Αισθήσεις και παραισθήσεις.

                 Duetting  -   Alain Baumgarten

Είναι ανόητο. Το ξέρω. Δεν υπάρχει κανείς προφανής λόγος να θέλω να μιλήσω για τη σοκολάτα. Ακουμπισμένη από το βράδυ πάνω στο κομοδίνο, τυλιγμένη με φροντίδα μέσα στο χρυσοκόκκινο χαρτί της, γίνεται μια ανυπέρβλητη πρόκληση.  

Η σοκολάτα! Αυτό το μικρό, ολοκληρωμένο σύμπαν που έχει τη γεύση της προσμονής ενός αγαπημένου, τις λάμψεις του μεταξιού πάνω στο γυναικείο κορμί, την πληρότητα ενός ολοκληρωμένου έρωτα και την επίγευση του ανικανοποίητου.

Στρογγυλή σε σχήμα. Έτσι…να μην έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Να στροβιλίζεσαι μέσα στον ηδονικό κύκλο της χάνοντας κάθε αίσθηση μέτρου.

Αμαρτωλή και αναπόφευκτη όπως όλες οι «κακές» πράξεις  που μας ελευθερώνουν απ’ τη μια αλλά μας καταδικάζουν απ’ την άλλη.

Τα ξημερώματα της 12ης Φεβρουαρίου χιόνισε. Η μικρή αντιλόπη πήδηξε πάνω από την περίφραξη του πάρκου και έτρεξε μέσα στην παγωμένη πεδιάδα. Το ένιωσε όταν η παγωνιά της ξύλιασε τα πόδια που έβγαιναν από το στρώμα απερίσκεπτα. Όσο απομακρυνόταν η αντιλόπη τόσο η παγωνιά προχωρούσε στο σώμα της.  Πάγωσαν τα πόδια, η κοιλιά αλλά στο στήθος σταμάτησε. Δεν άγγιζε ποτέ την καρδιά. 

Η ευωδιά  της ζεστής σοκολάτας της έδωσε το θάρρος να σκεφτεί θετικά. Τίποτα δεν τελείωσε. Τίποτα δε χάθηκε…

Ξυπνούσε κάθε πρωί με το άρωμα της. Ο διπλανός ετοίμαζε το πρωινό του με φροντίδα. Έτσι αντιστρατευόταν την άχαρη ρουτίνα του καθημερινού ξυπνήματος, ικανοποιώντας τις αισθήσεις του. Φαγητό και σεξ: το προαιώνιο δίπολο της ζωής. Γειωμένος και εκφραστικός.

Συνήθως έμπαιναν μαζί στο ασανσέρ. "Buongiorno seniorita" και αμέσως μετά μια βαθιά υπόκλιση όλο ιπποτισμό. Έβγαινε πρώτος ενώ εκείνη προφασιζόταν οτιδήποτε για να καθυστερήσει,  για να κλείσει τα μάτια της  και να αναπνεύσει βαθιά τη μαγική μυρωδιά που της έφερνε πίσω την αντιλόπη.

Η εισβολή του έγινε παραμονές Πρωτοχρονιάς και γέμισε το κτίριο με ζωή. Ανοίγοντας τις αποσκευές του ξεχύθηκε από μέσα τους ένας ολόκληρος κόσμος από μικροσκοπικά πολύχρωμα όντα με παράξενες ονομασίες που απλώθηκαν και στους δυο ορόφους.  Aπό τη χαραμάδα της εξώπορτας τρύπωσαν και στο δικό της διαμέρισμα. Τη βρήκαν να χουζουρεύει ξαπλωμένη στον καναπέ.

  Δίπλα της –τι σύμπτωση! - η Θεία Κωμωδία. Ένα παγόνι κεντημένο πάνω σε μια μακρόστενη λουρίδα εταμίν, κρατούσε ακόμα ανοιγμένη την πρώτη σελίδα του Παραδείσου. Ονειρευόταν πως ήδη η ψυχή της  κατοικούσε στην τρίτη σφαίρα, εκείνη της Αφροδίτης.

Ξύπνησε από τον ντροπαλό ήχο του κουδουνιού μέσα στη νύχτα. Ακολούθησε το μαλακό τρίξιμο της εξώπορτάς του, έπειτα η φωνή του. Με αυτή τη σειρά. Τα τρία στάδια της συνείδησης. Ήσυχη φωνή με κάποιο ρυθμό ωστόσο, σα να απήγγειλε ένα ιταλικό ποίημα. Το θρόισμα κάποιου ακριβού υφάσματος πέρασε το κατώφλι. Η εξώπορτα έκλεισε. Ησυχία...πνιχτοί διάλογοι...μουσική. 
Άνοιξε τα μάτια της για τα καλά. Ανακάθισε, μάζεψε τα παγωμένα πόδια στο στήθος και περίμενε με όλες τις αισθήσεις σε ετοιμότητα. Ο ρυθμικός χτύπος πάνω στον τοίχο την ξάφνιασε στην αρχή. Μετά, η μουσική δυνάμωσε. Ο χτύπος άλλαξε ρυθμό. Έγινε καλπασμός, ρυθμικό χτύπημα τυμπάνων προϊστορικής εποχής.  Κι όμως, όλα συνέβαιναν διακριτικά κι εκείνη τ' άκουγε με όλους τους τρόπους: με τα μάτια, το στομάχι, το στήθος, το μυαλό, την καρδιά...

Οι ήχοι κυλούσαν πάνω της σαν ανοιξιάτικος χείμαρρος. Κάλυπταν κάθε πτυχή του δέρματος της, κάθε υποδοχή της ψυχής της. Δεν είχαν σχήμα, χρώμα, μέγεθος. Ήταν ένα άμορφο πλάσμα με μαύρο δέρμα και πυρπολημένα σωθικά. Ήταν φωτιά, μια κόκκινη λάβα που κατάκαιγε τα πάντα στο πέρασμά της, ώσπου όλα, ησύχασαν ξανά.

  
Τότε ήταν που είδε για πρώτη φορά τη μικρή αντιλόπη να κάθεται πάνω στα μακριά πόδια της και να την κοιτάζει με προσμονή. 

Περίμενε κάτι..

Απόγευμα 10 Φεβρουαρίου .  Πάλι βρέχει. Γυρίζει στο διαμέρισμά της κατάκοπη. Στο κτίριο επικρατεί ησυχία. Ο διπλανός δεν έχει επιστρέψει. Αδειάζει την τσάντα της πάνω στο κρεβάτι. Η μικρή αντιλόπη  την παρακολουθεί κουλουριασμένη στα πόδια του κρεβατιού. Δεν κουνιέται από τη θέση της όση ώρα τακτοποιεί τα ψώνια ούτε μετά, που γδύνεται και μπαίνει στο ντους ούτε έπειτα, που έρχεται γυμνή μέχρι το κρεβάτι, που φοράει τις πιτζάμες της και στεγνώνει τα μαλλιά της. Δεν κουνιέται καθόλου από τη θέση της ακόμα και όταν  ετοιμάζει στην κουζίνα το λιτό δείπνο της. Φυσάει δυνατά και η βροχή πέφτει με ριπές πάνω στα τζάμια.

Το τρίξιμο της πόρτας του σπάει τη μονοτονία. Πατήματα πάνω στο ξύλινο πάτωμα, γέλια πνιχτά, συγκεχυμένες χαμηλόφωνες συνομιλίες ανακατεμένες με μουσική. Κρατάει την ανάσα της.

Περιμένει κάτι...

Όλοι οι ήχοι επαναλαμβάνονται στο γνωστό ρυθμό. Μετράει πάλι το ρυθμό από μέσα της, φαντάζεται πάλι τα πλεγμένα σώματα, σχεδόν ακούει τις ανάσες τους. 

Η αντιλόπη εγκαταλείπει τη θέση της και έρχεται κοντά της. Η θαλπωρή του ζώου απλώνεται και στο δικό της σώμα. Δε σταματάει στην καρδιά. Την κατακλύζει ολόκληρη.  Μικροσκοπικά πολύχρωμα όντα με παράξενες ονομασίες πετούν από πάνω της. Πετάει κι εκείνη μαζί τους. Αντικρίζει τον κόσμο από ψηλά αλλάζει διαδοχικά μορφή και σύσταση. Γίνεται έντομο πουλί χαρταετός αερόστατο μικρός κομήτης αόρατο φωτόνιο που ταξιδεύει μέχρι το κέντρο της γης… 
Ώσπου όλα γίνονται ξανά ίδια. Τα μικροσκοπικά πολύχρωμα όντα με τις παράξενες ονομασίες, σβήνουν μ' ένα παφ το ένα μετά το άλλο ούτε η μικρή αντιλόπη είναι πια εκεί. Τη βλέπει  να πηδά πάνω από την περίφραξη του πάρκου και να τρέχει στην παγωμένη πεδιάδα.  Σκοτεινιάζει μα δεν αντιδρά.

Νωρίς το άλλο πρωί, βγαίνοντας έξω, η ορμή του παγωμένου αέρα την αναγκάζει να κάνει ένα βήμα πίσω. Εκεί κοντά, ο υπάλληλος του δήμου μαζεύει βλαστημώντας, απ' την είσοδο του κτιρίου τα σκορπισμένα σκουπίδια .  Ένα πολυκαιρισμένο ενοικιαστήριο που στάζει βροχή, κυματίζει ειρωνικά πάνω απ' τα κεφάλια τους. 
"Ενοικιάζεται κενό διαμέρισμα δευτέρου ορόφου. Πληροφορίες: τηλ...".

Το κείμενο είναι η συμμετοχή μου στην "Ερωτική Υμνωδία" της Λυσίππης μας.   https://on-the-up-and-up.blogspot.com/2019/02/blog-post_6.html

Billie Marten - Winter Song (with Lyric)