Αναζητείται γυναίκα μετρίου αναστήματος με γυαλιά μυωπίας.

Δεν έχει γυρίσει. Ακόμα να γυρίσει. Αν είναι δυνατόν!

"Όσο μεγαλώνω τόσο μεγαλώνει μέσα μου και η άρνηση να μπω στην κουζίνα. Το να μπω εκεί και να περάσω 2-3 ώρες μαγειρεύοντας μου δένει κόμπο το στομάχι. Δε θέλω να βλέπω άλλο κατσαρόλες τηγάνια και πιάτα στο νεροχύτη.

Βαρέθηκα να μαγειρεύω (!!!) και όσα θαυμαστικά και να βάλω στο τέλος δε φτάνουν για να δηλώσουν τη βαθιά αποστροφή μου.

Έρχεται όμως η στιγμή που με πιάνει πείνα. Ε, ούτε αυτό είναι ικανό να με πείσει  να μαγειρέψω.

Όταν ξημερώνει η μέρα το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πώς θα την βγάλω καθαρή από μαγειρέματα. 

Κάτι πρέπει να φάμε, εντάξει, αλλά τί; Κάτι που να μη χρειάζεται να λερώσω πάλι κατσαρόλες και τηγάνια και να βγάλω όλα τα πιάτα άπλυτα στο νεροχύτη. 

Έτσι, καταλήγω στη σωτήρια λύση της σαλάτας ή του γιαουρτιού, ή του σάντουιτς με γαλοπούλα και τυρί και τα φρούτα με γιαούρτι μια χαρά είναι. Υπολογίζω θερμίδες, διατροφική αξία και θρεπτικά συστατικά, κάνω τις αλχημείες μου και να το  ιδανικό γεύμα! Για μένα. Γιατί οι υπόλοιποι είναι κρεατοφάγοι, τρώνε κανονικά και δε βολεύονται με τις δικές μου διατροφικές κομπίνες. Οπότε μπαίνω αναγκαστικά στην κουζίνα και αρχίζω. 

Άντε πάλι να καθαρίσω τα καρότα, τα χόρτα, τις πατάτες, άντε πάλι το κλάμα με τα κρεμμύδια, άντε πάλι να τρίψω το τυρί στον ψιλό τρίφτη γιατί χοντροκομμένο δε δένει καλά με τα μακαρόνια, ο ένας τρώει  την ντομάτα μαγειρεμένη αλλά ο άλλος δεν τη θέλει με τίποτα. Ο ένας τρώει μόνο μαύρο ρύζι ο άλλος δε θέλει ούτε να το βλέπει. Ο ένας θέλει το κοτόπουλο τηγανητό με πιπεριές ο άλλος μόνο ψητό λαδολέμονο και πάει λέγοντας. 

Κι όταν όλα τα σκεύη έχουν μπει στη φωτιά και έχει γεμίσει ο τόπος με μισοκομμένα λαχανικά, και φλούδες από πατάτες  και κρεμμύδια, ορμάει απροειδοποίητα ο μαύρος σίφουνας (έτσι έρχεται πάντα το κακό, απροειδοποίητα) και αρχίζει τις επιδρομές στα πόδια μου. Τα αγκαλιάζει με τα μπροστινά δικά της και τα κλωτσάει με τα πίσω της- συγχρόνως – ενώ με δοκιμάζει με τα δόντια της για να δει αν τρώγομαι.

Με το ένα χέρι να ανακατεύω το ρύζι να μην κολλήσει, να κάνω ακροβατικό με το ελεύθερο πόδι για να ανοίξω με το άλλο χέρι το ψυγείο ενώ τα πόδια χορεύουν πεντοζάλι για να αποφύγουν τα «αγκαλιάσματα» της Ζούγκλας. Νιώθεις τί σου λέω; Μη μου πεις κουβέντα! Σουτ..κουβέντα! Δεν μαγειρεύω σήμερα. Το αποφάσισα. 

Θα πάρω την ομπρέλα μου, θα βάλω τις ψείρες μου στ’ αυτιά και θα βγω για περπάτημα. Θα ακολουθήσω ένα δρόμο στην τύχη και όπου με βγάλει. Μη ρωτάς! Δεν ξέρω πότε θα γυρίσω. 

Αν με βάλουν στο amber alert  «αναζητείται γυναίκα μετρίου αναστήματος με ομπρέλα και γυαλιά μυωπίας» να κάνεις το κορόιδο. Δε με ξέρεις δε με είδες."

Όλα μαζεμένα μου τα είπε η Άλλη και έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν πρόλαβα ούτε λέξη να της πω, να τη συνετίσω, να μαζέψει τα μυαλά της, με τόσο αέρα που έχουν πάρει. Ούτε μια λέξη! Αν είναι δυνατόν! 
Κι ακόμα να γυρίσει..