Παραλήρημα εγκλεισμού

Κάποιοι άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ. Εμένα, αντίθετα, μου συμβαίνει συχνά. Όταν δεν επικοινωνώ με τους ανθρώπους, αρχίζω να μιλάω με τα πράγματα και τα ζώα. 
Και τι δεν έχω μάθει από τούτες τις συνομιλίες μας! 
Έμαθα για παράδειγμα πως νιώθει η γαρυφαλλιά που άνθισε πρόωρα και ταλαιπωρείται απ' το κρύο, η γάτα μου όταν της απαγορεύω να πιει απ' το ποτήρι μου, ακόμα και η νυχτοπεταλούδα, όταν κολλάει έξω απ' το τζάμι μου ενώ ποθεί να μπει μέσα.

Χθες ζωγράφισα ένα δρομάκι. Το κοιτούσα και σκεφτόμουν: "τι είναι ένα δρομάκι χωρίς κάποιον να το περπατήσει;" 
Μπήκα στη ζωγραφιά και το περπάτησα, να δώσω νόημα στην ύπαρξή του. 

Γιατί ένας δρόμος που δεν τον περπατάει κανείς, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Καλύτερα να τον καλύψoυν τα ξερόχορτα. Ένας δρόμος πάντα κάπου οδηγεί. Ακόμα και το αδιέξοδο κάτι λέει. "Γύρνα πίσω!"

Κοιτάζω απ' τις γρίλιες τη βροχή που πέφτει. Το βλέμμα μου, παντοτινός φυλακισμένος αυτής της πόλης, αιχμαλωτίζει τη φωτεινή της δέσμη μπροστά απ' τη λάμπα του δρόμου. Ο δρόμος ποτάμι. Ένα βρεγμένο σκυλάκι μάταια προσπαθεί να χωρέσει κάτω από τον κάδο των σκουπιδιών. 

Η νυχτοπεταλούδα με κοιτάζει εκστατική. Ακολουθεί απρόθυμα το δάχτυλό μου που σχεδιάζει κύκλους πάνω στο νοτισμένο τζάμι.
Προσπαθεί να βρει ένα άνοιγμα, να μπει μέσα. Μισανοίγω το παράθυρο. Διστάζει. Αμφιβάλει για την απρόσμενη ευκαιρία. Όχι για πολύ. Τρυπώνει και πετάει προς το φως του πορτατίφ. Αλλάζει γνώμη, λοξοδρομεί και προσγειώνεται απαλά στο γείσο του ποτηριού μου. Ακροβατεί για λίγο- κομψή χορεύτρια πάνω στις πουέντ της- και, πριν προλάβω να τη σταματήσω, πέφτει στο νερό με απλωμένα τα φτερά. 
Επιπλέει περιμένοντας  τη σωτηρία της. 
Πόσες ευκαιρίες έχει μια νυχτοπεταλούδα να σωθεί από πνιγμό;

Από κάπου ακούγεται το κελάρυσμα μιας πηγής. 

Πηγή; Το νερό της υδρορροής, στήνει σενάρια με τη φαντασία μου.

Τελευταία σκέφτομαι τη νεότητα. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τη νεότητα αλλά για τις μεγαλύτερες ηλικίες των ανθρώπων... 
Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται πιο συχνά για το νόημα της ζωής. Κοινότοπο θέμα. Παραμένει όμως αναπάντητο. Προσδοκίες, προσπάθειες, ένα "αχ.." ένα "ζήτω!" ένα "μπα.." και περνούν τα χρόνια χωρίς να έχω σιγουρευτεί ακόμα για το νόημα της ζωής. Ό,τι κι αν έχει ειπωθεί, καλύπτει μόνον την ανθρώπινη αγωνία. Ο δημιουργός ακόμα σιωπά κι ο θάνατος έχει τον τελευταίο λόγο.

Βγάζω τη νυχτοπεταλούδα μου απ' το νερό. Την αφήνω να στεγνώσει ήσυχα στο φως του πορτατίφ. Μένει εκεί ασάλευτη, σχεδόν φοβισμένη, μα ξαφνικά, πετάει ορμητικά προς το φως. 

Γιατί να μην είναι τούτο, τελικά, το νόημα της ζωής; Αυτή η δυνατή παρόρμηση που με ωθεί σταθερά προς το φως; Που προβάλλει σαν νυχτοπεταλούδα μέσα απ' το σκοτάδι μου για να μου δώσει τη δύναμη να υπάρχω και να μπορώ να τη σώζω, κάθε φορά που αυτή - η άμυαλη - πέφτει απερίσκεπτα μες το νερό του ποτηριού μου;

Μουσική του video: Γεώργιος Βαρσαμάκης - Διαδρομή στα σύννεφα

Το video περιέχει σκηνές απ' την υπέροχη, συμβολική ταινία "Το κόκκινο μπαλόνι"  του Άλμπερτ Λαμορίς, σε σενάριο και σκηνοθεσία του ίδιου.
Το 1957 Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου.
Το 1956 Χρυσός Φοίνικας καλύτερης ταινίας μικρού μήκους.
Το 1957 Ειδικό κινηματογραφικό βραβείο BAFTA

.