Παλίρροια

Πηγή  Tom van Hoogstraten

Το κυματάκι έσκαγε στα πόδια του.

Xωμένα μέχρι τον αστράγαλο στο ψιλό βότσαλο της ακτής και ακίνητα όπως τα κρατούσε με τις ώρες, άφηνε τις διάφανες γαριδούλες να κάνουν πάρτι πάνω τους. Τα μικρά τους τσιμπήματα δεν έφταναν για να τον αποσπάσουν από τους λογισμούς του.

Ήταν χαμένος στον κόσμο του. Κρατούσε το βλέμμα του σταθερά στο βάθος εκεί όπου ο ουρανός και η θάλασσα γίνονται ένα και μιλούσε ακατάπαυστα. Ασυνάρτητα λόγια για μας απόλυτα συγκροτημένες σκέψεις για εκείνον. Όσο μονολογούσε δυνατά, τα χέρια του έφερναν γύρους στον αέρα σα θαλασσοπούλια. Που και που το ένα ξεχνιόνταν πάνω στο κεφάλι του ενώ το άλλο χτυπούσε με δύναμη το μηρό του. Μια εικόνα απόγνωσης για ένα άγνωστο κακό που ερχόταν. Ερχόταν;

Όχι, δεν ερχόταν τίποτα. Ο γεράκος ήταν ασφαλής εκεί, καθισμένος πάνω στην παλιά πολυθρόνα, το “θρόνο” του, που είχε μαζέψει μάλλον απ’ τα σκουπίδια. Διακρίνονταν ακόμα στα ποδάρια της οι βαθιές  ξεθωριασμένες χαρακιές κάποιων διακοσμητικών σχημάτων, που σκλάβωσε το σκαρπέλο του ξυλουργού. Απ’ αυτόν τον ιδιαίτερο θρόνο του επιτηρούσε ο γεράκος κάθε πρωί τα πλοία της φαντασίας του που έφευγαν χωρίς αυτόν.

Πλησίασα και κάθισα - όσο αθόρυβα γινόταν- πάνω στα βρεγμένα βότσαλα, δίπλα του. Με αγνόησε. Προσπάθησα να καταλάβω τι έλεγε αλλά τα λόγια του δεν είχαν ειρμό.

«Εεεε…φύγε από ‘κει! Άστονε ήσυχο!»

Γύρισα να δω ποιος μου φωνάζει. Μια ηλικιωμένη στα κατάμαυρα φορτωμένη ένα βαρύ τενεκέ  στην πλάτη, φανερά καταβεβλημένη,  στεκόταν όρθια στο χωματόδρομο με την παλάμη της σκίαστρο στα μάτια. Σηκώθηκα και πήγα κοντά της. Με περίμενε.

«Γιατί να τον αφήσω;» ρώτησα χαμογελώντας.

«Δε νογάει μάνα μ'.  Είναι βλαμμένος ο έρμος.»

«Τι έχει δηλαδή;»

«Τι να’χει ο καψερός; Τον έφαε τ’ ορυχείο. Σε δαύτονε χάρισε μέρες ο Θεούλης. Αλίμονο στον Πέτρο μου που σχωρέθηκε... Εσύ τίνος είσαι;»

 Έτσι απότομα άλλαξε θέμα και ύφος αλλά μετά ξεχάστηκε,  ίσιωσε τον τενεκέ που είχε γείρει στο πλάι,  προχώρησε δυο βήματα μπροστά και πάλι κοντοστάθηκε σα να θυμήθηκε κάτι. Έριξε δυο ματιές, μια στο «θρόνο» με το γέρο και μια σε μένα.

«Άστονε... Δεν έχει ανάγκη... Ετούτο ήθελε πάντα. Να χαζεύει.»

Αυτή ήταν η μοναδική φορά που είδα τον γέροντα στην παραλία. Το επόμενο πρωί, περνώντας από κει, βρήκα το «θρόνο» του άδειο. Ψαράδες είχαν μαζέψει το κορμί του απ’ τα βαθιά. Το βρήκαν να πλέει με το πρόσωπο βυθισμένο. 

«Ευτυχώς που ‘χε παλίρροια. Αν τον έπαιρνε το ρεύμα ένας θεός ξέρει που θα βρισκόταν το κουφάρι του» σχολίασε κάποιος απ’ τους συγκεντρωμένους. Αυτοκτονία ή ατύχημα; Το δίλημμα ξεπεράστηκε με ευκολία. Δεν είχε σημασία πια.

Το θρόνο δεν τον πείραξε κανείς. Τον άφησαν εκεί, στο αντιμάμαλο, να αγναντεύει άδειος τη θάλασσα.

Το καλοκαίρι τελείωνε, μαζί και οι μέρες της ξενοιασιάς μου. Ετοιμάστηκα να επιστρέψω στη βάση μου, στις δουλειές μου.

Πριν φύγω, ένιωσα την ανάγκη να περάσω πάλι από κει. 

Ήταν προχωρημένο απόγευμα κι ο ήλιος έφτιαχνε πορφυρό δρόμο πάνω στο νερό που ησύχαζε μπροστά μου.

Προς μεγάλη μου έκπληξη ο "θρόνος" δεν ήταν άδειος.

Ένα ζευγαράκι καθόταν και χάζευε αγκαλιασμένο το ηλιοβασίλεμα. Το κορίτσι - στα γόνατα του αγοριού -με γερμένο το κεφάλι στον ώμο του. Τα μαλλιά της, νοτισμένα απ' την υγρή αλμύρα απλώνονταν σαν πλοκάμια στην πλάτη του. Ένα τρανζίστορ αφημένο πάνω στο χαλίκι έπαιζε μια ερωτική μπαλάντα. Χαμογέλασα, έκανα μεταβολή και έφυγα.
 Να που ο "θρόνος" χρησίμευε ακόμα στα όνειρα!

Τζερμιάς-4-1024x517 

Το παιχνίδι έχει ως εξής: σου δίνω μια φωτογραφία και μια λέξη κι εσύ γράφεις μια ιστορία.

Την υπέροχη φωτογραφία του  Tom van Hoogstraten παρέδωσε σε μένα η Μαρίνα από το e- periodiko mas με τη λέξη ΘΡΟΝΟΣ και όλα αυτά τα όμορφα γίνονται χάρις στην Μαίρη μας που διοργανώνει τη Φωτογραφική Σκυτάλη ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ (εδώ μπορείτε να βρείτε και τις υπόλοιπες συμμετοχές)

Σ'ευχαριστώ για την ευκαιρία Μαίρη.  

Σ' ευχαριστώ Μαρίνα για την υπέροχη φωτογραφία και τη λέξη που μου διάλεξες. 

Με τη σειρά μου παραδίδω τη σκυτάλη στην Christina Andromeda  με τη λέξη ΑΙΣΘΗΣΗ και την παρακάτω φωτογραφία που ελπίζω να της αρέσει.  

Καλή έμπνευση Χριστίνα :)

Serge Marshennikov, 1971