Αναρτήσεις

Σάββατο 16 Μαρτίου 2019

Τραγούδια ραδιοφώνου






Κάποτε είχα ένα φίλο. Τον έλεγαν Πάρη. Ο Πάρης είχε μια κοπέλα που την έλεγαν Φλώρα. Ήταν μια όμορφη μελαχρινή με πλούσιο στήθος και λεπτή μέση. 
Το στήθος της Φλώρας ήταν σαν το πετράδι του στέμματος. Κοσμούσε όλο το πάνω μέρος του κορμιού της με μια ανεπιτήδευτη αναίδεια. Χάρις σ' αυτή την αναίδεια η Φλώρα δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητη. Ο Πάρης ευτυχώς δε ζήλευε. Αντίθετα, καμάρωνε δίπλα της. Δεν του περνούσε καν από το μυαλό να περιορίσει τη Φλώρα πίσω από το δικό του «μαντρότοιχο». Ίσως, η προοπτική μιας φαινομενικής κοινοκτημοσύνης (φάτε μάτια ψάρια ...) να ερέθιζε την φαντασία του.
Η Φλώρα απ' τη μεριά της απολάμβανε με το παραπάνω τα πλεονεκτήματα που της έδινε η εμφάνισή της και έκανε ό,τι μπορούσε για να γίνεται ακόμα περισσότερο –πόσο πια; –αισθητή η παρουσία της.  Η χαλαρή στάση του Πάρη τη διευκόλυνε πολύ σ’ αυτό. Η Φλώρα δεν χρειαζόταν να προσέχει για να έχει. Είχε και ήθελε κι άλλα. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η σκανδαλώδης εύνοια της τύχης κάνει τους ανθρώπους άπληστους.

Περπατούσαν πάντα πιασμένοι χέρι- χέρι. Εγώ από πίσω - πιστό σκυλί, αφοσιωμένος ιπποκόμος- τους ακολουθούσα κρατώντας τις δέουσες αποστάσεις ασφαλείας. Το ζευγαράκι έπρεπε να μένει και λίγο μόνο χωρίς όμως να γλυτώνει  εντελώς από την παρουσία μου. Τι παράδοξο πράγμα! Ένα μικρό παιδί να ακολουθεί τους αρραβωνιασμένους! Έτσι απαιτούσε όμως  η μικρή μας κοινωνία.

Σάββατο απόγευμα η πλατεία γέμιζε με κόσμο. Ζευγάρια, οικογένειες, παρέες εφήβων, έκαναν βόλτες  πάνω κάτω,  σε μια απόσταση τριακοσίων περίπου μέτρων μπροστά από το δημαρχείο. Η μπάντα του δήμου έπαιζε τραγούδια ραδιοφώνου, τα ίδια που άκουγα συχνά τα καλοκαιρινά πρωινά από το πρώτο πρόγραμμα, γονατισμένη μπροστά στο παλιό ράδιο με τα πολλά παράσιτα.  Έβραζε ο τόπος αλλά το μωσαϊκό ήταν πάντα δροσερό απ' το πολύ κατάβρεγμα. Τα παραθυρόφυλλα μισόκλειστα προφύλαγαν το εσωτερικό  απ' τον δυνατό ήλιο που έλουζε τους εξωτερικούς τοίχους. Η δροσιά ήταν δεδομένη αν και εφήμερη αφού, πλησιάζοντας το μεσημέρι, δεν μας έσωζε τίποτα από την λαύρα που έκανε την πλάκα της στέγης να καίει σαν καμίνι. 
Μέσα σ' όλη αυτή την καλοκαιρινή πλήξη, τα τραγούδια του ραδιοφώνου έφερναν μια αύρα δροσιάς μαζί με εκείνη του ανεμιστήρα. Ήταν ένα διαβατήριο μετοίκησης στον απαγορευμένο κόσμο των μεγάλων. 
«Θα σε πάρω να φύγουμε, σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη, που κανένα δεν ξέρουμε και κανείς δε μας ξέρει ...» 
Γιατί να θέλουν να φύγουν σε τόπο άγνωστο που δεν θα τους ξέρει κανείς; Εγώ πάντως, δεν ήθελα να πάω πουθενά. Ήμουν μια χαρά εκεί που βρισκόμουν, αν εξαιρέσουμε βέβαια την πολλή ζέστη. 
Αυτά τα τραγούδια και κάποια άλλα που δεν είχα ξανακούσει έπαιζε η μπάντα του δήμου μπροστά από το δημαρχείο κάθε Σάββατο απόγευμα.



Σ' εκείνες τις βόλτες έμαθα σιγά - σιγά πολλά. Όπως, τον ήχο που κάνουν οι γόβες στιλέτο πάνω στις πλάκες της πλατείας, τα σήματα μορς των βλεμμάτων που διασταυρώνονταν τυχαία, τα δήθεν στραβοπατήματα της Φλώρας, τα βιαστικά αγκαλιάσματα στη στροφή, το θρόισμα της μουσελίνας γύρω από τους γοφούς της. 
Έμαθα τη φλύαρη σιωπή και τους ανόητους διαλόγους των ερωτευμένων μα κυρίως έμαθα τη θεϊκή γεύση του παγωτού παρφέ! 
Παχιά, γλυκιά, με κομματάκια σοκολάτας και βύσσινου!! Αυτό, ήταν η ανταμοιβή μου για το ξεποδάριασμα της μιας ώρας και κάτι. Μ’ ένα δίφραγκο που έβρισκα στην τσέπη μου την κατάλληλη πάντα στιγμή, άφηνα ευχαρίστως μόνους τους αρραβωνιασμένους και τρεχάλα στο Σεράνο, το μεγάλο ζαχαροπλαστείο της πλατείας.  
Έδινα τα χρήματα  στον υπάλληλο και μετά παρακολουθούσα όλη τη διαδικασία. Πώς γέμιζε κουταλιά-κουταλιά το χωνάκι και μετά το έπνιγε με το σιρόπι του βύσσινου. Το κρατούσα με δέος όπως το παπαδοπαίδι τα εξαπτέρυγα στον επιτάφιο και δεν το άφηνα δευτερόλεπτο απ’ τα μάτια μου μην τυχόν και μου πέσει. Μετά, είχα το ελεύθερο να το απολαύσω με την ησυχία μου, όρθια συνήθως, μπροστά στην μπάντα με τους κοκκινοσκούφηδες μουσικούς. 
Κόκκινο και χρυσό! Κόκκινα κουστούμια με χρυσά κουμπιά και χρυσά μουσικά όργανα που έλαμπαν στο ηλιοβασίλεμα και άστραφταν αργότερα κάτω από τα φώτα της πλατείας. 
Ο αέρας μύριζε γιασεμί, νυχτολούλουδο και βανίλια. Που και που η όσφρησή μου αιχμαλώτιζε μια πινελιά αρώματος όταν με προσπερνούσε κάποια κυρία. Ένας μαγικός κόσμος που φόρτιζε όλες μου τις αισθήσεις. Κάπου εκεί χανόμουν στον δικό μου κόσμο και ξεχνούσα εντελώς τον Πάρη και τη Φλώρα όπως εκείνοι εμένα. Σ' αυτό τουλάχιστον ταιριάζαμε!

Γνώρισα τον Πάρη στα οκτώ μου, εντελώς τυχαία. Είχε μετακομίσει στο διπλανό μας σπίτι. Όταν έπαιζα με τα παιδιά στο δρόμο, τον έβλεπα συχνά, πίσω από το φράχτη, να κάθεται με τις ώρες σ’ ένα τραπέζι γεμάτο καλάμια και λεπτούς σπάγκους. Δεν ήξερα τι έφτιαχνε. Με γοήτευαν όμως οι κινήσεις των χεριών του που ξεδίπλωναν μπρος στα μάτια μου, όπως ο ταχυδακτυλουργός, ένα μικρό θαύμα. Μια μέρα τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν. Μου χαμογέλασε και πήρα θάρρος.
-Τι κάνεις εκεί; τον ρώτησα χωρίς περιστροφές εκφράζοντας δυνατά  για πρώτη φορά την απορία που με απασχολούσε μέρες.
«Κλουβί για πουλιά.» μου απάντησε με προθυμία.
«Τα πουλιά πού τα βρίσκεις; »
Άρχισε να μου διηγείται την περιπέτεια της αιχμαλωσίας των πουλιών. Εκείνος έλεγε..έλεγε αλλά εγώ δεν έδινα προσοχή στα λόγια του μόνο κοίταζα τα χέρια του που έπλεκαν τα καλάμια. Η φωνή του αργή, σταθερή έφτανε τόσο ωραία στ’ αυτιά μου που, η απάνθρωπη πράξη του,  μου φάνταζε σα γοητευτική περιπέτεια.
Η Φλώρα, απ' την άλλη,  μεγάλωνε δυο δρόμους παρακάτω. Με τον Πάρη ήταν συμμαθητές στο ίδιο σχολείο. Σ’ ένα διάλειμμα συναντήθηκαν τα βλέμματά τους, κόλλησαν και δεν ξεκόλλησαν ποτέ από τότε. Μετά ενώθηκαν τα χέρια τους κι έπειτα η καρδιά τους. Το ‘σκαγαν απ’ το μάθημα και πήγαιναν στο διπλανό παρκάκι. Έτσι πλέχτηκε το δικό τους ειδύλλιο, το κλουβί που έκλεισαν μέσα τις ζωές τους με μυστικά και ψέματα.

Εκείνος, τύπος ήσυχος, δεν ήθελε πολλά απ’ τη ζωή του. Η Φλώρα όμως έκανε μεγάλα όνειρα για τη δική της.  Όταν έκλεινε τα μάτια της έβλεπε τον εαυτό της να υποκλίνεται πάνω στη σκηνή και από κάτω να πέφτει βροχή το χειροκρότημα. Η αίθουσα του «Φλοράλ» -σημαδιακό;- έγινε το δεύτερο σπίτι της. Δεν έχανε ταινία και όσες της άρεσαν ιδιαίτερα τις έβλεπε ξανά και ξανά  μέχρι να τις κατεβάσουν. Όταν έφτασε η ώρα της αποφοίτησης ανακοίνωσε επίσημα στους γονείς της την απόφασή της να γίνει ηθοποιός.  Eκείνοι όμως δεν ήθελαν ούτε να το ακούσουν.  Της έδωσαν τελεσίγραφο. " Ή δασκάλα ή γάμος. Διάλεξε!"
 Έκλαψε το κορίτσι, παρακάλεσε, κλείστηκε στο σπίτι, αρνήθηκε το φαγητό, τις εξόδους και όταν πια βαρέθηκε απ’ όλα αυτά, ερωτεύτηκε τον Πάρη. 
Το ανακοίνωσε χωρίς περιστροφές, ένα απόγευμα, μπροστά μου, μέσα στην αυλή του.
 «Σ' αγαπάω..» του είπε παράφορα και όρμησε να τον φιλήσει. Το πρώτο φιλί της Φλώρας, άφησε άναυδο τον Πάρη. Το κλουβί που κρατούσε, έπεσε απ' τα χέρια του. Η καρδερίνα πέταξε μακριά. Ούρλιαξα εγώ από χαρά και έτσι, μ' αυτόν τον ιδιότυπο τρόπο γίναμε μάρτυρες –το κλουβί, η καρδερίνα κι εγώ - του μυστικού τους γάμου που, μέσα στην παιδική μου ψυχή, σφραγίστηκε με την πεποίθηση πως ήταν η «σκλαβιά» του Πάρη που ελευθέρωσε το πουλί.

            

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που κράτησε στα χέρια του κλουβί. Ούτε εμείς βρεθήκαμε ξανά, αφού αυτός ήταν ο μόνος λόγος που συναντιόμασταν στην αυλή του. Ακούγαμε όμως  τα ίδια τραγούδια στο ραδιόφωνο, στη διαπασών εκείνος, χαμηλόφωνα εγώ. Μ’ αυτό τον τρόπο πίστεψα πως η φιλία μας συνεχιζόταν.

Λίγους μήνες μετά έγινε επίσημος ο αρραβώνας τους. Η οικογένειά μου κι εγώ ήμασταν καλεσμένοι.  Εκεί, όλα άλλαξαν μεταξύ μας. Οι μεγάλοι με έχρισαν συνοδό τους, όπως όριζαν οι κανόνες.  Κάθε Σάββατο απόγευμα κάναμε οι τρεις μας την καθιερωμένη  βόλτα στην πλατεία. Η Φλώρα περπατούσε ανάμεσά μας λικνίζοντας με χάρη τους γοφούς της. Από τη μια κρατούσε αγκαζέ τον Πάρη κι από την άλλη εμένα απ’ το χέρι. 
Μιλούσαν ψιθυριστά, γελούσαν και καμάρωναν.  Κάθε λίγο σταματούσαμε  άλλοτε για να στρώσει μια τούφα απ’ τα μαλλιά της ή να διορθώσει τις πιέτες της φούστα της  ή  να βγάλει τα γάντια της χωρίς αιτία.  Ανεχόμασταν όμως τα καπρίτσια της, ο καθένας μας για διαφορετικό λόγο και θα μπορούσα να πω πως ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη αν δεν υπήρχε εκείνος ο τούλινος φράχτης, το τεράστιο φουρό της,  που  με κρατούσε μόνιμα σε μια προσβλητική απόσταση.

Μετά από αρκετά πήγαινε-έλα μου έκαναν τη χάρη να καθίσουμε σ’ ένα απ’ τα μπροστινά τραπέζια της Εμπορικής Λέσχης. 
Η Φλώρα ήθελε θέση με θέα στην πλατεία. Ο Πάρης  βολευόταν δίπλα της φροντίζοντας πρώτα την τσάκιση του καλοσιδερωμένου παντελονιού του μετά έκανε νόημα στο γκαρσόνι που έφθανε με καθυστέρηση λόγω της πολυκοσμίας. Η παραγγελία ερχόταν, οι πάστες και τα αναψυκτικά απλώνονταν στο τραπέζι. Τρώγαμε, χαιρόμασταν και χαζεύαμε τους άλλους που συνέχιζαν να βολτάρουν.

Έτσι, μ' αυτόν τον θεατρικό τρόπο, το γκαρσόνι και οι πάστες, το φουρό της Φλώρας και η κόκκινη μπάντα, ο Πάρης και η ελευθερωμένη καρδερίνα πλέχτηκαν γλυκά σαν κορδέλες ταραντέλας  κάτω από τον ήχο των τραγουδιών του ραδιοφώνου και με παρέσυραν σ' ένα χαρούμενο χορό αναμνήσεων που κρατάει χρόνια. 
Όσο για τους δυο νέους, έμαθα πως - λίγα χρόνια μετά - έφυγαν με τραίνο μετανάστες για τη Γερμανία.

Δυο πανέμορφοι γλάροι του Αιγαίου στο γκρίζο κλουβί του Βορρά...


Θα σε πάρω να φύγουμε - Πάνος Παπαθανασίου




Πρώτη ανάρτηση 16/8/2015 στο Pathfinter.

35 σχόλια:

  1. Αχ βρε Μαρία μου.
    Πάντα οι ιστορίες σου είναι σχολή για τον ρομαντισμό και ένα ρεσιτάλ ευαισθησίας.
    Ξεκίνησα λοιπόν και εγώ, ως ...τέταρτος ακόλουθος της παρέας του ζευγαριού και της νεαρής μικρής.
    Ξεκίνησα από το πετράδι του στέμματος της Φλώρας. Εκπληκτική παρομοίωση του στήθους με τόσο λογοτεχνικό τρόπο και έμφαση.
    Ένας διάχυτος ερωτισμός συνόδευε τη Φλώρα σε κάθε της βήμα. Και οι περιγραφές σου έμοιαζαν με ένα ελαφρύ, πλην όμως σαφές μαστίγωμα των αισθήσεων των αναγνωστών σου.
    Τα πρώτα όνειρα του ζευγαριού. Τα πρώτα τους βήματα.
    Η Περιγραφή της σκηνής της νεαρής κοπέλας με τον Πάρι την ώρα που φτιάχνει τα κλουβιά των πουλιών (άλλος επίσης δυνατός συμβολισμός σου!), είναι πανέμορφη, γεμάτη από το παλιό εκείνο άρωμα των παιδικών μας χρόνων.
    Και όλα τούτα κάτω από τον ήχο παλιών όμορφων τραγουδιών.

    Ένα μικρό σου αριστούργημα βγαλμένο πίσω από το καλοκαίρι του 2015. Στα τοτινά εκείνα χρόνια του Παθ. Χαίρομαι πολύ Μαρία, που άνοιξες το σεντούκι για να ανασύρεις στο φως πάλι, ένα κομμάτι από τα όμορφα εκείνα πετράδια της ψυχής σου και της πένας σου τα ολοσκάλιστα δημιουργήματα.

    Καλό Σαββατόβραδο και να το κάνεις συχνά αυτό κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια Γιάννη.
      Ο Πάρης και η Φλώρα ήταν ένα "εμβληματικό" ζευγάρι εκείνης της πόλης και εκείνης της εποχής. Έγραψαν την ιστορία τους με το μοναδικό τρόπο που ήξεραν όπως εκατομμύρια άλλα ζευγαράκια στον κόσμο. Το μόνο που τους ξεχώρισε από τους όμοιους άλλους ήταν τα παιδικά μάτια που τους κοίταζαν :)
      Καλημέρα Γιάννη μου κι από μένα φιλιά.

      Διαγραφή
  2. "Θα σε πάρω να φύγουμε σε άλλη γη σ' άλλα μέρη...", έτσι και εσύ Μαρία μου, με αυτό το γλυκύτατο και υπέροχο νοσταλγικό κείμενο με πήρες και με πήγες στις Σπέτσες στα 14 μου, όπου για ένα καλοκαίρι ήμουν αυτό που λένε το "φανάρι" της καλύτερης μου τότε φίλη που τα είχε "φτιάξει" μ' ένα πανέμορφο αγόρι βαρκάρης στα καραβάκια που μας πήγαιναν στις παραλίες για μπάνιο. Η φίλη μου, Β. δυο χρόνια μικρότερη μου, "ανεπτυγμένη" όπως λέγανε τότε, με "χρειαζόταν" για κάλυμμα όταν πήγαινε σινεμά με το αγόρι της... τι σινεμά, το σινεμά ήταν η ευκαιρία να της κρατά το χέρι ή λίγο απ΄τους ώμους! Η αφεντιά μου, μονίμως καθυστερημένη στα 14 της έμοιαζε με 12, όσο για τα τραγούδια ακούγαμε και χορεύαμε μόνο τα ξένα!
    Το τραγούδι δε, "θα σε πάρω να φύγουμε", το λέγαμε: "Θα σε πάρω να φύγουμε σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη για να δεις πώς μυρίζουνε τα σκουπίδια χρυσή μου". Αίσχος, το θυμάμαι και κοκκινίζω!
    Ευχαριστώ Μαρία μου, για την ευκαιρία που μου έδωσες να θυμηθώ αυτά τα τρυφερά χρόνια!
    Πολλά πολλά και τα τρυφερά μου ΑΦιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ το έχω ακούσει κι έτσι:
      Θα σε πάρω να φύγουμε πού στο δ@@λο να πάμε
      αφού φράγκο δεν έχουμε και τίποτα να φάμε
      😂😂😂

      Διαγραφή
    2. Εμείς το λέγαμε
      "Θα σε πάρω να φύγουμε σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη,
      για να πάψουν οι φίλοι μου να σου βάζουνε χέρι"!

      Διαγραφή
    3. Ωωω..το "φαναράκι" της φίλης και του φίλου το παίξαμε οι περισσότεροι κάποια στιγμή Στεφανία μου χαχα οι σκηνές που αναφέρεις, γνώριμες μου λένε πολλά. Πάντα υπήρχε βρε παιδί μου η πιο ανεπτυγμένη φίλη που ήταν και η πιο ανήσυχη και έφερνε τα πάνω κάτω στις ήσυχες ζωές μας:)
      Το τραγούδι έδινε δικαιώματα για παραφράσεις όπως και να το κάνουμε και απ' ό,τι βλέπω από τις απαντήσεις της Woman και της Αρτίστας ήταν και πετυχημένες.
      Καλό μεσημέρι Στεφανία μου φιλιά κι από μένα.

      Διαγραφή
  3. Καλησπέρα, Μαρία!
    Και ραδιόφωνο και έρωτες και βόλτες και... ωραίο ταξίδι σε άλλες εποχές και καλογραμμένο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι ωραία και ρομαντική ιστορία!
    Και τι ωραία επικεφαλίδα!
    Τραγούδια ραδιοφώνου.
    Κι αν δεν είχα τίποτα να νοσταλγήσω από την ιστορία, πίστεψε με, νοστάλγησα από στην επικεφαλίδα.
    Αχ, πόσο μου έχουν λείψει οι εκπομπές μου!
    Κακούργα κρίση που μας έκλεισες το ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης!
    Καλά, σταματάω τη γκρίνια και εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ πειραχτήρι 2 :)
      Άκου ""Θα σε πάρω να φύγουμε σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη,
      για να πάψουν οι φίλοι μου να σου βάζουνε χέρι"!!!!
      Συμμορία ήσασταν με σένα αρχηγό. Σιγουράκι.
      Στο ραδιόφωνο που νοσταλγείς μόνο τραγούδια έβαζες; Δεν έλεγες λογάκια;
      Όταν το ξαναρχίσεις να λες. Το καλύτερο θα ήταν να σχολιάζεις τα τραγούδια που θα παίζεις. Αποθέωση!!
      Σε φιλώ Αρτίστα του βωβού και σε σ'ευχαριστώ τα μάλα.

      Διαγραφή
    2. Δεν θυμάμαι αν είχαμε κάνει εγώ και τα ξαδέρφια μου τη διασκευή του τραγουδιού ή την είχαμε ακούσει από κάπου αλλού!
      Η συμμορία μια φορά, πράγματι είχε αρχηγό εμένα, διότι ήμουν η μεγαλύτερη!
      Όχι, είχα μια καθημερινή δίωρη ενημερωτική εκπομπή, 10:00-12:00, αλλά επέλεγα και τα τραγούδια και έκανα και μόνη μου την ηχοληψία, συνεντεύξεις κ.λπ.!
      Η εκπομπή μου είχε τον τίτλο "Με τον καλό το λόγο"! Αντιλαμβάνεσαι δε το πόσο μελιστάλαχτη ήμουν...
      Κίσιζ Μαρία!

      Διαγραφή
  5. Η μεγαλύτερη και η πιο "διαόλου κάλτσα" :)
    Έκανες όλα αυτά! Δεν έχεις φυλάξει κάπου, κάπως ένα κομματάκι να μας δώσεις, να σε απολαύσουμε και εμείς οι εκτός εποχής; Φαντάζομαι τον "καλό σου λόγο" :) όπως φαντάζομαι και την απήχηση που θα είχε!
    success story!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και λίγα λες!

      Έχω κρατήσει μια συνέντευξη με έναν Αργείο ποιητή κι αυτό γιατί εκείνος ήθελε να έχει στο αρχείο του την εκπομπή, αλλά όχι, δεν θα σας το βάλω να το ακούσετε!
      Μη χαθεί και το μυστήριο!
      Ναι, η αλήθεια είναι ότι είχε πολύ μεγάλη ακροαματικότητα η εκπομπή μου!
      Γκραν σουξέ!
      Πάνε όμως αυτά, τελείωσαν!
      Φεύγω τώρα κι εγώ, διότι η μητέρα περιμένει να της δώσω το γεύμα της!

      Διαγραφή
  6. Οδοιπορικό στο χρόνο, στις μνήμες, στην αθωότητά μας. Στις μυρωδιές και τις εικόνες μας. Στις αποτυπώσεις, τις καταγραφές και τα δίχως γιατί συμπεράσματά μας. Τα φτερουγίσματα. Όταν έπρεπε να ελευθερωθεί η θέση της καρδερίνας για να πιάσουν δυο τη φωλιά. Τα τραγούδια μας που μας μετέφεραν στη διάσταση του Πλέσσα, οι ταινίες που μας μάθαιναν τον κόσμο. Όλα αυτά δεμένα όμορφα, νοσταλγικά σα να βγάλαμε από την κούτα της σοφίτας το πρώτο μας ζιπουνάκι... όχι τόσο ροζ κουφετί μα αληθινό. Υπήρξαμε και τότε και τόσο και έτσι.
    Αγαπώ πολύ τη γραφή σου Μαρία και χαίρομαι αληθινά που με συμπληρώνεις, που με πλουτίζεις.
    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όπως βλέπεις αννετά...κι τα έσωσα και τα δυο. Έριξα τα δίχτυα μου και τα τράβηξα προς το μέρος μου σιγά μην τα άφηνα να χαθούν στο πέλαγο του διαδικτύου.
    Σ'ευχαριστώ πολύ για όλα τα όμορφα που μου γράφεις.
    Τα κλουβιά τα κρίνουν καλύτερα όσοι βρίσκονται μέσα. Αλλά ακόμα και η προστασία που μπορεί να προσφέρουν κάποτε γίνεται φυλακή. Έτσι νομίζω.

    Λένε πως οι αναμνήσεις μας, όσο περνούν τα χρόνια, παίρνουν περισσότερο χώρο μέσα μας. Η αλήθεια είναι πως και η τωρινή ζωή προσφέρει ερεθίσματα πάνω στα οποία μπορεί να σταθεί κανείς αλλά είναι ερεθίσματα επαναλαμβανόμενα και ως τέτοια έχουν χάσει πολύ απ' την ικμάδα της πρώτης φοράς.

    "...το πρώτο μας ζιπουνάκι... όχι τόσο ροζ κουφετί μα αληθινό. " Πόσο όμορφα ακούγεται!

    Καλό απόγευμα μελίρρυτο αννετά...κι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ένιωσα μια νοσταλγία στην ιστορία σου.
    Για εποχές και "πρέπει" που δεν γνώρισα, μα είμαι σίγουρη πως είχαν την δική τους γοητεία!
    Καλό απόγευμα Μαρία :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είχαν Μαρίνα πολλή γοητεία και πολλή δυσκολία. Αυτά τα δυο όμως τις περισσότερες φορές πάνε μαζί :)
      Σ'ευχαριστώ πολύ Καλή εβδομάδα.

      Διαγραφή
  10. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα τραγούδια ραδιοφώνου αναγνώρισα στο πανέμορφο αυτό γραπτό σου!!!
    Ε καλά μου θυμίζει λίγο εμένα και το παλιό μου παλτό :)
    Δεν ήταν είχα διαβάσει τότεςςςς νομίζω !!! λες να την είχα διαβάσει? Μπα θα το θυμόμουν δεν μπορεί μου άρεσει τόσο πολύ :)
    Σε φιλώ καλή εβδομάδα !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξαιρετικά αφιερωμένο στη Μάνια του Βορά και τα τραγούδια της!
      Και ναι, μια χαρά κουμπώνει αυτή η ιστορία με τη δική σου ιστορία.
      Να πούμε πως είσαι η ευτυχισμένη εξέλιξη της!
      Με συγκίνησες τώρα.
      Σ'ευχαριστώ πολύ και πολλά φιλιά κι από μένα γλαράκι :)

      Διαγραφή
  11. Καταπληκτικο ολο το κειμενο σου σε αλλες εποχες γεματες ρομαντισμο και νοσταλγια Μπραβο σου να εισαι παντα καλα και να γραφεις υπέροχα 🌹

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σ'ευχαριστώ πολύ Σκρουτζάκο :)
    Kι εσύ να είσαι καλά και να περνάς τέλεια
    Το λουλουδάκι μοσχοβολάει! μιλ μερσί.
    Καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΧΩΡΙΣΤΟΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΑΠΌ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΉ, ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΜΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΌ ΤΡΑΝΖΊΣΤΟΡΑΚΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΧΑ ΣΥΝΕΧΕΊΑ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ΜΟΥ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟ, ΜΕΤΆ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΚΑΣΕΤΟΦΩΝΟ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΣΤΕΡΕΌ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΚΙ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΆΜΑΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
    ΤΟΝ ΠΑΡΗ ΝΟΜΊΖΩ ΤΟΝ ΑΚΟΥΓΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ ΓΙΑΤΊ ΟΤΑΝ ΗΡΘΑ ΣΤ Ο ΝΗΣΊ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΣΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΙΠΟΤΕ ΜΟΝΟ ΚΑΣΈΤΕΣ.
    ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΜΠΛΟΓΚΑΚΙ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΚΟΥΩ ΑΥΤΌ!!!!!!!
    ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ ΜΑΡΊΑ ΜΟΥ!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σπουδαία συντροφιά το ραδιόφωνο Ελένη μου! Και για μένα έτσι ήταν.
      Για σένα ειδικά λειτούργησε και σαν προξενητής φιλίας χαχα
      Πού να φανταστείς τότε πως μια μέρα θα γνώριζες την κυρία του ραδιοφώνου στην σύγχρονη έκδοσή του.
      Σ'ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το σχόλιό σου.
      Καλό ξημέρωμα Ελένη μου!!!

      Διαγραφή
  14. Αχ, Μαρία μου, στα χέρια σου όλα αποκτούν έναν αλλιώτικο "αέρα". Σ' ευχαριστούμε που ξεφύλλισες το λεύκωμά σου παρέα μας. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα καλά σου λόγια Λυσίππη μου.
      Καλό ξημέρωμα

      Διαγραφή
  15. Να... τώρα με ταξίδεψες εσύ, Μαρία μου... Τόσο όμορφα που λιμπιστηκα ακόμη και το παρφέ παγωτό (εγώ που δε θέλω σιρόπια και βυσσινα και τα τοιαύτα να ανακατεύονται με το παγωτό μου!). Εγώ δεν είχα χριστει ποτέ συνοδός σε αρραβωνισμενο ζευγαράκι.. το μονο αντίστοιχο που θυμάμαι να με παίρνει παρέα η μεγαλη ξαδέρφη μου, καμιά φορά,σε κάτι βόλτες με το φίλο της. Αλλά δεν κερνουσαν τίποτα! (Δε φημίζονται και για τη γενναιοδωρία τους!)
    Νοσταλγικες εικόνες, πραγματικά πολύ μ'άρεσε! Χάρηκα και με την καρδερίνα!!!
    Να'σαι καλά, καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Χαίρομαι που πέρασες καλά Όλγα μου.
    Να που έμαθα κι εγώ κάτι ακόμα για σένα. Θέλεις το παγωτό σου σκέτο.
    Η ξαδέλφη σου μάλλον ήθελε να βγαίνει μόνη της με το φίλο της και σου λέει αν την κεράσω μπορεί μετά να μην ξεκολλάει αλλά αν δεν περάσει καλά, δεν θα θέλει να ξανάρθει. Είχα κι εγώ μια τέτοια μεγαλύτερη ξαδέλφη που είχε ανάλογη συμπεριφορά και έπιασε. Δεν ξαναπήγα :)
    Μακάρι να το έσκαγαν όλες οι καρδερίνες απ' τα κλουβιά τους!
    Σ'ευχαριστώ πολύ Όλγα μου.
    Καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μπααααααα.. βρε, τι έπαθα! Το κακό, λοιπόν, δεν είναι ότι δεν απάντησες στο σχόλιό μου. Το κακό είναι ότι .. δεν έκανα σχόλιο!
    Είχα διαβάσει το (ααααχ) ρομαντικό σου κείμενο, είχα ταξιδέψει στην εποχή του, μέχρι και κατασκοπευτική έρευνα να βρω την επαρχιακή πόλη είχα ξεκινήσει να κάνω (Άπατη πήγε, αποτέλεσμα μηδές. Ούτε ζαχαροπλαστεία Σεράνο σε καμιά πλατεία, ούτε Φλοράλ, ούτε Λέσχη, μα τι στο καλό..), έτσι που .. φαίνεται πως θα ξεχάστηκα και θα "έφυγα" μένοντας με την εντύπωση ότι είχα κάνει σχόλιο.

    Φαίνεται..

    Αλλά δεν.

    Και τώρα, άντε να πείσεις ότι ου γαρ έρχεται μόνον..

    Ωραία, ωραία. Δε μένει τώρα να μάθουμε αν επέστρεψαν κάποια στιγμή οίκαδε, αν ξέρουμε κάτι από τη συνέχεια της ζωής τους..

    Πολλά φιλιά, Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αγαπητέ μου Διονύση, το γεγονός πως καταφέρνεις να βρίσκεις χρόνο για να κάνεις το πέρασμά σου από εμάς εδώ ενώ είσαι ήδη απασχολημένος με παραδόσεις, διορθώσεις και άλλα διαβάσματα είναι αξιοθαύμαστο.
    Η πόλη της ιστορίας είναι η Σπάρτη, για να μην ψάχνεις στα σκοτάδια.
    Το ζευγαράκι δεν ξέρω πια τί κάνει και πού βρίσκεται. Έφυγα κι εγώ νωρίς-νωρίς και έχασα επαφές.
    Σ'ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το σχόλιό σου.
    Καλό βράδυ και πολλά φιλιά κι από μένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αχ..κάτι αναμνησεις που ξυπνας και εσύ Μαρία μου..Βολτες πανω κατω..νυφοπάζαρα τα λεγαμε τότε..χα..χα.. οσο για το ραδιόφωνο..ακομα μετα μισο αιώνα είμαι με ενα τραντιστορακι με το ακουστικο στ αυτί τα πρωινά διπλα στο κομοδινο μου..τωρα ακουω τα βραδια απο ιντερνετικο ραδιοφωνο παλι με ακουστικα ..κάνοντας τις επισκεψεις μου και απντωντας στα σχόλια των φιλων στο μπλοκ μου.. σε ευχαριστω πολύ για τις επισκέψεις σου..
    Ναπερνας ομορφα παντα και να απολαμβάνεις ότι κανεις παντα.. την αγαπη μου ..φιλακιααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλησπέρα. Κάτι τέτοιες εποχές είχα πειρατικό σταθμό και έβαζα όλων των ειδών τα τραγούδια ανάλογα με την διάθεσή μου. Επίσης έχω γνωρίσει έναν Πάρη και τον έκανα κουμπάρο γιατί έκανε κι αυτός ότι έκανα και εγώ τότε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή