Αγαπημένη μου Άλλη

 

Αγαπημένη μου Άλλη.

Σαν σήμερα γεννηθήκαμε, μαζί, σε μια σφιχτή αγκαλιά.

Σου δίνω, τόσα χρόνια, το φως.

Μου δίνεις, τόσα χρόνια, τη σκιά.

   Όσο υπάρχω ακόμα, θα υπάρχεις.  

Ας μας χαίρονται λοιπόν, όσοι μας αγαπούν 😊  

Long Way Round - Blue Iris

 

H κυρία Νίκη δεν βγήκε στο μπαλκόνι

Dot Bunn  

Η κυρία Νίκη δεν βγήκε σήμερα στο μπαλκόνι.

Συνήθισα τα τελευταία καλοκαίρια να την βλέπω πρωί πρωί να κάθεται στο μπαλκονάκι της και να υποδέχεται την ανατολή του ήλιου και την καινούργια μέρα κοιτώντας την κατά πρόσωπο.

Σήμερα δεν την είδα στη συνηθισμένη της θέση. Είδα όμως φως στην κρεβατοκάμαρά της. Το φως δεν έσβησε ακόμα κι όταν η μέρα προχώρησε για τα καλά.

Η κυρία Νίκη ζει μόνη της, πολλά χρόνια. Μένει στην απέναντι πολυκατοικία, έναν όροφο πιο κάτω από μας. Δεν έχει λουλούδια στο μπαλκόνι της, δεν έχει κάποιο ζώο για συντροφιά, αλλά πότε πότε φέρνει μια νέα κοπέλα να της καθαρίσει το σπίτι.  Ανοίγει τότε διάπλατα όλα τα παράθυρα και βάζει μουσική. Συζητούν ζωηρά οι δυο τους και σε κάθε ευκαιρία ξεσπούν σε δυνατά γέλια.

Δεν γνωρίζω τίποτα περισσότερο γι' αυτήν. Δεν έχουμε μιλήσει ποτέ. Δεν ξέρω καν αν με έχει προσέξει, γιατί η κυρία Νίκη ήταν, θυμάμαι, ένας πολυάσχολος άνθρωπος. Το φως του εργαστηρίου της στην ταράτσα έσβηνε τελευταίο και άνοιγε πρώτο τα ξημερώματα. Ο ήχος της ραπτομηχανής της συνόδευε για πολλά χρόνια τη δική μας ζωή. Κάθε φορά που ανέβαινα ν’ απλώσω ρούχα, την έβλεπα σκυμμένη πάνω στη ραπτική της, με τα γυαλάκια της κατεβασμένα στη μύτη, εντελώς απορροφημένη απ’ αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή.

Υπήρξαν και κάποιες φορές που έβγαινε στο μπαλκόνι για να μιλήσει στο κινητό της. Τότε μας χάριζε μια απολαυστική  Stand-up comedy. H φωνή της βαριά, σχεδόν αντρική, έφτανε στ’ αυτιά μου δυνατή και ξάστερη σαν καμπάνα. Συνήθως έκλεινε τις δουλειές της με εκείνα τα τηλεφωνήματα και άλλοτε διαπραγματευόταν την αμοιβή της. Η σχέση της με τους άντρες ήταν επιβλητική. Οι άνθρωποι που της έβαφαν το σπίτι, οι τεχνίτες που της εγκατέστησαν το αιρκοντίσιον, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα του δήμου που δεν μάζευαν όλα τα σκουπίδια γύρω από τον κάδο, δεν καλοπέρασαν μαζί της. Ήξερε να επιβάλλεται με τον τρόπο της και την στεντόρεια φωνή της. Λίγα λόγια και σταράτα.

Μέχρις εκεί έφτασε η γνωριμία μου με την κυρία Νίκη. Και μια δυο φορές διασταυρώθηκαν οι ματιές μας στο δρόμο. Μόνον αυτό. Αλλά σήμερα, που δεν την είδα το πρωί στο μπαλκόνι, ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι.

«Η συνήθεια είναι πολύ καλός σιγαστήρας», έγραψε ο Σάμιουελ Μπέκετ.

Πράγματι. Ένας ύπουλος σιγαστήρας όλων όσων κρύβουμε βαθιά στην καρδιά.

The Rose - Bette Midler

 

Ο Μίκης μας, έφυγε...

 

«Γιατί έχω τρεις ζωές. Η μια για να πονάει, η άλλη για να θέλει, κι η τρίτη για να νικά.»

Μίκης Θεοδωράκης

 «Δεν θα με καταλάβει κανείς γιατί ανήκω στη γενιά των όρθιων».

Μίκης Θεοδωράκης

Είμαστε τυχερή γενιά, που σε γνωρίσαμε.

Κανείς δεν τραγούδησε την ελευθερία όπως εσύ.

Καλό σου ταξίδι, όπου κι αν πηγαίνεις...

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

(Κ.Π. Καβάφης - Απολείπειν ο θεός Aντώνιον Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)