Τραγούδια ραδιοφώνου

Κάποτε είχα ένα φίλο. Τον έλεγαν Πάρη. Ο Πάρης είχε μια κοπέλα που την έλεγαν Φλώρα. Ήταν μια όμορφη μελαχρινή με πλούσιο στήθος και λεπτή μέση. 

Το στήθος της Φλώρας ήταν σαν το πετράδι του στέμματος. Κοσμούσε όλο το πάνω μέρος του κορμιού της με μια ανεπιτήδευτη αναίδεια. Χάρις σ' αυτή την αναίδεια η Φλώρα δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητη. Ο Πάρης ευτυχώς δε ζήλευε. Αντίθετα, καμάρωνε δίπλα της. Δεν του περνούσε καν από το μυαλό να περιορίσει τη Φλώρα πίσω από το δικό του «μαντρότοιχο». Ίσως, η προοπτική μιας φαινομενικής κοινοκτημοσύνης (φάτε μάτια ψάρια ...) να ερέθιζε την φαντασία του.

Η Φλώρα απ' τη μεριά της απολάμβανε με το παραπάνω τα πλεονεκτήματα που της έδινε η εμφάνισή της και έκανε ό,τι μπορούσε για να γίνεται ακόμα περισσότερο –πόσο πια; –αισθητή η παρουσία της.  Η χαλαρή στάση του Πάρη τη διευκόλυνε πολύ σ’ αυτό. Η Φλώρα δεν χρειαζόταν να προσέχει για να έχει. Είχε και ήθελε κι άλλα. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η σκανδαλώδης εύνοια της τύχης κάνει τους ανθρώπους άπληστους.

Περπατούσαν πάντα πιασμένοι χέρι- χέρι. Εγώ από πίσω - πιστό σκυλί, αφοσιωμένος ιπποκόμος- τους ακολουθούσα κρατώντας τις δέουσες αποστάσεις ασφαλείας. Το ζευγαράκι έπρεπε να μένει και λίγο μόνο χωρίς όμως να γλυτώνει  εντελώς από την παρουσία μου. Τι παράδοξο πράγμα! Ένα μικρό παιδί να ακολουθεί τους αρραβωνιασμένους! Έτσι απαιτούσε όμως  η μικρή μας κοινωνία.

Σάββατο απόγευμα η πλατεία γέμιζε με κόσμο. Ζευγάρια, οικογένειες, παρέες εφήβων, έκαναν βόλτες  πάνω κάτω,  σε μια απόσταση τριακοσίων περίπου μέτρων μπροστά από το δημαρχείο. Η μπάντα του δήμου έπαιζε τραγούδια ραδιοφώνου, τα ίδια που άκουγα συχνά τα καλοκαιρινά πρωινά από το πρώτο πρόγραμμα, γονατισμένη μπροστά στο παλιό ράδιο με τα πολλά παράσιτα.  Έβραζε ο τόπος αλλά το μωσαϊκό ήταν πάντα δροσερό απ' το πολύ κατάβρεγμα. Τα παραθυρόφυλλα μισόκλειστα προφύλαγαν το εσωτερικό  απ' τον δυνατό ήλιο που έλουζε τους εξωτερικούς τοίχους. Η δροσιά ήταν δεδομένη αν και εφήμερη αφού, πλησιάζοντας το μεσημέρι, δεν μας έσωζε τίποτα από την λαύρα που έκανε την πλάκα της στέγης να καίει σαν καμίνι. 

Μέσα σ' όλη αυτή την καλοκαιρινή πλήξη, τα τραγούδια του ραδιοφώνου έφερναν μια αύρα δροσιάς μαζί με εκείνη του ανεμιστήρα. Ήταν ένα διαβατήριο μετοίκησης στον απαγορευμένο κόσμο των μεγάλων. 

«Θα σε πάρω να φύγουμε, σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη, που κανένα δεν ξέρουμε και κανείς δε μας ξέρει ...» 

Γιατί να θέλουν να φύγουν σε τόπο άγνωστο που δεν θα τους ξέρει κανείς; Εγώ πάντως, δεν ήθελα να πάω πουθενά. Ήμουν μια χαρά εκεί που βρισκόμουν, αν εξαιρέσουμε βέβαια την πολλή ζέστη. 

Αυτά τα τραγούδια και κάποια άλλα που δεν είχα ξανακούσει έπαιζε η μπάντα του δήμου μπροστά από το δημαρχείο κάθε Σάββατο απόγευμα.

Σ' εκείνες τις βόλτες έμαθα σιγά - σιγά πολλά. Όπως, τον ήχο που κάνουν οι γόβες στιλέτο πάνω στις πλάκες της πλατείας, τα σήματα μορς των βλεμμάτων που διασταυρώνονταν τυχαία, τα δήθεν στραβοπατήματα της Φλώρας, τα βιαστικά αγκαλιάσματα στη στροφή, το θρόισμα της μουσελίνας γύρω από τους γοφούς της. 

Έμαθα τη φλύαρη σιωπή και τους ανόητους διαλόγους των ερωτευμένων μα κυρίως έμαθα τη θεϊκή γεύση του παγωτού παρφέ! 

Παχιά, γλυκιά, με κομματάκια σοκολάτας και βύσσινου!! Αυτό, ήταν η ανταμοιβή μου για το ξεποδάριασμα της μιας ώρας και κάτι. Μ’ ένα δίφραγκο που έβρισκα στην τσέπη μου την κατάλληλη πάντα στιγμή, άφηνα ευχαρίστως μόνους τους αρραβωνιασμένους και τρεχάλα στο Σεράνο, το μεγάλο ζαχαροπλαστείο της πλατείας.  

Έδινα τα χρήματα  στον υπάλληλο και μετά παρακολουθούσα όλη τη διαδικασία. Πώς γέμιζε κουταλιά-κουταλιά το χωνάκι και μετά το έπνιγε με το σιρόπι του βύσσινου. Το κρατούσα με δέος όπως το παπαδοπαίδι τα εξαπτέρυγα στον επιτάφιο και δεν το άφηνα δευτερόλεπτο απ’ τα μάτια μου μην τυχόν και μου πέσει. Μετά, είχα το ελεύθερο να το απολαύσω με την ησυχία μου, όρθια συνήθως, μπροστά στην μπάντα με τους κοκκινοσκούφηδες μουσικούς. 

Κόκκινο και χρυσό! Κόκκινα κουστούμια με χρυσά κουμπιά και χρυσά μουσικά όργανα που έλαμπαν στο ηλιοβασίλεμα και άστραφταν αργότερα κάτω από τα φώτα της πλατείας. 

Ο αέρας μύριζε γιασεμί, νυχτολούλουδο και βανίλια. Που και που η όσφρησή μου αιχμαλώτιζε μια πινελιά αρώματος όταν με προσπερνούσε κάποια κυρία. Ένας μαγικός κόσμος που φόρτιζε όλες μου τις αισθήσεις. Κάπου εκεί χανόμουν στον δικό μου κόσμο και ξεχνούσα εντελώς τον Πάρη και τη Φλώρα όπως εκείνοι εμένα. Σ' αυτό τουλάχιστον ταιριάζαμε!

Γνώρισα τον Πάρη στα οκτώ μου, εντελώς τυχαία. Είχε μετακομίσει στο διπλανό μας σπίτι. Όταν έπαιζα με τα παιδιά στο δρόμο, τον έβλεπα συχνά, πίσω από το φράχτη, να κάθεται με τις ώρες σ’ ένα τραπέζι γεμάτο καλάμια και λεπτούς σπάγκους. Δεν ήξερα τι έφτιαχνε. Με γοήτευαν όμως οι κινήσεις των χεριών του που ξεδίπλωναν μπρος στα μάτια μου, όπως ο ταχυδακτυλουργός, ένα μικρό θαύμα. Μια μέρα τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν. Μου χαμογέλασε και πήρα θάρρος.

-Τι κάνεις εκεί; τον ρώτησα χωρίς περιστροφές εκφράζοντας δυνατά  για πρώτη φορά την απορία που με απασχολούσε μέρες.

«Κλουβί για πουλιά.» μου απάντησε με προθυμία.
«Τα πουλιά πού τα βρίσκεις; »

Άρχισε να μου διηγείται την περιπέτεια της αιχμαλωσίας των πουλιών. Εκείνος έλεγε..έλεγε αλλά εγώ δεν έδινα προσοχή στα λόγια του μόνο κοίταζα τα χέρια του που έπλεκαν τα καλάμια. Η φωνή του αργή, σταθερή έφτανε τόσο ωραία στ’ αυτιά μου που, η απάνθρωπη πράξη του,  μου φάνταζε σα γοητευτική περιπέτεια.

Η Φλώρα, απ' την άλλη,  μεγάλωνε δυο δρόμους παρακάτω. Με τον Πάρη ήταν συμμαθητές στο ίδιο σχολείο. Σ’ ένα διάλειμμα συναντήθηκαν τα βλέμματά τους, κόλλησαν και δεν ξεκόλλησαν ποτέ από τότε. Μετά ενώθηκαν τα χέρια τους κι έπειτα η καρδιά τους. Το ‘σκαγαν απ’ το μάθημα και πήγαιναν στο διπλανό παρκάκι. Έτσι πλέχτηκε το δικό τους ειδύλλιο, το κλουβί που έκλεισαν μέσα τις ζωές τους με μυστικά και ψέματα.

Εκείνος, τύπος ήσυχος, δεν ήθελε πολλά απ’ τη ζωή του. Η Φλώρα όμως έκανε μεγάλα όνειρα για τη δική της.  Όταν έκλεινε τα μάτια της έβλεπε τον εαυτό της να υποκλίνεται πάνω στη σκηνή και από κάτω να πέφτει βροχή το χειροκρότημα. Η αίθουσα του «Φλοράλ» -σημαδιακό;- έγινε το δεύτερο σπίτι της. Δεν έχανε ταινία και όσες της άρεσαν ιδιαίτερα τις έβλεπε ξανά και ξανά  μέχρι να τις κατεβάσουν. Όταν έφτασε η ώρα της αποφοίτησης ανακοίνωσε επίσημα στους γονείς της την απόφασή της να γίνει ηθοποιός.  Eκείνοι όμως δεν ήθελαν ούτε να το ακούσουν.  Της έδωσαν τελεσίγραφο. " Ή δασκάλα ή γάμος. Διάλεξε!"

 Έκλαψε το κορίτσι, παρακάλεσε, κλείστηκε στο σπίτι, αρνήθηκε το φαγητό, τις εξόδους και όταν πια βαρέθηκε απ’ όλα αυτά, ερωτεύτηκε τον Πάρη. 

Το ανακοίνωσε χωρίς περιστροφές, ένα απόγευμα, μπροστά μου, μέσα στην αυλή του.

 «Σ' αγαπάω..» του είπε παράφορα και όρμησε να τον φιλήσει. Το πρώτο φιλί της Φλώρας, άφησε άναυδο τον Πάρη. Το κλουβί που κρατούσε, έπεσε απ' τα χέρια του. Η καρδερίνα πέταξε μακριά. Ούρλιαξα εγώ από χαρά και έτσι, μ' αυτόν τον ιδιότυπο τρόπο γίναμε μάρτυρες –το κλουβί, η καρδερίνα κι εγώ - του μυστικού τους γάμου που, μέσα στην παιδική μου ψυχή, σφραγίστηκε με την πεποίθηση πως ήταν η «σκλαβιά» του Πάρη που ελευθέρωσε το πουλί.

            

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που κράτησε στα χέρια του κλουβί. Ούτε εμείς βρεθήκαμε ξανά, αφού αυτός ήταν ο μόνος λόγος που συναντιόμασταν στην αυλή του. Ακούγαμε όμως  τα ίδια τραγούδια στο ραδιόφωνο, στη διαπασών εκείνος, χαμηλόφωνα εγώ. Μ’ αυτό τον τρόπο πίστεψα πως η φιλία μας συνεχιζόταν.

Λίγους μήνες μετά έγινε επίσημος ο αρραβώνας τους. Η οικογένειά μου κι εγώ ήμασταν καλεσμένοι.  Εκεί, όλα άλλαξαν μεταξύ μας. Οι μεγάλοι με έχρισαν συνοδό τους, όπως όριζαν οι κανόνες.  Κάθε Σάββατο απόγευμα κάναμε οι τρεις μας την καθιερωμένη  βόλτα στην πλατεία. Η Φλώρα περπατούσε ανάμεσά μας λικνίζοντας με χάρη τους γοφούς της. Από τη μια κρατούσε αγκαζέ τον Πάρη κι από την άλλη εμένα απ’ το χέρι. 
Μιλούσαν ψιθυριστά, γελούσαν και καμάρωναν.  Κάθε λίγο σταματούσαμε  άλλοτε για να στρώσει μια τούφα απ’ τα μαλλιά της ή να διορθώσει τις πιέτες της φούστα της  ή  να βγάλει τα γάντια της χωρίς αιτία.  Ανεχόμασταν όμως τα καπρίτσια της, ο καθένας μας για διαφορετικό λόγο και θα μπορούσα να πω πως ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη αν δεν υπήρχε εκείνος ο τούλινος φράχτης, το τεράστιο φουρό της,  που  με κρατούσε μόνιμα σε μια προσβλητική απόσταση.

Μετά από αρκετά πήγαινε-έλα μου έκαναν τη χάρη να καθίσουμε σ’ ένα απ’ τα μπροστινά τραπέζια της Εμπορικής Λέσχης. 
Η Φλώρα ήθελε θέση με θέα στην πλατεία. Ο Πάρης  βολευόταν δίπλα της φροντίζοντας πρώτα την τσάκιση του καλοσιδερωμένου παντελονιού του μετά έκανε νόημα στο γκαρσόνι που έφθανε με καθυστέρηση λόγω της πολυκοσμίας. Η παραγγελία ερχόταν, οι πάστες και τα αναψυκτικά απλώνονταν στο τραπέζι. Τρώγαμε, χαιρόμασταν και χαζεύαμε τους άλλους που συνέχιζαν να βολτάρουν.

Έτσι, μ' αυτόν τον θεατρικό τρόπο, το γκαρσόνι και οι πάστες, το φουρό της Φλώρας και η κόκκινη μπάντα, ο Πάρης και η ελευθερωμένη καρδερίνα πλέχτηκαν γλυκά σαν κορδέλες ταραντέλας  κάτω από τον ήχο των τραγουδιών του ραδιοφώνου και με παρέσυραν σ' ένα χαρούμενο χορό αναμνήσεων που κρατάει χρόνια. 
Όσο για τους δυο νέους, έμαθα πως - λίγα χρόνια μετά - έφυγαν με τραίνο μετανάστες για τη Γερμανία.

Δυο πανέμορφοι γλάροι του Αιγαίου στο γκρίζο κλουβί του Βορρά...

Θα σε πάρω να φύγουμε - Πάνος Παπαθανασίου

Πρώτη ανάρτηση 16/8/2015 στο Pathfinter.