Η μηλόπιτα του Ρομπέρ

Ο  Ρομπέρ ήταν Γάλλος, παντρεμένος χωρίς παιδιά. Είχε ένα φίλο Έλληνα, τον Άγγελο, και αυτός ήταν ο λόγος που ερχόταν συχνά στα μέρη μας. Προχωρημένης ηλικίας, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις και οι δυο, τα είχαν βρει μια χαρά μεταξύ τους.

Τον Ρομπέρ δεν τον γνώρισα ποτέ από κοντά. Γνώρισα όμως τον κολλητό του τον Άγγελο. Καλοφαγάδες και της περιπέτειας, είχαν μεγάλη έφεση και στην κουζίνα. Όταν βρίσκονταν μαζί, του έδιναν και καταλάβαινε.

Απ' τις αρχές του καλοκαιριού, έπαιρναν ο καθένας το καράβι του, σήκωναν τα πανιά και αρμένιζαν στο Αιγαίο. Τους κορόιδευαν οι άλλοι, οι πιο νέοι, όταν έπιαναν λιμάνι γιατί οι "πανιάδες" (αυτοί που έχουν σκάφος με πανιά) αποτελούσαν κόκκινο πανί για τους υπόλοιπους σκαφάτους. Τους θεωρούσαν οπισθοδρομικούς,  ξεπερασμένους, που θέλουν σώνει και καλά να ταλαιπωρούνται με όλες αυτές τις διαδικασίες ναυσιπλοΐας του παλιού καιρού που η τεχνολογία σήμερα έχει τόσο πολύ απλοποιήσει. Όμως οι δυο φίλοι δεν έπαιρναν καμιά ευχαρίστηση απ' αυτό. Ήθελαν να πλένουν μόνοι τους το κατάστρωμα, να διορθώνουν μόνοι τους τις βλάβες, να διαβάζουν τους χάρτες να μιλάνε με τη θάλασσα. Έτσι, κάθε άνοιξη κατέβαιναν στο καρνάγιο που έβγαζαν τα σκάφη τους το προηγούμενο φθινόπωρο και άρχιζαν τις εργασίες. Αρχές Ιουνίου έριχναν ξανά τα πλοία στη θάλασσα και σήκωναν πανιά. Η εμπειρία τους τεράστια.

-Γιατί δυο πλοία αφού μπορούσατε να ταξιδεύετε με ένα;" ρώτησα κάποια στιγμή τον Άγγελο.

- Δεν είχε γούστο έτσι. Ταξιδεύαμε για την ηρεμία, την επαφή με το νερό, τον αέρα. Αυτά τα ταξίδια ήταν προσωπική υπόθεση του καθενός μας. Μετά, στα λιμάνια, βρισκόμασταν και κάναμε πράγματα μαζί. Ψωνίζαμε τα χρειαζούμενα, καθαρίζαμε και τα ψάρια που είχαμε πιάσει και μαγειρεύαμε. Φαγητό στο κατάστρωμα, πότε του ενός και πότε του άλλου, κρασάκι και ανταλλαγή εμπειριών απ’ το ταξίδι. Έτσι μας άρεσε. Μερικές φορές φτιάχναμε φαγητά που σκεφτόμασταν εκείνη τη στιγμή. Όπως αυτή τη μηλόπιτα που την επινόησε ο Ρομπέρ για να γλυτώσει από τα πολλά σκεύη. Χρειάζεσαι μόνο ένα τηγάνι και ένα ταψί.» μου είπε και μου έγραψε τη συνταγή πάνω σε μια χαρτοπετσέτα.

Την τροποποίησα λιγάκι για να την κάνω πιο «υγιεινή».

ΥΛΙΚΑ

6 ξινόμηλα (προτιμώ τα μπανανόμηλα γιατί είναι πιο γλυκά)
1 πακέτο σφολιάτα Κανάκη κόκκινη 
2 κουτ. σούπας βούτυρο (προτιμώ το Κερκύρας ) 
Ζάχαρη κρυσταλλική (προτιμώ την καφέ ζάχαρη με μελάσα, είναι κάπως υγρή)

Λίγες σταφίδες (προαιρετικά) μαύρες για περισσότερα αντιοξειδωτικά.

Λίγο καρύδι κοπανισμένο (προαιρετικά) για Ω3 λιπαρά. 
Ζάχαρη άχνη 
Κανέλα σκόνη (κατά προτίμηση Κεϋλάνης γιατί είναι η μόνη αυθεντική)
1 αυγό
1 βανίλια για επιπλέον άρωμα αν δεν το σβήσετε με λικέρ ή βότκα.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ (15 λεπτά + ψήσιμο 20-25 λεπτά) 

Αφήνουμε τη σφολιάτα εκτός ψυγείου να ξεπαγώσει. 
Καθαρίζουμε τα μήλα και τα κόβουμε μικρά κομματάκια. 
Τα βάζουμε σ΄ένα μεγάλο τηγάνι μαζί με το βούτυρο,  
τη ζάχαρη και την κανέλα. Κανέλα για να πάρει χρώμα και άρωμα και 

ζάχαρη, ανάλογα με το πόσο γλυκιά τη θέλουμε. 

Τα αφήνουμε στη φωτιά μέχρι να "μαραθούν" και να δημιουργήσουν ένα ομοιόμορφο μείγμα. 

Το μείγμα των μήλων είναι έτοιμο όταν μελώσει και σκουρύνει.  
Αν θέλουμε, μπορούμε να το σβήνουμε με λικέρ ή βότκα 
ή με όποιο άλλο είδος αλκοόλ μας αρέσει. 

Όταν κρυώσει λίγο, ανοίγουμε τις σφολιάτες (έχει δυο κομμάτια η συσκευασία) και μοιράζουμε το μείγμα στο κάθε κομμάτι. Το κλείνουμε φάκελο και το τοποθετούμε στο ταψί. 

Αλείφουμε με κρόκο αυγού και λίγη κρυσταλλική ζάχαρη. 

Αν δεν θέλουμε να ψήσουμε και τα δυο κομμάτια, βάζουμε το άλλο στην κατάψυξη για την επόμενη φορά. 

Ψήνουμε σε 200 βαθμούς ώσπου να φουσκώσει και να πάρει από πάνω ένα σκούρο χρώμα 
(περίπου 20-25 λεπτά). 

Όταν είναι έτοιμο, το βγάζουμε από το φούρνο και ρίχνουμε από πάνω άχνη και κανέλα.  

Αν το έχουμε έτοιμο στην κατάψυξη, από άλλη φορά, το βάζουμε κατευθείαν στο φούρνο - όπως είναι παγωμένο - αλλά θα χρειαστεί 5 λεπτά παραπάνω ψήσιμο. 

Διατηρείται εκτός ψυγείου 24 ώρες, μετά αρχίζει και "πανιάζει", αλλά, μην φοβάστε, δεν θα μείνει για να πανιάσει :)