρίνα Τσαρδακλή από το blog Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε όλες τις συμμετοχές :  ΛΙΣΤΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ της Φωτογραφικής Σκυτάλης.

Παραδίδω, με τη σειρά μου, στην Anna Flo με το blog ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ,την παρακάτω φωτογραφία και την λέξη "ΑΓΑΠΗ"

Άννα μου, σου εύχομαι Καλή Έμπνευση :)

(φωτογραφία από Casa Rosa στο Fb)