A poem for autumn

 

                                    

                                         

Καινούργιο κάλεσμα από τη φίλη Αριστέα. 

Αυτή τη φορά μας καλεί να βάλουμε τα δυνατά μας και να γράψουμε ένα ποίημα για το φθινόπωρο. 

Οι συμμετοχές στο blog της Η ζωή είναι ωραία

 Φθινοπωρινό Φως

Κάθε φθινόπωρο μαθαίνω ξανά πώς  

να αποδέχομαι ήρεμα τη φθορά,

τις μέρες που μικραίνουν, 

τις σκέψεις που βαθαίνουν

αναζητώντας νόημα στην σκουρόχρωμη γη,

στο πράσινο που λάμπει μετά τη βροχή,

στα χρυσοκόκκινα φύλλα που στρώνουν τα δάση,

και σ' εκείνο το φως, το φθινοπωρινό, 

που αγκαλιάζει γλυκά τη φθορά, 

χαρίζοντάς της 

 την "ιδέα" μιας αιώνιας και αμετάβλητης Άνοιξης. 

Kees Van Dongen

Ξημερώνει;

 

Άγνωστος δημιουργός

Όταν το πέρασμα του χρόνου συνοδεύεται από ώριμη πια σκέψη, το αποτέλεσμα είναι η στωικότητα.

Ένας κύκλος μόλις έκλεισε χωρίς κιμωλία αλλά με βαθιές ανάσες, σωματική και ψυχική ταλαιπωρία και μεγάλη υπομονή. 

Σήμερα, ξημερώνοντας, ανοίγει ένας καινούργιος και κανείς δεν ξέρει να πει πώς θα είναι και τούτος.

Τον υποδέχομαι με ανοιχτή αγκαλιά και χαμόγελο, θα τον κεράσω καφέ και γλυκό σταφύλι αλλά να ξέρει πως ετούτη τη φορά δεν θα παλέψω ξαρμάτωτη γιατί "... απάνω μου έχω πάντοτε, στη ζώνη μου σφιγμένο ένα μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι.."

Παρεμπιπτόντως, να αναφέρω  πως δεν υπάρχουν μεγάλα μεγέθη. Υπάρχουν μόνον συνειδητοποιημένοι άνθρωποι. 

Άνθρωποι δηλαδή που ξέρουν τη θέση τους μέσα στον κόσμο. 

Ποιοι είναι και τι μπορούν να κάνουν καλά.

Δεν τα έκανα όλα καλά. Έκανα όμως όλα όσα μου επέτρεψαν οι συνθήκες. 

Είμαι ικανοποιημένη. Η ζωή μου έδωσε τα αναγκαία και η ώριμη πια ψυχή μου την ευγνωμονεί γι' αυτό.

Και κάτι τελευταίο.

Κατάφερα να κάνω τους λίγους ανθρώπους γύρω μου χαρούμενους, και ένα - δυο απ' αυτούς, κι ευτυχισμένους.

Καρφώνω λοιπόν μια γαρδένια στο πέτο μου και προχωράω, όσο πάει... 

4:02 π.μ. Άντε.  Σε λίγο ξημερώνει... 

Χαπυ Μπέρθντευ Μαρία Γ. 

ΚΟΥΤΣΗ ΚΙΘΑΡΑ - ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ, ONIRAMA