Περπατώντας στο Αγκίστρι, στον παραλιακό δρόμο προς τη Σκάλα, λοξοδρόμησα κάποια στιγμή προς τα δεξιά γιατί μου τράβηξε την προσοχή ένα εκκλησάκι, πολύ γραφικό, βαμμένο ολόκληρο με ασβέστη.
Ήταν η πιο μικρή εκκλησία που είχα δει ποτέ. Εικονοστάσι δεν ήταν σίγουρα αλλά ούτε και κανονική εκκλησία. Πήγα λοιπόν να το δω από κοντά.
Μου φάνηκε σαν να ήταν κάτι ανάμεσα στο τίποτα και στο λίγο. Μια ντροπαλή "παρουσία" ανάμεσα στο πράσινο του διπλανού χωραφιού και στο μπλε της θάλασσας που απλωνόταν μπροστά του. Είχε κάποια σημασία αυτό ή ήθελα εγώ να του δώσω;
Η αλήθεια είναι πως εκείνο το εκκλησάκι πρόβαλε μέσα μου ένα αίσθημα γενναιότητας. Δήλωνε εμφατικά μια έντονη διάθεση να υπάρχει.
Το πλησίασα με σεβασμό για την τόλμη του, και τότε είδα εκεί, πάνω στο φθαρμένο τσιμέντο του περίβολου να ξεπροβάλλει μια καταμόναχη παπαρούνα με τρία φλογισμένα άνθη.
Ο δρόμος της προς το φως πέρασε μέσα απ’ το τσιμέντο.
Ανάμεσα στο τίποτα και το λίγο η ζωή πάντα βρίσκει τρόπο να υπάρχει.
Πάντα λένε, Μαρία μου ότι ο δρόμος για τον Παράδεισο περνάει μέσα απ' την κόλαση. Έτσι και εδώ. Ο δρόμος προς το φως πέρασε μέσα από το άψυχο τσιμέντο. Γιατί, όπως σωστά λες, η ζωή βρίσκει πάντα τον τρόπο να νικήσει κάθε εμπόδιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛατρεύω αυτά τα μικρά ταπεινά εκκλησάκια, που κατοικούν κάπου εκεί στο πουθενά δίπλα μας. Είναι τόσο αληθινά, τόσο ζεστά, τόσο προσιτά, που γίνεσαι ένα μαζί τους και με το λειτουργικό σου. Τυχερή σ' αυτή σου τη βόλτα, αγαπημένη μου φίλη.
Την καλησπέρα μου.
Η δύναμη της θέλησης σπάει και το τσιμέντο φτάνει να την έχει τροφοδοτήσει η ενέργεια της αγάπης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο Μαρία μου, που τα βήματα σου, σ' έφεραν να έχεις μια παρόμοια Θεία εμπειρία με το εκκλησάκι και τη παπαρούνα να το επιβεβαιώνουν!
Ανοιξιάτικα, χαρούμενα και φωτεινά τα ΑΦιλάκια της καρδιάς μου, πάντα με πολύ αγάπη! <3
Στεφανία