Αναρτήσεις

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2019

Εξομολογήσεις

Η Ψυχή - Νικόλαος Γύζης 1893  έγχρωμο σκίτσο. 
Το πιο διάσημο έργο του.  



Δεν θυμάμαι να ένιωσα ποτέ το αίσθημα της κτητικότητας για κανένα ανθρώπινο πλάσμα. Πίστευα βαθιά μέσα μου πως τους ανθρώπους δεν μπορείς, δεν γίνεται να τους κατέχεις. Είναι ελεύθερες, αυτόνομες υπάρξεις και επιλέγουν πού και με ποιόν θέλουν να βρίσκονται κάθε φορά.

Όταν γεννήθηκε η κόρη μου και την κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, την κοίταξα να δω αν είναι όντως αρτιμελής και της συστήθηκα: «Γεια σου φιλενάδα..» Αυτό μου βγήκε. «Φιλενάδα..»

Ένιωσα αμέσως μέσα μου να με κατακλύζει μια απέραντη τρυφερότητα και μια βαθιά ευθύνη. Ένιωθα πως αυτό το πλασματάκι μου το δάνεισε η ζωή για να του στρώσω το δρόμο, να το βοηθήσω να πατήσει στα πόδια του και να του εξασφαλίσω τα απαραίτητα εφόδια για να περπατήσει μόνο του κάποια στιγμή.

Ήξερα απ’ την πρώτη στιγμή, βαθιά μέσα μου, πως δεν μου ανήκει. Δεν είπα ποτέ «Το παιδί ΜΟΥ..» Αναφερόμουν σ’ αυτήν πάντα με το όνομά της και με τα τρυφερά λογάκια που λέει μια μαμά στο μικρό της.

Όταν έγινε δύο χρονών άρχισε το «ΟΧΙ» και τις απόπειρες να γνωρίσει το περιβάλλον της.  Ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτό. Τα σεβάστηκα και τα δυο αν και μου έβγαζαν πολλές δουλειές, μου ανέτρεπαν τα προγράμματα και μου δυσκόλευαν την καθημερινότητα. Όμως έπρεπε να αναπτύξει σιγά-σιγά την ατομικότητά της, να μεγαλώσει, να ικανοποιήσει την περιέργειά της, να μάθει από τα λάθη της, να καλλιεργήσει τη φαντασία της.

Ελευθερία σε όλα εκτός από όσα έθεταν σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή της. Τα δικά μου «όχι» ήταν μετρημένα στα δάχτυλα αλλά αδιαπραγμάτευτα. Ευτυχώς ο χώρος με βοηθούσε πολύ σ’ αυτό.

Ζούσαμε τότε σε μια παλιά μονοκατοικία με τα απολύτως απαραίτητα. Δηλαδή το σπίτι ήταν σχεδόν άδειο. Νέο ζευγάρι, μετρημένα χρήματα, κάναμε μια αρχή που βασιζόταν μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Δεν είχαμε τίποτα που να φοβάμαι μήπως καταστρέψει το παιδί, μήπως σπάσει το παιδί και το παιδί μπουσούλαγε και μετά έτρεχε πάνω - κάτω ελεύθερο χωρίς περιττούς περιορισμούς και απαγορεύσεις.

Άνοιγα τα παράθυρα, έμπαινε ο ήλιος και το αεράκι, η μικρή κυλιόταν πάνω στη μοκέτα και έξω Άνοιξη. Έτσι θυμάμαι σήμερα εκείνη την εποχή. Μια ατέλειωτη Άνοιξη!

Μια μέρα, εκτός από τις κατσαρόλες κ.λ.π., «ανακάλυψε» και τη βιβλιοθήκη. Μια βιβλιοθήκη με βαθιά ράφια που είχαμε φτιάξει μόνοι μας  με αγορασμένα υλικά και την οποία έχουμε ακόμα. Τα ράφια της ξεκινούσαν από το πάτωμα και κατέληγαν λίγο πριν το ταβάνι. Ήταν πολύ εύκολο για το παιδί να έχει πρόσβαση στα βιβλία. Καθόταν στο πάτωμα μπροστά στα κάτω ράφια, με την πιπίλα στο στόμα και όσο έφτανε το χεράκι της έσπρωχνε τα βιβλία κάτω μέχρι να σχηματιστεί ένας μεγάλος σωρός. Άδειαζαν τα κάτω ράφια. Τα πιο πάνω ουφ..δεν τα έφτανε ακόμα.
Αυτή ήταν η πρώτη επαφή της με τα βιβλία. Το παιχνίδι.

Ο μπαμπάς της με μάλωνε. Την κακομαθαίνεις μου έλεγε, δείξε της πως αυτό δεν πρέπει να το κάνει. Αρνιόμουν να υπακούσω στη λογική του και προσπαθούσα να του εξηγήσω τη δική μου πως έτσι ξεκινάει ο άνθρωπος τη γνωριμία του με ένα αντικείμενο: με την αφή, σαν παιχνίδι. Αργότερα θα τα άνοιγε για να δει πώς είναι μέσα μετά θα τα άνοιγε για να χαζέψει τις εικόνες, μπορεί να τράβαγε και καμιά μολυβιά και έτσι σιγά-σιγά θα εξοικειωνόταν με τα βιβλία ίσως να της γίνονταν και συνήθεια, να αντικαθιστούσαν την πιπίλα της μόνο που αυτά δεν θα χρειαζόταν ποτέ να τα κόψει ως βλαβερή συνήθεια. Δε γίνεται ξαφνικά στην εφηβεία να δώσεις στο παιδί ένα βιβλίο και να το προτρέψεις να το διαβάσει.  Οι μεγάλες αγάπες ωριμάζουν με το χρόνο. 

Κι έτσι έγινε. Μετά το σωρό στο πάτωμα, άρχισε το γράψιμο με το μολύβι. Όπου έβρισκε κενή σελίδα τραβούσε μια δική της γραμμή, ίσως γιατί προσπαθούσε να με μιμηθεί, και αργότερα άρχισε να γράφει τις πρώτες συλλαβές «μα…μα"  και  μια καρδούλα. Δεν έσβησα αυτά τα αποτυπώματα της ψυχούλας της. Ακόμα συμβαίνει να πέφτω πάνω σε βιβλίο με τη γραμμή και την καρδούλα στο πλάι.

Και δεν θα υπήρχε λόγος να αναφερθώ σε όλα αυτά αν δεν έβρισκα σήμερα μια φωτογραφία που, κάποια χρόνια πριν, έγινε αιτία να κάνω, σε κατάσταση έντονης ψυχικής φόρτισης, μια ανάρτηση στο αγαπημένο Path με τίτλο:

« Ένα κορίτσι ψάχνει το μέλλον του μέσα στο «τίποτα»

Ποιος γονιός, ποιος δάσκαλος, ποιος τέλος πάντων εμφύσησε σ’ αυτό το παιδί τόση αγάπη για το διάβασμα, για τη μόρφωση…εν τέλει, για τα βιβλία; Ποιος του έμαθε πως η φαντασία δεν είναι περιττή αλλά γίνεται το όχημα των πιο πλούσιων σε εμπειρίες ταξιδιών και ένα προστατευτικό κάλυμμα που κρατάει μακριά το χειρότερο θάνατο -εκείνον της ψυχής;



ΓΑΖΑ  27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014

Ένα γερό χαστούκι στον πολιτισμό μας, στην ανοχή μας, στην αναισθησία μας είναι αυτές οι εικόνες που δείχνουν το μικρό κορίτσι να ψάχνει στα συντρίμμια του βομβαρδισμένου σπιτιού του, τα βιβλία του.
Δεν κοιτάζει "πίσω". Κοιτάζει μπροστά, κατάματα, το μέλλον της. Το μέλλον που κρατάει στα χέρια της. Θαυμάζω αυτό το βλέμμα!!
Έχει όλη τη δύναμη και τη σιγουριά του ανθρώπου που συνεχίζει να πιστεύει στη ζωή, ζώντας μέσα στο θάνατο!



Τα σχόλια που ακολουθούν είναι των φίλων του τότε και του σήμερα.



βιργινια . Πέμπτη, 31 Ιουλίου 2014 6:42 μμ

Δεν έχω λόγια. Ντρέπομαι μόνο αυτό έχω να πω.
Η Eva Cassidy η καλύτερη επιλογή!! Καλησπέρα Μαρία !


Νίκος Ταξιδιώτης Πέμπτη, 31 Ιουλίου 2014 7:48 μμ

Φοβερή φωτογραφία πραγματικά. Τα κτήνη οι Εβραίοι, δε θα γίνουν ποτέ άνθρωποι. Πείστηκα ότι ο Χίτλερ "κάτι είδε" σαν οραματιστής στο θέμα αυτό και αποφάσισε να τους ξεπαστρέψει. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβε.
Επειδή όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται, έστω και ως φάρσα, την επόμενη φορά, ο μελλοντικός Χίτλερ, έχοντας κατά νου κάτι τέτοιες φωτογραφίες, δε θα λαθέψει. Δεν θα ολιγωρήσει. Θα τους εξαφανίσει από προσώπου Γης, ώστε να επανέλθει η ισορροπία στην ανθρωπότητα.
Διάβαζα ότι τω 95% των Εβραίων, συμφωνεί με τα εγκλήματα αυτά, οπότε, δε νιώθω πως τα παραλέω. Το 95% από τα τέρατα αυτά, είναι δολοφόνοι!
Πολύ συγκινητική φωτογραφία στ' αλήθεια. Καλησπέρα Μαρία..:-)


ΓΙΑΝΝΗΣ JOHNPIT Παρασκευή, 1 Αυγούστου 2014 7:36 μμ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ......!!! ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ.....!!!! Άλλοι εδώ γυρεύουνε με υστερία τα τηλεκοντρόλ τους και άλλοι εκεί στα ρημαγμένα σπίτια τα βιβλία τους....
Πόσο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΞΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ κάποιοι άνθρωποι.
Μαρία καλό μήνα.....να το πω..... ε άστο να το πω...


ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δευτέρα, 11 Αυγούστου 2014 6:50 μμ

Τα τραγικά γεγονότα που διαδραματίζονται στις μέρες μας με θύματα αθώους, άμαχους και παιδιά φοβάμαι ότι δεν τα έχουμε συνειδητοποιήσει .
Η Ευρώπη κοιμάται ή ,τρέχει έξαλλη πίσω από την οικονομική κρίση και δεν βλέπει δεν αφυπνίζεται από τον ευτελισμό της αξίας της ανθρώπινης ζωής....
Αλήθεια ποιο κτήνος απ' αυτά που ανακοινώνουν κάθε μέρα στα media τον αριθμό των αντιπάλων που σκότωσαν, που κρεμούν τις κεφαλές των νεκρών σε πανό, ποιο ανθρωπόμορφο τέρας μπορεί να αντέξει το ζωντανό βλέμμα αυτού του κοριτσιού.?
Ποια ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και κουροφέξαλα , εκπροσωπούν έθνη σφαγέων και νεκροθαφτών των λαών ;
Συγνώμη Μαρία μου για την ζοφερή ατμόσφαιρα που σου μεταδίδω αλλά μου είναι αδιανόητη η φυσικότητα της παρουσίασης της ροής των δραματικών γεγονότων που συμβαίνουν παραδίπλα μας σαν να μην είμαστε άνθρωποι και μείς όπως τα θύματα των πολέμων, και δεν μας αφορούν.






27 σχόλια:

  1. Δύσκολη κατάσταση ο πόλεμος, τραγική, αξεπέραστη.
    Οι παιδικές, οι νεανικές ψυχές είναι παντού αισιόδοξες, ευτυχώς που συμβαίνει κι αυτό.
    Το μεγάλωμα, η γέννηση ενός παιδιού, σε αλλάζει σαν άνθρωπο το μόνο σίγουρο. Είσαι στήριγμα είτε το θέλεις είτε όχι. Επίσης έχεις ευθύνες, πολλές, πάμπολλες, τεράστιες ευθύνες! Πιστεύω το πιο αξιόλογο και πιο γοητευτικο στη ζωή μας συμβάν, τα παιδιά και τα εγγόνια.

    Ανατρίχιασα με τα σχόλια από το 2014!
    Όταν το κατάλαβα..
    Καλό βράδυ κι από εδώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βαθιά η συγκίνηση και τότε και τώρα βέβαια για άλλο λόγο στο παρελθόν, ο πόλεμος είναι φρικτός όσο μακριά και αν είναι. Σήμερα με άγγιξε η τρυφερή μανούλα. Πόσο χαίρομαι που σ έχω φιλενάδα!
    Καλό βράδυ Μαρία μου σε φιλώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Βιργινία μου :)
      Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε κι ακόμα αυτή η φωτογραφία, δυστυχώς, παραμένει επίκαιρη. Τα παιδιά ειδικά σ' αυτή την περιοχή στερούνται πάρα πολλά αλλά έχουν το πείσμα να αγωνίζονται για ελευθερία και καλύτερες μέρες.
      Φιλενάδα - λέξη με μεγάλο ηθικό βάρος και μεγάλη ευθύνη. Σ'ευχαριστώ και σου ανταποδίδω στο ακέραιο τα αισθήματά σου.
      Πολλά γλυκά φιλιά :)

      Διαγραφή
  3. Στην ανάρτησή σου στο Path το 2014 έχω ήδη τοποθετηθεί και μάλιστα σε βρασμό ψυχής.

    Θα αναφερθώ μόνο στην εξ'ίσου σημαντική σου εγγραφή σήμερα .

    Ήσουν έτοιμη από καιρό,νεαρά Κυρία τότε,να γίνεις "Μάνα" Μαρία μου. Τυχερά τα παιδιά σου,γιατί δυστυχώς δεν είμαστε οι περισσότερες νεαρές μητέρες έτοιμες να διαδραματίσουμε σωστά,ξεπερνώντας το εγώ μας ,αυτόν τον ύψιστο ρόλο του γονέα που απαιτεί,παιδεία, κανόνες,αυτοσυγκράτηση,πειθαρχία,διαρκή επαγρύπνηση και τεράστια ευθύνη.

    Πέφτουμε οι περισσότερες με πάθος στην μητρική αγάπη για το παιδί μας.Πάθος που δεν μας επιτρέπει πάντα να διακρίνομε το σωστό από το λάθος ως προς την χειραγώγηση της συμπεριφοράς του παιδιού μας τουλάχιστον στα πρώτα και καθοριστικά χρόνια της ζωής του..
    Υπερπροστατευτικές,κτητικές,παθιασμένες και με καταβολές που υποσυνείδητα κουβαλάμε από την δική μας παιδική ηλικία, με σύμβουλο το μητρικό μας ένστικτο χωρίς ειδικές γνώσεις πάνω σ'αυτό το μέγα θέμα. Γνώσεις που αποκτούμε με την πείρα ως γονείς και την ωρίμανση της ηλικίας μας διαχειριζόμαστε στη συνέχεια όπως μπορούμε τα παιδιά μας από τα οποία τελικά διδασκόμαστε ,όσο ακραίο κι αν ακούγεται αυτό.

    Μία από τις βασικές μέριμνες που θα έπρεπε να είχε προβλέψει η Ελληνική πολιτεία θα ήταν κατά την γνώμη μου η καθιέρωση υποχρεωτικής προετοιμασίας των ζευγαριών για τον γονεϊκό τους ρόλο ή, έστω η συμβουλευτική συμπαράσταση από ειδικούς τουλάχιστο στα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών.

    Μεταξύ των πολυσήμαντων εγγραφών σου κι αυτή Μαρία μου στα πλαίσια της εξαιρετικής παρέμβασής σου στο διαδίκτυο .

    Καλό μας Σαββατοκύριακο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλησπέρα Λυγερή μου :) Δύσκολος ο ρόλος μας και ποτέ δεν ξέρουμε απ' την αρχή αν ό,τι κάνουμε είναι σωστό. Νομίζω πως πάντα μας καθοδηγεί το "υλικό" απ' το οποίο είναι φτιαγμένο το παιδί, και το ένστικτο μας μαζί με τα δικά μας παιδικά βιώματα που δεν μπορούμε να ξεφορτωθούμε με τίποτα.
      Στη δική μου περίπτωση έπαιξε μεγάλο ρόλο και το γεγονός ότι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου έπαιζε η ταινία με όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Η σκέψη πως μπορεί να παθαίναμε κάτι και να αφήναμε το παιδί μόνο με έκανε να θέλω να αυτονομηθεί από νωρίς για να μπορεί να επιβιώσει. Οι ενέργειές μας, ως γονείς, πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Η τύχη παίζει και εδώ μεγάλο ρόλο. Ας έχουν όλα τα παιδιά του κόσμου υγεία και τις βασικές τουλάχιστον προϋποθέσεις για να μεγαλώσουν με αρμονία και αγάπη. Όλα τα άλλα θα τα βρουν στο δρόμο τους και θα τα αντιμετωπίσουν όπως κάναμε κι εμείς.
      Σ'ευχαριστώ πολύ Λυγερή μου, σε φιλώ γλυκά.
      Καλό Σαββατοκύριακο!!

      Διαγραφή
  4. Συμφωνώ με τις αξίες σου και σε συγχαίρω γι αυτές. Δύσκολο να κατορθωθεί να μη θεωρείς το παιδί σου δικό σου. Όχι κτήμα σου αλλά δικό σου. Εγώ δεν το έχω κατορθώσει. Δεν το θεωρώ κτήμα μου, έχει τη δική του ζωή και πορεία φυσικα, εγώ σαν μαμά το κατηύθυνα αλλά πάντα είναι ''το παιδί ΜΟΥ''. Πάντα κομμάτι από μένα, σάρκα από τη σάρκα μου και δεν μπορώ να το αποβάλλω τώρα.
    Η φωτογραφία λαλίστατη. Φοβερός ο πόλεμος και τα αποτελέσματά του. Ευτυχώς που τα παιδιά μπορούν να διατηρούν το γενναίο βλέμμα τους και την αισιοδοξία τους για το αύριο. Λογικό εξάλλου μια και όσα ζήσανε και πόσα ακόμη ζουν χιλιάδες παιδιά, είναι μέρος της ζωής τους δεν τα εντυπωσιάζει πια. Τα φοβίζει πιστεύω αλλά δεν τα κάνει να πάψουν να ονειρεύονται.
    Καλημέρα Μαρία μου
    Εγγραφές από τότε στον Παθούλη προκαλούν αναμνήσεις όμορφες Και τα σχόλια είναι συγκινητικά και χαίρομαι που είναι κοντά μας όλοι οι φίλοι
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Άννα μου :) Ο κάθε γονιός αγαπάει με το δικό του τρόπο. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλήγουν όλα σ'ένα θετικό για το παιδί αποτέλεσμα. Το παν είναι η αγάπη, και στη συνέχεια η ισορροπία, η συζήτηση, η εξήγηση και η ελευθερία και πιστεύω πως συμφωνούμε σ'αυτό. Λάθη γίνονται πολλά αλλά όταν δεν είναι τραγικά, διορθώνονται. Άλλωστε και τα παιδιά κάποτε μεγαλώνουν και διαχειρίζονται πιο ώριμα τις παιδικές τους αναμνήσεις - κατά κανόνα τουλάχιστον γιατί υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.

      Σ'αυτό το μέρος -Παλαιστίνη -όπως και σε πολλά άλλα μέρη της γης τα παιδιά στερούνται τα βασικά μα κυρίως την ελευθερία τους. Η στέρηση της ελευθερίας πιστεύω πως δεν συνηθίζεται. Η υγεία, η ελευθερία και ο σεβασμός για τους άλλους και το περιβάλλον είναι κατά τη γνώμη μου το τρίπτυχο βάσει του οποίου χτίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

      Ο Path μπορεί να είναι μεν παρελθόν αλλά έστρωσε το δρόμο -σαν γονιός :)- που περπατάμε εδώ σήμερα :)
      Σ'ευχαριστώ Άννα μου για το σχόλιό σου.
      Καλό Σαββατοκύριακο
      Γλυκά φιλιά!

      Διαγραφή
  5. Μπράβο για το άνοιγμα καρδιάς, Μαρία μου!
    Μάλλον πρέπει να το έχει κανείς μέσα του, το πώς να μεγαλώσει ένα παιδί ώστε να γίνει ένα ελεύθερο και συνετό άτομο και σίγουρα "μετρά" και το πώς μεγαλώσαμε και εμείς οι ίδιοι!
    Τίποτα δεν μας ανήκει και ο σωστότερος τρόπος ανατροφής είναι με το δικό μας παράδειγμα!
    Με δυο γιούς από διαφορετικούς γάμους και με 12 χρόνια διαφορά, αυτά που τους ενώνουν είναι ο σεβασμός και η αγάπη!

    Πολλά και τα ΑΦιλιά χαράς που μου έδωσε το κείμενο σου, όπως και το τραγούδι της Αρλέτας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία μου, ο κάθε γονιός είναι ξεχωριστός και το κάθε παιδί επίσης. Αν βάλουμε στην εξίσωση και την ξεχωριστή σχέση που δημιουργείται ανάμεσά τους τότε μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως ο τρόπος μεγαλώματος ενός παιδιού είναι κάθε φορά μια ξεχωριστή περίπτωση. Συμφωνώ πως το παράδειγμά μας διδάσκει περισσότερο από τα λόγια και τις υποδείξεις μας.
      Οι λεβέντες σου πέρα από το σεβασμό και την αγάπη, πιστεύω πως έχουν κοινή αναφορά εσένα που οι αναζητήσεις σου και η πνευματικότητά σου εμπνέει όχι μόνον εκείνους αλλά και όσους σε συναναστρέφονται.
      Σ'ευχαριστώ πολύ πολλά φιλιά Στεφανία μου :)

      Διαγραφή
  6. Τη χάρηκα πολύ την εξομολόγησή σου, Μαρία. Και τη χάρηκα ακόμα περισσότερο, καθώς γίνεται χρόνια μετά το μεγάλωμα της μικρής σου, που σημαίνει ότι τα λόγια συνόδευαν οι πράξεις. Εννοείται ότι συμφωνώ απόλυτα. Και πάντα στενοχωριόμουν γιατί αυτή την τάση που περιγράφεις το -ας το πούμε-κοινωνικό περίβλημα την αντικρούει. Φίλη μαμά αναρωτιέται, τώρα που οι κόρες της έχουν μεγαλώσει και έχουν "βγάλει" κάποια ψυχοκοινωνικά θεματάκια, αν έκανα καλά που τα μεγάλωσαν, με τον άντρα της, με άλλα στοιχεία και αρχές από τα πολλά περισσότερα παιδιά. Θυμών, σχεδόν, και επιμένω ότι καλά έκαναν.
    Στο σχολείο, ως καθηγητής, είχα να αντιμετωπίσω σχεδόν καθημερινά τις αντιφάσεις των γονιών, σχετικά με τις απαιτήσεις τους από τα παιδιά τους. Απίστευτη κατάσταση.

    Είναι πολλά, δε συζητιούνται σε ένα σχόλιο. Πολλά φιλιά, καλό σαββατοκύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τί καλά που το επισημαίνεις αυτό Διονύση! Η κοινωνική προσαρμογή των παιδιών που μεγαλώνουν με πιο ελεύθερες -να το πω;- νόρμες είναι δύσκολη και αυτό έχει επιπτώσεις αρχικά στην ψυχολογία τους και στη συναναστροφή τους με τα άλλα παιδιά. Είναι ένα από τα τιμήματα που πληρώνει κανείς για να διατηρήσει την αυτονομία του σε όλους τους τομείς.
      Είμαι σίγουρη πως έχεις πάρα πολλές εμπειρίες τέτοιου είδους έτσι ώστε να έχεις διαμορφώσει σταθερή άποψη πάνω σ'αυτό το θέμα. Βλέπεις, ό,τι δημιουργούμε εμείς στο σπίτι καλείστε εσείς μετά να το αντιμετωπίσετε στο σχολείο.
      Όποιος πει πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μια βατή κατάσταση μάλλον του λείπουν οι κατάλληλες πληροφορίες :) :)
      Καλό Σαββατοκύριακο Διονύση μου, σ'ευχαριστώ πολύ και ανταποδίδω τα φιλήματα.

      Διαγραφή
  7. Αμα σου πω ότι εκλαψα; με συγκινησες με αυτή σου την ανάρτηση, την οποία διάβασα δυνατά, κρατώντας το χέρι της μικρής μου κορούλας. Οι αξίες σου ανεκτίμητες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω! Ειρήνη μου, σ'ευχαριστώ πολύ. Μην αφήσεις ποτέ το χεράκι της και είμαι σίγουρη πως σύντομα θα είστε εκτός από μαμά και κόρη και οι καλύτερες φιλενάδες.
      Σας φιλώ γλυκά, να μου την προσέχεις.
      Καλό σαββατοκύριακο Ειρήνη μου.

      Διαγραφή
  8. Άνοιξες το σεντούκι με τους θησαυρούς πάλι Μαρία ;
    Ω ναι ! μόλις την είδα, την διάβασα ξανά. Μου προξένησε την ίδια πνευματική και συναισθηματική εντύπωση όπως και τότε την πρώτη φορά, πίσω στα 2014, στην τότε γειτονιά.
    Ξαφνιάστηκα ! λες και έκανα ταξίδι συναισθηματικό πίσω.
    Όμως τα λόγια και οι σκέψεις σου μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο Μαρία και πάντα συγκινούν όσο δεν μπορείς να φανταστείς !
    Το έχεις αυτό το στην καρδιά σου, τόσο δυνατά.
    Καλησπέρα συνταξιδιώτισσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ήξερα πως αυτό το πισωγύρισμα θα σε συγκινούσε Γιάννη μου.
      Γράψαμε όλοι μια μικρή ιστορία τότε, μέσα από τις αναρτήσεις μας γνωριστήκαμε, επικοινωνήσαμε -κάποιοι για πρώτη φορά- τις σκέψεις και τις απόψεις μας σε αγνώστους που μετά έγιναν γνωστοί.
      Αλήθεια πού βρίσκεται άραγε ο Νίκος ο Ταξιδιώτης; Αν ξέρει κάποιος ας μας πει. Αν πάλι διατηρεί μαζί του επαφή ας του δώσει τα χαιρετίσματά μου.
      Σ'ευχαριστώ πολύ φίλε Γιάννη για τα καλά σου λόγια.
      Φιλιά γλυκά και..προχωράμε {που λες κι εσύ :)}

      Διαγραφή
  9. Φιλενάδα, έτσι με λέει η εγγονή μου όταν τη ρωτάω τί με έχει 🤣🤣🤣
    Είναι 2.5 χρονών κσι λέει ότι είμαι η πιο καλή γιαγιά του κόσμου.
    Ωραία να το ακούς αυτό κι ευχαριστώ το Θεό που μας αξίωσε να το ζήσουμε .
    Η φωτογραφία από τη Γάζα είναι συγκλονιστική.
    Πότε άραγε θα σταματήσουν όλα αυτά στον πλανήτη μας ;
    Σ ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας τα βιώματά σου.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν είναι ωραία λέει! Το πιο όμορφο τραγούδι είναι και είσαι ευλογημένη που το ακούς καθημερινά Ρένα μου. Αυτή η ηλικία είναι κομβική και για τη γιαγιά και το μικρό ανθρωπάκι που ξεκινάει να σηκώνει ανάστημα και έχει ανάγκη από άπειρη αγάπη και ελευθερία.
      Να τα χαίρεσαι και συγχρόνως να καταγράφεις τις εμπειρίες σας γιατί αυτά τα χρόνια δεν ξανάρχονται.
      Σ'ευχαριστώ πολύ! Φιλάκια κι από μένα!

      Διαγραφή
  10. Εξομολογήσεις-μαθήματα, Μαρία μου. Πόση δουλειά και πόλεμο με τον εαυτό μας πρέπει να κάνουμε για να αποτινάξουμε ριζωμένα πράγματα που περνούν από γονιό σε παιδί, το οποίο καταλήγει σε έναν φαύλο κύκλο. Πάντα θα χαίρομαι και θα καμαρώνω όσους καταφέρνουν να σπάνε αυτή την αλυσίδα, και που βάζουν τον πρώτο κρίκο για μια άλλη, καλύτερη.

    Να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλή δουλειά με αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα και εσωτερικές συγκρούσεις αλλά η ελευθερία σκέψης λόγου κίνησης επιλογής είναι προαπαιτούμενο μιας γερής δομής χαρακτήρα. Κάνουμε και λάθη πολλά, άνθρωποι είμαστε Λυσίππη μου.
      Σ'ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το σχόλιό σου.
      Καλό απόγευμα :)

      Διαγραφή
  11. Ένα προστατευτικό κάλυμμα ή φαντασία. Έτσι με άφησε και η δική μου η μητέρα να γνωρίσω τα βιβλία. Λατρεμένη η εγκυκλοπαίδεια, με γοήτευαν πάντα οι εγκυκλοπαίδειες :)
    Ναι οι άνθρωποι με τίποτε δεν είναι κτήματά μας, μου αρέσει που γράφεις πιο προσωπικά από τότε στο παθ.
    Για τη φωτογραφία δεν έχω να πω κάτι
    Καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γι' αυτό έγινες ένα τόσο έξυπνο κορίτσι. Οι μανούλες ξέρουν ;)
      Πιο προσωπικά έ; Μου βγήκε στην πορεία :)
      Kαλό απόγευμα εκεί
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  12. Καλησπέρα Μαρία μου! Συμφωνώ απόλυτα με το "αίσθημα κτητικότητας", κανείς δεν είναι κτήμα κανενός! Παρ'όλα αυτά μ'αρέσουν οι κτητικές αντωνυμίες, τις αντιμετωπίζω σαν να προσδίδουν κάποιο συναίσθημα, κάποια ιδιαίτερη σχέση... (π.χ. "Ο κομπογιάννος μου!" ή το "τριαντάφυλλο του μικρού πρίγκηπα" που ξεχώριζε από τα υπόλοιπα γιατί ήταν δικό του! Κι ας ήταν ένα "περήφανο κι ανεξάρτητο" τριαντάφυλλο!). Είναι όμορφη, πάντως, η προσωπική σου εξομολόγηση.. Κάθε σχέση είναι ιδιαίτερη, κάθε άνθρωπος μοναδικός.. κι εκεί είναι όλη η ομορφιά!

    Όσο για την παλιά ανάρτηση στο παθ... οι εικόνες του κοριτσιού... παραμένουν και θα παραμένουν συγκλονιστικές και μεγαλιώδεις....

    Νά'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλημέρα Όλγα μου
    Οι κτητικές αντωνυμίες γίνονται ιδιαίτερες και ξεχωριστά "υποδηλωτικές΄" όταν εκφράζουν την αγάπη, την ομοιότητα την παράλληλη πορεία, ένα σημαντικό σημείο αναφοράς, ναι έχουν και αυτή την σημασία, με την ευρεία έννοια που λέμε. Οπότε συμφωνώ μαζί σου.
    Σ'ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου
    Καλημέρα και Καλό μήνα Όλγα μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εξαιρετική ανάρτηση ! Πολύ καλά το έθεσες και πολύ καλογραμμένο.
    Δυστυχώς όμως το διάβασμα τείνει να εκλείψει στις μέρες μας. Δε λέω μόνο στην Ελλάδα, είναι γνωστό ότι ο Έλληνας ΔΕΝ διαβάζει. Όχι μόνο τώρα, ανέκαθεν. Τη σκηνή να μπαίνεις στο μετρό ή στο λεωφορείο και να βλέπεις ανθρώπους να διαβάζουν κάποιο βιβλίο, στην Ελλάδα δεν την έβλεπες ποτέ ή πολύ σπάνια. Όμως τώρα με τα smartphones και τα tablet το κακό απλώνεται... Έτσι και "πέσει" το ιντερνέτ... πύργος της Βαβέλ !!
    Είκονες σαν της φωτογραφίας σπανίζουν. Γι αυτό είναι εξαιρετικές. Συνοδεύει η φωτό που έβαλες το κείμενο σου, κείμενο και φωτογραφία μια γροθιά. Μια αγκαλιά πρέπει για όλα του κόσμου τα παιδιά, όσα βασανίζονται από κάθε επίθεση, από κάθε εισβολέα, σε κάθε γωνιά της γής.
    Έδειξες την ευαισθησία σου, μπράβο !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Το διάβασμα, δηλαδή για να ακριβολογούμε, η ανάγνωση ενός βιβλίου δεν είναι μια απλή υπόθεση. Είναι μια σύνθετη διαδικασία που απαιτεί την ολοκληρωτική παρουσία του αναγνώστη -μυαλό,σώμα,ψυχή-. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαβάζω μέσα σε τραίνα, λεωφορεία και τρόλεϊ, εκτός κι αν ταξιδεύω κάπου μακριά και έχω ησυχία, π.χ. μέσα στο τραίνο για Θεσσαλονίκη. Γενικά πάντως συμφωνώ μαζί σου ως προς το ότι οι άνθρωποι δεν διαβάζουν γενικά. Δεν νομίζω πως η τεχνολογία έχει παίξει το ρόλο της σ'αυτό. Τουλάχιστον ως ένα βαθμό. Το λέω, γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να διαβάζουμε on line βιβλία της αρεσκείας μας. Οπότε μάλλον το πρόβλημα της απροθυμίας ξεκινάει πρώτα από μας.

    Το κοριτσάκι στην Παλαιστίνη, το κοριτσάκι της φωτογραφίας, πραγματικά με συγκλόνισε όπως όλους. Πάντως, υπάρχει η δυνατότητα μέσω της action aid να "υιοθετήσουμε" ένα παιδί από την Παλαιστίνη και να του προσφέρουμε τη δυνατότητα να έχει λίγα από τα απαραίτητα, όπως π.χ. ένα βιβλίο.
    Σ'ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το σχόλιο Gip.
    Καλημέρα και Καλή εβδομάδα σου εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή