Αναρτήσεις

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2019

Mε έναν ήλιο στη ζώνη μου






Μπήκαμε στο λεωφορείο με όλα μας τα πράγματα στοιβαγμένα στην οροφή του.
Ένας γεροδεμένος νεαρός τα είχε τακτοποιήσει δίπλα στα άλλα, τα ξένα, και μετά τα κάλυψε με ένα μουσαμά και από πάνω τα έδεσε σφιχτά με ένα χοντρό καραβόσκοινο.
Η θέση μου ήταν δίπλα στο παράθυρο. Ευτυχώς!
Το πρώτο πράγμα που έβαλα στο δίχτυ της μπροστινής μου θέσης, ήταν μια χαρτοσακούλα για…ώρα ανάγκης.
Το λεωφορείο ξεκίνησε αγκομαχώντας. Αγκομαχούσε στην άσφαλτο, τι θα γινόταν όταν θα έμπαινε στο χωματόδρομο;
Δε μας πήρε πολλή ώρα να βγούμε από την πόλη και να πάρουμε τον επαρχιακό δρόμο προς το χωριό. Το χωριό του πατέρα. Πρώτη φορά. Πρώτο ταξίδι.
Μια μάνα με δυο παιδιά, ένα σωρό πράγματα κι ένα μεγάλο κοφίνι με καρπούζια. Ε… δεν ήταν και το καλύτερό της!
Δεκαπενταύγουστος σ’ ένα ορεινό χωριό ξεχασμένο από τον κόσμο, σ’ ένα σπίτι εγκαταλελειμμένο χρόνια, χωρίς ρεύμα και νερό! Στη θέση της θα ήμουν στα όρια του πανικού!
Ούτε που μου περνούσε όμως απ’ το μυαλό η ανησυχία της. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν οι περιπέτειες που με περίμεναν.


Άνθρωποι στοιβαγμένοι στις θέσεις του παλιού λεωφορείου και άλλοι όρθιοι στο διάδρομο με τσάντες και καλάθια γεμάτα ψώνια απ’ το παζάρι.
Γυναίκες με σφιχτοδεμένα μαντήλια στο κεφάλι και άντρες με ροζιασμένα χέρια, παιδιά και γιαγιάδες που έκαναν σινιάλα στον οδηγό με τις χαρτοσακούλες τους σε όλη τη διαδρομή.
Τα ανοιχτά παράθυρα άφηναν το λίβα να μας καίει τα πρόσωπα. Ήμουν όμως ευτυχισμένη! Άρχισα να τραγουδάω το «Κουνελάκι». Μου άρεσε να ακούω τη φωνή μου να τραγουδάει το «Κουνελάκι». Ήταν σα να άκουγα ραδιόφωνο. Μου κρατούσε παρέα. Μετά έπιασα κι άλλα παιδικά τραγούδια.
Μια φωνή: «Δε θα σταματήσει πια! Έτσι θα πάμε όλο το δρόμο;»
«Σουτ...πιο σιγά!» η μάνα μου. Σταμάτησα.
Μια άλλη φωνή: «Αφήστε το παιδί να τραγουδήσει. Τι σας ενοχλεί;»  

Όταν περάσαμε τις παρυφές του βουνού, άρχισαν τα δύσκολα: απότομες στροφές που δεν έλεγαν να τελειώσουν. Άρχισα να χάνω τον κόσμο. Το στομάχι μου κόμπος. Το κουνελάκι ψυχορραγούσε μέσα μου. Μου ερχόταν μια λιποθυμία...
«Μαμά, ζαλίζομαι!»
«Κρατήσου, φτάνουμε.»
Το «φτάνουμε» όμως ήταν μόνο για παρηγοριά. Κρατούσα καρφωμένα τα μάτια μου στη χαρτοσακούλα σε όλο το δρόμο κι ευχόμουν από μέσα μου να μη μου χρειαστεί. Δεν ξεχνούσα να παίρνω και βαθιές ανάσες όταν τα πράγματα ζόριζαν και ένιωθα το στομάχι μου να ανεβαίνει προς τα πάνω. Έτσι με είχε συμβουλέψει ο πατέρας. «Αν ζαλιστείς να παίρνεις βαθιές ανάσες και θα σου περνάει.» Δεν πέρναγε όμως!
Τότε έμαθα για πρώτη φορά τι σημαίνει αυτοέλεγχος.


Το λεωφορείο ανέβαινε, όλο ανέβαινε. Δεξιά γκρεμός αλλά και μια υπέροχη θέα στον κάμπο. Ποιος όμως την πρόσεχε;
Μετά από δύο ώρες ταξίδι, άρρωστοι απ’ την ναυτία είδαμε επιτέλους τα πρώτα σπίτια του χωριού να ξεπροβάλλουν μέσα από πυκνή βλάστηση.
Το καλωσόρισμα μιας πηγής με τρεχούμενο νερό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα.
Επίμονες μέλισσες έφερναν γύρους πάνω απ' το νερό. Μια γυναίκα, με στάμνα, προσπαθούσε να τις διώξει με το μαντήλι της…ό,τι πρόλαβα να δω περνώντας.


Το λεωφορείο σταμάτησε στον κεντρικό δρόμο που χώριζε το χωριό στα δύο.
Κατεβήκαμε, και σε λίγο, όλα μας τα πράγματα βρέθηκαν αραδιασμένα πάνω στο χωματόδρομο. Μαζί με τα καρπούζια.
Το λεωφορείο ξεκίνησε πάλι αφήνοντας πίσω του ένα ντουμάνι καπνού που ήρθε και ενώθηκε με το σύννεφο της σκόνης που σηκώθηκε απ’ το δρόμο. Σκόνη και ζέστη παντού. Η μητέρα κοίταξε γύρω της απελπισμένη. Το χωριό φαινόταν ακατοίκητο. Ψυχή στο καφενείο.  Έβραζε ο τόπος! Περιμέναμε. Ο μικρός γκρίνιαζε. Πεινούσε.
«Τι περιμένουμε μαμά;» Δεν άντεχε άλλο.
«Το θείο Γιάννη»
«Ποιος είναι αυτός;»
Σε λίγο είδα έναν ηλιοκαμένο άντρα να μας πλησιάζει. Φορούσε ένα παλιό ταλαιπωρημένο παντελόνι, παπούτσια χωρίς κάλτσες κι ένα πουκάμισο μισό μέσα, μισό έξω απ' τη ζώνη του. 
Φαινόταν πως είχε διακόψει κάποια δουλειά για να έρθει σε εμάς. Μας καλωσόρισε με ένα δειλό χαμόγελο. Τα μάτια του ήταν συνεχώς χαμηλωμένα. Φορτώθηκε αμίλητος τα πιο βαριά πράγματα και άρχισε να ανηφορίζει ένα στενό δρόμο γεμάτο πέτρες. Οι πέτρες γλιστρούσαν επικίνδυνα. Η μητέρα μας έβαλε να περπατάμε μπροστά της για να μας προσέχει. Φτάσαμε στο σπίτι: τριώροφο, πέτρινο με ένα ξύλινο μπαλκόνι ψηλά. Ο χρόνος είχε στολίσει τους εξωτερικούς τοίχους με κισσό.
«Εδώ ήταν το μαγαζί του παππού σας» είπε ο Γιάννης και με μια κίνηση του κεφαλιού, μας έδειξε την παλιά μανταλωμένη πόρτα της πρόσοψης. Δεν έδωσα σημασία γιατί το μυαλό μου το είχε πάρει η δεύτερη πηγή που κελάρυζε δίπλα στην είσοδο. Έτρεξα και βούτηξα τα χέρια μου στη γούρνα. Ήπια νερό και έβρεξα το πρόσωπό μου. 

Η πόρτα του σπιτιού αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση. Ο Γιάννης έβγαλε απ’ την τσέπη του ένα μεγάλο κλειδί και το στριφογύρισε αρκετές φορές στην κλειδαριά μέχρι να καταφέρει στο τέλος να την ανοίξει.

Μπήκαμε σ’ ένα χώρο που είχε καμάρες στην οροφή και ήταν γεμάτος σκορπισμένα άχυρα. Στην άκρη μια ξύλινη σκάλα οδηγούσε στο τελευταίο πάτωμα.
«Να προσέχετε τα σκαλοπάτια!» μας συμβούλεψε. Ανεβήκαμε με προσοχή.
Στην κορυφή της σκάλας απλωνόταν ένα σκεπαστό μεγάλο χαγιάτι. Στην άκρη κρεμασμένη μια τσίγκινη βρυσούλα. Πάτωμα κάτω, κεραμίδια πάνω. Δίπλα μια τσιμεντένια βεράντα σκεπασμένη με κληματαριά. Προχωρήσαμε στο εσωτερικό. Τρία δωμάτια. Το χειμωνιάτικο που είχε το τζάκι, η καμαρούλα που κοιμόταν ο παππούς και η γιαγιά και το καθιστικό με τις παλιές φωτογραφίες στους τοίχους και τον μεγάλο καθρέφτη θολό από τη σκόνη. Σκόνη και αράχνες παντού. Η μητέρα άνοιξε όλα τα παράθυρα με δυσκολία. Τα μάνταλα είχαν σκουριάσει με τον καιρό. 
Στην άκρη μια μικρή ντουλάπα με τζάμι στις πόρτες της. Στα ράφια της, αραδιασμένα πάνω σε κεντημένα σεμεδάκια,  φλιτζανάκια του καφέ, ποτήρια και δυο-τρεις πορσελάνες από την Αμερική. Πανέμορφα κομψά πραγματάκια που δεν χόρταινα να τα χαζεύω.
Οι μπαλκονόπορτες άνοιξαν και η θέα ήταν πανοραμική! Όλο το χωριό κι ο κάμπος στα πόδια μου και απέναντι, μέσα απ’ την αχλή του μεσημεριού, ξεπρόβαλε ο Πάρνωνας με τις γαλήνιες κορυφές του.

Ο Γιάννης, αφού έριξε μια ματιά στο σπίτι για να σιγουρευτεί πως όλα ήταν στη θέση τους, ετοιμάστηκε να φύγει. Η μητέρα τον πρόλαβε στη σκάλα και τον γύρισε πίσω.
«Να σε κεράσω κάτι. Δεν γίνεται να φύγεις έτσι» του είπε.
«Άλλη φορά. Τώρα βιάζομαι» απάντησε εκείνος ντροπαλά κρατώντας σταθερά το βλέμμα του στο πάτωμα. Ο Γιάννης δεν μας κοίταζε ποτέ στα μάτια. Τον τράβηξα από το χέρι και τον έβαλα να καθίσει δίπλα μου. Δεν έφερε αντίρρηση. Ένιωσα, αν και παιδί ακόμα, πως αυτός ο στιβαρός άντρας ήταν πιο παιδί από μένα.
«Πάω να κόψω καρπούζι. Μη φύγεις. Δεν θα αργήσω» είπε η μητέρα και μας άφησε βιαστική. 
«Μη μπαίνεις στον κόπο. Τώρα ήρθατε. Άλλη φορά» προσπάθησε εκείνος να την σταματήσει αλλά χωρίς αποτέλεσμα.  Όση ώρα περιμέναμε το καρπούζι,  εγώ τον περιεργαζόμουν με παιδική αναίδεια. Μου έκανε εντύπωση η συστολή του και η επίμονη άρνησή του να δεχτεί το κέρασμα της μητέρα μου.
Η μνήμη μου κατέγραψε το ηλιοκαμένο του πρόσωπο με το κατάλευκο ευγενικό χαμόγελό του, τη ντροπαλοσύνη που του επέβαλλε τη σιωπή, τα μακριά ροζιασμένα του δάχτυλα που έπλεκε μεταξύ τους αμήχανα, αλλά που ήταν τόσο όμορφα!
Αυτά τα χέρια τα κράτησα στη μνήμη μου για πάντα. Πολλά χρόνια μετά θυμήθηκα με συγκίνηση, την συστολή αυτού του περήφανου ανθρώπου  παρακολουθώντας τον  Massimo Trois στην ταινία Il postino του  Μάικλ Ράντφορντ.








                                           


Ο Γιάννης έφαγε ήσυχα το καρπούζι του, χαιρέτισε και έφυγε. Μετά από λίγο ήρθε η μάνα του, μια ηλικιωμένη γυναίκα που μας αγκάλιασε όλους με συγκίνηση. Άνοιξε την ποδιά της που την είχε δεμένη  γύρω στη μέση της και έβγαλε κάμποσα αυγά και πατάτες.
«Για τα παιδιά...» είπε και τα άφησε στο τραπέζι. Η μητέρα με τη σειρά της της πρόσφερε μια μεγάλη φέτα καρπούζι. 
Το περίμενε. Το είδα στο βλέμμα της που έλαμπε από προσμονή. Το απόλαυσε χωρίς περιττές ντροπές αν και αυτό θα πρέπει να είχε βράσει από τη ζέστη. 
Πάνω στην ώρα ήρθε για τα καλωσορίσματα και μια γειτόνισσα μαντιλοδεμένη κι αυτή. Ζωσμένο στην ποδιά και το δικό της πεσκέσι για τα παιδιά: κολοκυθάκια και κορφάδες από το μικρό μποστάνι της. Κάθισε δίπλα στη μάνα του Γιάννη με τη δική της φέτα καρπούζι. 

Να μην τα πολυλογώ, μέχρι να νυχτώσει είχε περάσει το μισό χωριό απ’ το σπίτι. Το νέο του ερχομού μας είχε κάνει το γύρο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το καρπούζι έκανε θραύση! Τους παρατηρούσα καθισμένους στη σειρά να τρώνε αμίλητοι.  Το παιδικό μου μυαλό δεν μπορούσε να καταλάβει εύκολα πώς κάτι τόσο συνηθισμένο για μας, όπως το καρπούζι, για τους ανθρώπους αυτούς ήταν τόσο σπάνιο!

Από την επόμενη κιόλας μέρα άρχισα την εξερεύνηση του σπιτιού. Ένα μπαούλο με καρτ ποστάλ, γράμματα από την Αμερική, από το στρατό και πολλά χρεόγραφα…
Στο δεύτερο όροφο με το σαθρό πάτωμα, σκουριασμένα εργαλεία κρεμασμένα από καρφιά στον τοίχο, ένα αλέτρι, ένα καντάρι, μεγάλες άδειες νταμιτζάνες, ένας αργαλειός με μισοτελειωμένο πολύχρωμο ριγωτό πανί. Όλα καλυμμένα από στρώματα σκόνης. Όλα κλεισμένα μέσα σε ιστούς αράχνης που διύλιζαν το φως που τρύπωνε κλεφτά από τις χαραμάδες.  Ωστόσο, παντού κυκλοφορούσε μια μυρωδιά ελευθερίας που με μεθούσε. 


Άνοιξα με δυσκολία ένα παράθυρο να μπει περισσότερο φως. Ένα χωράφι με ηλιοτρόπια ανοίχτηκε μπρος μου. Μαγεύτηκα από το απέραντο κίτρινο. Μικροί ήλιοι ήταν στραμμένοι προς το φως που έδυε πίσω από τον Ταΰγετο.


Οι καμπάνες της Παναγίας σήμαναν τον εσπερινό.
«Καλή αυριανή!» μου ευχήθηκε φωναχτά μια γερόντισσα που περνούσε με το απρόθυμο γαϊδουράκι της κάτω στο δρόμο. Έτρεξα στη μητέρα μου και ζήτησα να κόψω ένα ηλιοτρόπιο για τη γιορτή μου. Αρνήθηκε.
«Το χωράφι δεν είναι δικό μας» είπε.

Νύχτωσε. Το χωριό βυθίστηκε στο σκοτάδι. Κάθισα στο μπαλκόνι και κοίταζα τα αστέρια.  Πού και που άκουγα ομιλίες που πνίγονταν στη νύχτα. Κάποιοι γύριζαν σπίτι τους φωτίζοντας το δρόμο με φακούς. Αλυχτίσματα σκυλιών έφταναν από μακριά, ένας γκιώνης, το θρόισμα των φύλλων της κληματαριάς, ο μυρωμένος αέρας της ελευθερίας…
Έτσι με πήρε ο ύπνος.

Το άλλο πρωί βρέθηκα στο κρεβάτι μου. Με ξύπνησαν οι τρεχάλες παιδιών στο καλντερίμι. Κάποιες γυναίκες αντάλλασσαν ευχές στη βρύση. Σήμαναν οι καμπάνες της Παναγίας τη στιγμή που ο ήλιος τρύπωσε απ’ όλες τις μπροστινές χαραμάδες φτιάχνοντας, με την αιωρούμενη σκόνη, δρόμους ονειρικούς, στο κενό. Ο ουρανός, όσο φαινόταν απ’ το παράθυρο, ήταν σα θάλασσα. Δίπλα μου, σε μια καρέκλα, ακουμπισμένο το φόρεμα που θα φορούσα στην εκκλησία.  Ένα ολόφρεσκο ηλιοτρόπιο ήταν στερεωμένο στη ζώνη του. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Σηκώθηκα σφαίρα και έτρεξα στη μητέρα μου.
"Εσύ το έκοψες μαμά;" Χαμογέλασε αντί ν’ απαντήσει.
"Απ' το χωράφι;" Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.
"Είπες πως δεν είναι δικό μας." Το ύφος της σοβάρεψε απότομα. 
"Ντύσου και άσε τα πολλά λόγια"
Σε λίγο κατηφορίζαμε με προσοχή το γλιστερό καλντερίμι. Ο Γιάννης με τη μάνα του μας περίμεναν στον κεντρικό δρόμο. Ανταλλάξαμε ευχές και ξεκινήσαμε όλοι μαζί για την εκκλησία, με τα πόδια. Κάναμε πολλές στάσεις στο δρόμο. Άνθρωποι που μας γνώριζαν, σταματούσαν για να μας χαιρετίσουν. Η ζέστη αν και πρωί ακόμα ήταν αφόρητη. Όμως όλα ήταν λουσμένα στο φως. Οι ψυχές μας έλαμπαν… 

Εκείνος ο Δεκαπενταύγουστος έγινε ξεχωριστός για μένα. Η μνήμη μου τον κράτησε σαν λαμπερό βόλο, μέσα στο χρόνο. Κύλισε πολλές φορές μέχρι τα βαθύτερα στρώματα της ψυχής μου και φώτισε τις πιο σκοτεινές της πτυχές.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε;  
Γιόρτασα μ έναν ήλιο στη ζώνη μου!










37 σχόλια:

  1. Σ' ευχαριστώ πολύ Μάριε για τα μελωδικά δώρα σου και το χαμόγελο που τα συνοδεύει. Σου εύχομαι κι από εδώ Χρόνια Πολλά για τη γιορτή σου που ξημερώνει αύριο και να τη ζήσεις με τον ήλιο και την πανσέληνο μαζί όπως επιθυμείς.

    https://www.youtube.com/watch?v=HxyY0_x2fec
    https://www.youtube.com/watch?v=nPLV7lGbmT4
    https://www.youtube.com/watch?v=Jy2VGRDxSvU

    Εγώ σου χαρίζω αυτό το τραγούδι που αγαπώ πολύ και για την ερμηνεία του και για τις μεταφορές του:

    https://www.youtube.com/watch?v=unMWQc80cug&list=PLroGetWHOaJKoh_sLhPlu51M5hMRcOiRe&index=71

    ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΡΙΕ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.Χρόνια πολλά !!!
      Σήμερα έψαξα αρκετά για να σου στείλω και εγω ένα τραγουδι.
      https://www.youtube.com/watch?time_continue=49&v=ZzYiagkmgKQ

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα.Για την χθεσινή πανσέληνο.https://www.youtube.com/watch?v=-XuqqMvb5Xo

      Διαγραφή
  2. Εντάξει!
    Αυτά σου τα οδοιπορικά είναι ένα ταξίδι στην νοσταλγία και στις αναμνήσεις. Ένα ταξίδι στο παιδικό μας όνειρο. Στο χαμένο χωριό, στα παλιά γονικά πρόσωπα. Στην Ελληνική φύση. Στο παραδοσιακό σπίτι με τα καλούδια του.
    Μαρία μου, εκείνα τα ταξίδια τότε ήταν σαν να άνοιγε ένα άλλο παράθυρο στη ζωή μας. Όπως άνοιξε και η Μαμά σου τα παράθυρα και όλο το φως του κάμπου μπήκε στην αγκαλιά σου.
    Πόσο όμορφο. Και φυσικά το χάρηκα μέχρι τελευταίας λέξης γιατί γέμισε κάθε εκατοστό απ την καρδιά μου.
    Χρόνια Πολλά Μαρία μου. Με κάθε μου ευχή, να το ξέρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν ένα ξεχωριστό καλοκαίρι εκείνο για πολλούς άλλους λόγους που αν τους αναφέρω όλους η ανάρτηση θα βγει νουβέλα :)
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου Γιάννη μου, να είσαι καλά και να περάσεις όμορφα με την οικογένειά σου!!!
      Χρόνια Πολλά σε όλους σας!
      Σε φιλώ.

      Διαγραφή
    2. Μια νουβέλα όμως πανέμορφη Μαρία μου, ίσως και ποθητή από εμάς.
      Και πάλι τις ευχές μου.

      Διαγραφή
  3. Υπέροχο πίσω πάτημα!Μαρία μου εύχομαι να έχεις πάντα ένα καρφιτσωμένο ήλιο στην καρδιά και στα μαλλιά σου. Δεν πειράζει να ευχηθώ από σήμερα χρόνια πολλά πάντα με υγεία ευτυχία και άπειρες χαρούμενες μέρες!! Και μια που ο Μάριος έφερε όλα τα αγαπημένα ξένα τραγούδια εγώ σου έφερα ένα Ελληνικό.
    https://www.youtube.com/watch?v=Ou4_78bMMOA που αγαπώ. Και πάλι Χρόνια σου Πολλά!!Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ φιλενάδα μου. Χρόνια Πολλά σου εύχομαι και τον ήλιο τον έχουμε όλοι όσοι επιμένουμε να βλέπουμε τη ζωή σαν δώρο που κάθε πρωί ανανεώνεται ως δια μαγείας :)
      To τραγούδι είναι πολύ όμορφο και δεν το έχω ακούσει ξανά. Σ' ευχαριστώ πολύ!!!
      Να περάσεις όμορφα σήμερα.
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  4. Μαρία χρόνια σου πολλά!!!
    Να έχεις την ευχή της Παναγίας

    φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ ψαροματάκι μου!!
      Χρόνια Πολλά, να είσαι καλά και να περάσεις όμορφα.
      Πολλά φιλιά κι από μένα :)

      Διαγραφή
  5. Τούτη η αφήγησή σου μου θύμισε και μένα κάποια καλοκαίρια που πέρασα σαν παιδί στο χωριό της μητέρας μου και συγκινήθηκα.
    Σου εύχομαι χρόνια πολλά γεμάτα χαρές και πάντα ήλιοι να συντροφεύουν την γιορτή σου αλλά και όλη σου τη ζωή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου, χαίρομαι που έχεις παρόμοιες εμπειρίες και σου είναι πιο εύκολο φαντάζομαι να μπεις στο κλίμα εκείνης της εποχής.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου και σου τις ανταποδίδω με χαρά και αγάπη.
      Τον ήλιο τον έχουμε όλοι οι ονειροπόλοι-αισιόδοξοι από θέληση :)
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  6. Υπέροχο κείμενο, μιας άλλης Ελλάδας, γεμάτης γλυκιά νοσταλγία!!! Χρόνια πολλά,Μαρία!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρόνια Πολλά Βασίλη μου!!
      Σ'ευχαριστώ πολύ, να είσαι καλά και να περνάς όμορφα με την οικογένειά σου.
      Σε φιλώ!!

      Διαγραφή
  7. Ξεκινώ με ευχές για την σημερινή σου γιορτή Μαρία!
    Συνεχίζω με πολλά μπράβο για τον πίνακα σου, είναι πραγματικά γεμάτος φως, όπως και η αφήγηση σου και τελειώνω με ευχαριστώ, ευχαριστώ που γεμίζεις σε κάθε σου ανάρτηση την καρδιά μου γλύκα!

    Πολλά πολλά τα γιορτινά και χαμογελαστά μου ΑΦιλάκια!

    ΥΓ: Μου άρεσαν τα δυο video που διάλεξες, γιατί με τον διάλογο τους, σου μεταφέρουν την απλότητα των κατοίκων της υπαίθρου που εξακολουθεί και υπάρχει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα Στεφανία μου!!
    Μου αρέσει πολύ που περνάς όμορφα όταν με επισκέπτεσαι :)
    Aυτό είναι το καλύτερό μου :)
    Χρόνια Πολλά, να έχεις μια πανέμορφη μέρα και να είσαι πάντα καλά.
    Πολλά φωτεινά φιλάκια κι από μένα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. καλό δροσερό βράδυ Μαρία ! :) Οι ιστορίες σου μας χαρίζουν πάντα φως δημιουργούν μέσα μας εικόνες , συναισθήματα , καινούργιες γνώσεις . Να είσαι γερή , ευρηματική , ευτυχισμένη !! Χρόνια Πολλά για την ονομαστική σου εορτή !! Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού , καλό ξημέρωμα : :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Κυριακή μου!
      Σ'ευχαριστώ θερμά για τις ευχές σου και τις ανταποδίδω με πολλή αγάπη.
      Οι ιστορίες είναι μικρά στιγμιότυπα ζωής, όπως έχουμε όλοι μας. Ναι, είναι αλήθεια πως όσο μεγαλώνουμε οι επισκέψεις στο παρελθόν και ιδιαίτερα στους παιδικούς μας χρόνους αυξάνονται. Μάλλον έτσι κλείνει σιγά-σιγά ο κύκλος.
      Να είσαι καλά!
      Πολλά φιλιά φιλενάδα μου :)

      Διαγραφή
  10. Δεν ξέρω όμως που να στείλω την απάντησή μου Μάριε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ο αυτοέλεγχος η υπέρβαση.
    Ο ήλιος στα μάτια ενός μικρού και πως μπορεί να ηρεμήσει κάθε πανικό... χαχα
    Στην θέση της ΜαΓία μου ακριβώς έτσι θα έκανες την υπέρβαση και θα νικούσες τον πανικό με την χαρά μιας μικρής Μαρίας που νιώθει την γέψη του Δεκαπενταύγουστου σε ένα ήλιο στην ζώνη της.
    πως το γράφεις εξάλλου; " Όλα καλυμμένα από στρώματα σκόνης. Όλα κλεισμένα μέσα σε ιστούς αράχνης που διύλιζαν το φως που τρύπωνε κλεφτά από τις χαραμάδες. Ωστόσο, παντού κυκλοφορούσε μια μυρωδιά ελευθερίας που με μεθούσε. "
    Μου άρεσε πολύ :)
    σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τη λιονταρίνα :)
      Χαίρομαι που σου άρεσε γιατί ξέρω πόσο απαιτητική αναγνώστρια είσαι. Λειτουργείς σαν τεστ αξιολόγησης. Αν περάσω την πίστα "Μάνια" χτυπάει το γκόνγκ της νίκης.
      Σ'ευχαριστώ για το χρόνο σου.
      Ήταν και κομματάκι μεγαλούτσικο :)
      Πολλά φιλιά!!

      Διαγραφή
  12. Τι ευτυχισμενες παιδικες αναμνήσεις που εχεις Μαρία μου!! πολύτιμα πετραδια ειναι στην ψυχή του ανθρωπου είσαι τυχερή που τις εχεις και τις ανασυρεις στην επιφανεια να σε αγκαλιασουν μετα απο τοσα χρονια και να σε γυρισουν πόσω στα ομορφα παιδικα σου χρονια!!!
    Δεν θα μπορούσες να γιορτασεις πιο ομορφα τοτε παρα με ενα ηλιο στην... ζώνη σου!!
    χρονια σου πολλα για την προχθεσηνη γιορτη σου Μαρία μου να περνας ομορφα και να σε χαιρονται οι αγαπημενοι σου.. να νιωθεις παντα αυτη την αισθηση τις ελευθεριας..μεσα σου.!!!και του χρονου ..φιλακιααα!!🌻

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ Σμαραγδάκι μου :) Πολύτιμες οι ευχές που ρέουν θετική ενέργεια.
      Πολύτιμες και οι όμορφες αναμνήσεις που φωτίζουν το - κατά τα άλλα - δύσκολο ταξίδι της ζωής μας.
      Να είσαι καλά, να περνάς όμορφα τις μέρες σου.
      Σε φιλώ γλυκά!!

      Διαγραφή
  13. Καλημέρα.Με τις ευχές για την γιορτή μας ξέχασω να σου εκφράσω αυτό που αισθάνομαι όταν διαβάζω αυτό που έγραψες.
    Είναι πολύ όμορφο να μπορείς να εκφράζεις τόσο ωραία και με τόσο συναίσθημα τις αναμνήσεις σου από τα παιδικά σου χρόνια.
    Δεν σε γνωρίζω όμως πιστεύω ότι είσαι πολύ αξιόλογος άνθρωπος και αρκετά ευαίσθητη.
    Επειδή μου αρέσει η μουσική επιλέγω ένα αγαπημένο μουσικό θέμα.
    Θάλασσα από ηλιοτρόπια - Ευανθία Ρεμπούτσικα
    https://www.youtube.com/watch?v=h6mYLnbL6u0
    Μάριος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μάριε :)
      To μουσικό σου δώρο εξαιρετικό, όπως όλες οι μουσικές επιλογές σου άλλωστε. Σ'ευχαριστώ θερμά για όλα, και για τη μουσική και για τα όμορφα λόγια.
      Καλό απόγευμα!
      Σε φιλώ!!

      Διαγραφή
  14. Είσαι υπέροχη. Τι κείμενο, τι γραφή! ΕΥΓΕ (και το εννοώ)!
    ΥΓ. Χρόνια πολλά με υγεία και έμπνευση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ω! Πόσο πολύ χαίρομαι που μου το λες, ειδικά εσύ, αυτό!
    Σ'ευχαριστώ πολύ Ιχνηλάτη μου!
    Καλό σου απόγευμα
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλημέρα,καλή εβδομάδα.Με μουσική και σήμερα.Αγαπημένο τραγούδι που θυμίζει 80s.
    Jack Savoretti - What More Can I Do. https://www.youtube.com/watch?v=vA9CZA2aWOk

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μάριε :)
      Μου αρέσει πολύ. Ωραίο ξεκίνημα Δευτέρας. Σ' ευχαριστώ πολύ.
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  17. Καλημέρα. https://www.youtube.com/watch?v=7uv4do7fOmw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλησπέρα Μάριε, πολύ όμορφο, σ'ευχαριστώ πολύ, να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλημέρα.Με ζέστη και σήμερα.
    Sunset Blvd - Battery Calm ---->> https://www.youtube.com/watch?v=3G9tVMYaOnk

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλημέρα.
    Σήμερα οι μουσικές επιλογές είναι από ένα webradio φίλου.Εάν θέλεις να ακούσεις και να μου πεις την γνώμη σου
    https://radiopoint.gr/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Κατ'αρχήν ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ! για την γιορτή σου!

    Κατά δεύτερον: τι υπέροχο ταξίδι ήταν αυτό;!
    Αναφέρομαι σε αυτό το ΔΙΚΟ ΣΟΥ ταξίδι --στο οποίο μας έκανες όλους συνοδοιπόρους σου...
    Το πρωτόγνωρο ταξίδι στον λίβα του καλοκαιριού με το λεωφορείο-ανέβα-βουνό-κατέβα-κάμπους, την άφιξη στο χωριό με όλα τα καλωσορίσματά του, την περιπέτεια της 'αναγνωριστικής ιχνηλάτησης' στο σπίτι, στο χωριό, στους ανθρώπους, στις μυρωδιές, στις αισθήσεις...
    Ένα ταξίδι 'ανακαλύπτω κι άλλον έναν κόσμο', χρωματισμένο με τόση αγάπη, τόσο βαθύ συναίσθημα νοσταλγίας..

    Μοναδικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αχ αυτοί οι πολύτιμοι θησαυροί των τρυφερών αναμνήσεων! Μας κρατούν ορθούς σε καιρούς δύσκολους, μας γεμίζουν νοσταλγία και χαμόγελα σε καιρούς όμορφους... συνοδοιπόροι στην πορεία της ζωής μας, μας δίνουν δύναμη! Σ' ευχαριστώ για αυτά τα υπέροχα που μοιράστηκες μαζί μας, Μαρία μου και μας έδωσες αφορμή για χαμόγελα και όμορφη διάθεση!
    Σου εύχομαι (έστω και καθυστερημένα) να έχεις πάντα όμορφες εμπειρίες και να μοιράζεσαι χαρά και αγάπη με τους γύρω σου!
    Φιλιά, πολύχρονη!!
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Πόσο ωραία το λες! Ναι, συνοδοιπόροι μας οι αναμνήσεις μας.
    Χαίρομαι πολύ που διασκέδασες διαβάζοντας Μαρίνα μου.
    Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και τις ευχές!
    Να είσαι καλά και να έχεις έναν πεντάγλυκο Σεπτέμβρη.
    Πολλά φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή