Αναρτήσεις

Κυριακή 7 Αυγούστου 2022

Πού πήγε η κατσαρίδα;

 


Νομίζετε πως στον κόσμο υπάρχουν μόνον τα μεγάλα προβλήματα; Υπάρχουν και τα μεγαλύτερα! 😐

Όταν ξύπνησα το πρωί Την Είδα (!) να τρέχει πάνω κάτω σαν τρελή στον διάδρομο. Χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβηκα στην πρώτη καρέκλα που βρήκα μπροστά μου μετά στο πιο κοντινό τραπέζι κι από κει υπολόγισα την απόσταση μέχρι το φωτιστικό. Ακόμα και άλμα ύψους επί κοντώ θα έκανα αν μου βρισκόταν πρόχειρο ένα κοντάρι. Το μόνο που έλειπε ήταν ο Ξενοφών για να καταγράψει την δική μου ηρωική ανάβαση. Την τελευταία στιγμή, με συγκράτησε μια σκέψη: θα με κρατήσει; 

Από κει ψηλά, έριξα μια ματιά χαμηλά. Την είδα πάλι. Αυτή τη φορά γυρισμένη ανάσκελα καταμεσής της κουζίνας να κουνάει πέρα δώθε τα πόδια της, ετοιμοθάνατη. Ευκαιρία να κατέβω απ' το τραπέζι. Πλησίασα, φροντίζοντας να κρατήσω ασφαλή απόσταση. Για λίγα δευτερόλεπτα την παρακολουθούσα με ανάμικτα συναισθήματα πανικού και λύπης. Να πλησιάσω πιο κοντά, δεν υπήρχε καν σαν ενδεχόμενο στο μυαλό μου. Να πηδήξω από πάνω της φάνταζε σαν ηρωικό κατόρθωμα. 

Έμεινα μέχρι το μεσημέρι χωρίς νερό. Χρειαζόμουν επειγόντως κάποιον θαρραλέο να την μαζέψει να ψάξει καλά πίσω από ψυγείο κουζίνα πλυντήριο και να μου δώσει το πράσινο φως να περάσω. Με τη σκέψη αυτή υποχώρησα στη "σπηλιά" μου έκλεισα την πόρτα και περίμενα τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα της ελευθερίας μου. Κάπου κάπου σηκωνόμουν απ’ τη θέση μου και της έριχνα κλεφτές ματιές απ’ τη χαραμάδα για να σιγουρευτώ πως τελείωσε και το δικό της μαρτύριο και το δικό μου. Όμως, κάθε φορά την έβλεπα ζωηρή ανάσκελα να συνεχίζει να κουνάει τα πόδια της στον αέρα.

Η δίψα μου χτύπησε κόκκινο! Είχαν ήδη περάσει πάνω από τρεις ώρες. Υπενθύμισα στον εαυτό μου μικρό, πως μεγάλωσε πια, τι θα του έκανε ένα ζούδι; Αντίθετα η δίψα ήταν πιο επικίνδυνη, με τόση ζέστη.  Αποφάσισα να δοκιμάσω να κάνω γιουρούσι. Βγήκα απ' το δωμάτιο οπλισμένη με την μυγοσκοτώστρα και κατευθύνθηκα αποφασιστικά προς την κουζίνα. 

Η κατσαρίδα όμως ήταν άφαντη!

Έβαλα φωνή και έτρεξα πάλι πίσω στη "σπηλιά" μου. Η σκέψη και μόνο πως ζωντάνεψε και κυκλοφορούσε ελεύθερη μέσα στο σπίτι, μου αφαίρεσε μεμιάς κάθε ίχνος λογικής. Τα σενάρια που έστηνε ο νους μου, άπειρα. 

Πού πήγε η κατσαρίδα; Έλα ντε. 

Είχα άλλες πέντε ώρες μπροστά μου για να λύσω αυτόν τον γρίφο που με φυλάκιζε σ’ ένα δωμάτιο, αλλά δεν ήμουν σε θέση να το διαχειριστώ. Πήρα μια πετσέτα απ’ το μπάνιο και έφραξα την χαραμάδα κάτω από την πόρτα του δωματίου. Σιγουρεύτηκα πως η σίτα της μπαλκονόπορτας ήταν στη θέση της και προσπάθησα να μην ανατριχιάζω κάθε φορά που ένιωθα ή μου φαινόταν πως ένιωθα πως κάτι περπατάει πάνω στο πόδι μου. Τελικά, αποφάσισα να κουρνιάσω πάνω στο κρεβάτι και να ζωγραφίσω ένα στάχυ για να περάσει πιο γρήγορα η ώρα. Εκεί τουλάχιστον θα την έβλεπα, αν ανέβαινε.

Πρέπει να με πήρε ο ύπνος γιατί κάποια στιγμή είδα τον "Ηρακλή" σκυμμένο πάνω μου.

"Είσαι καλά; Γιατί είσαι ξαπλωμένη τέτοια ώρα; Δεν νιώθεις καλά;" 

Αναθάρρησα, ανασηκώθηκα και του εξήγησα λεπτομερώς τι θα περιείχε ο δέκατος τρίτος άθλος του.

"Θα κοιτάξεις παντού! Τράβηξε όλες τις ηλεκτρικές συσκευές και ψέκασε γύρω γύρω. Το ίδιο και σε όλες τις μπαλκονόπορτες. Από πού μπήκε; Μήπως έβγαλες το βράδυ την τάπα από τον νεροχύτη;" " Όχι". "Από τον νιπτήρα;"  "Όχι". "Από το μπάνιο;" "Όχι." " Μήπως ξέχασες το παράθυρο του μπάνιου ανοιχτό;"  "Όχι." "Μήπως άφησες χωρίς σίτα την μπαλκονόπορτα της κρεβατοκάμαρας;" "Όχι." "Τότε θα μπήκε από τον απορροφητήρα." 

Έβαλε τα γέλια ο "Ηρακλής". Τόσο γέλιο είχα πολύ καιρό να ακούσω στο σπίτι.

"Χαίρομαι που σε διασκεδάζει η αγωνία μου", είπα μόνο. "Η κατσαρίδα έφυγε Μαρία. Σήκω πάνω και πιες νερό, θα σκάσεις." "Μου το φέρνεις εσύ σε παρακαλώ; Καλύτερα φέρε μου όλο το μπουκάλι." "Πόσο σκοπεύεις να μείνεις κλεισμένη εδώ μέσα;" "Μέχρι να την βρεις και να την πετάξεις." 

"Τσάμπα βασανίζεσαι. Βγήκε." 

"Από πού βγήκε; Αφού είναι όλα κλεισμένα" 

"Από εκεί που μπήκε." 

"Από πού μπήκε;"

 Έτσι είναι. Όλα τα μεγάλα ερωτήματα της Ανθρωπότητας κάνουν κύκλους... 



16 σχόλια:

  1. Αχαχαχαχααααααααααααααα! Μαρία μου, μόνο η λέξη "κατσαρίδα", με κάνει κομμάτια!
    Ιστορίες με κατσαρίδες, πολλές, μια θα διηγηθώ που με έχει σημαδέψει για πάντα:
    Έχουμε νοικιάσει στην εφηβεία μου, σπίτι σε νησί όπου οι τουαλέτες είναι στην αυλή και εκεί το δράμα, ποτέ δεν κατάφερα να μπω ή να κάτσω για τσίσ...λόγω κατσαριδοπόλεμου... όσο για τα κακ...πήγαινα σε μοντέρνο γειτονικό σπίτι!!!
    ΑΦιλάκια αγάπης αλλά με πολλά χαμόγελα ανατριχίλας!
    ΥΓ Στο σπίτι μας στην Αθήνα, ίσως λόγω ύψους δεν έχω δει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου έχει περάσει πολλές φορές απ' το μυαλό η σκέψη πως θα πρέπει η κοινωνία των ανθρώπων να τα βρει κάποια στιγμή επιτέλους με την κοινωνία των κατσαρίδων. Τι έχουμε στην πραγματικότητα να χωρίσουμε; Τίποτα. Όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Και οι άνθρωποι και οι κατσαρίδες.
      Μια ακόμη σκέψη που με απασχόλησε πρόσφατα είναι με τι ρυθμούς πολλαπλασιάζονται οι κατσαρίδες και με τι ρυθμούς οι άνθρωποι. Νομίζω πως μας ρίχνουν σ' αυτό. Και εξηγούμαι. Πρόσφατα κάναμε μια ανακαίνιση στο μπάνιο μας. Είδαμε τον υδραυλικό στο κατώφλι μας, μετά από έναν ολόκληρο μήνα (πού είσαι Πέτρα;) και κάναμε ανάσταση! Πού να ξέραμε όμως τι μας περίμενε...Ήρθε η στιγμή να αλλάξει τον σωλήνα που φθάνει μέχρι την ταράτσα και από τον οποίο αερίζεται το αποχετευτικό σύστημα. Με το πρώτο χτύπημα, ξεχύθηκαν από κει μέσα μιλιούνια κατσαρίδων. Αμέτρητες! Στίφη! Ευτυχώς δεν ήμουν παρούσα στο συμβάν γιατί δεν θα βρισκόμουν σήμερα εδώ να απαντώ στο σχόλιό σου αγαπημένη Στεφανία. Σου γράφω και γελάω αλλά και όχι ακριβώς. Μάλλον κλαυσίγελος με έχει πιάσει.
      Σε φιλώ γλυκά και σ' αγαπώ διπλά που τόσο με συμμερίζεσαι :)
      Καλή εβδομάδα Στεφανία μου :)

      Διαγραφή
    2. Την εφιαλτική αυτή εμπειρία, Μαρία, τη ζήσαμε με τη Σοφία, στο ...νιόνυμφο σπίτι μας! Μόλις ανοίξαμε ένα κλειστό-σφραγισμένο (κάκιστα!) καπάκι αποχέτευσης, μαύρισαν οι τοίχοι, φιλενάδα, όπως σού το λέω. Ευτυχώς, που δεν μασάω και τόσο με τα έρποντα. (Εγώ έχω τα ...ιπτάμενα κάπως...κανείς δεν είναι τέλειος)

      Διαγραφή
    3. Ούτε στον εχθρό του δεν το εύχεται κανείς τούτο το πράγμα Γιάννη μου. Οι δικές μας πάντως ΚΑΙ πετάνε. Δύο σε ένα :)

      Διαγραφή
  2. Λοιπόν, σε νιώθω απόλυτα! Εγώ βέβαια κάνω απολύμανση, Μαρία μου, μόνος μου. Παίρνω σκόνη κλπ κλπ. Όμως οι ρουφιάνες έχουν τον ...απέθαντο. Σαν τα ζόμπι ένα πράμα. Εσχάτως, κάνουν ...επιδρομές στην κρεβατοκάμαρα των κοριτσιών! Εκεί να δεις μάχες, 2-4 τη νύχτα! Μήτε με μετακόμιση δεν ρίξαμε τέτοια δουλειά. Χθες την πρόκανα μία και την πετσόκοψα. Μέσα στον τρόμο, Μαρία μου και μέσα σε όλα αυτά, μέσα στην αντάρα να κυνηγάμε όλοι την κατσαρίδα, να σου ο ...Άρης νυσταγμένος με το ...μπαλάκι του στο στόμα να μπαίνει στο δωμάτιο ...καμαρωτός στυλ "Ήρθα να παίξουμε μιας και με ...ξυπνήσατε..." Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
    Αχ καλή μου κουράγιο μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με νιώθεις! :) Σ' αγαπώ!!!
      Τι απολύμανση Γιάννη μου, παρέλαση κάνουν κάθε χρόνο τα συνεργεία. Δεν βαριέσαι, είναι απέθαντες, όπως το λες χαχα.
      Να μοιραστώ λοιπόν μια πληροφορία. Οι κατσαρίδες μεταναστεύουν. Όταν αυξηθεί πολύ ο πληθυσμός τους σε ένα μέρος, μεταφέρονται σε άλλο. Ορδές! Και εκεί κατακλύζουν τα πάντα. Τις βλέπεις παντού. Τα σπίτια γεμίζουν και αυτό κρατάει 1-2-3 χρόνια.
      Το πρόβλημα μπορεί να το λύσει μόνον η δημοτική αρχή αν ψεκάσει όλους τους υπονόμους και τα φρεάτια της περιοχής. Μόνον τότε ησυχάζει ο δήμος. Αν δεν...τότε παλεύει ο καθένας με όσα μέσα διαθέτει συν αρκετή φαντασία. Η τελευταία συμβουλή που μου έδωσαν πριν χρόνια ήταν να ρίχνω σε τακτά χρονικά διαστήματα στις αποχετεύσεις του σπιτιού από ένα καπάκι πετρέλαιο ή πιπέρι τριμμένο.

      Κάνω εικόνα τον Άρη και γελάω μόνη μου. Άρχοντας!! χαχαχα.
      Εγώ δεν ηρεμώ Γιάννη μου. Κάθε πρωί, αν δεν σιγουρευτώ πως είμαι...ΜΟΝΗ...στο σπίτι, δεν ησυχάζω. :)
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  3. Σε νιώθω απόλυτα. Ένα τέταρτο έφαγα επάνω σε κατσαρίδα πριν από κάτι μήνες (την οποία ήμουν αρκετά τυχερή να ισοπεδώσω με το βάρος μου, και διευκρινίζω ότι το τόλμησα επάνω στην απελπισία μου και επειδή βρισκόταν κάτω στο πάτωμα και όχι κάπου πιο ψηλά), προσπαθώντας να πάρω κουράγιο και να μετακινηθώ, ενώ ταυτόχρονα στο μυαλό μου έπαιζαν διάφορα σενάρια με κατσαρίδες-ζόμπι (μη σου πω ότι την είχα ικανή να σηκωθεί και να φύγει, κουβαλώντας και εμένα στην πλάτη της). Δεν υπάρχει κάτι πιο σιχαμερό (και ομολογώ ότι τρόμαξα πάρα πολύ με την ιδέα ότι μπορούν να μπουν από τον απορροφητήρα) και, ειλικρινά, αμφιβάλλω αν επιτελεί τον οποιοδήποτε σκοπό στο σύμπαν.
    Πάντως, νομίζω ότι υπάρχει φάρμακο που μπορείς να βάλεις, κάτι σαν δόλωμα, το οποίο το τρώνε, πάνε στη φωλιά τους, ψοφάνε και δηλητηριάζουν και τις υπόλοιπες. Ρώτα κάπου που κάνουν απολυμάνσεις.
    Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού, χωρίς ανεπιθύμητους επισκέπτες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχα αυτό δεν το σκέφτηκα ως λύση! Σπουδαία ιδέα με την προϋπόθεση πως έχεις τουλάχιστον το θάρρος να την πλησιάσεις. Και σου πήρε ένα τέταρτο ε; Απέθαντες παιδί μου που γράφει και ο Γιάννης πιο πάνω.

      Το μόνο σκοπό που μπορώ λογικά να σκεφτώ, κι αυτό το κάνω μόνο και μόνο για να συνεισφέρω στον δικό σου προβληματισμό βεβαίως βεβαίως Πίπη μου, είναι να γίνονται τροφή για άλλα πετούμενα... έρποντα όντα.

      Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού και για σένα γενναίο πλάσμα και σ' ευχαριστώ πολύ για την συμπαράσταση. Οι άνθρωποι πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.
      Καλημέρα :)

      Διαγραφή
  4. Ουαου!!!
    Σε νοιώθω απόλυτα.
    Δεν τις μπορώ καθόλου κι εγώ κι απαλαχτηκα κάνοντας απολύμανση.
    Γέλασα με την περιγραφή σου. Σαν να σε έβλεπα.
    Καλό κουράγιο.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε κάθε καύσωνα τα ίδια έχουμε Ρένα μου. Κατεβάζουμε σίτες και κλείνουμε τάπες. Κάτι παθαίνουν με την μεγάλη ζέστη και κοινωνικοποιούνται περισσότερο. Πολλές οι συναθροίσεις!
      Είναι μια παρηγοριά να μοιραζόμαστε όλοι μαζί εδώ πέρα μέσα (πού είσαι Αρτίστα του βωβού) τον τρόμο μας.
      Γέλασες; Τουλάχιστον βγήκε και κάτι καλό από το θρίλερ.
      Ότι θα κάνω κουράγιο...θα κάνω. Δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Σ' ευχαριστώ θερμά για την συμπαράσταση, την έχω τόσο ανάγκη!!
      Πολλά φιλιά και καλό ξημέρωμα Ρένα μου :)

      Διαγραφή
  5. Πλούσια έχω γίνει από την αδελφή μου ! Με ξυπνούσε στο παιδικό μας δωμάτιο για να σκοτώσω την κατσαρίδα που συνομιλούσε με το καδράκι της Μαιρής Πόπινς. Άστην βρε, τι σε πειράζει; Δεν μπορώ να κοιμηθώ, και ξυπνάς εμένα; πάρε την παντόφλα και σκότωσε την. Δεν μπορώ Μάνια σε παρακαλώ φοβάμαι. Ωραία, τι θα έχω;
    χοχοχοχο και του πουλιού το γάλα μάζευα. Περιουσία ολόκληρη, για να μη σου πω τη δουλική που μου έκανε (συμμάζεμα ντουλάπας, παιχνιδιών, καθάρισμα αθλητικών παπουτσιών κλπ)
    Φυσικά, δεν τις σκότωνα, τις έπιανα με χαρτοπετσέτα και τις πετούσα έξω. Πανέμορφες θυμάμαι.. χρυσοκαφετιές τεράστιες και πετούσαν, αρκετά φιλικές και καθόλου επιθετικές στον άνθρωπο, γενικά βέβαια είναι βρωμιάρες, αλλά έχουν συμαντική αποστολή στην αλυσίδα των σάπιων οργανικών σκουπιδιών. Ούτε τις σιχαίνομαι, ούτε τις φοβάμαι, ούτε με ανατριχιάζουν. Κανένα ζωάκι. Αντιθέτως, αυτό το σκουίζ και μετά τα έντερα το ζουμί δεν είναι το καλύτερο μου.
    Συμβουλές χωρίς χρέωση.
    1.Την επόμενη φορά καπάκωσε τη με ένα ποτήρι γυάλινο :)
    2. Άρχισε να ζωγραφίζεις κατσαρίδες, στην Ελλάδα συναντάς πιο συχνά η Γερμανική, η Αμερικάνικη, Ανατολική.
    3. Δεν τους αρέσει η μυρωδιά της δάφνης, θριμμάτησε φύλλα δάθνης μέσα σε τούλι και διακόσμησε τον απορροφητήρα χαχαχαχα
    Σε φιλώ η φίλη σου ζάμπλουτη εξολοθρεύτρια κατσαριδών. χαχαχαχα
    Σημείωση: απολαυστική όπως πάντα, τόσο εσύ όσο και ο συνάδελφος Ηρακλής χαχαχαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ααααα καλά! Το ότι θα δήλωνες και θαυμάστριά τους με ξεπερνάει. Υπάρχει κάτι που να φοβάσαι εσύ παιδί μου; Αν υπάρχει, πες το εδώ τώρα. Σε προκαλώ. Τις πιάνεις ζωντανές (!) με χαρτοπετσέτα και τις βγάζεις έξω! Και σε πλήρωνε η αδελφή σου για να το κάνεις αυτό; Καλά λένε πως κάποιοι πλουτίζουν σε εποχές κρίσης.
      Πάντως είμαι διατεθειμένη να το παζαρέψω μαζί σου αν δεχτείς να κάνεις το ίδιο και στο δικό μου σπίτι. Γενικά απευθύνω έκκληση προς όλους και όλες τις θαυμάστριες των élégantes katsaridοn elladas να βοηθήσουν την κατάσταση με το αζημίωτο βεβαίως.

      Συμβουλή είναι αυτή η 1, ή ύπουλος τρόπος εξολόθρευσής μου;
      Η 2 είναι χειρότερη από την πρώτη. Εγώ δεν τις κοιτάζω ούτε πάνω στο ΤΕΖΑ!
      Η 3 μάλιστα. Είναι χρήσιμη. Θα δαφνοστολίσω όλον τον απορροφητήρα και τις υπόλοιπες ηλεκτρικές συσκευές γενικώς.
      Μιλ μερσι αγαπημένη και ατρόμητη φίλη Μάνια.
      Σε φιλώ γλυκά και σ' ευχαριστώ θερμά για τις συμβουλές σου!

      Διαγραφή
    2. αχμμ ναι φοβάμαι, τις νυχτερίδες, όταν μπουν το βράδυ στο σπίτι μου και έχω αναμμένα φώτα. Έρποντας μια φορά πήγα μέχρι τους διακόπτες για να σβήσω τα φώτα (ούτε κομάντος), μπήκε κατά λάθος από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και μετά δεν έβρισκε το δρόμο να βγει και χτυπούσε σε άλλα τζάμια, πετώντας ακατάστατα και με πανικό. Το βράδυ δεν μπορούν να "δουν" να υπολογίσουν καλά με αναμμένα φώτα και μπορεί να μπερδευτούν στα μαλλιά μου και να με γρατζουνίσουν άσχημα. Έτρεμα από το φόβο, και σερνόμουν με την καρδιά μου να χτυπά κόκκινο σε παλμούς!!!! Δεν θα πω για τον ιδρώτα
      Επίσης, δεν μπορώ να πω πως αγαπώ τις ψαλίδες γιατί μπορεί να με τσιμπήσουν με την ψαλίδα τους, και φυσικά πολύ επικίνδυνες είναι οι σαρανταποδαρούσες, οι οποίες άμα σε τσιμπήσουν πονάει πολύ γιατί έχουν δηλητήριο και μπορεί το δάγκωμά τους να σκοτώσει ζωάκια, Ψαλίδες και σαρανταποδαρούσες τις σκοτώνω. Και επίσης με νευριάζουν λίγο οι βρομούσες, ορισμένες είναι πανέμορφες με διάφορα σχέδια αλλά το λέει και το όνομα, ειδικά άμα κάτι άσχετοι την περάσουν για κατσαρίδα και την τσακίσουν με την παντόφλα βρωμάει ο τόπος χαχαχαχα
      Αγαπημένες οι πασχαλίτσες τα σαμιαμίδια, και οι αράχνες :)
      Πάντως, σοβαρά η γνώση περιορίζει το φόβο. Γενικά μπορείς να το παλέψεις λίγο, αν γνωρίζεις βαθειά μέσα σου, πια ζουζούνια μπορεί να σου προκαλέσουν σωματικό πόνο ή να βλάψουν με κάποιο τρόπο την υγεία σου.
      ... συμφωνώ για τον ψεκασμό από τον δήμο. Γενικά στις μεγάλες πυκνοκατοικημένες πόλεις, ο πολλαπλασιασμός ορισμένων ζωυφίων, είναι πάρα πολύ γρήγορος γιατί βρίσκουν τεχνητές ιδανικές συνθήκες τέτοιες που μπορούν άνετα να ζήσουν και να τραφούν όλο το χρόνο (9 μήνες ζουν περίπου) και να αναπαράγονται με συνεχείς ρυθμούς.

      αχμμμ να το παζαράψουμε, κάτι έχω στο νου μου ... αχμμμ ... χαχαχαχαχα

      Σε φιλώ :)

      Διαγραφή
    3. Και μόλις παρακολουθήσατε Κυρίες και Κύριοι την παράδοση ζωολογίας της δασκαλίτσας Μάνιας, που αγαπάει τόσο πολύ αυτό που κάνει ώστε να αρπάζει κάθε ευκαιρία για να μας εμπλουτίσει τις γνώσεις μας σχετικά με τα ζούδια του πλανήτη γη.

      Σε φαντάζομαι να περνάς ανάμεσα στα θρανία και να μιλάς αργά και δυνατά και η όμορφη φωνή σου να ηρεμεί τα παιδάκια ακόμα κι αν η πληροφορία που τους δίνεις, φοβίζει.
      Σ' ευχαριστούμε πολύ, κάνεις πολύ καλά αυτό που κάνεις!!

      Διαγραφή
  6. Στο μεγάλο ερώτημα σου Μαρία μου που πήγε η κατσαρίδα; θα σου απαντήσω ευθέως, πως πήρε τις φίλες της και ναι... ναι... δεν ήρθε μόνη της 🤣και μετακόμισε στο δικό μου σπίτι...έκατσα και το φιλοσόφησα φίλη μου πως θα ζήσουμε παρέα τους, μέχρι πρότινος, που είχαν πάρει πολύ αέρα μην σου πω...ανατρίχιαζα σε κάθε κρίτσ που άκουγα όταν τις σκότωνε ο καλός μου.
    Εδώ και χρόνια έκανα ότι ήταν δυνατόν με ότι έβρισκα να τις εξολοθρεύει, αλλά όντως έχουν τον ατελείωτο ή τον απέθαντο που λέει και ο Γιάννης πιο πάνω😊 δεν εξολοθρεύονται με απλές τακτικές πολέμου...οπότε ζήτησα τις μεγάλες βοήθειες από τις απολυμάνσεις. για μια εβδομάδα τις έβλεπα τεζαρισμένες στην αυλή και στο σπίτι.
    Για λίγους μήνες θα ησυχάσουμε από ότι μας είπαν, όταν βλέπουμε κατσαρίδες είναι που δεν υπάρχει χώρος στις φωλιές τους και βγαίνουν να βρουν καινούργιες!!
    Ελπίζω να μην βρεθείς ποτέ ξανά στην θέση που βρέθηκες, αλλά έχετε το και σαν ενδεχόμενο, στο πίσω μέρος του μυαλού σου...ας είμαστε ετοιμοπόλεμες!!😊
    Λένε γι αυτές πως είναι τόσο ανθεκτικές που θα επιζήσουν και μετά από ένα πυρηνικό πόλεμο.
    Σόρυ που δεν σε αφήνω και με τα καλύτερα νέα, αλλά ας δούμε την αλήθεια κατάματα Μαρία μου.
    Καλό σου ξημερωμα 🌙με αγωνιστικούς χαιρετισμούς την αγάπη μου🧡 φιλιάααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'σαι καλά που με έκανες και γέλασα τόσο :)
      Με παρηγορεί πολύ η σκέψη πως είμαστε πια μια μεγάλη παρέα από ομοιοπαθούσες και δίνουμε κουράγιο και συμβουλές η μια στην άλλη.
      Κάνουμε τις απολυμάνσεις μας Σμαραγδάκι μου, αλλά κρατάνε λίγο. Το κακό επανέρχεται δριμύτερο χαχα.
      Ευτυχώς που υπάρχει και ένας Ηρακλής σε κάθε σπίτι (αρσενικός ή θηλυκός) και κρατάει τις ισορροπίες ανάμεσα στους ανθρώπους και τις ακατονόμαστες.
      Το ενδεχόμενο που ανέφερες, γιατί να στο κρύψω άλλωστε, με τσάκισε.
      Σου υπόσχομαι να κοιτάξω κατάματα την πραγματικότητα και την επόμενη φορά να έχω εφοδιαστεί με κιτ επιβίωσης εγκλεισμού.
      Ανταποδίδω τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς και σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και την αμέριστη υποστήριξή σου.
      Πολλά - πολλά φιλιά Σμαραγδάκι μου :))

      Διαγραφή