Α Poem For Summer

 

Ένα ωραίο κάλεσμα, από τη φίλη Αριστέα έχει μέσα του την πρόκληση για δημιουργία: ένα ποίημα για το καλοκαίρι, όπως το ζούμε ή το θυμόμαστε ή το ονειρευόμαστε. Όλες οι συμμετοχές στο blog της

 Η ζωή είναι ωραία

Bettina Baldassari

Καλειδοσκόπιο

                                                          Τα καλοκαίρια μου μυρίζαν

Γιασεμί και

Ώριμη ντομάτα και

Λάδι απ΄ το χωριό,

Φέτα βαρελίσια και

Παξιμάδια, ελιές, καρπούζι στην πηγή και

Ζουμερά ροδάκινα.

Τα καλοκαίρια μου είχαν γεύση από σταφύλι και

Αρμπαρόριζα και

Αμύγδαλο στο γλυκό του κουταλιού και

Αγιόκλημα.

Είχαν «Μικρό ήρωα» κάτω απ’ το κρεβάτι, φθαρμένα «Μίκυ Μάους» και «Κλασικά Εικονογραφημένα».

Είχαν καλοκαιρινό σινεμά με χαλίκι, άσπρες γόβες με φαγωμένα τακούνια, φούστες με φουρό και πάστα σεράνο στην πλατεία.

Είχαν μεγάλο φιόγκο στα μαλλιά

Πασατέμπο, ταμ-ταμ, γκαζόζα και ψημένο καλαμπόκι.

Βόλτες τις ξάστερες νύχτες με τα ανθισμένα νυχτολούλουδα και

 Πλήξη μεσημεριανή, μωσαϊκό βρεγμένο, γλάστρες με βασιλικούς, γαρύφαλλα και κατιφέδες και βόλτες στους μπαξέδες.

Μα δεν τα νοσταλγώ.

Μεγάλωσα, κι ο χρόνος που απόμεινε, δεν μου το επιτρέπει…

 

Εξέλιξη ...

 

Kathy Hare

Το νυχτοπούλι πέταξε από πάνω του τη νύχτα και άλλαξε φτερά. Γίνεται άλμπατρος. Κι όσο περνούν οι μέρες μαθαίνει ν’ ανοίγει σωστά τα φτερά του. Δεν έχει ακόμα τολμήσει να τα χρησιμοποιήσει. Είναι ένα λαβωμένο πουλί χωμένο στη φωλιά του.

Κλείνεται. Ξέρω τι συμβαίνει πίσω απ’ την κλειστή πόρτα. Σκέφτεται όλα τα ενδεχόμενα και κάποτε πέφτει σε απόγνωση. Σκέφτεται ρεαλιστικά την κατάστασή του. 

«Αυτό μόνο με βοηθάει. Δεν θέλω να ελπίζω. Θέλω να έχω ξεκάθαρα τα δεδομένα». Αυτό δήλωσε και μας έκοψε κάθε διάθεση να παρηγορήσουμε με θετικές σκέψεις και ευχολόγια. 

Δυο μέρες στο νοσοκομείο για συμπληρωματικές εξετάσεις. Δεν μας άφησε να πάμε μαζί του. 

«Νιώθω καλύτερα έτσι γιατί αλλιώς θα σας έχω έννοια». 

Θα μας έχει έννοια;

Τα μοναχοπούλια φέρουν ολόκληρο το γονεϊκό άγχος. Ένα βαρύ κι ασήκωτο φορτίο που δεν μπορεί κανείς να τους το ελαφρύνει.

Οι απαντήσεις που ζητάει δεν υπάρχουν. Έχει μόνο τα δεδομένα.

Βουτιά στον πόνο και μετά άρνηση.  Τρέλα. Αποδοχή και αναίρεση σε τεθλασμένη πορεία κάνει τα μηνίγγια να χτυπούν και την ψυχή να λιώνει. Θεατής στο χειρότερο εφιάλτη που μπορεί να βιώσει ένας γονέας. Ενοχές. Επαναπροσδιορισμός προτεραιοτήτων, ψυχικός επαναπροσδιορισμός. Κρίσεις άγχους μέσα στη νύχτα. Πιάνεσαι από το τίποτα, φθάνει το τίποτα να έχει μια φιλική απόχρωση, να αφήνει μια υποψία χαραμάδας για μια στιγμιαία διαφυγή από τον εφιάλτη που δεν έχει τέλος.

Μοναχοπούλι γενναίο, περήφανο, δυνατό.

«Κοιμήθηκα ξημερώματα. Ήταν όμως ένα πολύ δημιουργικό ξενύχτι. Έφτιαξα μια εφαρμογή με όλα τα συμπτώματα που οδηγούν σε ώσεις. Θα το εμπλουτίσω κι έτσι όταν απαντάς στις ερωτήσεις θα ξέρεις αν θα ακολουθήσει ώση ή όχι. Όταν ολοκληρωθεί, θα είναι ένα χρήσιμο εργαλείο...»

Το μοναχό νυχτοπούλι έγινε άλμπατρος και αφήνει πίσω του σιγά - σιγά το φόβο, την αγωνία και το παράπονο. Άρπαξε την ευκαιρία, μέσα στην ατυχία του, να δημιουργήσει κάτι ωφέλιμο για το ίδιο και όσους το χρειάζονται.

Ένα ταξίδι αρχίζει, που δίνει νόημα σ' αυτό που περνάει. Η δύναμη το κάνει χρήσιμο. 

Περιμένω με λαχτάρα να το δω και να πετάει.

Καλό μας και Καλό σας Μήνα!!

 

604

 

O πίνακας ανήκει στον άγνωστο σε μένα δημιουργό του.

Είδα ένα όνειρο, ένα άσχημο όνειρο. Είδα πως αρρώστησε το νυχτοπούλι μου, αρρώστησε βαριά κι εγώ δεν ήξερα τίποτα.

Ξύπνησα έντρομη, άνοιξα το φως και αμέσως η καρδιά μου πήγε στη θέση της. Ησυχία στο σπίτι. Ησυχία έξω στο δρόμο, τα ρούχα ανεμοδέρνονται στο μπαλκόνι, ένα ξαφνικό ψιλόβροχο τα ράντιζε με λασποβροχή. Όλα καλά. Θα τα πλύνω πάλι αύριο, δεν χάθηκε κι ο κόσμος αφού είμαστε όλοι καλά.

Έκλεισα το φως και ξάπλωσα πάλι. Αδύνατον να κοιμηθώ. Μου έρχονταν διάφορα στο νου άλλα άσχετα και άλλα σχετικά με τους πιο κρυφούς μου φόβους. Το ρολόι έδειχνε δύο μετά τα μεσάνυχτα. Το αποφάσισα σε δευτερόλεπτα πως έπρεπε να τηλεφωνήσω. Ήξερα πως δεν κοιμάται. Το νυχτοπούλι απάντησε νυσταγμένο. "Όλα καλά; Είσαι καλά;" "Ναι μια χαρά, γιατί; Τι έπαθες νυχτιάτικα; Ξέρεις τι ώρα είναι;"

Έκλεισα το τηλέφωνο πιο ήσυχη από πριν. Ξάπλωσα πάλι. Κρύωνα. Πάντα βάζει κρύο αυτή την ώρα. Κουκουλώθηκα με το πάπλωμα και περίμενα να με πάρει ο ύπνος. Όσο περίμενα άκουγα τη βροχή στο φύλλωμα του γιασεμιού που έμοιαζε με φθινόπωρο. Μα έχουμε άνοιξη σκέφτηκα, σε λίγες μέρες μπαίνει ο Απρίλης. Πρέπει να φροντίσω τα φυτά, να τα κλαδέψω, να τα λιπάνω, κάποια δεν έβγαλαν τον χειμώνα..

Περίμενα να με πάρει ο ύπνος... 

Μετά, περίμενα να ξημερώσει...

Στις τέσσερις σηκώθηκα. Δεν με κρατούσε άλλο το κρεβάτι. Έφτιαξα μια ζεστή σοκολάτα και κάθισα στη θέση μου να την πιω. 

Η θέση μου είναι απόλυτα σεβαστή απ' τους υπόλοιπους στο σπίτι. Μου την παραχώρησαν χωρίς να το ζητήσω, δίπλα στη βιβλιοθήκη, κάτω από τη λάμπα που με βοηθάει να κάνω με άνεση όλες τις μικροδουλειές. Δεν κάναμε ποτέ κουβέντα γι' αυτό, για τη θέση μου στο σπίτι. Η αποδοχή εδραιώθηκε σιωπηρά. Σιωπηρή αποδοχή, αυτή η θέση είναι μόνο για τη μαμά, κανείς άλλος δεν κάθεται εκεί ακόμα κι όταν η μαμά λείπει από το σπίτι. 

Ονειρεύτηκα πολλές φορές τον εαυτό μου να κάθεται σ' αυτή τη θέση αγκαλιά με ένα εγγόνι, να του διαβάζω παραμύθι και να με διακόπτει συνεχώς για να με ρωτήσει τούτο και τ' άλλο, όπως κάνουν συνήθως τα μικρά παιδιά. Έχω ονειρευτεί κι άλλα σ' αυτή τη θέση, για τη μελλοντική ζωή μου, για τη μελλοντική ζωή των αγαπημένων μου και χαίρομαι, και αγωνιώ και μερικές φορές λυπάμαι όταν η λογική μου αναιρεί αυτά τα όνειρα. Συμβαίνει κι αυτό καμμιά φορά. Συνήθως αφήνω τα όνειρα μου ελεύθερα να διανύουν  τις μικρές αποστάσεις του μακρινού μέλλοντος. Οι αποστάσεις στα όνειρα είναι σχετικές, το ξέρουν και οι πέτρες. 

Τελείωσα τη σοκολάτα μου κι ακούμπησα την κούπα πάνω στο τραπέζι. Έγειρα στη θέση μου κι έκλεισα τα μάτια. Νόμισα προς στιγμή πως επιτέλους νύσταξα, αλλά δεν ήταν αυτό. Και τι ήταν; Τι ήταν αυτό που μ' εμπόδιζε να κλείσω τα μάτια μου; Δεν ήθελα να ονειρευτώ. Ναι, αυτή τη φορά δεν ήθελα να ονειρευτώ. Η ψυχή μου αντιστεκόταν σθεναρά στο ενδεχόμενο ενός καινούργιου ονείρου. Δεν είναι ώρα για τέτοια μου σύρισε ένα μικρό φιδάκι μέσα μου. Συγκεντρώσου στα τρέχοντα. Στα τρέχοντα; Αχ ναι, στα τρέχοντα. 

Με το ζόρι κρατήθηκα να μην τηλεφωνήσω πάλι στο νυχτοπούλι μου. Τι κάνει τώρα; Ήμουν σίγουρη πως απόψε ξαγρύπνησε όπως κι εγώ.

Έριξα μια ματιά στο ρολόι, ώρα να ετοιμαστώ. Το ραντεβού ήταν στις έξι ακριβώς. Φτάσαμε στην ώρα μας. Είναι άδειοι οι δρόμοι τόσο πρωί. Παρκάραμε εύκολα. Μιάμιση ώρα μας πήρε για τις διατυπώσεις, τα σχετικά βαρετά πράγματα που σου θυμίζουν πόσο άδικα σπαταλά η γραφειοκρατία τη ζωή. Μιάμιση ώρα στην αναμονή και μετά ανεβήκαμε στο δωμάτιο που μας έδωσαν. Το βλέμμα μου καρφώθηκε στον αριθμό που είχε πάνω της η πόρτα, 604. Έκανα αυθόρμητα την πρόσθεση, 604, 10, 1, αρχή. 

Μπαίνοντας σ' αυτό το δωμάτιο βάζουμε το κλειδί σε μια άλλη πόρτα που θα καθορίσει τις μικρές αποστάσεις του μέλλοντος μας. 

"Συναινέσατε", θα μας πετάξει κατάμουτρα η μοίρα όταν περάσουμε το κατώφλι του δωματίου 604. Έκλεισα τα μάτια μου και έκανα τη σκέψη πως πίσω από αυτή την πόρτα μας περιμένει ένας ανοιξιάτικος κήπος γεμάτος από πολύχρωμα λουλούδια, ευωδιαστά. 

Μετά, όλα έγιναν γρήγορα. Πράσινη ρόμπα, πράσινο σκουφί στο κεφάλι, πράσινα σεντόνια στο φορείο. Τους είδα να απομακρύνονται στο βάθος του διαδρόμου, μπήκαν στο ασανσέρ και χάθηκαν. 

Δεν ήξερα πια που να ακουμπήσω το βλέμμα μου. Τι να κοιτάξω για να ξεγελάσω την αγωνία μου, ώσπου εκείνο με ξεπέρασε και στάθηκε στην εικόνα που κρεμόταν στον απέναντι τοίχο. Ήταν μια ελιά.

"Ξέρετε πόσο θα κρατήσει;" ρώτησα. 

"Δεν ξέρω. Εξαρτάται. Καθίστε στη θέση σας και περιμένετε", απάντησαν.

Στη θέση μου. Εκεί πήγα. Και περίμενα, όπως κάνουν όλες οι σύζυγοι, οι μαμάδες, οι κόρες, οι αδελφές.

Περίμενα στη θέση μου δίπλα στο στρογγυλό παράθυρο που είχε θέα ένα μεγάλο παρτέρι με δέντρα γυμνά.

Δεν άκουγα τη βροχή αλλά την ένιωθα μέσα μου, μια καθαρή ανοιξιάτικη μπόρα που ξέπλενε με ορμή το φύλλωμα εκείνης της ελιάς.

Enigma - Temple of love

                                   

 

   

Ο δρόμος προς το φως μέσα απ' το τσιμέντο

 

                

Περπατώντας στο Αγκίστρι, στον παραλιακό δρόμο προς τη Σκάλα, λοξοδρόμησα κάποια στιγμή προς τα δεξιά γιατί μου τράβηξε την προσοχή ένα εκκλησάκι, πολύ γραφικό, βαμμένο ολόκληρο με ασβέστη. 

Ήταν η πιο μικρή εκκλησία που είχα δει ποτέ. Εικονοστάσι δεν ήταν σίγουρα αλλά ούτε και κανονική εκκλησία. Πήγα λοιπόν να το δω από κοντά. 

Μου φάνηκε σαν να ήταν κάτι ανάμεσα στο τίποτα και στο λίγο. Μια ντροπαλή "παρουσία" ανάμεσα στο πράσινο του διπλανού χωραφιού και στο μπλε της θάλασσας που απλωνόταν μπροστά του. Είχε κάποια σημασία αυτό ή ήθελα εγώ να του δώσω; 

Η αλήθεια είναι πως εκείνο το εκκλησάκι πρόβαλε μέσα μου ένα αίσθημα γενναιότητας. Δήλωνε εμφατικά μια έντονη διάθεση να υπάρχει. 

Το πλησίασα με σεβασμό για την τόλμη του, και τότε είδα εκεί, πάνω στο φθαρμένο τσιμέντο του περίβολου να ξεπροβάλλει μια καταμόναχη παπαρούνα με τρία φλογισμένα άνθη. 

Ο δρόμος της προς το φως πέρασε μέσα απ’ το τσιμέντο. 

 Ανάμεσα στο τίποτα και το λίγο η ζωή πάντα βρίσκει τρόπο να υπάρχει.

Alexandre Desplat - The meadow

Καρδερίνες στο μπαλκόνι!

 

    Πόσες πιθανότητες έχει κανείς να δεχτεί επίσκεψη στο μπαλκόνι της πυκνοκατοικημένης τσιμεντούπολης του, από αποδημητικά ωδικά πουλάκια του δάσους και των λιβαδιών;

    Ο Μάρτιος έκανε το μικρό θαύμα του. 

    Δυο ερωτευμένες καρδερίνες έρχονται κάθε μεσημέρι, ανελλιπώς, και τσιμπολογούν τους σπόρους από τις τσουκνίδες που οργιάζουν στις γλάστρες του μπαλκονιού μου. Το ευτύχημα είναι πως τρώγοντας τραγουδούν κιόλας και φλερτάρουν μεταξύ τους πετώντας στα γυμνά κλαδιά της μικρής ροδιάς μου.  

    Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσουν αυτές οι επισκέψεις, δεν με ρώτησαν κιόλας, αλλά εύχομαι να διαρκέσουν όσο γίνεται περισσότερο γιατί,

 τι να την κάνω την φαντασμαγορία των μεγάλων πραγμάτων όταν έχω τα μικρά θαύματα στο μπαλκόνι μου;

Καλή Σαρακοστή! 💚