Έχω πολλές επιφυλάξεις για το αν θα καταφέρει να τα βγάλει πέρα τελικά.
Όταν μου ανακοίνωσε την απόφασή της να φύγει δεν την πίστεψα. Αποκλείεται να το εννοεί, σκέφτηκα. Κι όμως, το εννοούσε. Έτσι προχθές, με κάλεσε για καφέ δίπλα στη θάλασσα και εκεί μου ανακοίνωσε την ημερομηνία της αναχώρησης της. Τρομοκρατήθηκα. Αλήθεια. Προσπάθησα να την σταματήσω. Πού θα πας, τη ρώτησα, μόνη, στο πουθενά; Είσαι με τα καλά σου; Έχεις ιδέα τι μπορεί να σου συμβεί εκεί πέρα; Θα έχω παρέα το σκύλο μου, απάντησε σοβαρά. Μετά, άρχισε να μου περιγράφει το σχέδιό της, τα πράγματα που θα πάρει μαζί της: Λίγα βιβλία, γραφική ύλη και τη φωτογραφική μηχανή. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η ιδέα, να χαθεί στην ερημιά για τόσο καιρό. Και για λίγο δηλαδή το ίδιο θα ήταν. Όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος, λένε. Κι αν σου συμβεί κάτι; επέμεινα ανόητα.
Ε και; μου απάντησε χαμογελώντας και συνέχισε: Εγώ ελευθερώθηκα απ' την ελπίδα. Επιτέλους, τώρα μπορώ να ζω φυσιολογικά. Να ζω τις στιγμές, όπως τρέχουν οι λέξεις στην οθόνη του υπολογιστή μου, όπως αντικρύζω τον καταγάλανο ουρανό απ' το παράθυρό μου, όπως ακούω το γουργούρισμα της γάτας μου πάνω στην κοιλιά μου, όπως μυρίζω το φαγητό που ψήνεται στην κουζίνα..
Τότε νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει λίγο πιο δυνατά απ' το κανονικό...Καμιά δεύτερη σκέψη. Καμιά αίσθηση απώλειας.
Όταν όλος ο κόσμος είναι στις χούφτες μου κι αναπτύσσεται μέσα στα λίγα τετραγωνικά του δωματίου μου, ολόκληρο το σύμπαν απλώνεται μπροστά μου ζωντανό σαν παλλόμενη καρδιά, κατακόκκινο σαν το αίμα της.
Όλα μας τα δίδαξε η φύση όταν δημιούργησε το πρώτο της κύτταρο. Μέσα σ' αυτό το ελικοειδές ιδεόγραμμα της ζωής έκλεισε μια ολοκληρωμένη ιστορία με παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Είμαι τώρα, και είμαι εδώ.
Για αύριο, ουφφ πια ...ποιος νοιάζεται;
Υ.Γ. Συγγνώμη που δεν θα μπορέσω να απαντήσω σε σχόλια. Δεν έχω δυνάμεις. 💓
Ane Brun - Dating to love
